Morgunblaðið - 27.06.2013, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. JÚNÍ 2013
✝ SteingrímurKristján Frið-
rik Garðarsson
fæddist á Sauð-
árkróki 27. júní
1928. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks 20.
júní 2013.
Foreldrar hans
voru Garðar Hauk-
ur Hansen, f. 12.
júní 1911, d. 1982,
og Sigríður Ingibjörg Ámunda-
dóttir, f. 20. september 1907, d.
1985. Systkini hans eru Garðar
Haukur, f. 1930, d. 1971, Frið-
rik Jón, f. 1931, d. 1982, Gunn-
ar Hörður, f. 1932, Elínborg
Dröfn, f. 1933, d. 1996, Sveinn
Sigurbjörn, f. 1934, og Stein-
unn Björk, f. 1936, d. 2000.
Hinn 3. mars 1956 kvæntist
þau eiga tvö börn og sjö barna-
börn. Sigríður, f. 3.8. 1956,
maki Þorsteinn Einarsson, þau
eiga fimm börn og 16 barna-
börn. Þorvaldur, f. 8.3. 1959, í
sambúð með Svanhvíti Gróu
Guðnadóttur. Fyrir átti Þor-
valdur þrjú börn með fyrri
sambýliskonu sinni, Ólöfu
Harðardóttur, en misstu einn
son af slysförum. Sævar, f.
19.4. 1960, maki Ingileif Odds-
dóttir, þau eiga tvö börn. Frið-
rik, f. 31.3. 1963, maki Steinvör
Baldursdóttir, þau áttu þrjár
dætur en misstu eina af slys-
förum. Þau eiga fjögur barna-
börn. Bylgja, f. 29.8. 1967,
maki Auðunn Víglundsson,
eiga þau þrjú börn. Stein-
grímur, f. 23.12. 1972, maki
Sæunn Eðvarðsdóttir, þau eiga
þrjú börn.
Steingrímur byrjaði ungur
að vinna ýmis störf og voru
þau flestöll tengd sjávarútvegi.
Síðustu árin hefur hann rekið
sitt eigið útgerðarfyrirtæki
ásamt sonum sínum.
Útför Steingríms fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag,
27. júní 2013, kl. 14.
Steingrímur eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Baldvinu
Þorvaldsdóttur, f.
16. september
1931. Þau eign-
uðust átta börn en
fyrir átti Stein-
grímur eina dótt-
ur, Sigurlaugu
Hrönn, f. 28.11.
1948, með Lilju
Jónasdóttur, f.
1923, d. 1971. Maki Sig-
urlaugar er Guðmundur Gísla-
son, þau eiga fjögur börn og
tíu barnabörn. Börn Steingríms
og Baldvinu eru: Garðar Hauk-
ur, f. 24.5. 1950, maki Halla
Rögnvaldsdóttir, þau eiga tvö
börn og fimm barnabörn. Lísa
Björk, f. 12.12. 1953, d. 12.7.
2007, maki Kári Gunnarsson,
Elsku pabbi, nú ert þú búinn
að kveðja okkur, eftir snarpa en
erfiða sjúkdómslegu. Þú beiðst
eftir að fara í hjartaaðgerð sem
átti að skipta sköpum fyrir þig
og mömmu. Eftir margar rann-
sóknir og legu á hjartadeild
fórstu heim, fullur bjartsýni, en
skyndilega fór þér að hraka.
Þegar við komum til ykkar í
heimsókn fyrir tveimur vikum
var útlitið ekki gott, þú varst
mæðinn og þér leið ekki vel. Þú
sagðir að nú væri ekki mikið
eftir, sem reyndist rétt hjá þér.
Elsku pabbi minn, við vorum
ekki alltaf sammála þegar ég
var yngri og við áttum ekki allt-
af skap saman þá, ég skildi þig
ekki fyrr en ég fór sjálf að eign-
ast börn, að það sem þú varst
að reyna að kenna mér var allt
rétt. Ég ætla ekki að fara að
telja upp allt sem þið mamma
lögðuð á ykkur til að koma
stórum barnahópi á legg, en
álagið var mikið á þeim tíma, og
reyndum við sem eldri vorum
að létta ykkur heimilisstörfin
og gæta hvert annars. Ég ætla
ekki að hafa þetta miklu lengra
en ég vil að þú vitir það að mér
þykir mjög vænt um ykkur
mömmu.
Guð varðveiti þig, elsku
pabbi, og ég veit að þér líður
betur núna en ég mun sakna
þess að þú komir ekki oftar á
Kjalarnesið og ég muni ekki
heyra „halló er einhver heima“
þegar þið mamma komuð í
heimsókn.
Þín dóttir,
Sigríður Steingrímsdóttir
(Sirrý).
Steingrímur
Kristján Friðrik
Garðarsson
Minn kæri tengdafaðir
kvaddi þennan heim að morgni
20. júní síðastliðins. Ég var rétt
orðin 16 ára gömul þegar ég
kom í þessa stóru hressu fjöl-
skyldu. Ég var svo mikið vel-
komin til þeirra Steina og Bald-
vinu þegar ég flutti fljótlega inn
á þeirra heimili til Frissa míns,
það munaði ekki svo mikið um
enn eitt barnið inn á heimili
þeirra. Steini var af þeirri kyn-
slóð sem aldrei sló slöku við í
vinnu og vílaði ekkert fyrir sér.
Vinnusemi og dugnað erfðu svo
sannarlega öll börnin hans níu
sem hann eignaðist.
Ég vil þakka Steina sam-
fylgdina og vil trúa því að hún
Lísa hans hafi komið og tekið á
móti pabba sínum með barna-
börnin hans tvö sem fóru ung
úr þessu lífi.
Elsku hjartans Baldvina mín,
ég votta þér og börnum þínum
stórum og smáum samúð mína
og veit að Steini passar upp á
stelpuna sína sem hann kallaði
þig svo oft.
Læt ég hér fylgja ljóðið Vor
eftir frænda þinn.
Ljómar heimur logafagur,
lífið fossar, hlær og grær –
nú er sól og sumardagur,
söngvar óma fjær og nær.
Vorsins englar vængjum blaka,
vakir lífsins heilög þrá.
Sumarglaðir svanir kvaka
suður um heiðavötnin blá.
Hvílir yfir hæðum öllum
himnesk dýrð og guðaró.
Yfir jöklum, fram á fjöllum
fellir blærinn þokuskóg.
Nú er gott að vaka, – vaka,
vera til og eiga þrá.
Sumarglaðir svanir kvaka
suður um heiðavötnin blá.
Drekk ég glaður fjallafriðinn,
fylli skálar sólskinsró.
Teygar ljós við lækjarniðinn
lítil rós í klettató.
Sé ég fagra sýn til baka,
sólareld og fjöllin blá.
Sumarglaðir svanir kvaka
suður um heiðavötnin blá.
(Friðrik Hansen)
Þín tengdadóttir,
Steinvör.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara
allar sömu ævigöng.
(Matthías Jochumsson)
Komið er að kveðjustund,
Steingrímur frændi minn,
„Steini Garðars“, hefur lokið
lífsgöngunni. Steini var elsta
barnabarn Ástu ömmu og
Ámunda afa, fæddur sama árið
og Auðbjörg yngsta dóttir
þeirra. Móðir hans, Sigga
frænka, systir pabba, var næst-
elst þrettán systkina. Mismun-
andi er hve við erum kunnug
og tengd venslafólki okkar,
frændfólkið á Sauðárkróki var
og er okkur náið, það finnum
við á sorgar- og gleðistundum.
Það eru ógleymanlegar minn-
ingar þegar Steini, Baldvina,
Bodda og Friðrik, stundum
Bjagga, komu í heimsókn á
æskuheimilið í Bjarghúsum,
Sigga frænka og Garðar eig-
inmaður hennar í fararbroddi.
Börnin voru alltaf með, glatt og
gaman, gjarnan farið í útileiki,
í þá daga var alltaf sólskin og
gott veður, við vorum sólar-
geislarnir. Steini og Baldvina
áttu hjólhýsi langt á undan öðr-
um og fannst okkur frændsyst-
kinum það framandi útbúnað-
ur. Svo komu húsbílar til
sögunnar, áttu þau hjón slík
farartæki. Mér er minnisstætt
að fyrir nokkrum árum heim-
sóttum við mamma hjónin á fal-
lega heimilið í Birkihlíð sem
stendur á einkar fögrum útsýn-
isstað yfir Skagafjörðinn. Gest-
risnin og hressleikinn var í fyr-
irrúmi, húsbíllinn í
innkeyrslunni var svo sannar-
lega stolt frænda míns, sýndi
hann okkur hvern krók og
kima, allt vel búið, hér geymum
við meira að segja sparifötin,
sagði hann. Fallega sumar-
kvöldið voru rifjaðar upp ótal
minningar af mönnum og mál-
efnum, þetta var með síðustu
samfundum með þeim hjónum.
Þau ferðuðust víða bæði innan-
lands og utan og nutu þess að
vera saman. Árin líða, heilsu
hrakar, en ávallt voru Steini og
Baldvina hrókar alls fagnaðar
hvar sem þau fóru, á ættarmót-
um var margt skrafað. Þau
voru glæsileg hjón, svo er um
afkomendur þeirra og fjöl-
skyldur, þau ræktuðu garðinn
sinn vel.
Sorgin knúði dyra er þau
misstu dóttur eftir erfið veik-
indi og tvö barnabörn af slys-
förum. Á erfiðum tímum í lífi
fjölskyldunnar voru Steini og
Baldvina akkerin, frændi minn
var sjómaður í húð og hár,
kunni vel til verka og vissi hvað
kom til góða. Kynslóðir koma
og fara, minningar ylja, þakk-
læti fyrir samfylgd, samúðar-
kveðjur til ástvina. Frændi
minn hefur lokið lífsgöngunni
með sæmd, blessuð sé minning
hans, hvíli hann í friði.
Guðrún Jónsdóttir.
✝ Birgir Gísla-son fæddist á
Esjubergi á Akra-
nesi 20. júlí 1936.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi í Reykjavík
18. júní 2013.
Foreldrar hans
voru Gísli Eylert
Eðvaldsson hár-
skeri, f. 22. nóv-
ember 1905, d. 7.
ágúst 1963 og Hulda Ein-
arsdóttir húsfreyja, f. 18. júní
1914, d. 25. ágúst 1982. Systk-
ini Birgis eru Einar Eylert
Gíslason á Syðra-Skörðugili, f.
1933, giftur Ásdísi Sigrúnu
Sigurjónsdóttur, f. 1949, Rósa
Gísladóttir, f. 1934, d. 1940,
Rósa Guðbjörg Gísladóttir, f.
1941, gift Reyni Þorgrímssyni,
þau búa í Kópavogi, og Bryn-
dís Benediktsdóttir, f. 1951,
apríl 2007. Fóstursonur Jón-
asar er Bjarni Kristinn Eg-
ilsson, f. 29. ágúst 1993.
Birgir bjó fyrstu tvö ár ævi
sinnar á Akranesi en flutti þá
ásamt fjöldskyldu sinni til Ak-
ureyrar. Þegar Birgir var um
11 ára slitu foreldrar hans
samvistum og flutti hann
ásamt móður sinni og syst-
kinum til Reykjavíkur. Birgir
var sem barn og unglingur öll
sumur á Austurlandi, fyrst í
sveit og síðar í vegavinnu hjá
afa sínum, Einari Jónssyni
vegaverkstjóra. Birgir lauk
búfræði frá Bændaskólanum
á Hvanneyri árið 1952 og fór
síðan til Noregs að læra
mjólkurfræði og var hann þar
í fjögur ár. Að loknu námi
flutti Birgir í Borgarnes og
vann þar í Mjólkursamlaginu
frá árinu 1958 til 1995 en þá
varð hann að hætta vegna
veikinda.
Útför Birgis fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 27. júní
2013, kl. 14.
gift Þórarni Gísla-
syni, búsett í
Garðabæ.
Þann 2. apríl
1961 kvæntist
Birgir Lilju Jón-
asdóttur, f. 1.
september 1938.
Börn þeirra eru
Hulda Birgisdóttir
iðjuþjálfi, f. 21.
september 1962,
gift Jóni Jak-
obssyni, f. 1962. Börn þeirra
eru Jakob Orri Jónsson forn-
leifafræðingur, f. 15. sept-
ember 1987, Lilja Rún Jóns-
dóttir, nemi í HR, f. 10. júlí
1991 og Svava Kristín Jóns-
dóttir, f. 15. janúar 2000. Jón-
as Heiðar Birgisson viðskipta-
fræðingur, f. 28. október 1976,
börn hans eru Stefanía Marta
Jónasdóttir, f. 10. júní 1998 og
Birgir Örn Jónasson, f. 23.
Það var daginn sem hún
mamma hefði orðið 99 ára sem
þú kvaddir, Birgir minn. Þetta
gerðist svo fljótt að ennþá
finnst mér þú hljótir að sitja á
skrifstofunni þinni í Borgar-
nesi, búinn að finna nýjan fróð-
leik um gamla kirkju, til að
bæta við rit-og myndasafn þitt
um kirkjur á Íslandi.
Hann Birgir bróðir var bæði
rauðhærður og freknóttur.
Mamma sagði mér að þú hefðir
verið mesti prakkari sem barn.
Hún sýndi mér oft myndina af
þér í duggarapeysu með hendur
í vösum og hárið allt í lokkum.
Þú hafðir víst týnst stuttu áður
en myndin var tekin. Þau höfðu
hlaupið um allt á Akureyri að
leita að þér og fundið þig niðri á
bryggju með vasana fulla af
tyggjó og heilan flokk af hlæj-
andi hermönnum í kringum þig
og þú hafðir sagt: „Eruð þið að
leita að mér?“
Það var líka svo spennandi
þegar þú loksins fluttir heim
eftir námsárin þín í Noregi. Þú
stóðst í stofunni, algjör gæi á
svörtum flauelsjakka og netbol,
og tókst upp úr töskunni gjafir
handa öllum. Þannig fékk ég
hana Dóru pissudúkku, sem var
nú ekki neitt slor. Ekta geita-
ostur, sagðir þú með syngjandi
norskum hreim þegar við gædd-
um okkur á ostunum sem þú
komst með. Mamma svo
áhyggjufull yfir því hvað þú
varst mjór, en það skýrðist
fljótt að matarpeningarnir
höfðu farið í að öngla saman
fyrir segulbandi, sem þá var
óþekkt á Íslandi og hreint
galdratæki.
Þú varst nú ekki lengi heima
því leiðin lá í Borgarnes. Starfið
í mjólkursamlaginu beið eftir
þér. En þar var líka hún Lilja
sem varð konan þín. Oft sögðum
við: „Ja, hvar væri hann Birgir
ef hann hefði ekki gifst henni
Lilju?“ Hún hefur alla tíð verið
þinn fasti klettur í tilverunni.
Börnin ykkar Hulda og Jónas
svo mannvænleg og góðar
manneskjur, sem hefur farnast
vel í lífinu. Þú varst svo stoltur
af þeim og barnabörnin svo
hænd að afa og ömmu. Heimilið
ykkar svo fallegt og hlýtt, ný-
bakaðar kökur og brauð, handa-
vinna og skrúðgarður. Á hverju
ári hefur það verið mikið til-
hlökkunarefni minnar fjöl-
skyldu að fara á þorrablótið til
Birgis og Lilju, gleðjast saman
og borða heimagerðan þorra-
matinn.
Þú gast aldrei setið kyrr. Þú
hafðir mikinn metnað í starfi og
vannst að uppbyggingu mjólk-
ursamlagsins í Borgarnesi, lýst-
ir af áhuga nýjungum í fram-
leiðslu og stækkun búsins. Þó
var mest um vert að það var svo
gaman í vinnunni og oft kátt á
hjalla. En það var ekki bara
vinna, náttúran, hestamennska
og veiðar heilluðu. Þér var í lófa
lagið að draga væna silunga og
jafnvel laxa úr öllum pollum og
sprænum, jafnt frosnum sem
ófrosnum, þar sem enginn hafði
orðið var áður. Hann Þórarinn
minn hefur ekki svo sjaldan
sagt mér sögur af veiðiferðum
ykkar þar sem tófubani, prest-
ar, Pétur frændi og fleiri komu
við sögu og mikið hlegið.
Elsku bróðir, þó þú sért horf-
inn sjónum okkar þá lifir minn-
ingin um þig.
Þín systir,
Bryndís.
Birgir Gíslason
Elsku amma, nú ertu farin.
Mikið var erfitt að fá fréttirnar.
Þrátt fyrir að við vissum að ekki
væri langt eftir í þínum skyndi-
legu veikindum. Þú varst svo
yndisleg og hjartahlý mann-
eskja sem snart alla sem þekktu
þig. Elskulegri manneskja
finnst vart á þessari jörð.
Mér leið alltaf svo vel í sveit-
inni og sótti hreinlega í það við
hvert tækifæri. Bara að vera að
sniglast í kringum þig í eldhús-
inu, gera kleinur, baka hjón-
bandssælu, gera rabarbar-
asultu, og allskyns mat, sækja
með þér egg út í hænsnahús,
stússast í garðinum, fara í sund,
heimsóknir um alla sveit og
margt fleira. Hestaferðir voru í
miklu uppáhaldi hjá þér og suð-
aði ég oft um að fara í útreiðar-
túr, og fórum við í nokkra um
sveitina. Lífsgleði þín var líka
smitandi og hvað þú fylgdist
alltaf vel með, spurðir frétta
hvernig gengi og hvernig við
hefðum það. Það eru svo margar
minningar sem koma upp í hug-
ann og allar eru þær skemmti-
legar. Ég á eftir að sakna þín
mjög mikið og ég geymi þig í
hjarta mínu alla ævi.
Ég á svo margar minningar
um þig, elsku besta amma mín
að ég veit ekki hvar ég á að
byrja! Mér fannst alltaf gaman
að koma í sveitina, fara út í fjár-
hús eða búa til stíflur í læknum
þegar ég var yngri, skemmtileg-
ast var þó að fá að fara út í fjós
með þér og mjólka kýrnar, ég
Erna Brynhildur
Jensdóttir
✝ Erna Brynhild-ur Jensdóttir
fæddist í Reykjavík
1. febrúar 1928.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 16. júní
2013.
Útför Ernu fór
fram frá Skálholts-
kirkju 22. júní
2013.
átti rauða skál,
spes fyrir þetta til-
efni! Enn í dag
finnst mér kúa-
mjólkin langbest og
það vissir þú, því í
hvert skipti sem ég
kom í heimsókn nú
á fullorðinsárum
fékk ég ekta kúa-
mjólk, pönnsur eða
eitthvert gotterí,
það var alltaf tekið
vel á móti manni. Ég man líka
þegar ég og Helga Ýr fórum
með þér í sund uppi í Reykholti
og það var smá vindgola þegar
við komum upp úr og þú sagðir
að hárið á þér væri eins og
„púddurass í vindi“ það sem við
Helga Ýr hlógum að þér! Þessi
setning var líka notuð í ýmsum
tilgangi t.d. sem texti við lag og
auðvitað alltaf þegar smá vind-
gola feykti hárinu á manni til.
Þessu gleymi ég seint. Stundum
fékk ég að fara með í hestaferð-
ir, með þér, afa og mömmu.
Minnisstæðast er þegar við fór-
um Kringlumýrina, mig minnir
að ég hafi verið 11 ára og ég
man að þú varst alltaf að hrósa
mér hvað ég var dugleg, þú
varst alltaf svo góð amma og
alltaf að passa upp á mann. Ég
man þegar þið fluttuð í Tjarn-
arkotið, þá fannst mér einstak-
lega gaman að skoða gamlar
ljósmyndir sem þú geymdir í
kommóðunni inni í herbergi og
fékk að heyra allskyns sögur
t.d. um hvernig þú og afi kynnt-
ust. Þið afi höfðuð bæði svo
gaman af því að ferðast og ég vil
meina að ég hafi þetta frá ykk-
ur, endalaus ferðalög um allan
heim og alltaf var passað upp á
að senda ömmu og afa kort. Svo
þegar ég flutti austur á Horna-
fjörð þá varstu svo dugleg að
hringja í mig, ég á eftir að sakna
þess svo mikið að heyra í þér
amma mín, þú hafðir svo mikinn
áhuga á hvernig mér gengi í
kennslunni eða hvernig veiðin
gengi hjá Guðjóni. Ég er svo
þakklát að hafa átt svona æð-
islega ömmu, ömmu sem var 85
ára og fór ennþá á hestbak!
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þín ömmubörn,
Brynhildur og Þórdís.
Þegar við vorum yngri var
farið í heimsóknir til ömmu og
afa á Tjörn og það kom fyrir að
við systkinin gistum yfir helgi.
Þá fengum við að bragða á
kleinunum og yfirleitt borðuð-
um við yfir okkur. Þetta voru
frábærir tímar og það sem situr
ofarlega frá þeim tímum eru
sundferðirnar. Þá keyrðum við
á Volgunni í Reykholt og amma
var alltaf svo flott með fínu,
skrautlegu töskuna sína. Hún
var nefnilega alltaf svo fín.
Ljúfari og hressari manneskju
er erfitt að finna. Hún var svo
góð og dugleg að fylgjast með
erfingjum og ættingjum og
hvað þau voru að gera, enda var
hún mjög ættrækin og kunni
ættfræðina að manni fannst ut-
anbókar. Hún var líka góð fyr-
irmynd og kunni að lifa lífinu
með afa og þau fóru í margar
hringferðir og skreppitúra
saman, hvort sem það voru
reiðtúrar eða bíltúrar út um allt
land.
Það var því vont að fá símtal
sunnudagsmorguninn 16. júní
um að hún Erna, elskulega
amma okkar, væri fallin frá. Það
var hálfótrúlegt, því hún amma
var svo einstök og hlýleg mann-
eskja sem manni fannst að yrði
hjá sér að eilífu, því þannig lét
hún okkur líða í sinni návist. Um
leið og maður varð sorgmæddur
var samt hægt að gleðjast yfir
því að hún þurfti ekki að þjást
lengi. Fyrirvarinn var ekki mik-
ill en það hefði heldur ekki gert
það auðveldara að kveðja. En
það er einmitt það sem við ger-
um með þessum skrifum. Við
kveðjum hana með miklum
söknuði og þökkum, þökkum
fyrir allar samverustundirnar
sem við áttum saman. Takk
amma, fyrir að vera þú alla tíð
og megir þú hvíla í friði.
Erlingur Þór (Elli Þór) og
Helga Ýr.