Morgunblaðið - 05.04.2013, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2013
✝ Jakob ÞórJónsson fædd-
ist í Reykjavík 23.
mars 1939. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógar-
bæ í Reykjavík 21.
mars 2013. For-
eldrar hans voru
Jón Ágústsson, f.
19. apríl 1918, d.
17. desember 1995,
og Andrea Sigríður
Jóhannesdóttir Rolzitto, f. 22.
febrúar 1921, d. 16. september
2008. Þau eignuðust einnig Sæv-
ar, f. 24. mars 1940. Hann var
ættleiddur og lést 18 ára af slys-
förum. Fósturforeldrar Jakobs
frá fimm mánaða aldri voru afa-
systir hans, Sigríður Arndís Þór-
arinsdóttir, f. 22. október 1894,
d. 9. júní 1971, og eiginmaður
hennar Kristján Jens
Guðbrandsson, f. 27. mars 1891,
d. 7. nóvember 1976. Systkini
Jakobs sammæðra eru Viktor
1964, menntaður húsasmíða-
meistari, yfirmaður flug-
umsjónar Air Atlanta. Eiginkona
hans Maríanna Hugrún Helga-
dóttir, BS í búvísindum, frkvstj.
FÍN, f. 13. jan.1968. Börn: Andri
Rósi, f. 28. feb. 2001, og Sunna
Rós, f. 7. maí 2006. c) Jóhannes
Þór Jakobsson, f. 11. júlí 1975,
BA í mannfræði. Maki hans
María Vilborg Guðbergsdóttir, f.
26. apríl 1976. Dætur: Hildur
Rósa, f. 7. apríl 2010, og Jenný
Lára, f. 1. janúar 2012.
Jakob var alinn upp á Pat-
reksfirði og bjó hjá fósturfor-
eldrum sínum á Klifi. Jakob tók
unglingapróf frá Núpi í Dýra-
firði. Hann lauk námi í hús-
gagnasmíði frá Trésmiðjunni hf.
í Reykjavík og tók sveinspróf í
húsasmíði. Jakob smíðaði sum-
arbústaði til margra ára og vann
við smíðar alla tíð. Hann var afar
fær módelsmiður og liggja eftir
hann meðal annars frábær flug-
vélamódel.
Útför Jakobs Þórs fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 5. apríl 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Jóhannes Rolzitto, f.
22. nóv. 1942, James
Albert Rolzitto, f. 9.
feb. 1944, Jeannie
Brown, f. 21. sept.
1946, Eugene Dur-
ham, f. 11. júlí 1955,
og Esteva Gonzales,
f. 21. júlí 1961, d.
2009.
Jakob kvæntist
28. mars 1964
Bjargeyju Guð-
mundsdóttur, f. 26. apríl 1943.
Þau skildu árið 1995. Synir
þeirra eru: a) Kristján Arnar, f.
23. júní 1964, flugmaður hjá Air
Atlanta. Eiginkona hans er Þór-
hildur Ída Þórarinsdóttir, f. 29.
des. 1962, MPM-verkefnastjóri.
Barn Kristjáns með fyrrverandi
sambýliskonu: Andrea Rós, f. 6.
sept. 1989, einkaþjálfari. Synir
Kristjáns með eiginkonu: Guð-
bergur Rósi, f. 14. sept. 1995, og
Alexander Thor, f. 29. des. 2001.
b) Guðmundur Páll, f. 23. júní
Minn ástkæri faðir er látinn,
ekki nema 73 ára að aldri. Það
sáu það allir sem kynntust hon-
um að hann var ekki tilbúinn til
þess að kveðja, óteljandi verkefni
voru enn á verkefnalistanum.
Þegar ég hugsa til baka þá man
ég aldrei eftir honum öðruvísi en
þannig að hann væri að gera eitt-
hvað fyrir sig eða aðra, það var
aldrei slegið slöku við, hvorki í
vinnu eða í áhugamálum, þannig
var það að hann var listamaður
og mikill handverksmaður. Hann
lærði húsgagnasmíði, svona upp
á gamla mátann, sem í dag væri
sennilega flokkuð sem listgrein,
en þessi iðngrein er að miklu
leyti gleymd vegna þess að henni
var eytt út með einu pennastriki.
Þetta hafði mikil áhrif á framtíð-
aráætlanir föður míns, en hann
ákvað þess vegna að klára húsa-
smíðina sem var í raun og veru
það sem fóstri hans, Kristján,
vildi að hann hefði stefnt að strax
í upphafi, en hann var húsasmið-
ur á Patreksfirði. Já, þannig man
ég eftir honum þegar við tvíbura-
bræðurnir fórum með honum í
Súðarvoginn á húsgagnaverk-
stæðið og fengum að hjálpa til.
Það var til dæmis vinsælt að fá að
bora á standborvélinni þótt við
bræðurnir værum heldur stuttir
enda ekki nema níu ára (en því
var reddað með því setja Egils-
ölkassa á hvolf á gólfið til upp-
hækkunar) eða að taka á móti
spýtum úr þykktarheflinum með
spóninn upp að öxlum. Já, þannig
var það, það var aldrei slegið
slöku við og þannig fékk maður
að kynnast föður sínum í gegnum
vinnu eða þegar hann var að
vinna við sín áhugamál.
Við tvíburabræðurnir fórum
snemma að vinna með honum við
smíðar, fyrst sem sumarvinnu og
síðar þegar gagnfræðaskólanum
lauk allt árið um kring, en þetta
var ekki endilega sú vinna sem
ég hafði tekið ákvörðun um að
gera að ævistarfi, en það æxlaðist
nú samt þannig að ég kláraði
húsasmíðina 21 árs og meistara-
námið sex árum síðar, það þótti
nefnilega eðlilegt að ég færi á
samning í smíðinni þar sem ég
var að vinna með pabba í smíð-
inni hvort sem var. Á þessum
tíma sem ég var að vinna með
föður mínum í smíðinni kynntist
ég honum sem lærlingur í fyrstu,
en seinna sem félagi og vinur.
Það er mér dýrmæt reynsla að
hafa fengið að kynnast föður
mínum með þessum hætti, en
þessi vinátta hefur kennt mér að
skilja hvað það er sem skiptir
máli í lífinu.
Ég veit það að þegar þú eign-
aðist okkur tvíburana þá var það
ekki í framtíðarplaninu hjá þér
að stofna fjölskyldu, en þegar
mér hlotnaðist sú gæfa að verða
faðir, að vera kominn í þín spor
að vera orðinn faðir tveggja
barna, þá skildi ég að þú fannst
fyrir dýrð drottins og lést allt
annað víkja fyrir kærleika og ást.
Ég veit að þú barst þungar
sálarbyrðar frá bernsku, en ég
fann sársaukann í hjarta þér þeg-
ar þú jarðaðir móður þína fyrir
nokkrum árum og sagðir yfir
leiði hennar: „Núna ertu loksins
komin heim, mamma,“ og ég
minntist sögunnar sem þú sagðir
mér þegar þú þorðir ekki í fang
móður þinnar þegar hún kom í
heimsókn vestur á Patreksfjörð
þegar þú varst lítill.
Ég veit að Drottinn tekur vel á
móti þér, er þér náðugur og veit-
ir þér frið, ástkæri faðir minn.
Þinn sonur,
Guðmundur Páll.
Faðir minn Jakob Þór Jónsson
féll frá 21. mars síðastliðinn.
Hann hafði átt hetjulega bar-
áttu við illvígan sjúkdóm um þó
nokkurt skeið. Styrkleiki hans og
metnaður í baráttu við þennan
sjúkdóm fékk mann til að trúa
því að hann myndi sigrast á hon-
um þrátt fyrir þá staðreynd að
hann væri ósigrandi. Fráfall föð-
ur mins er átakanlegt en er einn-
ig sterk áminning um það hversu
lítil við erum.
Ég var svo heppinn að hafa átt
sameiginlegt áhugamál með föð-
ur mínum til fjölda ára sem snér-
ist í kringum módelflug, tímabil
sem ég mun búa að alla mína tíð.
Hann smíðaði og ég flaug, það
var fyrirkomulagið sem reyndist
okkur afar happadrjúgt. Hann
vann til verðlauna vegna módel-
smíða og ég vann til verðlauna
vegna flugsins sjálfs. Það er ríkt í
minningu minni þegar ég mætti
til keppni sem barn með flugvél
sem pabbi smíðaði sem var langt
frá því að standast kröfur nú-
tímans og við unnum keppnina
öllum reyndu flugmönnunum til
mikillar gremju. Pabbi minntist
þessa viðburðar alla tíð eftir
þetta.
Jakob smíðaði mörg glæsi-
verkin í flugmódelsmíðum ásamt
því að skilja eftir sig glæsileg
minnismerki frábærs handverks-
manns í húsgagnasmíð og húsa-
smíði. Jakob smíðaði líkan af
fjölda flugvéla í gegnum tíðina en
eitt af stærstu verkefnum föður
míns var að smíða líkan af þeirri
flugvél sem flaug fyrst upp að ís-
lenskri grundu. Þetta var módel í
¼ stærð af vélinni og flaug sú vél
upp af Reykjarvíkurflugvelli ná-
kvæmlega 75 árum eftir að upp-
runalega vélin tók sig á loft á ná-
kvæmlega sama stað.
Jakob ólst upp á Patreksfirði
þar sem hann var í umsjón fóst-
urforeldra sinna þar sem móðir
hans hafði flutt búferlum til Am-
eríku, slíkur hagur var án efa erf-
iður fyrir Jakob, en fósturfor-
eldrar hans reyndust honum vel.
Fljótlega fór að bera á áhuga
hans á flugvélum og var hann vel
meðvitaður um þær vélar sem
stunduðu áætlunarflug til Pat-
reksfjarðar. Hann minntist
mörgum stundum á þá flugferð
sem hann upplifði sem ungur
drengur frá Reykjavík til Pat-
reksfjarðar í flugbát. Það þótti
nú vera efnaðri manna siður að
fljúga á þessum tíma þannig að
það hefur án efa verið mikil upp-
hefð fyrir Jakob að fá að fljúga
þessa ferð. Þetta hefur án efa
verið upphafið að því sem átti síð-
ar meir eftir að vera óbilandi
áhugi á flugvélum og þá sérstak-
lega á þeim vélum sem notaðar
voru við flug innanlands hér
fyrstu árin.
Það var mikill heiður að fá
tækifæri til að kynnast föður
mínum svona vel í gegnum
áhugamálið hjá okkur feðgunum
og mun ég búa að því alla mína
tíð. Það er eitt sem sameinar
okkur öll í þessu lífi og það er
vissan um að við munum öll fyrr
eða síðar deyja á einn eða annan
hátt. Eins og fæðingin þá er
dauðinn umbreyting á tilveru-
stigi okkar í þessum heimi. Pabbi
minn, ég sakna þín endalaust og
farðu vel með þig. Góði Guð,
hjálpaðu föður mínum að feta
stíga óvissunnar og leiðbeindu
honum réttan veg til velfarnaðar.
Jóhannes Þór Jakobsson.
Jakob var leikinn í höndum, ið-
inn og útsjónarsamur. Að ráðast í
það sem hann langaði til ein-
kenndi hann alla tíð. Sem lítill
snáði á Patró horfði hann á tign-
arlegan Grumman-flugbát koma
siglandi á sjónum upp í fjöru og
snúa þar hálfhring. Þessi til-
komumikla sjón á þeim árum
heillaði Jakob og varð að ævi-
löngum áhuga á flugi.
Hann lét til sín taka í smíði ná-
kvæmra eftirlíkinga ýmissa véla.
Þar má nefna Avró 504K, eftir-
mynd fyrstu flugvélar sem flaug
á Íslandi árið 1919. Í blaðinu
Scale Aircraft, febrúar/mars
1995, var dáðst að vinnu Jakobs
og sagt: „… he has made a super
job of detailing his model“. Avró
er í eigu Flugmálastjórnar Ís-
lands. Jakob smíðaði Catalina-
flugbát. Fyrirmyndin TF-ISP
var keypt frá Bandaríkjunum og
flugið frá New York til Íslands
1944 er fyrsta flug íslenskrar
áhafnar yfir Atlantshafið. Þá vél
Jakobs má sjá í Flugstöðinni á
Ísafirði. Hann smíðaði einnig
Veiðibjölluna, Junkers-vél, sem
var meðal annars í áætlunarflugi
á fyrri hluta síðustu aldar. Þessi
vél er í skalanum ¼. Skrúfan er
listasmíð og prentplötur sem
hann valsaði gefa vélinni báru-
járnsáferð sem einkenndi Jun-
kers-vélar þess tíma. Veiðibjall-
an er í geymslu hjá Flugsafni
Íslands á Akureyri og er höfð þar
til sýnis. Þegar flutt er í lítið hús-
næði á hjúkrunarheimili, velur
hver það sem er honum dýrmæt-
ast. Jakob tók með sér Grumman
Goose-skrokk. Honum entist
ekki heilsa í það verk.
Hann hafði unun af ferðalög-
um eins og þegar hann heimsótti
móður sína og systkini til Banda-
ríkjanna. Jakob kom t.d. til okkar
þegar við dvöldum í París. Hann
lék sér að því að stinga strákana
af upp á næstefsta pall Eiffelt-
urnsins. Hann talaði góða
frönsku og naut þess að ganga
um stræti Parísar.
Jakob flutti tvívegis til okkar
vegna veikindanna. Sú samvera
og aðrar stundir urðu til þess að
við kynntumst vel. Hann hafði
áhuga á uppruna mannsins og
þróun sögunnar, hvort líf leynist
annars staðar og eftir þessa jarð-
vist. Jakob var vel lesinn, hlust-
aði gjarnan á útvarpið við vinn-
una og fylgdist grannt með
þjóðmálum. Oft var fróðlegt að
ræða landsins gagn og nauðsynj-
ar við hann. Við Jakob fórum
saman á flugsýningar og höfðum
gaman af.
Kristján og fjölskylda hans
tengjast Látrum í Aðalvík sterk-
um böndum og eiga þar sumar-
hús. Síðustu árin lagði maðurinn
minn, ásamt Jakobi og sonum
okkar, allt kapp á að komast
vestur á sumrin. Þar unnu þeir
hörðum höndum við að dytta að
húsinu sem þarfnaðist orðið við-
halds. Þessar ferðir gáfu þeim
mikið og þeir komu jafnan
þreyttir á líkama en endurnærðir
á sál til baka. Síðasta sumar fóru
þeir í ágúst til Aðalvíkur. Þar
kom í ljós hve veikur Jakob var
orðinn.
Jakob gat virkað fáskiptinn en
okkur var hann mjög hjálpsam-
ur. Hann var ekki aðeins faðir
Kristjáns heldur þróaðist vinátta
milli þeirra feðganna þannig að
þeir urðu nánir félagar síðustu
árin. Sonum mínum reyndist
hann góður afi á sinn sérstaka
hátt. Við erum fegin að Jakob
fékk hvíld frá langri baráttu við
illvígt krabbamein. Við söknum
hans en munum þakklát eiga afar
góðar minningar um ótal margt.
Meira: mbl.is/minningar
Þórhildur Ída Þórarinsdóttir.
Elsku Kobbi, við höfum
þekkst í rúm 28 ár, samt urðum
við aldrei náin, vegna þess hve
lokaður þú varst. Þú varst ávallt
velkominn á heimili okkar
Gumma, en samt komst þú aldrei
nema að hafa erindi við Gumma
eða að við hefðum sérstaklega
boðið þér í mat. Þú varst alltaf
tilbúinn að aðstoða okkur ef við
þurftum á aðstoð að halda, en þú
baðst mig aldrei um aðstoð. Mað-
ur þurfti að sæta lagi til að mega
aðstoða þig. Þú vildir aldrei að ég
hjálpaði þér óumbeðið, ég þurfti
alltaf að spyrja þig fyrst hvort þú
vildir aðstoð. Þannig var það líka
eftir að þú varst veikur og þurftir
mikla aðstoð og það líkaði þér illa
að vera háður aðstoð. Fljótlega
sagðir þú við mig: „Maríanna, ég
bið um aðstoð þegar ég þarf
hana,“ samt kom aldrei beiðni frá
þér. Ég fylgdist með og þegar ég
sá að þú þarfnaðist aðstoðar þá
passaði ég mig á því að spyrja þig
fyrst hvort þú þyrftir aðstoð og
þá þáðir þú hana. Þú kvartaðir
aldrei í mín eyru að þú fyndir til
en ég vissi að þú liðir vítiskvalir.
Það veit ég því í einu verkjakasti
þínu þá kallaðir þú á mig með
nafni og baðst mig um að halda í
höndina á þér, sem ég gerði. Þú
varst þakklátur fyrir það þó að
þú segðir það ekki, ég veit það.
Þú vildir heldur aldrei gefast upp
í veikindunum, þú varst alltaf á
leiðinni heim. Ég veit það samt
innst inni að þú ert hvíldinni feg-
inn og ég veit líka að þú ert í góð-
um höndum Guðs þar sem þú
varst góður maður.
Þú, Guð, ert minn, ég á þig að,
ég er í höndum þínum
mitt veika hjarta huggar það
á harmaferli mínum.
Ég veit þitt voldugt ráð
er vizka dýr og náð,
því gleðst ég, Guð, í þér
er gleðisólin mér
í heimi hverfur sínum.
(Ramus – sb.1886 – H. Hálfd.)
Ég er einnig þakklát fyrir það
að elsta dóttir mín, Andrea Rós,
skyldi ná að kynnast þér betur
síðustu árin, en yngri börnin,
Andri Rósi og Sunna Rós gerðu
það því miður ekki. Það kemur
glöggt fram í bréfi sem þau
skrifuðu þér og lögðu í kistuna
þína, en þar sögðu þau hrein-
skilnislega að þau hefðu viljað
kynnast þér betur og að þau
elskuðu afa sinn.
Ég held þú hafir lesið þessi
bréf þeirra og ég veit að þú ert
hjá okkur þó að þú sért farinn.
Eitt atvik staðfestir það. Yngsta
dóttir mín, Sunna Rós, fór út að
hjóla á skírdag, en ég bjóst við að
hún myndi ekki muna hvernig
hún ætti að hjóla þar sem hún
náði aðeins nokkrum tökum á því
síðasta sumar. Þegar hún kom
inn þá hrósaði ég henni hvað hún
hefði verið dugleg og var í sjálfu
sér hissa að hún skyldi ekki
koma grenjandi inn vegna þess
að henni hefði gengið illa. Þá
kom svar sem ég mun alltaf
muna eftir, hún sagði „það var
vegna þess að afi var að hjálpa
mér“, ég hváði og spurði hana
hvers vegna hún héldi að afi
hennar væri að hjálpa henni, ég
veit það bara sagði hún, hann
hjálpaði mér að halda jafnvægi.
Þú hefur því haldið áfram að
veita okkur hjálparhönd út fyrir
líf og dauða.
Ég mun eins og allir aðrir
koma til með að minnast þín á
góðum stundum og vera þakklát
fyrir þær stundir sem við höfð-
um.
Hvíldu í friði, elsku hjartans
Kobbi minn.
Þín tengdadóttir,
Maríanna.
Það kom að því að þú fékkst
að fara yfir, elsku afi minn, losna
undan verkjunum og veikindun-
um sem voru búin að há þér öll
þessi ár en þó með krafti frá síð-
asta sumri. Við höfum aldrei ver-
ið sérstaklega náin vegna þess
hve lokuð persóna þú varst, en
þar erum við svolítið lík, við opn-
um okkur ekki fyrir hverjum
sem er.
Þegar ég hugsa til baka þá er
ýmislegt í þínu fari sem ég get
tengt við. Mér hefur verið sagt
að okkar fyrstu kynni fyrir 24 ár-
um hafi ekki verið þér til mikillar
gleði vegna þess hve mikið ég
grét þegar ég var í fanginu á þér
í fyrsta skipti en við höfum átt
margar stundir eftir það en þær
voru kannski ekki eins nánar og
okkur langaði. Það var ekki fyrr
en í sumar þegar þú varðst svona
mikið veikur sem við byrjuðum
að vera nánari. Ég reyndi eins og
ég gat að vera þér innan handar
eftir að þú lentir í hjólastól en
það var nú bara alltaf þannig
með þig, afi minn, að þú vildir
aldrei vera nein byrði á öðrum.
Þú baðst aldrei um aðstoð nema
þú þyrftir alveg nauðsynlega á
henni að halda og á tímabili leið
mér svolítið eins og ég væri
byrði á þér því ég vildi alltaf vera
að gera eitthvað fyrir þig sem
þér fannst óþarft.
Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar ég var að rúnta
með þig, hvort sem það var í búð-
ina eða sækja þig á spítalann þá
fannst þér alveg rosalega magn-
að að ég gæti nánast haldið á þér
úr hjólastólnum yfir í bílinn og
fannst mér eins og álit þitt á mér
hafi breyst til muna og þú hafir
nánast litið upp til mín eftir það,
þú fékkst allavega að kynnast
því að það er ágætis harka í
stelpunni. Mér fannst alltaf rosa-
lega gaman að eyða tíma með
þér síðustu mánuði vegna þess
að þú varst farinn að sjá lífið í
öðru ljósi. Þú varst orðinn miklu
opnari og hleyptir fólki nær þér
sem er okkur öllum minnisstætt.
Það var líka svo aðdáunarvert
hvað þú varst yfirleitt jákvæður
gagnvart þessum veikindum og
þú ætlaðir alltaf að ná þér upp úr
þeim, það var ekkert að fara að
stoppa það að þú myndir setjast
undir stýri aftur. Það var mér
líka rosalega mikils virði hvað þú
og Aron náðuð vel saman, þið
gátuð alltaf spjallað en það hefur
eflaust verið harkan hans og
dugnaðurinn síðasta sumar í Að-
alvíkinni sem heillaði þig.
Maður heldur alltaf að það sé
hægt að undirbúa sig undir and-
lát, fráfall, sorg og söknuð en það
virkar víst ekki þannig og mál-
tækið „enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur“ á vel við á
þessum tímum. Þú munt alltaf
vera í okkar minnum og við mun-
um aldrei gleyma þér. Ég veit að
þú munt fylgjast með mér að
handan og passa vel upp á mig.
Þín,
Andrea Rós.
Kobbi, frændi minn á Klifi,
eiginlega litli bróðir mömmu og
„stóri bróðir“ minn, nákvæmlega
10 árum eldri en ég og 12 árum
yngri en mamma, hann hefur nú
kvatt okkur. Hann ólst upp á
Patreksfirði hjá afasystur sinni,
Sigríði A. Þórarinsdóttur, og
manni hennar, Kristjáni J. Guð-
brandssyni, sem ólu hann upp
sem sitt eigið barn. Jakob átti
systkin, sem móðir hans, Andrea
Jóhannesd. Rozitto, eignaðist úti
í Ameríku. Jakob kynntist þeim
ekki fyrr en hin síðustu ár, þegar
þau voru öll orðin fullorðin. Þau
eru; Jóhannes Victor, James Al-
bert, Jeannie, Eugene og Es-
teva, sem lést 2009. Þetta eru
nokkuð flókin fjölskyldutengsl,
en þau systkin náðu afar vel
saman nú á síðustu árum. Þau
sýndu bróður sínum mikla hlýju í
veikindum hans. Sum þeirra
komu til Íslands til að heimsækja
Kobba og kynnast ættingjum
sínum hér og Kobbi fór út til að
heimsækja þau. Kobbi var mikill
listamaður, hann var lærður hús-
gagnasmiður, mjög góður mód-
elsmiður, hann smíðaði m.a.
glæsilega flugvél, sem er á Flug-
safninu á Akureyri. Honum var
svo margt til lista lagt, skar lista-
vel út í tré og teiknari var hann
góður. Hann glímdi við krabba-
mein síðustu árin og barðist
hetjulega við þann vágest, sem
að lokum hafði betur.
Kobbi var oft þögull og lét
ekki svo glatt í ljós hvernig hon-
um leið. Jakob átti þrjá vel gerða
og frábæra syni með fyrrv. konu
sinni, Bjargeyju Guðmundsdótt-
ur, tvíburabræðurna Kristján
Arnar og Guðmund Pál og svo
Jóhannes Þór, þrjár tengdadæt-
ur og sjö barnabörn. Þetta fólk
sitt elskaði hann ofar öllu og
hann lifði fyrir þau. Við Kobbi
vorum ávallt góðir vinir og létum
okkur annt hvort um annað. En
ég sakna þessa frænda míns og
langar að kveðja hann með þess-
um orðum:
Þú skynjaðir gest,
sem var genginn í hlað,
og glæddir þá ljósið á kveiknum.
Þú lést ekki vita,
samt vissirðu það,
þig var hann að dæma úr leiknum.
Og svo þegar ástvinir sóttu þig heim,
um sjúkdóminn ræddir þú eigi.
En lofaðir voninni að lifa hjá þeim,
eins lengi og bjarmaði af degi.
Hann lyftir sér hátt yfir hrannir og él,
sá hugur, sem góðviljinn mótar.
Þú geymdir í hjartanu gullið svo vel,
að grófu þar fáir til rótar.
(Heiðrekur Guðmundss.)
Við sendum börnum, tengda-
börnum og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur.
Hera og Reimar.
Jakob Þór Jónsson HINSTA KVEÐJA
Elsku afi okkar, við
munum alltaf muna eftir
þér, við hefðum viljað
kynnast þér betur, við
söknum þín, við elskum þig
afi.
Þín,
Andri Rósi og Sunna Rós.