Morgunblaðið - 07.06.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JÚNÍ 2013
✝ Eggert Bergs-son fæddist á
Unastöðum í Kol-
beinsdal í Skaga-
firði 28. nóvember
1929. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 29.
maí 2013.
Foreldrar Egg-
erts voru Bergur
Magnússon, bóndi
á Unastöðum, f.
13.10. 1896, d. 13.4. 1987, og
Ingibjörg Kristín Sigfúsdóttir
húsfreyja, f. 14.12. 1892, d.
19.10. 1960. Eggert átti þrjár
systur, þær Guðrúnu, f. 19.2.
1922, d. 26.2. 1996, Margréti, f.
17.8. 1924, d. 2.11. 2007, og
Steinunni, f. 8.7. 1932.
Eggert kvæntist Ingunni
Jónsdóttur hinn 3. júlí 1965.
Foreldrar hennar voru Jón
Gíslason, bóndi á Skálafelli í
Suðursveit í Austur-Skaftafells-
sýslu, og Pálína Gísladóttir hús-
Diljá. 4) Hlynur Eggertsson, f.
20.11. 1973, hans börn eru
Gabríella Rán, Einar og Mikael
Eggert.
Eggert fæddist á Unastöðum
í Kolbeinsdal í Skagafirði og
ólst upp í Skagafirðinum. Árið
1948 fluttist hann ásamt fjöl-
skyldu sinni til Siglufjarðar og
svo til Reykjavíkur árið 1951.
Hann nam húsasmíði og lauk
prófi frá Meistaraskóla húsa-
smiða árið 1965. Eggert starf-
aði alla tíð við smíðar, lengst af
hjá ÍAV víðsvegar um landið en
frá árinu 1972 rak hann sitt
eigið byggingafyrirtæki, Berg
sf., ásamt félaga sínum. Bygg-
ingafélagið Berg byggði heimili
fyrir marga tugi fjölskyldna á
höfuðborgarsvæðinu og vann
þar að auki að ýmsum við-
gerðum og viðhaldsverkefnum í
trésmíði. Eggert var snjall
bridgespilari og virkur fé-
lagsmaður innan Bridge-
sambandsins. Hann vann til
fjölda verðlauna á því sviði.
Eggert verður jarðsunginn
frá Hjallakirkju í Kópavogi í
dag, 7. júní 2013, kl. 13.
freyja. Fóstursonur
Eggerts og sonur
Ingunnar var Jón
Gíslason, f. 25.3.
1963, d. 1.1. 2008.
Önnur börn Egg-
erts og Ingunnar
eru: 1) Bergdís
Ingibjörg Eggerts-
dóttir, f. 18.3. 1965,
gift Gretti Sigurð-
arsyni, þeirra börn
eru Lena Margrét,
Sunneva Björk og Bjarki. Lena
er í sambúð með Atla Sigmari
Þorgrímssyni, þau eiga eina
dóttur, Evu Marín. 2) Pálína
Sigurrós Eggertsdóttir, f. 12.2.
1969, gift Nikulási Kristni Jóns-
syni, þeirra börn eru Tinna
Rut, Sonja og Ingunn Dögg.
Tinna er í sambúð með Krist-
leifi Halldórssyni, þau eiga þrjú
börn, Birtu Líf, Ólaf Loga og
Kristleif Bjarna. 3) Sonja Egg-
ertsdóttir, f. 7.12. 1972, dætur
hennar eru Rebekka Rut og
Ástarkveðja frá eiginkonu
Tíminn flýgur áfram
og hann teymir mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið
um það hvert hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi
svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
Það er margt sem angrar
en ekki er það þó biðin
því ég sé það fyrst á rykinu,
hve langur tími er liðinn.
Og ég skrifa þar eitthvað
með fingrinum sem skiptir öllu máli.
Því að nóttin mín er dimm og ein
og dagurinn á báli.
Ég sakna þín í birtingu
að hafa þig ekki við hlið mér
og ég sakna þín á daginn
þegar sólin brosir við mér.
Og ég sakna þín á kvöldin
þegar dimman dettur á
en ég sakna þín mest á nóttunni
er svipirnir fara á stjá.
Svo lít ég upp og sé við erum
saman þarna tvær
stjörnur á blárri festingunni
sem færast nær og nær.
Ég man þig þegar
augu mín eru opin, hverja stund
en þegar ég nú legg þau aftur,
fer ég á þinn fund.
(Megas)
Ingunn (Inga).
Fyrir 16 árum sá ég tengdaföð-
ur minn fyrst í Daltúni. Mér stóð
svolítill stuggur af honum, hann
virtist frekar þögull og horfði á
mig þungbrýndur. Ég ætlaði, jú,
að verða eiginmaður elstu dóttur
hans, svo kannski var þetta bara
eðlilegt. Þegar ég fór að kynnast
honum nánar kynntist ég hans
rétta manni. Innan við harða skel-
ina leyndist traustur, góður og
hjálpsamur maður. Eggert hjálp-
aði okkur mikið þegar kom að alls
kyns smíðavinnu og vandvirkari
mann var erfitt að finna. Allt varð
að vera pottþétt. Þegar við Beddý
keyptum húsið sem við búum í
núna kom Eggert að skoða og
taka út smíðina. Hann snerist í
nokkra hringi og horfði á boga-
dregna gluggana á efri hæðinni.
Eftir dágóða stund sagði hann
loksins „ja, hér var ekki verið að
hugsa um smiðinn“. Það hefði
sjálfsagt mátt gera þetta öðruvísi,
að hans mati.
Eftir því sem árin liðu styrktist
samband okkar og þegar kom að
því að ég kvæntist Beddý, elstu
dóttur hans, þá gekk ég á hans
fund og bað formlega um hönd
hennar. Honum fannst þetta nú
dálítið skrítið, en samþykkti
gjörninginn þó.
Eggert hafði gaman af að
ferðast og fannst mikið til koma
hversu víða ég hafði farið um land-
ið, svo sem um allt hálendið og
jöklana. Stundum sátum við yfir
landakortum og ferðuðumst þar.
Einnig hafði hann mikinn áhuga á
fótbolta, þá sérstaklega ensku
deildinni. Okkar lið var að sjálf-
sögðu Liverpool. Það dugði ekki
að horfa á liðið bara í sjónvarpinu,
svo þá þurfti bara að drífa sig til
Liverpool á alvöruleik. Þetta var á
afmælisdaginn hans, 28. nóvem-
ber 2004, þá 75 ára gamall. Nikki,
hinn tengdasonur hans, hafði
komið því þannig fyrir að við feng-
um að hitta gamlan Liverpool-
leikmann.
Sá óskaði Eggerti til hamingju
með daginn á ensku og talaði um
áhuga ungra sem aldinna á fót-
bolta og hversu langt menn væru
tilbúnir að ferðast til að sjá liðið
sitt spila og tók sem dæmi Eggert,
þennan fullorðna herramann sem
var kominn alla leið frá Íslandi til
að sjá Liverpool spila. Svo gaf
hann Eggerti rauðvínsflösku,
merkta Liverpool.
Eggert hlustaði á þann enska af
athygli og ánægju og þegar hann
hafði lokið máli sínu tók Eggert í
höndina á honum, horfði í augu
hans og sagði á íslensku: „Þakka
þér kærlega fyrir þetta, góði.“
Þeir skildu alveg hvor annan á
sinn hátt. Eggert var sómamaður,
hreinn og beinn.
Ég kveð tengdapabba og þakka
fyrir þann tíma sem ég fékk að
þekkja hann.
Vertu sæll.
Grettir Sigurðarson.
Elsku besti fallegi afi minn. Síð-
ustu dagar hafa verið ansi erfiðir,
en ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið örlitla stund með þér og
fengið að kveðja þig.
Afi Eggert, þú varst eini afi
minn, en sá allra besti og margir
öfunduðu mig fyrir að eiga svo
góðan og ljúfan afa sem gaf sér
mikinn tíma til að eyða með afas-
telpunni sinni. Þú varst eins og
hetja í mínum augum og oftast
nær var nafnið þitt kallað ef eitt-
hvað bjátaði á. Fallega Daltúnið
var minn griðastaður og mitt ann-
að heimili í æsku og fyrir það er ég
ævinlega þakklát, því hjá ykkur
ömmu var afskaplega gott að vera.
Við vorum miklir vinir og gátum
við brallað ýmislegt tvö saman.
Ég gat alltaf treyst á þig, sama
hvað það var. Þá má segja að ég
hafi verið hálfgerð „afastelpa“ og
gat oft platað þig til gera eitthvað
með mér, eins og t.d. þegar þú
keyrðir langleiðina til Selfoss bara
svo ég gæti farið í reiðtúr og þú
beiðst eftir mér í bílnum á meðan.
Ég mun aldrei gleyma öllum fal-
legu minningunum okkar saman
og þín er og verður alltaf sárt
saknað, elsku afi minn.
Brosið breitt og augun skær,
bið guð þig að geyma,
bestu þakkir, þú varst mér svo kær.
Þér mun ég aldrei gleyma.
(Guðný Sigríður)
Þín afastelpa,
Tinna Rut Róbertsdóttir.
Elsku afi minn. Það er ótrúlegt
hvernig þú hafðir alltaf tíma fyrir
okkur og maður gat alltaf treyst á
þig, allar þessar sundferðir og ís-
bíltúrar.
Ég man líka vel eftir því hvern-
ig þú lést mig alltaf brosa með því
að skvetta vatninu á okkur með
höndunum í sundi.
Ég mun sakna þín ógurlega
mikið afi minn en ég veit að þér
líður vel þarna, og þegar ég eign-
ast börn og barnabörn mun ég
minnast þín og segja þeim frá
hversu frábær og góðhjartaður
maður þú varst.
Afi minn, þú varst og verður
ávallt hetjan mín.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá.
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann.
Í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín trú.
Því þar getur hann vakað yfir okkur dag
og nótt
svo við getum sofið vært og rótt.
Hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur senda.
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima.
En eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Þínar afastelpur,
Ingunn Dögg Nikulásdóttir
og Sonja Nikulásdóttir.
Ég skrifa þessi orð snemma
morguns hér í Atlanta en þó ég sé
órafjarri þá leitar hugurinn heim
svo stuttu eftir fráfall afa Eggerts.
Ég hefði gefið mikið til að geta
verið viðstödd útförina, hjálpað til
við undirbúninginn, tekið utan um
ættingjana og haldið í hönd ömmu
Ingu sem kveður nú ástina sína
eftir meira en hálfrar aldar sam-
veru. Ég get aðeins vonað að ég
verði enn eins ástfangin og þau
voru eftir öll þessi ár. Að geta enn
hlegið, rifist svolítið (en fullyrt við
barnabörnin að vera bara að tala
saman), strítt hvort öðru, tautað
stundum, horft svo ástleitnum
augum á maka sinn og smellt á
hann kossi, að því er virðist upp úr
þurru – þannig upplifði ég sam-
band ömmu og afa, ranghvolfandi
augunum sem barn, en brosandi í
dag því nú veit ég hversu dýrmætt
þetta er.
Ég upplifi nú aðrar tilfinningar
en ég bjóst við þegar afi færi. Ég
var nefnilega svo heppin að fá að
kynnast honum síðustu árin sem
manni, ekki bara sem afa. Hann
var vissulega enn sá brosmildi,
klári, stóri og sterki afi sem smíð-
aði ÖLL húsin í Kópavogi og gat
kastað manni svo gríðarhátt í
sundi, afi sem hafði alltaf tíma fyr-
ir barnabörnin, hossaði þeim á
lærunum eða fór í sunnudagsbílt-
úr út í sveit – en hann var nú líka
orðinn mannlegur. Hann var ekki
eins harðger og ég hafði alltaf tal-
ið, hann var líka mjúkur og gat svo
sannarlega fundið til, eins og ég sá
best þegar Nonni dó. Ég sat hjá
honum á Borgarspítalanum fyrir
nokkrum mánuðum og við horfð-
um út um gluggann yfir Kópavog.
Röddin var veik en hann sagðist
hafa áorkað svo miklu. Ég skildi
það þannig að hann var sáttur við
lífið sem hann hafði lifað og var
tilbúinn til að kveðja þennan heim.
Hann vissi hvað hann var ríkur og
myndi skilja mikið eftir sig þegar
hann færi. Þetta hjálpar mér mik-
ið, því í stað sorgarinnar er auð-
velt að einbeita sér heldur að dýr-
mætum minningum um þann afa
og þann mann sem við vorum öll
svo heppin að eiga að. Hvíl í friði,
elsku afi.
Lena M. Aradóttir.
Ég kynntist Eggert mági mín-
um fyrst vorið 1964. Inga systir
mín og hann voru þá að hefja sinn
búskap í Kópavogi. Það voru strax
góð kynni að kynnast Eggert.
Hann bauðst srax til að lána mér
bíl meðan ég stóð sjálfur í bíla-
kaupum og var það vel þegið. Og
það var alltaf svona, ef hann gat
eitthvað aðstoðað þá bauð hann
aðstoð. Og gistingin sem ég fékk
vorið 1964 átti ekki eftir að verða
síðasta gistingin og alltaf var jafn-
gott að koma og spjalla við Egg-
ert. Við spjölluðuðum um allt milli
himins og jarðar. Jafnvel pólitík.
Eggert hafði þann eiginleika að
rífast ekki við fólk. Og við vorum
alltaf sammála í pólitík þótt ég
vissi að Eggert styddi Sjálfstæð-
isflokkinn en ég sjálfur væri ein-
hvers staðar úti á túni. Eggert var
mikill spilamaður og vann til
margra verðlauna í bridsinu. En
hann hafði líka gaman af að tefla.
Og við tókum marga skákina.
Eggert var betri skákmaður en
ég, svo ég hafði oftast þann hátt-
inn á að sækja grimmt, en það
dugði sjaldnast. Og ekki var ónýtt
að leita til Eggerts með vinnu þeg-
ar maður var á milli úthalda. Hann
byggði margt íbúðarhúsið og
marga blokkina og aldrei gaf hann
annað til kynna en ég væri vel-
kominn í vinnu þótt hann vissi að
ég yrði hugsanlega farinn á sjó
fyrirvaralaust. Og hann þyrfti
jafnvel að keyra mig til skips eins
og kom fyrir. Ég vann hjá honum
þegar hann var að byggja íbúðir í
Engihjallanum, í Árbænum og
Furugrundinni. Hann rak bygg-
ingarfélagið Berg og þetta var á
árunum milli 1970 og 80. Eggert
var í mörg ár verkstjóri hjá Ís-
lenskum aðalverktökum áður en
hann fór sjálfur í byggingarbrans-
ann. Hann hafði einstakt lag á að
stjórna fólki við vinnu og það var
gott að vinna með honum. Og allt-
af var stutt í léttleikann og grínið.
Ég kveð góðan vin og mág. Við
Elsa vottum Ingu systur minni og
öllum aðstandendum innilega
samúð.
Sigurgeir Jónsson.
Í dag er ég bæði hrygg og glöð,
ég samgleðst Eggerti mági mín-
um að vera kominn yfir í eilífð-
arlandið, sem hann var farinn að
þrá.
Það var um vorið 1962 sem ég
fór að vinna hjá Íslenskum aðal-
verktökum á Stokksnesi, en Inga
systir var að vinna þar. Fljótlega
tók ég eftir dökkhærðum, brún-
eygðum, brosmildum og kátum
manni sem var alltaf að tala við
litlu börnin sem voru þarna. Síðar
varð þessi sami maður mágur
minn. Okkar kynni hafa staðið í 51
ár. Enginn maður mér óskyldur
hefur verið mér betri. Og man ég
aldrei eftir að okkur hafi orðið
sundurorða þótt nærri daglegur
samgangur hafi verið í öll þessi ár.
Eggert var einn af þeim mönn-
um sem fannst betra að gera öðr-
um greiða en að láta gera sér
greiða. Þegar ég bjó ein með tvö
lítil börn var Eggert mitt hald-
reipi. Hann hjálpaði mér að finna
íbúð, kom eftir langan vinnudag
þegar kvölda tók og hjálpaði mér
að flytja. Ég gat ávallt reitt mig á
aðstoð hans ef með þurfti.
Mér fannst Eggert aldrei verða
samur eftir ótímabært andlát
Nonna fyrir fimm árum. Ég sá
hann síðast 2. maí á heimili hans í
Daltúni. Ég var með ársgamlan
dótturson minn í fanginu. Á þess-
um tímapunkti var Eggert orðinn
mjög veikur en einlægur áhugi
hans á börnum var sá sami. Hann
horfði stíft á drenginn, reyndi að
brosa til hans og hvíslaði „hvað er
hann gamall“. Það voru okkar síð-
ustu samskipti.
Hvíl í friði, elsku mágur. Þér
mun ég aldrei gleyma.
Róshildur.
Eggert Bergsson, frændi minn,
er látinn. Ég á margar og góðar
minningar um þann góða mann.
Að koma í Daltúnið til hans og
Ingu þegar ég var lítil stelpa,
hvort heldur í stutta heimsókn eða
til að gista er við fjölskyldan kom-
um í bæjarferð, er nokkuð sem ég
minnist alltaf, því afskaplega gott
var að vera hjá þeim heiðurshjón-
um. Ef Eggert átti ekki von á okk-
ur vísaði hann okkur í eldhúsið,
hellti upp á kaffi og svo var hann
skyndilega horfinn. Það þýddi eitt,
hann skrapp í Nóatún eftir bakk-
elsi, svo miklu og mörgum tegund-
um að litlar stelpur að norðan
vissu ekki hvað skyldi velja. Hann
virtist hafa agalega gaman af því
að gefa fólki að borða.
Takk elsku Eggert fyrir góðar
og skemmtilegar samverustundir,
og sérstaklega var ánægjulegt
ættarmótið okkar fyrir þremur
árum og gaman að fara með þér að
Unastöðum og fá allar sögurnar
þaðan síðan í gamla daga.
Elsku Inga mín, missir þinn er
mikill og sendi ég þér og afkom-
endum ykkar öllum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðrún Helga
Marteinsdóttir.
Eggert Bergsson
✝ Guðbjörg H.Beck fæddist
að Hamri í Vest-
mannaeyjum 18.
ágúst 1924. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 28. maí
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Helgi
Hjálmarsson, fædd-
ur að Efri-Rotum í
Holtssókn, Rang-
árvallasýslu, 13.10. 1880, d. 6.4.
1976 og Guðbjörg Vigdís Guð-
mundsdóttir, fædd í Miðbæ,
Siglunesi, Vestur-Barðastrand-
arsýslu 12.12. 1889, d. 25.8.
1924. Systkini Guðbjargar eru:
Hermann, f. 1916, d. 2006,
Magnús, f. 1917, d. 1992, Hjálm-
ar, f. 1920, d. 1993, Gunnar
Ágúst, f. 1923, d. 2000, Sigurður
Helgi, f. 1926, d. 1991, Hlöðver,
f. 1927, d. 2007, Gústaf, f. 1928,
d. 2010, Hugó, f. 1930, býr í Sví-
þjóð, Laufey, f. 1932, býr í Nor-
er hún giftist Sigurði Jónssyni,
f. 1898, d. 1962, að taka Guð-
björgu að sér. Kallaði Guðbjörg
Sigurð alltaf fóstra sinn.
Þann 30.11. 1951 giftist Guð-
björg Páli Þóri Beck, f. 16.2.
1921, frá Reyðarfirði, þau eign-
uðust fjögur börn en fyrir átti
Guðbjörg þau: Elínu Eyvinds-
dóttur, f. 1946, maki Alfred A.
Frederiksen. Þau eignuðust tvo
syni, annar þeirra er látinn.
Barnabörn eru fjögur. Jónas
Þór Jónasson, f. 1948, d. 1998,
maki Katrín Þ. Hreinsdóttir,
börn þeirra eru þrjú. Börn Guð-
bjargar og Páls Þóris eru: Eirík-
ur Beck, f. 1951, maki Margrét
S. Beck (látin), börn þeirra eru
þrjú og barnabörn sex. Margrét
Beck, f. 1953, hún á eitt barn og
tvö barnabörn. Páll Emil Beck,
f. 1954, maki Lilja Guðmunds-
dóttir, þau eiga þrjú börn og
fjögur barnabörn. Hermann
Beck, f. 1956, maki Margrét
Harðardóttir, þau eiga tvö börn
og eitt barnabarn.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 7. júní
2013, kl. 13.
egi, Unnur, f. 1933,
býr í Noregi og Sig-
rún, f. 1937, d.
1987. Er móðir
Guðbjargar lést var
hún tekin í fóstur
af föðursystur sinni
Guðrúnu Hjálm-
arsdóttur og Guð-
mundi Þórðarsyni
að Akri, Landagötu
17, Vest-
mannaeyjum. Guð-
mundur lést af slysförum 16.
des. 1924, þá var Guðbjörg að-
eins 4 mánaða gömul. Þá voru
það Guðrún og börn hennar
Lárus og Sigríður sem tóku
Guðbjörgu að sér. Guðrún lést
síðan þann 23. desember 1928.
Þá ákváðu systkinin Lárus og
Sigríður að hvort það systkinið
sem giftist fyrr skyldi taka Guð-
björgu með sér en þau gátu ekki
hugsað sér að láta hana frá sér,
Sigríður var þá 19 ára gömul.
Það varð því hlutskipti Sigríðar
Elsku amma. Þú valdir falleg-
an dag til síðasta ferðalagsins.
Það kemur mér reyndar ekki á
óvart því þú hafðir einstakt lag á
því að hafa alltaf fallegt í kring-
um þig. Eftir langa og viðburða-
ríka ævi var kominn tími til hvíld-
ar.
Við höfum átt góðar stundir
saman og minningarnar hleypa
brosi fram á varirnar. Þú ert mér
fyrirmynd í svo mörgu. Svo ótrú-
lega flink í höndunum, dugleg og
hugvitssöm, ekkert var ómögu-
legt, það þurfti bara að finna leið.
Þig ég kveð að sinni elsku
amma mín. Ég veit að vel verður
tekið á móti þér.
Dal einn vænan ég veit,
verndar Drottinn þann reit.
Allt hið besta þar blómgast hann lætur.
Þar er loftið svo tært,
þar er ljósblikið skært. –
Þar af lynginu er ilmurinn sætur.
(Hugrún)
Ásta Guðrún Beck.
Elsku amma mín, þegar ég
hugsa til baka eru minningarnar
um okkur saman svo óteljandi
margar. Minningar fullar af hlýju
og gleði og sól. Einhvern veginn
áttir þú best heima í sólinni, inn-
an um blómin þín að njóta veð-
ursins á svölunum. Ég hef enn
ekki fundið rósir jafn fallegar og
vel ilmandi og þær sem þú rækt-
aðir í litla gróðurhúsinu á Kópa-
vogsbrautinni. Mér fannst þú
eiga ráð við öllu, sama hvað um
var spurt. Minnisstæðir eru hlut-
ir sem þú áttir til að gera og
fengu okkur barnabörnin til að
hlæja, eins og að segja alltaf
„bingó“ þegar einhverjir kysst-
ust í bíómynd eða segja „kop-
pótínó“ í stað cappuccino þótt af-
greiðslustúlkurnar á
kaffihúsunum leiðréttu þig alltaf.
Margt lærði ég af þér sem hefur
nýst mér vel í lífinu, það fyrsta
var sennilega hvernig ég ætti að
hnýta skóreimarnar mínar og
það líður seint úr minningunni
hversu stolt ég var að sýna hvað
amma hafði kennt mér.
Eitt það mikilvægasta sem þú
kenndir mér var að fara vel með
hlutina sem ég á, líkt og þú alltaf
gerðir. Þessar og fleiri lexíur
mun ég varðveita og virða alla
mína ævi. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér jafn
náið og ég gerði og eiga þig að.
Það er því með sorg í hjarta sem
ég kveð þig amma mín. Hvíldu í
friði.
Helga Margrét Beck.
Guðbjörg H. Beck