Morgunblaðið - 08.11.2013, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2013
✝ Kristjón P.Kolbeins, við-
skiptafræðingur og
fyrrverandi sér-
fræðingur hjá
Seðlabanka Ís-
lands, fæddist í
Reykjavík 7. ágúst
1942. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 28. októ-
ber 2013.
Foreldrar Krist-
jóns voru Páll Kolbeins, yfirféh-
irðir Eimskipafélags Íslands, f.
14. maí 1908, að Melstað í Mið-
firði, d. 7. ágúst 1979 og kona
hans Laufey Þorvarðardóttir
Kolbeins, húsfreyja, fædd að
Stað í Súgandafirði 20. janúar
1913, d. 12. ágúst 1994. Systkini
Kristjóns eru Eyjólfur P. Kol-
beins, f. 7. febrúar 1947, og Mar-
grét Kolbeins, f. 31. júlí 1951.
Kristjón kvæntist 10. sept.
1967 Ingibjörgu Kolbeins Sig-
urðardóttur hjúkrunarfræðingi,
f. 5. júlí 1946. Hún er dóttir Sig-
urðar Ólafssonar múrarameist-
ara í Reykjavík, f. 29. ágúst
1908, d. 9. október 1967 og Guð-
bjargar Guðbrandsdóttur hús-
freyju, f. 22. júní 1910 á Ólafs-
Overgaard í Kaupmannahöfn
frá október 1971 til mars 1972
og sem sérfræðingur hjá áætl-
anadeild Framkvæmdastofn-
unar ríkisins frá mars 1972 til
ársins 1986 og eftir það sem sér-
fræðingur hjá hagfræðideild
Seðlabanka Íslands, þar til hann
lét af störfum árið 2009. Krist-
jón var stundakennari við
Menntaskólann í Reykjavík og
kenndi viðskiptafræði frá 1974
til ársins 1998. Þá kenndi hann
einnig við Málaskólann Mími
1973 til 1974 og við útgerð-
artæknisvið Tækniskóla Íslands
1980. Kristjón sat í sóknarnefnd
Digraneskirkju sem varamaður
í stjórn í mörg ár og var formað-
ur kirkjufélags Digraneskirkju
um skeið. Hann var í Rot-
arýklúbbi Kópavogs frá árinu
1997 til ársins 2009. Kristjón
skrifaði fjöldann allan af grein-
um um efnahagsmál, sjáv-
arútvegsmál og önnur hagræn
málefni í tímarit og dagblöð.
Hann lagði mörgum góðum mál-
efnum lið og tók m.a. þátt í fjár-
öflun fyrir Sunnuhlíð-
arsamtökin í Kópavogi á sínum
tíma. Þá átti Kristjón ríkan þátt
í að koma til viðgerðar og varð-
veislu minningartöflu um Jón
vefara Þorsteinsson, ættföður
Vefaraættarinnar af Héraði.
Útför Kristjóns Kolbeins fer
fram frá Digraneskirkju í Kópa-
vogi í dag, 8. nóvember 2013, og
hefst athöfnin kl. 15.
firði, d. 15. apríl
1982 í Reykjavík.
Börn Kristjóns og
Ingibjargar eru: 1)
Guðbjörg Hildur
Kolbeins, f. 26. jan-
úar 1967, gift Hilm-
ari Thor Bjarna-
syni, f. 9. júlí 1961.
Þeirra barn er Að-
alheiður Ingibjörg
Kolbeins, f. 10. jan-
úar 2005. 2) Páll
Kolbeins, f. 18. september 1969,
3) Sigurður Örn Kolbeins, f. 7.
janúar 1979.
Kristjón ólst upp í foreldra-
húsum á Túngötu 31 í Reykja-
vík. Gekk í Melaskólann og æfði
og keppti í frjálsum íþróttum
með ÍR. Hann lauk stúdents-
prófi frá Verslunarskóla Íslands
1964. Cand. oecon prófi frá Há-
skóla Íslands 1969. Hann stund-
aði nám og rannsóknir í kostn-
aðar- og nytjagreiningu við
Institute of Public Admin-
istration í Dyflinni frá 1969 til
1970. Kristjón starfaði hjá Efna-
hagsstofnuninni frá júní 1967 til
október 1969 og aftur frá júlí
1970 til september 1971, hjá
ráðgjafarfyrirtækinu Hoff &
Það hefur verið sagt að það sé
ungum mönnum hollt að missa
föður sinn. Ég held að mesta gæfa
mín í lífinu hafi verið að eiga góð-
an föður sem helgaði sig heill og
óskiptur uppvexti og atlæti barna
sinna. Frá fyrsta degi var hann
besti vinur minn og félagi, alltaf
tilbúinn að hafa ofan af fyrir ung-
um syni sínum. Á uppvaxtarárun-
um stunduðum við feðgar hesta-
mennskuna saman. Það var sama
hvernig viðraði, hann lét það eftir
syni sínum að fara með honum.
Umhyggja hans fyrir börnun-
um sínum var skilyrðislaus. Satt
að segja minnist ég þess ekki að
hann hafi nokkurn tíma skipt
skapi eða byrst sig. Hvað þá að
hann hafi nokkurn tímann reiðst,
skammast eða áfellst okkur fyrir
nokkurn hlut. Hann var stoð og
stytta, tilbúinn að aðstoða og leið-
beina eftir mætti.
Á æskuheimili sínu voru honum
ungum lagðar lífsreglurnar. Hann
lét sér aldrei styggðaryrði um
munn fara. Hvers konar beiskja,
ofsi, reiði og lastmæli voru fjarlæg
honum. Hann var glaðsinna og
stundaði frið við alla menn. Hann
var nægjusamur og sýndi aldrei
ágirnd eða fégirni. Hann hafði yfir
höfuð engan áhuga fyrir eignum,
prjáli og hégóma. Hann þurfti
ekki á slíku að halda. Hann fór
aldrei í manngreinarálit og sóttist
sjálfur aldrei eftir upphefð. Hann
stóð sín reikningsskil gagnvart
eigin samvisku. Hann lét aldrei af-
vegaleiða sig eða glepjast af tíð-
arandanum og hvikaði aldrei frá
lífsreglunum sem vörðuðu leið
hans í gegnum lífið. Faðir minn
var góður og dyggðugur maður.
Mér þótti ávallt mikið til þess
koma hvað hann var harður af sér
og vel á sig kominn. Hann kvart-
aði aldrei, kveinkaði sér aldrei.
Hann bjó yfir aðdáunarverðri
þrautseigju og þolinmæði, ávallt
bjartsýnn og vongóður. Um sex-
tugt bjó hann yfir styrk og æsku-
þrótti ungs manns. Það hrein ekk-
ert á honum, taldi maður. Lífið er
hverfult. Það var okkur öllum áfall
þegar hann veiktist. Fyrir nokkr-
um árum tók að draga af honum.
Honum þvarr styrkur og glettnin
og lífsþorstinn sem hafði einkennt
hann hvarf. Þrátt fyrir erfið veik-
indi kveinkaði hann sér aldrei
heldur sýndi hann æðruleysi allt
fram á síðasta dag. Nú er þessi
maður, sem hefur verið órjúfan-
legur hluti af lífi mínu horfinn á
braut. Með honum er gengin ást-
sæll faðir, vinur og félagi.
Það er sagt að það sé almátt-
ugur guð á himnum og að allt hafi
æðri tilgang sem sé okkur dulinn
og óskiljanlegur. Það er sagt að
okkur beri að sýna auðmýkt þar
sem við stöndum magnlaus og
ráðþrota frammi fyrir sköpunar-
verkinu. Frá alda öðli hafa menn-
irnir leitað sannleika og tilgangs,
skýringa á hringrás lífs og dauða
sem liðast í gegnum aldirnar allt
aftur til hins fyrsta dags. Leynd-
ardómar lífsins, tilvist okkar á
þessari jörð, eru þó enn sem fyrr
hulin ráðgáta. Nú þegar myrkrið
hvelfist yfir okkur á ný er það von-
in og trúin á að aftur muni elda af
degi, og að aftur muni sól rísa á
himni sem veitir okkur styrk til að
þrauka kaldan vetur; fyrirheitið
um nýtt upphaf og nýtt líf, hlýja
og bjarta sumardaga, eins og þá
sem við áttum saman, ég og faðir
minn, á meðan hann lifði. Blessuð
sé minning hans.
Páll Kolbeins.
Kristjón mág minn sá ég fyrst á
Skálatúni sumarið 1953. Ég var
þar í fylgd föður míns sem hafði
tekið að sér að gera húsakynnin
nothæf. Síðar unnum við saman í
Landsbankanum eftir nám í
Verzlunarskólanum. Svo gerðist
það dag einn að þau tíðindi bárust
inná æskuheimili mitt að von væri
á Ingibjörgu systur minni sem
farin var að heiman til að stunda
hjúkrunarnám. Hún vildi kynna
ungan mann fyrir foreldrum mín-
um, Kristjón Kolbeins, sem hún
hafði kynnst nýlega. Á svipstundu
var rokið til og kannað hverjir að
þessum manni stæðu. Reyndist
hann sonur Páls, féhirðis Eim-
skipafélagsins, sem við höfðum
hitt sumarið góða á Skálatúni.
Mér er þessi heimsókn minnis-
stæð þótt liðin sé nær hálf öld.
Tengdasonurinn tilvonandi búinn
að leggja á minnið eitthvert hrafl í
ættfræði og þjóðlegum fróðleik til
að líta betur út í augum tilvonandi
tengdaföður. Þegar þau voru farin
var ég kallaður á eintal. Síðan höf-
um við Kristjón verið bundnir
þeim fjölskylduböndum sem
þarna voru hnýtt.
Kristjón reyndist fjölskyldu
minni prýðisvel, aldrei verður
annað um hann sagt með sanni.
Alltaf tilbúinn að leggja henni lið í
hverju því sem kallaði á . Ég held
að það hafi ekki verið nein tilviljun
að Guðbjörgu móður minni var
hlýtt alla tíð til Kristjóns meðan
hún lifði því hann reyndist henni
sem besti sonur. Sigurður faðir
minn lést þetta haust og móðir
mín sem lifði 15 árum lengur var
oftast ein á Langholtsveginum, þá
slitin og heilsulítil ásamt Halldóru
systur minni. Hún kunni vel að
meta þennan tengdason sem
tilbúinn var að rétta henni hjálp-
arhönd. Það má sjá af minning-
arorðum sem Kristjón ritaði um
hana vorið 1982.
Kristjón lauk námi í viðskipta-
fræði og stundaði framhaldsnám í
Dublin og Kaupmannahöfn. Mér
er minnisstæður áhugi hans á
hagrænum efnum og hann ætlaði
sér ábyggilega stóra hluti á því
sviði, svo kappsfullur var hann. Og
alla sína starfsævi var hann rýn-
andi í tölur um hagvísi og peninga-
mál. Reyndi stundum að skýra
þær fyrir mér en ætíð án árang-
urs. Við Kristjón brölluðum margt
saman um ævina og með okkur
var oftast gott og náið samband.
Við vildum vissulega báðir verða
hvor öðrum að liði væri þess kost-
ur. Og Kristjón hafði þá dýrmætu
gáfu að það var oft eins og hann
tæki ekki eftir eða sæi það sem
miður fór. Hann vildi lifa í sátt og
samlyndi við menn og málefni og
umhverfi sitt allt. Hann var alltaf
heilsuhraustur og sérlega öflugur
en um miðjan síðasta áratug var
hann sleginn af meini sem gerði
honum erfitt fyrir. Hann hafði
aldrei þurft að efast um heilsu sína
og hreysti. Nú var hann harmi
sleginn og líkt og hugur hans og
lífsmóður kveddi löngu fyrr en
hann sjálfur síðan gerði.
Kristjón mágur minn var lík-
lega sá sem ég átti hægast með að
leita til af mínum samferðamönn-
um og biðja greiða og alltaf brást
hann vel við. Stundum sagði hann,
heyrðu Ólafur, ef honum fannst ég
fara fullbratt í það. Ekkert annað.
Vonandi tókst mér stundum að
launa sumt, annað verður aldrei
launað nema með því að segja að
lokum takk fyrir samfylgdina.
Ólafur Jens Sigurðsson.
Kveðja frá vinahópi
og ferðafélögum
Látinn er vinur okkar og ferða-
félagi Kristjón Kolbeins, eigin-
maður Ingibjargar Kolbeins
hjúkrunarfræðings. Vinskapur
okkar við þau hjónin tengdist um
árabil höfðinglegum heimboðum
Ingibjargar og Kristjóns og ferða-
lögum í tilefni af þeim. Rauða
þráðinn í samheldni hópsins má
rekja til þess, að Ingibjörg og
skólasystur hennar úr Hjúkrun-
arskóla Íslands hafa komið saman
sér til skemmtunar og yndisauka,
allt frá því að þær hófu sitt nám í
skólanum haustið 1964. Árum
saman hittust skólasysturnar ein-
ar og án eiginmanna, heima hjá
einhverri þeirra. Sá kvennahópur
nefnist hollsysturnar og samkom-
urnar hollkvöld. Stundum var
meira við haft og voru eiginmenn-
irnir, hollbræðurnir, þá oft og
gjarnan boðnir velkomnir.
Nokkrum sinnum urðu þessar
vinasamkomur að stórveislum og
var þá gjarnan skroppið í ferða-
lög, skemmri eða lengri, út úr
þéttbýlinu, á einhverja áhuga-
verða staði eða ferðaslóðir. Ingi-
björg og Kristjón höfðu oftast for-
göngu um slíkar ferðir og að kalla
hópinn saman. Mjög minnisstæð-
ar eru nokkrar ferðir austur um
Rangárþing, inn í Þórsmörk, aust-
ur í Skógasafn og um Fjallabak
syðra. Í þeim ferðum buðu þau
hjónin öllum hópnum í sumarhús
sitt, Höfða á Torfastöðum í Fljóts-
hlíð. Þar var slegið upp veislum,
vel veitt í mat og drykk, sagðar
sögur, farið með kvæði og gam-
anmál, sungið og trallað við harm-
ónikkuspil. Gestir nutu stórfeng-
legrar útsýnar til söguslóðanna
margfrægu, sem blasa við augum
af hlaðinu og um alla Hlíðina, til
Þríhyrnings, Tindfjalla, Þórs-
merkur, Eyjafjallajökuls, Dím-
onanna tveggja og Vestmanna-
eyja.
Einnig kom það fyrir að þau
hjónin buðu öllum hópnum í or-
lofshús sem þau fengu til afnota á
sumrin. Ein slík vel heppnuð ferð
var farin til vinafagnaðar og
veisluhalds austur á Þingvöllum.
Lang-minnisstæðust er þó sú
langferð sem þau hjónin buðu til
austur í Fljótsdal, þar sem allur
hópurinn þáði bæði gistingu og
naut glæsilegra veitinga. Og ekki
nóg með það, heldur var í það
skiptið farið í skoðunarferð á
virkjanasvæðið við Kárahnjúka,
sem þá var langt komið í bygg-
ingu. Í sömu ferð var uppfærður
gamanleikur, frumsaminn af einni
skólasysturinni í hópnum og leik-
stýrt af henni sjálfri. Í þeirri leik-
sýningu lék Kristjón eitt aðalhlut-
verkið og var leikur hans og
kímnigáfa slík, að bæði samleik-
arar hans og samkomugestir allir
voru hætt komnir, hvað eftir ann-
að, vegna óstöðvandi hláturs, svo
að við andköfum lá.
Fleiri ógleymanlegar ferða-
minningar hópsins má nefna, svo
sem utanlandsferð til Slóveníu í
tilefni af fjörutíu ára útskriftaraf-
mæli Ingibjargar og skólasystra
hennar.
Heimboð, veisluhöld eða ferða-
lög fyrir forgöngu Kristjóns verða
ekki fleiri. Hann er að leiðarlokum
kvaddur með hlýhug og þakklæti
fyrir margar ógleymanlegar sam-
verustundir. Ingibjörgu og fjöl-
skyldunni allri eru sendar innileg-
ar samúðarkveðjur.
F.h. hollsystra og hollbræðra,
Svanfríður og Njáll.
Kveðja frá bekkjarfélögum
IV. bekkjar Verzlunarskóla
Íslands 1962
og stúdentum 1964
Í dag kveðjum við góðan félaga
úr okkar hópi, Kristjón Kolbeins.
Kristjón var ljúfur skólafélagi,
hrekklaus og traustur sem tók
virkan þátt í félagslífi skólans, var
alltaf með. Hluti þessa hóps hélt
áfram námi til stúdentsprófs og
var Kristjón þar á meðal. Í lokin
var farin eftirminnileg stúdents-
ferð þar sem heimsborgirnar
London, París, Genf og Barcelona
voru heimsóttar áður en hvílst var
á sólarströnd á Spáni.
Að skólagöngu lokinni hittist
árgangurinn reglulega á tíu ára
fresti í fagnaði Nemendasam-
bands VÍ eða Stúdentasambands
VÍ. Þar kom að Kristjóni þótti
þetta ekki nóg samskipti við
skólafélagana og tók að sér að
hvetja fólkið til að hittast oftar,
fékk með sér tvo eða þrjá úr hópn-
um hverju sinni til að virkja fólkið.
Við erum honum þakklát fyrir þá
elju og þolinmæði sem hann sýndi
okkur í þessu verkefni sínu, gafst
ekki upp, heldur efldist og hringdi
bara aftur. Fórum við nú að hitt-
ast á fimm ára fresti en síðustu ár-
in árlega. Allur hópurinn er í dag
mjög þakklátur fyrir þetta fram-
tak Kristjóns og finnst hverjum
og einum miður ef aðstæður leyfa
ekki mætingu á þessi stefnumót.
Síðustu árin gat Kristjón ekki ver-
ið með í undirbúningnum eða
gamninu vegna veikinda, en fylgd-
ist af áhuga með þeim sem tóku
við keflinu.
Árið 2004, þegar stúdentarnir
áttu 40 ára skólaafmæli þótti
Kristjóni kominn tími til að þeir
kæmu í heimsókn í sveitina þeirra
hjóna. Buðu þau til rausnarlegrar
veislu í bústað sínum með
skemmtilegum uppákomum og
frásögnum ásamt leiðsögn um
svæðið í frábæru veðri. Eigum við
sem nutum ljúfar minningar frá
þeirri samveru.
Þökk sé þér, kæri bekkjarbróð-
ir, fyrir vel unnið verk fyrir ár-
ganginn okkar, að halda hópnum
saman. Við þökkum samferðina í
skólanum og utan hans. Hvíl þú í
friði. Minningin um góðan dreng
lifir.
Innilegar samúðarkveðjur til
Ingibjargar og allrar fjölskyld-
unnar.
F.h. bekkjarfélaga,
Iðunn G. Gísladóttir.
Kær, elskulegur skólabróðir
hefur kvatt þetta jarðlíf. Hann
sem alltaf var einstaklega vel á sig
kominn og bjartur. Satt best að
segja hélt ég að Kristjón vinur
minn yrði minnst 100 ára. Lífsstíll
hans þannig. Margar góðar mynd-
ir koma upp í hugann frá Versl-
unarskólaárunum. Sérstaklega
eru minningarnar lifandi og sterk-
ar frá árunum í lærdómsdeildinni
þegar við Kristjón vorum sessu-
nautar. Við sátum reyndar þrjú
saman, Kristjón, ég og Markús
heitinn, minn fyrri maður. Það var
notalegt í risinu í gamla Versló og
góður andi. Dálítill heimur út af
fyrir sig. Margir dásamlegir og
minnisstæðir kennarar með dokt-
or Jón í fararbroddi. Spennandi
ný fög að glíma við, eins og líffræði
og latína. Líffræðikennarinn Yng-
var svo heillandi, að á tímabili gát-
um við nánast öll hugsað okkur líf-
fræðinám að stúdentsprófi loknu!
Stærðfræðitímarnir hjá okkar
kæra Sigurði Ingimundar voru í
uppáhaldi hjá Kristjóni. Já, við
vorum áhugasöm og full tilhlökk-
unar fyrir framtíðinni. Skóla-
bræðurnir snyrtilega klæddir í
jökkum og oft með hálstau. Ég sé
Kristjón fyrir mér í tvíddjakka-
num með spæl í baki, – svona í
breskum stíl. Eins var hann skín-
andi flottur í hvítum „smóking-
jakka“ þegar við settum upp stúd-
entshúfurnar, útskriftardaginn
1964.
Ýmislegt skondið gat Kristjóni
dottið í hug. Jólin þegar við vorum
í 6. bekk birtist þessi góði skóla-
bróðir á tröppunum heima á
Dyngjuvegi rétt fyrir klukkna-
hringinguna á aðfangadag með
risa jólapakka í fangi. „Gleðileg
jól“ sagði hann og brosti kíminn.
Þegar ég tók til við að opna pakk-
ann komu alltaf minni og minni
pakkar í ljós sem enduðu í lítilli
snyrtibuddu! Kristjón var góður
gáfum gæddur, samviskusamur
nemandi, stundvís og reglusamur,
glaðlyndur og ötull. Eftir stúd-
entsprófið tók við háskólanám og
viðskiptafræði. Ungur mætti
Kristjón ástinni sinni, henni Ingi-
björgu. Þau voru falleg og sam-
valin frá fyrsta degi, það bókstaf-
lega lýsti af þeim. Vinirnir bestu.
Ekki er mjög langt síðan þau buðu
stúdentahópnum og mökum til
veislu að óðali sínu í Fljótshlíðinni.
Allt myndarlegt og fallegt þar á
bæ, einstök náttúrufegurð og
„bóndinn“ Kristjón í essinu sínu. Í
sveitinni leið honum greinilega
vel, náttúrubarnið í honum naut
sín innilega. Falleg voru þau hjón
og samvalin sem fyrr, er þau stóðu
á hlaðinu í lok gleðilegs samveru-
dags okkar skólafélaganna, þar
sem við öll urðum rétt eins og
forðum á Grundarstígnum, náin,
hamingjusöm og umræðuefnin
endalaus. Ég þakka Kristjóni
skólabróður mínum fyrir allar
góðu stundirnar í Versló, vináttu
og tryggð í gegnum árin.
Guð umvefji Ingibjörgu, ást-
kæru konuna hans, og börnin
þeirra. Guð geymi skólabróður
minn Kristjón Kolbeins, „ekki
son“ eins og hann kynnti sig á
fyrsta degi skólagöngunnar í
Verslunarskóla Íslands.
Helga Mattína Björnsdóttir,
Dalvík.
Ég vil minnast góðs starfs-
félaga þakklátum huga eftir sam-
fylgd yfir heila starfsævi. Fundum
okkar bar fyrst saman á háskóla-
árum hans 1966-7, er ég kenndi
þjóðhagsreikninga og áætlana-
gerð, en með þeirri kennslu var
stefnt að því að gera nemendur
hagvana á þeim vettvangi, sem
komið var á fót með nýskipan
efnahagsmála um og upp úr 1960.
Var þar um að ræða fjölþætta
stefnumótun og frjálslega áætl-
anagerð í athafnalífi.
Kristjón vakti þegar athygli
mína fyrir sterkan áhuga á náms-
efninu. Varð brátt ljóst, að hann
stefndi að störfum við opinbera
hagsýslu, en þá voru að opnast
fjölþætt svið haggreiningar. Sá ég
því hagstætt færi á að bjóða hon-
um til starfa og kom hann til liðs
við Efnahagsstofnun, meðan enn
var við nám til 1969. Tók hann þeg-
ar rösklega til verka við iðnaðar-
skýrslur, sem orðið höfðu útundan
sökum forgangs sjávarútvegs.
Innan skamms hafði framgjarn
hugur hans leitt hann til fram-
haldsnáms í nýlundu kostnaðar-
og nytjagreiningar hjá írskum
frændum okkar í Dýflinni. Heim
kom hann svo að breyttu kerfi og
réðist til Framkvæmdastofnunar
næsta hálfan annan áratug og hitti
okkur fyrri starfsfélaga þar fyrir.
Engin tök eru á að kynna nánar
innan þessa þrönga ramma við-
fangsefni hans, sem fjölluðu um
skilyrði vaxtar og viðgangs grein-
anna, þar með myndun fjármagns
og miðlun þess til sem drýgstra
nota. Sjálfur gerði hann rækilega
grein fyrir þeim í eigin kafla Við-
skipta- og hagfræðingatals II,
1997. Þegar svo Framkvæmda-
stofnun tók aðeins til byggðamála,
bar ég sem aðstoðarbankastjóri
Seðlabanka gæfu til að bjóða hann
velkominn að halda áfram fjár-
magnsrannsóknum sínum, þar
sem þær áttu vel heima. Eitt
gæfuatriði menntamanna er færi á
að kenna fræðin þakklátum nem-
endum, og náði Kristjón því á
þremur vettvöngum: mála-, tækni-
og menntaskóla, þar sem mér
veittist færi á að mæla með honum
við Guðna rektor og frænda.
Úr því á það er minnst, var Kol-
beins-ættin mjög áhugaverð, og
Kristjón sér vel meðvitaður um
það. Má þá fyrst geta séra Kol-
beins Þorsteinssonar, höfundar
hinnar heillandi Gilsbakkaþulu.
Næst má geta Eyjólfa í langri röð,
sem lögðu helst stund á prestskap
og búskap og voru í ætt við Jón
„dýrðarsöng“ í Haukatungu, for-
föður minn. Annars erum við
Kristjón sexmenningar af Sigurði
Ásmundssyni í Ásgarði, Gríms-
nesi, sem Rafnseyrarklerkar og
fjöldi þekktra manna eru af komn-
ir. Báðir stunduðum við hesta-
mennsku, þó lítt samtímis. Sum-
araðstaða þeirra hjóna til hennar
var á Hvolsvelli ásamt sumarbú-
stað. Þangað buðu þau eitt sinn
stórum hópi samstarfsfólks til
ógleymanlegrar og þakkarverðrar
móttöku.
Síðustu árin hefur heilsubrest-
ur Kristjóns verið þeim Ingi-
björgu og börnum þung raun.
Dýrmætt lán því til mildunar hef-
ur verið, að hún hefur eftir því sem
kostur var getað tekið hann heim
til svo nærfærinnar umönnunar
sem orðið gat, og sé henni þökk og
blessun fyrir og þeim styrkur í
sorginni. Ósk okkar til hans er, að
honum verði að trú sinni á ódáins-
vegum og hann fái meira að starfa
Guðs um geim.
Bjarni Bragi Jónsson.
Við Kristjón Kolbeins vorum
skrifstofunágrannar í tuttugu ár.
Kristjón kom úr Framkvæmda-
Kristjón P.
Kolbeins