Morgunblaðið - 26.07.2013, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 2013
✝ Arnviður Æv-arr Björnsson
fæddist á Húsavík
27. ágúst 1922.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Lög-
mannshlíð 17. júlí
2013. Foreldrar
hans voru Björn
Jósefsson, héraðs-
læknir á Húsavík,
f. 1885 á Hólum í
Hjaltadal, d. 1963,
og Sigríður Lovísa Sigurð-
ardóttir, f. 1883 á Hofsstöðum í
Viðvíkursveit, d. 1971. Systkini
hans eru Björg Hólmfríður, f.
1915, d. 2006, Hólmfríður
Björg, f. 1916, d. 1992, Sig-
urður Pétur, f. 1917, d. 2007,
Jósef Jón, f. 1918, d. 1935, Sig-
ríður Birna, f. 1920, d. 1922,
María Eydís, f. 1921, d. 1930,
Einar Örn, f. 1925, Birna Sig-
ríður, f. 1927, d. 2005. Hálf-
systir er Hulda Björnsdóttir, f.
1945.
Arnviður kvæntist 19. októ-
ber 1944 Þuríði Hermannsdótt-
ur, f. 6. ágúst 1921. Hún lést á
Akureyri 12. júní 2007. For-
eldrar hennar voru Hermann
Hermannsson útvegsbóndi í Ög-
en. 3) Hermann Gunnar, bakari,
f. 1949, kvæntur Unni Eggerts-
dóttur. Börn þeirra: a) Vala,
maki Þrándur Jensson, börn
þeirra Aníta Ósk og Adam Eld-
ur. b) Eva, börn hennar Pétur
Gunnar. Sambýlismaður Davíð
Freyr Ólafsson, barn þeirra
Karen Lind. Sara. d) Hermann.
4) Börkur, efnaverkfræðingur,
f. 1959, maki Inga Dóra Sigurð-
ardóttir, synir þeirra: a) Unn-
steinn, unnusta hans Elínborg
Ágústsdóttir. b) Ásgeir.
Arnviður varð gagnfræð-
ingur frá Menntaskólanum á
Akureyri árið 1941. Hann varð
garðyrkjufræðingur frá Garð-
yrkjuskóla ríkisins í Hvera-
gerði og vann við garðyrkju-
störf í nokkur ár, aðallega í
Hveragerði. Árið 1944 flutti
hann til Húsavíkur og þar
bjuggu þau Þuríður í 62 ár en
fluttu þá til Akureyrar þar sem
hann lést. Arnviður vann sem
pípulagningameistari á Húsavík
og nágrenni til ársins 1970 þeg-
ar hann varð starfsmaður Hita-
veitu Húsavíkur sem þá var að
taka til starfa. Þar vann hann
þar til hann lét af störfum
vegna aldurs. Arnviður tók þátt
í ýmsum félagsstörfum og var
meðhjálpari í Húsavíkurkirkju
um árabil.
Útför Arnviðar verður gerð
frá Húsavíkurkirkju í dag, 26.
júlí 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
urvík við Ísafjarð-
ardjúp og Salóme
Rannveig Gunnars-
dóttir. Börn þeirra
eru: 1) Eydís, bóka-
safns- og upplýs-
ingafræðingur, f.
1945, gift Snorra
Péturssyni. Börn
þeirra eru: a) Sig-
urður Pétur og b)
Ásta, dætur hennar
og Halldórs Hall-
dórssonar eru Eydís Þuríður og
Unnur Aðalheiður, sambýlis-
maður Ástu er Guðmundur
Geirsson. 2) Björn Jósef, sýslu-
maður á Akureyri, f. 1947,
kvæntur Jóhönnu Sigrúnu Þor-
steinsdóttur. Börn þeirra eru:
a) Sigríður Lovísa, gift Þorkeli
Pálma Bragasyni, börn þeirra
Arnviður Bragi og Sigfríður
Birna. Dóttir Lovísu og Guðna
H. Guðmundssonar er Sigrún
Lilja og stjúpdóttir Pálmey
Kamilla Pálmadóttir. b) Anna
Lilja, maki Haukur Sigurðsson,
börn þeirra Alexander Smári,
Ingibjörg Lovísa og Björn
Fannar. c) Arnviður Ævarr,
maki Elísa Kristín Arnars-
dóttir, dóttir þeirra Erna Kar-
Á kveðjustund er mér ljúft að
minnast tengdaföður míns, Arn-
viðar, með örfáum orðum. Kynni
okkar Arnviðar hófust formlega
fyrir um 48 árum, þegar við Ey-
dís settum upp hringana, eins og
þá var siður. Frá þeim tíma hef
ég verið hluti af fjölskyldu
þeirra Þuríðar og Arnviðar og
hef fengið að njóta umhyggju
þeirra og margvíslegrar aðstoð-
ar.
Arnviður var frá ungum aldri
áhugasamur um náttúrufræði og
hvers konar ræktun. Þess vegna
ákvað hann að læra garðyrkju-
fræði að afloknu gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri.
Það var mikið gæfuspor, því í
Garðyrkjuskólanum í Hvera-
gerði kynntist hann Þuríði Her-
mannsdóttur, sem síðar varð
eiginkona hans. Þau giftu sig á
Húsavík haustið 1944 og bjuggu
þar síðan í 62 ár.
Að afloknu námi í Garðyrkju-
skólanum vann Arnviður um
tíma við garðyrkjustörf, í Hvera-
gerði, Mosfellssveit og hjá
Reykjavíkurborg, en hugur hans
stóð til búsetu á Húsavík. Þar
sem lítið var um atvinnutækifæri
fyrir garðyrkjufræðing á Húsa-
vík á þeim árum brá Arnviður á
það ráð að læra pípulagnir. Mér
var sagt að hann hefði valið
pípulagnir því þær gætu nýst
honum síðar, ef draumur hans
um að eignast sitt eigið gróð-
urhús myndi rætast. Sá draum-
ur rættist reyndar, en þó ekki
fyrr en seint á starfsævinni, þeg-
ar þau Þuríður fluttu á Fossvell-
ina. Þá var það eitt af hans
fyrstu verkum að koma sér upp
litlu gróðurhúsi, þar sem þau
hjónin ræktuðu skrautblóm,
grænmeti og ávexti sér til mik-
illar ánægju.
Við upprifjun á samferð okkar
Arnviðar líða minningar um hug-
ann eins og kvikmynd á tjaldi.
Ég klippi út nokkra ramma:
Mynd af stoltum afa sem hvetur
barnabörnin: Svona nú! Stífur
strákur! Stíf stelpa! Mynd af
stoltum bíleiganda, þegar Skod-
inn góði leysti hjólbörurnar af
hólmi sem flutningstæki fyrir
verkfæri, efni og hænsnafóður.
Og þá gat Arnviður boðið sinni
heitt elskuðu í bíltúr, til Ísafjarð-
ar eða Reykjavíkur eða bara
suður í Hraun eða upp að Botns-
vatni. Mynd af Arnviði uppi á
háa C-i. Hann lét þá sko heyra
það, þessa „andsk.“ í ríkisstjórn
eða bæjarstjórn, jafnvel þótt
þeir væru hvergi nærri. Og þeg-
ar reiðilestrinum var lokið, eða
öll rök þrotin, var endirinn oftar
en ekki: „Búið, heilagur, amen.“
Arnviður og Þuríður fluttu frá
Húsavík til Akureyrar haustið
2006, á 62 ára brúðkaupsafmæli
sínu, og bjuggu þar í yndislegri
íbúð á fögrum stað við Skarðs-
hlíð. Þeim auðnaðist þó ekki að
dvelja þar saman nema í um átta
mánuði, því Þuríður andaðist í
júní 2007. Arnviður bjó þar síðan
í rúm tvö ár einn, og naut mik-
illar umhyggju og aðstoðar son-
ar síns, Björns Jósefs og fjöl-
skyldu hans, en síðan fluttist
hann í öldrunarheimilið Kjarna-
lund og síðar Lögmannshlíð. Þar
undi hann hag sínum vel í góðum
félagsskap og við besta mögu-
lega aðbúnað og umönnun frá-
bærs starfsfólks.
Arnviður var þess vel meðvit-
aður þegar endalokin nálguðust
og var hann sáttur við þau leiks-
lok. Honum tókst, þrem dögum
fyrir andlátið, að halda dálitla
hneykslunarræðu, en varð að
stytta mál sitt og greip þá til
þess sem alltaf dugði: „Búið.
Heilagur. Amen.“
Far vel, vinur.
Snorri Pétursson.
Það eru margar minningar
sem rifjast upp nú þegar við
kveðjum hann afa. Fyrstu minn-
ingarnar eru þegar hann ók um
mölina á Húsavík á Skodanum. Í
aftursætinu skrölti í verkfærum
píparans og í skottinu glamraði í
fötunum sem hann kom með úr
hænsnakofanum. Allt var rykugt
en ullarteppum hafði haganlega
verið komið fyrir yfir sætin til að
hlífa þeim við þessari hversdags-
legu notkun. Afi var nýtinn og
fór vel með hlutina. Það var
ósjaldan farið með afa að gefa
hænsnunum og hænsnakofinn
var ævintýraheimur út af fyrir
sig. Þar var gaman að fá að
leggja hönd á plóg. Afi kenndi
líka að veiða. Það var farið á
bryggjuna eða upp á Botnsvatn.
Enginn fiskur var eins bragð-
góður og sá sem veiddur var
með afa, verkaður af honum og
matbúinn af ömmu.
Seinni árin er það þó gróð-
urhúsið hans afa sem stendur
upp úr í minningunni. Rósirnar
sem hann ræktaði og sem ilm-
uðu mest og best af öllum rós-
um. Jarðarberin sem langafa-
börnin fengu að tína og hvernig
þau bráðnuðu í munninum. Í
gróðurhúsinu naut hann sín og
þar var spennandi að fá að kíkja
inn. Minningarnar um afa eru þó
ekki síst tengdar ömmu. Það
rifjast upp hvernig „Æi Arnvið-
ur“ ómaði um húsið á Fossvöll-
um þegar amma kallaði til að
biðja hann um að fara einhverra
erinda fyrir sig. Þá heyrðist oft
fussa í afa en allir vissu að það
skipti engu máli því hann lét
ekki sitt eftir liggja og gerði æv-
inlega það sem amma bað hann
um. Hann var í eðli sínu hjálpfús
og tryggur. Honum féll ekki
verk úr hendi og vandaði vel til
allra verka. Hann var sífellt á
ferðinni, að sumu leyti vegna
þess að erindin fyrir hana ömmu
voru ófá, en þess utan var hann
líka að sinna eigin verkefnum og
áhugamálum. Hann var ánægð-
ur með okkur afkomendur sína
og best var ef honum þótti við
„stíf“ en það var í þeirri merk-
ingu að við létum ekki deigan
síga.
Á síðasta ári fögnuðum við 90
ára afmæli með afa. Þó svo að
sjálfsögðu hafi hann nú reynt að
telja okkur öllum trú um að um-
stangið hafi verið allt of mikið og
í raun algjör óþarfi að halda upp
á daginn, var alveg ljóst að hann
naut sín. Það er góð minning að
hugsa til þess dags og gaman að
geta fagnað með honum þetta
háum aldri og þokkalegri heilsu.
Með söknuði og þakklæti kveðj-
um við afa.
Far í friði, elsku afi.
Ásta, Eydís og Unnur.
Arnviður Ævarr
Björnsson
 Fleiri minningargreinar
um Arnvið Ævarr Björnsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
✝ Sigurður Krist-jánsson, fyrr-
verandi yfirkennari,
fæddist í Reykjavík
26. desember 1912.
Hann andaðist á
Hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Grund
13. júlí 2013.
Foreldrar hans
voru Jóhanna Árna-
dóttir og Kristján
Sigurðsson fisk-
matsmaður frá Bíldudal, en þau
fluttu til Reykjavíkur 1912. Sig-
urður var næstyngsta barn for-
eldra sinna, sem varð átta barna
auðið. Sigurður ólst upp í Reykja-
vík og voru æskuár hans með
hefðbundnum hætti í faðmi for-
eldra og systkina. Á unglings-
árum fékk Sigurður vinnu sem
aðstoðarmaður lagermanns í Vél-
smiðjunni Hamri. Síðar fékk
hann þar lærlingsstöðu sem nemi
í járnsmíði og lauk þar verklega
náminu, en því bóklega frá Iðn-
skólanum í Reykjavík, með
sveinsprófi í járnsmíði.
Krepputímar voru þá á Íslandi,
og fór Sigurður árið 1934 til Dan-
merkur til frekara náms og
hjónanna var alla tíð að flytja
heim til Íslands og gerðu þau það
að stríðinu loknu. Sigurði bauðst
fljótlega eftir heimkomuna starf
framkvæmdastjóra Verkfæra-
nefndar ríkisins og gegndi Sig-
urður því starfi á fimmta ár.
Haustið 1950 hóf Sigurður starf
sem kennari við Iðnskólann í
Reykjavík, sem þá var kvöldskóli.
Frá 1. sept. 1963 var Sigurður
skipaður yfirkennari við málm-
iðnaðardeild skólans. Hann starf-
aði við kennslu þar í rúma þrjá
áratugi og leit á það sem sitt ævi-
starf.
Í orlofi frá kennslu flutti fjöl-
skyldan aftur til Danmerkur
tímabundið og kenndi Sigurður
þar við tækniskólann í Næstved.
Gagnaðist honum sú reynsla síð-
an við uppbygginu námsgreina
við Iðnskólann hér heima. Eftir
þetta fór Sigurður oftar í sum-
arleyfi sínu til Næstved til
kennslu og hélt allt til æviloka
góðu sambandi við fv. skólastjóra
þar.
Sigurður lét af störfum við Iðn-
skólann í Reykjavík árið 1982
sökum aldurs. Síðustu árin bjó
Sigurður á Vesturgötu 7 í
Reykjavík, allt þar til að hann
flutti á Hjúkrunar- og dval-
arheimilið Grund í janúar sl.
Útför Sigurðar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
26. júlí 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
starfa. Innritaðist
hann í tækni-
fræðinám við Tekn-
ikum í Odense og
lauk þaðan prófi
sem véltæknifræð-
ingur í september
1939. Eftir námið
bauðst Sigurði starf
sem véltæknifræð-
ingur við skipa-
smíðastöð í Nakskov
á Lálandi. Þar má
segja að hafi orðið straumhvörf í
lífi hans, því þar kynntist hann
Ruth Pedersen, sem átti eftir að
verða eiginkona hans og móðir
tveggja dætra þeirra, sem eru
Björg, f. 1944, gift Troels Bendt-
sen. Þeirra börn: Kjartan, Ómar
og Búi Bendtsen. Barna-
barnabörnin eru orðin sex, og-
Hanna, f. 1946, gift Kristni Ein-
arssyni. Þeirra börn eru: Helga
og Kári. Barnabarnabörnin eru
einnig sex. Þau Ruth stofnuðu
heimili í Nakskov en fluttu síðar
til Kaupmannahafnar, þar sem
Sigurður fékk vinnu hjá Véla-
verksmiðjunni Atlas, þar sem
hann vann að fjölbreyttum verk-
efnum til stríðsloka. Ætlun þeirra
Ein af mínum fyrstu minn-
ingum um afa er af Miklubraut-
inni þar sem hann bjó í um 30
ár. Hann í brúnum klossum og
grænum vinnuslopp bograndi
yfir málningarfötum og ég
dinglandi fótunum úr rauðri
rólu sem var fest í dyragættina.
Róla innandyra, það þótti mér
merkilegt.
Vinkonum mínum þótti líka
merkilegt þegar afi minn bauð
mér í Háskólabíó að sjá Grease
með John Travolta og Olaviu
Newton John í aðalhlutverkum.
Engin þeirra hafði enn fengið
tækifæri til að bera dýrðina
augum og um stund naut ég
þess að vera sú eina í bekknum
sem hafði séð myndina, í boði
afa. Afi var einstakur öðlingur
og þess fékk ég óspart að njóta.
„Getur afi þinn skutlað okkur á
ballið?“ og afi á hvítu Hondunni
tók að sér að skutla okkur vin-
konunum úr Hafnarfirði á ung-
lingadansleik í Laugardalshöll á
gamlárskvöld. Þegar ég var í
Kvennaskólanum kíkti ég reglu-
lega í heimsókn til afa í hádeg-
inu. Þá bauð hann ávallt upp á
heita máltíð, síðan kom ég mér
fyrir í stiganum og lærði um
stund. Blundur í vínrauða sóf-
anum í stofunni var líka fastur
liður. Þetta voru einstaklega
notalegar stundir sem mér þyk-
ir afskaplega vænt um. Þegar
ég byrjaði í háskólanum bauð
afi mér að búa í kjallaranum á
Miklubrautinni og þaðan á ég
margar góðar minningar.
Afi var liðtækur í eldhúsinu,
duglegur að elda sér heitar mál-
tíðir og naut þess að baka.
Eplakaka „a’la Sigurður“ er
mér ofarlega í minni.
Eftir því sem árin liðu urðu
það aðrir hlutir sem vöktu að-
dáun á afa í vinkonuhópi mín-
um. Má þar nefna óaðfinnanleg-
an klæðaburðinn og það að
hann fór enn í Sundhöllina á
hverjum morgni og keyrði bíl,
orðinn hátt í hundrað ára. Við
fjölskyldan vorum heppin að fá
að njóta samvista við afa svona
lengi og það er frábært vega-
nesti fyrir stelpurnar mínar að
geta munað eftir Sigurði lang-
afa um ókomna tíð.
Elsku afi, hvíl í friði og takk
fyrir allar góðu stundirnar.
Helga Kristinsdóttir.
Við andlát og útför Sigurðar
vakna hjá okkur góðar minn-
ingar um samskipti við hann.
Það var merkileg stund að sitja
í afmælisveislu í tilefni af ald-
arafmæli hans á sl. ári. Andlega
var hann skýr í hugsun en lík-
amlega var hann veikari. At-
hyglisvert var að heyra frá
þeim sem best þekktu til ævi-
starfs hans greina frá því mik-
ilsverða starfi fyrir iðnmennt-
unina sem Sigurður hafði mikil
áhrif á hvað varðaði skipulag
hennar og kennslu hans sjálfs.
Sá er þessar línur ritar
kynntist Sigurði fyrst um miðja
seinustu öld þegar hann starf-
aði fyrir íslenskan landbúnað
sem framkvæmdastjóri Véla-
sjóðs. Eins og oft er við kunn-
ingsskap hittumst við strjálla
um skeið á lífshlaupi okkar.
Næst hittumst við í matstofunni
á Vesturgötu 7 og endurnýj-
uðum gömul kynni. Þar áttum
við góð samskipti með öðru
góðu fólki. Við ræddum mikið
saman og ég var þiggjandi mik-
ils fróðleiks um æskuár hans,
námsár og atvinnustörf í Dan-
mörku og hér á landi. Þarna
voru einnig margar skemmti-
legar frásagnir af ýmsum atvik-
um og af málefnum og mönnum
sem voru oft settar fram í gam-
ansömum tón án illkvitni sem
Sigurður átti ekki til. Víst er að
Sigurður sem íbúi á Vesturgötu
7 naut virðingar og vinsælda
hjá öðrum íbúum þar, starfs-
fólki og öðrum sem þar komu
vegna fágaðrar framkomu hans
prúð- og snyrtimennsku.
Okkur Birgittu þótti vænt
um Sigurð og reyndum eftir að
hann flutti á Grund að heim-
sækja hann reglulega. Seinast
hittum við hann nokkrum dög-
um fyrir andlátið og þá var
hann skýr eins og áður í hugs-
un, en líkaminn að þrotum kom-
in.
Við sendum ástvinum Sigurð-
ar innilegar samúðarkveðjur við
fráfall hans og biðjum honum
blessunar Guðs.
Einar og Birgitta.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Látinn er í Reykjavík í hárri
elli, mikill sómamaður, Sigurður
Kristjánsson, fyrrverandi yfir-
kennari við Iðnskólann í
Reykjavík. Fyrstu kynni mín af
Sigurði voru er ég hóf nám í
Iðnskólanum uppúr 1950, en
þar kenndi hann m.a. fagteikn-
ingu. Sigurður var sérlega góð-
ur og ljúfur kennari sem öllum
vildi gott gera.
Ekki er hægt að skrifa svo
minningargrein um Sigurð að
ekki sé getið um hans mikla og
góða starf í sambandi við upp-
byggingu verknáms í málmiðn-
aðargreinum í iðnskólum lands-
ins.
Árið 1966 var skipuð af
menntamálaráðherra fyrsta
fræðslunefnd í málmiðnaðar-
greinum. Þessi nefnd átti að
vinna að uppbyggingu verk-
námsskóla í þessum greinum.
Sigurður var skipaður formaður
nefndarinnar og ég tók sæti í
henni ásamt nokkrum öðrum.
Þarna kynntist ég Sigurði sem
góðum stjórnanda sem hafði yf-
irburðaþekkingu á öllu er kom
að gagni í sambandi við kennslu
í málmiðnaðargreinum en Sig-
urður hafði verið í tækninámi
og vinnu í Danmörku í ein tólf
ár, m.a. við kennslu, en þar
hafði hann m.a. kynnst verk-
námsskólum og var í mjög góðu
sambandi við þarlenda skóla-
menn, en sumir af þeim héldu
tryggð við hann til æviloka.
Fyrsti verknámsskóli, fyrir
málmiðnaðargreinar, tók til
starfa í Iðnskólanum í Reykja-
vík árið 1968. Ekki kæmi það
mér á óvart að ef saga verk-
námsskóla í málmiðnaðinum
yrði skráð þá yrði nafn Sig-
urðar Kristjánssonar þar ofar-
lega á blaði, svo mikið lagði
hann til þessa málaflokks. Árið
1971 hóf ég starf sem kennari
við málmiðnaðarbraut Iðnskól-
ans í Reykjavík, en þar var Sig-
urður yfirkennari. Það var
aðdáunarvert hvernig Sigurður
valdi verknámskennara við
þessa nýstofnuðu deild. Allir
þessir kennarar voru með
meistararéttindi og mikla
starfsreynslu í þeim fögum sem
þeir kenndu. Eitt af því sem
Sigurður lagði hvað mesta
áherslu á var að kennararnir
fengju sem besta menntun. Árið
1973 fór Sigurður með mámiðn-
aðarkennara í þriggja vikna
náms- og kynnisferð til Norð-
urlanda. Skólar voru skoðaðir
og farið á námskeið. Mér er
sérstaklega minnisstæð vera
okkar í Danmörku en þar nut-
um við sérstakrar gestrisni, all-
ar dyr stóðu okkur opnar. Þar
fundum við vel fyrir því hvað
Sigurður var vel kynntur, það
var eins og týndi sonurinn væri
kominn heim. Ekki var nóg að
gert að fara einungis í kynn-
isferðir, að áliti Sigurðar, flestir
fórum við kennararnir í
kennslu- og uppeldisfræði í
Kennaraháskólann, það sama
gerði Sigurður þótt kominn
væri af léttasta skeiði.
Sigurður lauk starfi sínu við
Iðnskólann við aldursmörk,
virtur og vel látinn.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Sigurði af alhug fyrir sérstak-
lega góð kynni og bið honum
Guðs blessunar yfir móðuna
miklu.
Öllum ástvinum hans sendi
ég mína innilegustu samúðar-
kveðju.
Rafn Sigurðsson.
Sigurður
Kristjánsson
 Fleiri minningargreinar
um Sigurð Kristjánsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.