Morgunblaðið - 25.07.2013, Blaðsíða 27

sveit þessa stofnaði Pétur
heitinn Kristjánsson gagngert
til þess að fá alvöru samning í
Bandaríkjunum. Þetta ævintýri
gekk nærri því upp, því að við
vorum komnir með samning frá
stóru útgáfufyrirtæki og áttum
bara eftir að skrifa undir, en á
síðustu stundu leystist hljóm-
sveitin upp fyrir framan lög-
manninn sem var búinn að fá
þennan samning undirritaðan af
útgáfufyrirtækinu og höfum við
oft hlegið að þessu síðan, en ör-
lögin áttu eftir að skapa okkur
annan samstarfsvettvang.
Síðar tók ég þátt í því að gera
plötuna „Kysstu mig“ með Ís-
lenskri kjötsúpu, sem var þe-
maplata um líf popparans
Trausta. Síðastliðin tvö ár höf-
um við Jói ásamt Þóri Breið-
fjörð verið að vinna að söngleik
byggðum á þessari tónlist og
var Jói búinn að skrifa fyrsta
handrit að söngleik þessum.
Árið 2002 hringdi Jói í mig og
bað mig um að útsetja og
stjórna upptökum á plötu sem
hann var að gera fyrir hvatn-
ingarátak sem bar nafnið
„Hættum að reykja“, þar sem
hann vildi fá endurgerð lög sem
hann hafði gefið út löngu fyrr.
Ég gekkst við því og setti upp
verð en þá svaraði hann: „Nei,
það er ekki nógu mikið“ og
hækkaði launin til mín verulega.
Ég gerði þessi lög hans á ný-
stárlegan máta og breytti veru-
lega frá því sem lögin hljómuðu
í upphafi. Ég skilaði svo þessum
lögum til Jóhanns með hnút í
maganum yfir því að hann
myndi henda þessu í mig aftur
og vera verulega óánægður með
þessa meðferð á lögunum hans,
en það var öðru nær. Hann
hringdi í mig himinlifandi yfir
þeirri dirfsku sem ég sýndi í
þessum útsetningum. Eftir það
hef ég gert allar hljóðritanir
sem Jói gerði til hinstu stundar.
Ef hann hefði verið ríkur að ver-
aldlegum auði, væri ég moldrík-
ur maður í dag, en í stað þess er
ég ennþá ríkari að andlegum
auði sem ekki verður metinn til
fjár.
Jói var ákaflega réttsýnn
maður og fylginn sér, alltaf
tilbúinn að berjast fyrir þeim
málstað sem honum fannst rétt-
ur og sló þar ekkert af, sam-
anber lögin hans „Hjálpum
þeim“, „Hálendi Íslands“, „Al-
heimsfriðargöngulagið“ og fleiri
lög þar sem hann vildi koma
góðum málstað á framfæri. Allt-
af bar hann hag náungans fyrir
brjósti frekar en sinn eigin.
Það er sagt að það sé ekki
það sem þú tekur með þér þeg-
ar þú deyrð sem skiptir máli,
heldur hvað þú skilur eftir og
Jói skildi eftir sig ótrúlegar
perlur í tónlist og myndlist fyrir
komandi kynslóðir.
Ég kveð með söknuði kæran
vin og félaga.
Pétur Hjaltested.
Ótal minningabrot tengd Jó-
hanni G. Jóhannssyni bærast í
heilaberkinum er símtal berst í
miðri Ártúnsbrekkunni um
vistaskipti hans af Ránargötu
yfir á líknardeild Landspítalans.
Líknardeildin er jafnan síðasta
stoppistöðin fyrir ferðina hinstu
og lengstu. Samstundis er snúið
við, með viðkomu í blómaversl-
un. Kveðja ber þennan góða
mann með viðeigandi hætti. Lit-
urinn fjólublái sækir að. Tákn
hins andlega seims. Í Árbæj-
arblómum getur að líta tignar-
legar, afrískar, fjólubláar gladí-
ólur, fjólublá indversk blóm af
liljuætt og eitt djúpfjólublátt,
sérdeilis exótískt flamingóblóm
af Anthurium Andreanum-teg-
und frá Suður-Ameríku, sem
hæfir vel að setja fremst í miðj-
an kveðjuvönd. Tákn um Jóhann
G. sjálfan.
Er knúið er dyra á líknar-
deild með fangið fullt af fjólu-
bláum blómum, blasir við
ógleymanleg sjón: Meistarinn
sjálfur í skærfjólublárri skikkju.
Hvítur fyrir hærum, gyllibrúnn
á hörund með sólgul augu situr
hann í hvítu líninu, handleikandi
ævistarfið; snældur með lögun-
um sínum. Flókið gangverk lifr-
ar, galls og innkirtla er úr lagi
gengið, ávísun á þetta óvenju-
lega en tignarlega litarhaft. Ör-
grannur en fullur af baráttu-
anda vísar hann á óhefðbundin
lyfjaglös við rúmstokkinn og
ræðir um Budwig undratækið
sem megnað getur að berja í
bresti heilsunnar ef fáanlegt er
og nýtt í tæka tíð.
Spjallið spannar víðan völl,
allt frá fyrstu kynnum að hinstu
stund. Skærgulu augun, hvell-
skýr og yfirveguð, virðast ótta-
laus með öllu. Stutt í glettnina.
Hann minnir í senn á indversk-
an jóga og afrískan ættarhöfð-
ingja. Ég hefði tekið myndir en
hafði engan kubb. Farsíminn
batteríslaus. Myndin litríka
verður hins vegar vandlega
varðveitt í grábleika minnis-
kubbnum milli eyrnanna á þeim
sem þetta ritar. Sú mynd er
samofin lotningu fyrir þeim sem
eygði, þorði og gekk óhikað
fram í þágu okkar hinna. Við
sjáum á eftir sterkum baráttu-
jaxli, en búum vonandi að sæmi-
lega hvössum vígtönnum til að
halda áfram þeirri réttinda- og
stéttabaráttu sem hann sannar-
lega hóf, fyrir liðlega þremur
áratugum. Náum kannski að
lokum að smæla heiltennt fram-
an í heiminn, sátt við hlut okkar
og hlutskipti, samanborið við
hlut látnu þýsku tónskáldanna
sem enn vega þyngst í íslensku
tónlistarlífi, sumsé spilverki
sjóðanna. Skyldi nú tími látnu
íslensku tónskáldanna senn upp
renna? Jóhann G. má alltént
fullsæmdur vera af framlagi
sínu, bæði á akri listanna og
réttlætisins.
Um leið og við vottum ástvin-
um hans og aðstandendum inni-
lega hluttekningu, sendum við
samherjar hans og vinir hlýja
strauma til okkar góða frum-
kvöðuls og heiðursfélaga, þess
sem í dag er kvaddur með djúpu
þakklæti og virðingu.
Jakob Frímann Magnússon
formaður FTT, Félags tón-
skálda og textahöfunda,
formaður STEF, Samtaka
tónskálda og eigenda flutn-
ingsréttar.
Þegar ég kynntist Jóhanni G.
fyrst var hann að spila í Þjóð-
leikhúskjallaranum í góðu bandi.
Þá var Jimi Hendrix Experience
og Cream komin fram á sjón-
arsviðið. Við Jói urðum sammála
um að gaman væri að stofna tríó
með þjálfuðum spilurum sem
byggði á miklum spuna. Úr varð
að Jói hætti í kjallaranum og við
byrjuðum að æfa. Pétur Östlund
var með á trommurnar og var
strax farið að jamma. Þá ákvað
Pétur að flytja til Svíþjóðar og
kom Ólafur Garðarsson í stað-
inn. Jói vildi að nýja bandið héti
Óðmenn og var það auðsótt hjá
okkur Óla, bæði var nafnið gott
og auk þess töluvert þekkt.
Þannig varð Óðmannatríóið
til. Við leigðum okkur kjallara-
íbúð við Ljósvallagötu og bjugg-
um þar þrír. Þar var mikið
spjallað, lítið borðað og mikið
reykt, en aðeins tóbak, því hóf-
semi á áfengi og bann við vímu-
efnum voru lög hjá okkur. Nú
skyldi tónlistin sitja í fyrirrúmi
og kafað djúpt. Æfingar voru
strangar og vandlega valið það
sem spilað skyldi. Í fyrstu var
það efni annarra manna. Síðar
fórum við að vinna eigið efni,
einkum eftir Jóa.
Það reynir á vinskapinn að
búa svo náið og oft var deilt og
ekki allir á eitt sáttir. Vinskap-
urinn varð hins vegar jafnan of-
an á og með tímanum þróaðist
gagnkvæm virðing og væntum-
þykja sem hefur enst okkur alla
tíð síðan.
Það varð fljótt ljóst að Jói var
höfuðpaurinn í þessu bandi og
drógum við Óli þó ekkert af
okkur. Það var ekki aðeins
vegna listrænna hæfileika, sem
hann hafði í ríkum mæli, heldur
einnig vegna óbilandi áhuga og
dugnaðar. Hálfkák og gauf átti
ekki við Jóa G. Hann gaf sig all-
an í verkefnið, hvort sem það
var hljómsveitin Óðmenn eða
önnur viðfangsefni sem fönguðu
hug hans síðar á lífsleiðinni.
Eftir nokkra hríð kaus Óli að
skipta um hljómsveit og völdum
við þá Reyni Harðarson til að
taka sæti hans. Þannig var tríó-
ið skipað þegar við tókum til við
hið tvöfalda albúm Óðmanna.
Mín skoðun er sú, og ef til vill
ekki með öllu hlutlaus, að þar
hafi Jói unnið sitt stærsta list-
ræna afrek. Jói samdi mikinn
meirihluta laganna og flesta
textana einnig. Hann söng næst-
um allar leiðandi söngraddir.
Hann spilaði inn allan bassann
og munnhörpu einnig. Hann
vann auðvitað líka allar útsetn-
ingar með okkur Reyni. Allt
gerði hann þetta af stöku list-
fengi. Auðvitað hefur Jói samið
mörg önnur góð lög, sem mun
meiri hylli hafa notið og allir
þekkja. Á Óðmannaplötunum
reyndi hann krafta sína til fulls
og sýndi hvað hann gat.
Jói var Samvinnuskólageng-
inn og menntaður til verslunar-
starfa. Okkur vinum hans var
ljóst að reglubundin vinna var
honum ekki hentug. Hann var
að upplagi og eðli hinn óforbetr-
anlegi listamaður. Fegurð og
sköpun voru honum nauðsyn.
Þegar tækifæri til tónlistariðk-
unar virtust dvína á tímabili,
sneri hann sér af fullri orku að
myndlist með góðum árangri.
Músíkin átti þó mest tök í hon-
um. Þegar ég minnist míns góða
vinar minnist ég tónlistarmanns-
ins, ég minnist þess hvað gaman
var að spila með honum, hvað
hann sat þéttur í hljóðfallinu og
svaraði vel öllu því er upp kom í
dansi tónanna. Og ég minnist
góðs drengs.
Finnur Torfi Stefánsson.
Það var hátíð í Húsafelli um
verslunarmannahelgina. Þús-
undir voru að fylgjast með
Hljómum á stærsta pallinum. Þá
sá ég litla rútu og á hana var
málað stórum stöfum – Óðmenn.
Uppi á þaki sátu sjálfir Óð-
mennirnir og fylgdust með
Hljómum í stuði. Þarna var Jó-
hann G. Í fjölmiðlunum lásum
við að Hljómar og Óðmenn bit-
ust um vinsældirnar. Hér var
það tónlistin sem sameinaði.
Við Jóhann G. höfðum báðir
verið í Samvinnuskólanum að
Bifröst. Þaðan kom hljómsveitin
Straumar með Jóa í fararbroddi.
Hann var að verða ein af goð-
sögnunum og við Bifrestingarnir
fylltumst stolti. Síðar kynntist
ég myndlistarmanninum Jó-
hanni G. Jóhannssyni. Tónlistin
birtist honum í litum. Ein
mynda hans heilsar mér að
morgni og kvöldi. Hún er fyrir
löngu orðin hluti af tilverunni.
En Jóhann G. átti sér fleiri
hliðar. Hugurinn sótti hærra og
víðar. Þegar leið að síðustu alda-
mótum varð til raftónverkið Þrír
pýramídar. Það byggðist á sýn
til framtíðar, nútíðar og fortíðar
í tilefni aldamótanna. Lykillinn
var þríhyrningsformið og verkið
kom út á geisladiski haustið
1999. Andlegt ferðalag frá fram-
tíð og nútíð til lands pýramíd-
anna – Egyptalands hins forna.
Ferðalag okkar gegnum tíma og
rúm. Í þríhyrningsforminu fólst
hið fullkomna samræmi og tími
samræmingarinnar – aldamóta-
árið 2000.
Í framhaldinu var málverka-
sýningin Tindar og Pýramídar
haustið 2004. Leikur lita og
forms óháð tíma og rúmi. Eins
og almættið væri í augsýn. En
náttúra Íslands var líka að koma
nær og nær í huga listamanns-
ins. Tærleiki hennar var í hættu.
Á málþingi Landverndar haustið
2006 um Reykjanesskaga sem
eldfjallagarð og fólkvang, sýndi
Jóhann G. mynd- og hljóðverk,
þar sem hann sótti innblástur í
Keili á Reykjanesi. Ferðlagið
byrjaði við veginn að Keili og
síðan færðist hann nær og nær
með ósnortið hraunið í for-
grunni. Þessi formfagri þríhyrn-
ingur og náttúrugerði pýramídi,
var eins og seiður sem fangaði
áhorfendur sína. Þú varðst að
lokum eitt með landinu. Mögnuð
stund.
En baráttan um landið hélt
áfram. Næsta framlag Jóhanns
G. Jóhannssonar var lagið Há-
lendi Íslands sem kom út haust-
ið 2008 og var gjöf hans og óður
í tilefni baráttunnar um varð-
veislu náttúrudjásna Íslands.
Fjöldi listamanna gaf vinnu sína
og ýmis náttúruverndarsamtök
stóðu að útgáfunni. Listræn gjöf
í litum, tónum og tali. Áskorun
til okkar allra um að standa með
sköpunarverkinu – Íslandi.
Svona var Jóhann G. Og hið
ritaða orð fór ekki framhjá lista-
manninum. Í ljóðabók hans –
Flæði frá 1978 er þetta ljóð sem
heitir; Ég:
Vonin er mitt skip
sem ég sigli
mót hæðum og lægðum
á lífs míns hafi
veltingurinn sú reynsla
er för minni ræður
en þrá mín er höfnin
þar sem sjórinn sefur.
Nú er Jóhann G. kominn í
höfn – friðarhöfn.
Kæra Halldóra og aðrir ást-
vinir. Innilegar samúðarkveðjur.
Reynir Ingibjartsson.
Lífið virtist ekki björgulegt
þegar Jóhann fæddist því faðir
hans lést af völdum lömunar-
veiki stuttu áður og var hann
skírður í höfuðið á honum. Jó-
hann ólst upp hjá móður sinni
og fósturföður sem reyndist
honum og Eiríki bróður hans
sem besti faðir. Listrænir hæfi-
leikar komu strax fram og
samdi Jóhann fyrstu lögin 12
ára gamall. Hann spilaði á
rytmagítar í skólahljómsveit
Samvinnuskólans á Bifröst og
brautin var mörkuð; hann lagði
traust sitt á listagyðjuna. Þegar
Engilbert Jensen hætti í Hljóm-
um í mars 1966 leitaði hann til
bræðranna Jóhanns og Eiríks
Jóhannssona og frænda þeirra
Vals Emilssonar. Saman stofn-
uðu þeir Óðmenn og nafnið kom
frá Karli Hermannssyni, fyrr-
verandi söngvara Hljóma. Óð-
menn í sinni upprunalegu mynd
gáfu út fjögurra laga plötu og
þar með fóru lög Jóhanns að
hljóma opinberlega.
Myndlistin lá fyrir Jóhanni og
sýndi hann 27 málverk í Casa
Nova sumarið 1971. Lýsingin í
sýningarsalnum var dimm, reyk-
elsisilmur lá í loftinu og seiðandi
tónlist barst um salinn. Þarna
voru málverk af Jimi Hendrix,
Cream og nöfnunum Björgvini
Halldórssyni og Björgvini Gísla-
syni. Unga fólkinu fannst mikið
til koma, en myndlistar gagn-
rýnendur voru sumir harðorðir,
en aðrir hrósuðu hugmyndaríkri
listsköpun listamannsins.
Jóhann sagði mér eitt sinn að
hann hefði ætlað að hætta í tón-
list haustið 1968, eftir að Shady
Owens gekk í Hljóma, en féllst á
að spila með Musica Prima í
einn vetur. Vorið eftir endur-
reisti hann Óðmenn, sem tóku
þátt í smíði Poppleiksins Óla,
sem var frumsýndur á fyrstu
Listahátíðinni í Reykjavík sum-
arið 1970. Jóhann samdi megnið
af tónlistinni og textunum, en
einna eftirminnilegasta lag sýn-
ingarinnar er Kærleikur við
texta Páls postula úr öðru Kór-
intubréfi.
Jóhann var eftirminnilegur
söngvari og náði hátt þegar
hann söng í falsettu. Það var
engin furða að leitað væri til
hans þegar Leikfélag Reykja-
víkur ákvað að setja upp Jesus
Christ Superstar. Jóhann íhug-
aði málið en hafnaði boðinu. Gat
ekki hugsað sér að gera það
sama kvöld eftir kvöld. Hugur
Jóhanns stefndi út og vorið 1973
tók hann upp tvær smáskífur í
Englandi. Þegar Don’t Try To
Fool Me kom á markað var því
slegið upp að þetta væri það
besta sem hefði verið gefið út á
Íslandi. Jóhann gerði í kjölfarið
plötuna Langspil, en heims-
frægðin lét ekki á sér kræla.
Jóhann var sannur í óeigin-
gjarnri baráttu fyrir réttindum
stéttar sinnar og stuðningi við
margskonar málefni. Þegar
hann og Ólafur Jónsson í Tóna-
bæ ýttu fyrstu Músíktilraunum
úr vör 1982 hófst ævintýri sem
engan óraði fyrir og hefur skilað
miklu. Músíktilraunir eru eitt
merkasta skref sem tekið hefur
verið til eflingar tónlistarmenn-
ingar þjóðarinnar. Jóhann var
einstakur hæfileikamaður sem
helgaði sig listinni og baráttunni
fyrir betri heimi. Hann lagði sig
allan fram, var fylginn sér og
hafði jafnan margt gott til mál-
anna að leggja. Tónlistin, mynd-
listin og þau góðu verk sem
hann lagði lið munu halda nafni
hans á lofti um ókomna tíð. Það
er mikil eftirsjá að þessum góða
og heilsteypta félaga, sem verð-
ur sárt saknað.
Jónatan Garðarsson.
Jóhann G. Jóhannsson er fall-
inn frá. Hann var brautryðjandi
og gífurlega skapandi innan sem
utan listaheimsins. Hann var
baráttumaður fram í andlátið,
barðist hetjulega í veikindastríði
sínu og streittist hatrammlega
gegn því að ljósið slökknaði í lífi
hans, „raging against the dying
of the light“ eins og Dylan
Thomas orðaði það. Þegar litið
er yfir ævistarf hans er það
bæði yfirgripsmikið og fjöl-
breytt. Hann var tónlistar- og
myndlistarmaður, stóð í fram-
varðarsveit við stofnun samtaka
tónskálda og textahöfunda, rak
veitingastað, verslun, gallerí,
samdi söngleiki og lagði þróun-
arstarfi lið með sköpun sinni.
Hann fór oft ótroðnar slóðir í
hérlendri markaðssetningu höf-
undarverka sinna og var einn
fyrsti tónlistarmaðurinn sem til-
einkaði sér markaðssetningu á
netinu. Fáir höfðu roð við hon-
um í sköpunargleði, en ein síð-
asta hugmynd hans snerist ein-
mitt um að nýta fiskroð til
manneldis. Honum entist því
miður ekki aldur til að koma því
verkefni í höfn. Hann samdi
margar af okkar þekktustu
dægurperlum sem lifa eins og
orðstírinn og deyja aldrei. Það
var sjaldan lognmolla í kringum
Jóhann. Hann gat verið fastur
fyrir og fylginn sér, hafði gíf-
urlega gott ímyndunarafl, var
mikil fagurkeri, stoltur og tók
ágjöfum sem á dundu eins og
reyndur skipstjóri. Ég átti því
láni að fagna að kynnast Jó-
hanni nokkuð vel hin síðari ár.
Hann var góður vinur. Ég sendi
Halldóru, stoð Jóhanns og
styttu, og fjölskyldu þeirra hlýj-
ar samúðarkveðjur frá mér og
mínum.
Gunnar Guðmundsson.
Þegar ég hugsa um Jóhann
og veru hans hér, hljómar orðið
„snilld“ í huga mér. Skilgreining
á orðinu er að þegar fari saman
hæfileiki og hugrekki þá skapist
snilld. Jóhann G. Jóhannsson
var einmitt þannig maður, hæfi-
leikaríkur og hugrakkur sem
framkvæmdi það sem hjartað
bauð honum.
Bróðir
Mér, mér líður vel
mig skortir ekkert af lífsins gæðum.
Ég hef meir en nóg.
Get gert flest, sem mig langar til,
en samt finnst mér alltaf eitthvað að.
Þú, þú, sem sveltur
þig skortir allt, sem ég bruðla með.
Þér, þér hjálpa fáir.
Flestum virðist sama hvað verður um
þig.
Bilið á milli okkar er breitt.
Ég veit – ef þú værir ég,
já, ef þú værir ég og ég væri þú,
það, það breytti engu.
Ég mundi sjálfsagt svelta eins og þú.
En hvað getum við gert?
Já, ef þessu heldur áfram
verðum við jafnir áður en yfir lýkur.
Því við, sem lifum við allsnægtir
erum smátt og smátt að eyðileggja
heiminn:
Andrúmsloftið, höfin, moldina.
Og hvað gerum við þá, bróðir?
(Lag: Jóhann G. Jóhannsson og Guð-
mundur Reynisson, texti: Jóhann G.
Jóhannsson.)
Kristján Frímann.
Það er með sárum söknuði
sem við kveðjum listamanninn
og félaga okkar Jóhann G. Jó-
hannsson. Ég geymi bara bjart-
ar og góðar minningar í hjarta
mínu um hæfileikaríkan og góð-
an dreng. Minningarnar frá tón-
listarsamstarfi okkar í gegnum
tíðina eru mér mjög dýrmætar.
Öll fallegu lögin hans Jóa sem
ég var svo heppinn að frumflytja
á sínum tíma fylgja mér til ævi-
loka.
Jóhann átti auðvelt með að
búa til lög sem hittu í mark. Öll
báru þau merki um mikla inn-
sýn í sönglagagerð bandarískra
stórhöfunda. Jóhann var af-
bragðs söngvari og hafði mikil
áhrif á söngstíl margra íslenskra
söngvara og þá er undirritaður
þar meðtalinn.
Jóhann skilur eftir sig stórt
skarð í tónlistarflóru okkar Ís-
lendinga. Jóhann átti einnig
stóran þátt í réttindabaráttu og
stofnun félagssamtaka okkar
tónlistarmanna og hans starf í
þágu tónlistarmanna verður
seint þakkað.
Takk fyrir okkur, kæri Jó-
hann.
Eiginkonu, börnum og að-
standendum öllum flytjum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um
góðan dreng og góðan félaga lifa
að eilífu og veita ykkur styrk á
sorgarstundu.
„Það telst ei með sem þú tek-
ur með þér héðan, heldur hvað
þú skilur eftir er þú ferð.“
(JFG).
Húmar um hlyn og eik,
heiðloftin blána;
litir vorsins að leik
á lygnum tjörnum;
fljótið á burtu ber
blikandi mána;
flóðaldan kemur og fer
með farm af stjörnum
(Þýð. H. Hálfdánarson.)
Björgvin Halldórsson
og fjölskylda.
Lífið er undarlegt ferðalag.
Við hittum marga á leiðinni, en
eignumst ekki marga trausta
vini sem fylgja okkur í gegnum
súrt og sætt. Það eru liðin rúm
30 ár síðan við Jóhann kynnt-
umst. Hann rak þá Listamið-
stöðina sem var með myndlist-
arsýningar og seldi hljómplötur
fyrir íslenska tónlistarmenn. Við
hlógum að því fyrir stuttu að ég
„unglingurinn“ kallaði hann þá
Jóa poppara. Í gegnum árin hef-
ur vináttan dýpkað og virðingin
fyrir Jóhanni sem listamanni
aukist. Hann ákvað snemma að
helga sig listinni. Listamaðurinn
sem alltaf var að og núna síðast
á líknardeildinni náði hann í
steina og gerði litla skúlptúra.
Þrátt fyrir að um 200 lög hafi
þegar komið út eftir Jóhann er
mikið af óútkomnum perlum
sem listamenn framtíðarinnar
geta sótt í. Arfleifð hans mun
því gleðja og lifa með þjóðinni
um ókomin ár.
Jóhann fór sínar eigin leiðir í
lífinu og var mjög fylginn sér í
þeim málum sem hann tók að
SJÁ SÍÐU 28
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JÚLÍ 2013