Morgunblaðið - 06.08.2014, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. ÁGÚST 2014
✝ Símon Hallssonfæddist í
Reykjavík 2. júlí
1946. Hann lést á
heimili sínu í Foss-
vogi þann 28. júlí
2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Stef-
anía Runólfsdóttir,
f. á Öndverðarnesi,
Neshreppi, í Snæ-
fellssýslu 6. júní
1923, d. 8. maí 2013, og Hallur
Símonarson, blaðamaður, f. í
Reykjavík, 16. ágúst 1927, d. 21.
mars 2001. Systkini Símonar
voru Valgarður Ómar, f. 17.
mars 1948, Hallur, f. 8. maí 1951,
Ásta Ingibjörg, f. 13. janúar
1953, Heba, f. 22. janúar 1958, og
Hulda Guðrún, f. 12. mars 1961.
Þá átti Símon tvö hálfsystkin
samfeðra, Steinþór, f. 15. janúar
1952, og Birnu Sigrúnu, f. 24.
desember 1966.
Símon kvæntist þann 20. maí
1967, Önnu Eyjólfsdóttur, mynd-
listarmanni, f. 2. apríl 1948 í
Reykjavík. Foreldrar hennar
voru Eyjólfur Arthúrsson, mál-
arameistari, f. 7. febrúar 1926, d.
10. janúar 2010, og Guðrún Ingi-
mundardóttir, f. 11. apríl 1929, d.
6. febrúar 1963. Börn þeirra eru:
Háskóla Íslands og varð löggiltur
endurskoðandi árið 1975. Hann
starfaði á endurskoðunarskrif-
stofu Þorgeirs Sigurðssonar í
Reykjavík árin 1966-1975 og rak
eigin endurskoðunarskrifstofu
frá 1975 til 1983. Símon var
stofnandi og meðeigandi að Ís-
lenskri endurskoðun hf. 1983-
1992 og hafði samstarf við Lög-
gilta endurskoðun hf. 1992-1993.
Símon var kjörinn borgarend-
urskoðandi árið 1994 og gegndi
því embætti til starfsloka árið
2009.
Símon sat í stjórn Félags lög-
giltra endurskoðenda (FLE) árin
1977-1979 og var gjaldkeri 1978-
1979. Hann var í ritnefnd FLE
1981-1983. Símon var í stjórn
samtaka endurskoðenda sveitar-
félaga á Norðurlöndunum og
sinnti auk þess ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir samtök endur-
skoðenda sveitarfélaga (Org-
anization of Local Government
Auditing) á árunum 1994-2003.
Símon gerðist söngmaður með
Karlakór Reykjavíkur árið 1968
og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir kórinn auk
þess að vera endurskoðandi
reikninga hans um árabil. Hann
var sæmdur Silfurmerki og síðar
Gullmerki Karlakórs Reykjavík-
ur árið 2001.
Útför Símonar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag, 6. ágúst, og
hefst athöfnin klukkan 13.
1) Eyjólfur, arki-
tekt, f. 2. október
1965. Maki Adri-
anna Simonarson (f.
Bandosz), arkitekt,
f. 20. desember
1969. Börn þeirra
eru Daniel Thor, f.
31. maí 1996 og Na-
talia Anna, f. 23.
desember 1998; 2)
Hallur, innri endur-
skoðandi Reykja-
víkurborgar, f. 29. september
1967. Sambýliskona Anna Sig-
urbjörg Þórisdóttir, hár-
greiðslumeistari, f. 19. mars
1968, slitu samvistum. Dætur
þeirra eru Tinna Lind, f. 26.
október 1990 og Embla Sigurást,
f. 30. janúar 1993. Maki Magnea
Lena Björnsdóttir, hönnuður, f.
3. janúar 1967. Dóttir þeirra er
Írena Huld, f. 31. janúar 2000 og
stjúpsynir Halls og synir Magneu
Lenu eru Hinrik Pétursson, f. 19.
júní 1992, og Jóel Pétursson, f. 6.
júlí 1994; 3) Guðrún, mannauðs-
stjóri, f. 8. apríl 1971. Maki Ólaf-
ur Örn Jónsson, deildarstjóri, f.
14. júlí 1971. Börn þeirra eru
Anna Margrét, f. 2. desember
1994, Bjarki Már, f. 27. júní 1996,
og Hildur Ósk, f. 6. maí 1998.
Símon nam endurskoðun við
Elsku pabbi,
Flogin er fregnin harma,
flóa því tár um hvarma.
Horfinn er hjartkær faðir
og hugljúfur eiginmaður.
Horfinn er besti bróðir,
blikna því frændur hljóðir.
Horfinn ættar hlynur,
hlýr og ástríkur vinur.
Horfinn er höfðings maður,
hjálpar og líknastaður,
heimili hans var löngum,
hlaðið gestristni og föngum.
Horfinn er söngvasvanur,
sorg og gleði vanur,
sálir með söng að kæta
sálum í neyð að mæta.
Syng þú svanur í friði.
Syng með englanna liði.
Syng þú eilífðaróðinn
árdags himnesku ljóðin.
Söngur þinn enn í anda
okkur svalar að vanda.
Hljómar þó hálfu fegri
í himinsveit dásamlegri.
(Ingibjörg Sumarliðadóttir)
Þegar við kveðjumst hinsta
sinni eru mér efst í huga allar
góðu samverustundirnar sem við
áttum. Flestar í Litlaseli þar sem
sumrum var varið í gönguferðir
hringinn í kringum Selvatn. Gróð-
ursetningu í brekkunum og að
raka brattan vegarspottann niður
á bílastæði eftir að hafa „fylgt“
góðum gestum úr garði. Draga
fyrir fisk. Taka upp kartöflur og
tína bláber á Blueberry hills eins
og mamma kallaði berjalöndin. Á
veturna, skautaferðir á ísilögðu
vatninu. Að brjótast í gegnum
skafla til að huga að húsinu. Við
veðurtepptir ásamt Arnbergi og
þurftum að leita gistingar hjá Þór-
dísi og Gunnari í Dal. Við smíðar
og við leik, aldrei féll verk úr
hendi. Þetta voru góðir tímar.
Seinna fórum við í gönguferðir um
Elliðaárdalinn og heilsuðum til ör-
yggis öllum sem við mættum. Við
nutum þess líka að ganga saman á
Esjuna.
Ég er þakklátur fyrir ferðina
sem við fórum til Ítalíu ásamt
mömmu og Lenu þar sem við not-
uðum tækifærin sem gáfust til að
fylgjast með HM í fótbolta meðan
þær kíktu í búðir. Við nutum góðs
matar og guðaveiga og dásömuð-
um fjölbreytt landslagið sem rann
framhjá lestarglugganum á leið-
inni frá Mílanó til Rómar. Þá var
ekki síðri bílferðin um ítölsku
sveitirnar með viðkomu í Flórens
og fallegum fjallaþorpum á leið-
inni til Pisa þaðan sem við þrædd-
um ítölsku riveríuna alla leið til
Mónakó og Frakklands þar sem
við nutum lífsins eins og Hem-
ingway forðum. Ég kveð þig minn
kæri faðir og félagi með trega í
hjarta, en vissu fyrir því að þú hef-
ur fundið frið og betri stað þar
sem þú hittir aftur ömmu og afa á
Bústaðavegi. Lena og krakkarnir
færa þér líka kveðju sína með
þakklæti fyrir allt.
Þinn sonur.
Hallur Símonarson.
Margar minningar sækja að
mér á þessari stundu þegar ég
kveð elsku pabba minn í hinsta
sinn. Í sveitinni á sumrin var fátt
skemmtilegra en að fá pakka,
hjartað hoppaði og með gleði tók
ég við pakkanum en alltaf felldi ég
tár þegar ég las bréfin sem fylgdu
með. Ég man sérstaklega eftir
einu bréfi frá pabba en þar hafði
hann vélritað skáhallt í öll hornin á
bréfinu fréttir af því sem var um
að vera í Reykjavík og skrifað
undir „þinn pápi“. Já hann var
pápi minn og ég stelpan hans. Eitt
sinn þegar pabbi kom frá útlönd-
um gaf hann mér dúkku sem
dansaði á spiladós. Dúkkuna hélt
ég mikið upp á og enn í dag hugsa
ég til pabba þegar ég heyri lagið
úr spiladósinni. Pabbi var mjög
stoltur af stelpunni sinni og komst
hún upp með að brosa í gegn um
brotnar reglur á heimilinu enda
eina stelpan og yngst. Í MR var
eitt af mínum helstu afrekum að
koma kór MR aftur til starfa en
hann hafði legið í dvala. Þetta
þótti pápa mínum merkilegt enda
mikill söngmaður sjálfur og byrj-
aði mjög ungur að syngja með
Karlakór Reykjavíkur. Ég á ófáar
minningarnar frá tónleikum með
kórnum og fullyrði það enn að
þegar pabbi söng með heyrðist
mest og best í honum. Pabbi hafði
gaman af því að skemmta sér og
öðrum og sérstaklega hafði hann
gaman af því að dansa. Þegar við
pabbi og mamma vorum á ferða-
lagi bauð hann mér upp í dans eft-
ir matinn á hótelinu. Ég var 15 ára
og eflaust með unglingafeimnina á
háu stigi því ég fór verulega hjá
mér, lét mig hafa það að dansa við
kallinn, eldrauð í framan og viss
um að allir myndu hlæja. Það var
nú ekki enda pabbi einstaklega
góður stjórnandi í dansi. Nokkr-
um árum seinna dansaði ég við
hann með aðdáun í augum, þegar
hann leiddi mig um dansgólfið í
brúðkaupi mínu. Sama kvöld söng
hann til mín „Þú ert yndið mitt
yngsta og besta“. Pabbi var hand-
laginn maður og var sama hvort
um var að ræða hönnun eða smíð-
ar. Hann gat þetta allt og gerði
þegar Litlasel var byggt og þegar
Vogalandinu var breytt. Sem lítil
stelpa var ég þó ánægðust með
skrifborðið sem hann var búinn að
laumast til að smíða í kjallaranum
og ég fékk í jólagjöf, enda meist-
arasmíð. Hann pápi minn var
dásamlegur í afahlutverkinu.
Hann gat endalaust dáðst að
barnabörnunum og hafði einstak-
lega gaman af því að snúast með
þeim. Börnin fengu öll að vera
frjáls þegar þau voru hjá afa og
ömmu sem gat stundum verið erf-
itt fyrir foreldrana þegar þau
komu aftur heim. Ég reyndi eitt
sinn að ræða þetta við pabba,
hversu erfitt það væri að reglurn-
ar væru engar hjá afa og ömmu,
en hefði allt eins getað sleppt þar
sem svarið hjá pabba var bros og
glettni í augum og ég vissi að það
yrði ekki hlustað á mín rök, afa- og
ömmureglur skyldu vera við lýði
sem þýddi nánast engar reglur.
En engar reglur þýddi ekki kæru-
leysi því pabbi passaði upp á börn-
in mín eins og sjáaldur augna
sinna rétt eins og mig. Það er ekki
vafi í mínum huga að þrátt fyrir að
ég geti ekki knúsað hann lengur
þá mun hans yndislegi faðmur
halda utan um og passa mig og
mína um ókomna tíð. Ég elska þig,
hjartans pabbi minn. Þitt yngsta
yndi,
Guðrún.
Símon var elstur okkar systk-
ina, heilum fimm árum eldri en ég.
Hann var að sönnu stóri bróðir,
fæddur á Landspítalanum en við
hin fimm heima; ég í litla húsinu
hennar ömmu á Vesturgötunni.
Móður okkar, Stefaníu Runólfs-
dóttur, sem sjálf var fædd út við
ysta haf á Öndverðanesi, fannst
nóg um krakkafjöldann á spítalan-
um og var ekkert á því að fæða þar
fleiri og eiga á hættu að týna þar
unganum sínum svo hún fór ekki
fleiri ferðir á fæðingadeildina til
að fæða.
Við fluttum í Sörlaskjól og Sím-
on hóf göngu í Melaskóla. Það var
líf og fjör í Skjólunum á sjötta ára-
tug síðustu aldar. Símon var ös-
kufljótur að hlaupa. Faðir okkar,
Hallur Símonarson, stóð fyrir
hlaupum meðal krakkanna og gaf
verðlaunapeninga sína, sjálfur Ís-
landsmethafi í millivegalengdum.
Símon var ekki bara fljótur, hann
var gullbarki. Guðrún Pálsdóttir,
ekkja Héðins Valdimarssonar,
kenndi söng í Melaskóla. Símon
var í miklu uppáhaldi hjá henni,
fylgdi henni á söngskemmtanir og
söng Ó sóle míó alveg eins og eng-
ill. Símon söng í Útvarpið og öll
fjölskyldan fylgdist með andaktug
í Sörlaskjólinu.
En mígreniköst áttu til að hrjá
stóra bróður, svo faðir okkar fór
með hann til Kaupmannahafnar til
rannsókna og læknismeðferðar.
Þegar við fluttum inn í Bústaða-
hverfi var Símon að hefja nám í
Verslunarskóla Íslands. Hann var
dugnaðarforkur, stöðugt að leita
tækifæra. Mér er minnisstæð ferð
okkar austur að Vík á Volkswagen
bíl, þennan með blöðkurnar eða
eyrun til að gefa stefnumerki.
Símon tók mig, strákpjakkinn,
með til þess að tína melgresi. Það
gerðum við svikalaust og svo var
brennt í bæinn, melgresið þurrkað
í kjallaranum hjá ömmu á Vest-
urgötunni, spreyað og selt í hús.
Það kom því mér nokkuð á
óvart þegar Símon fór í endur-
skoðunarnám hjá Þorgeiri Sig-
urðssyni, makker Símonar föður-
bróður í bridge. Þá var ég
auðvitað sjanghæaður til þess að
flokka og raða nótum og reikning-
um, leiðinlegasta vinna sem ég hef
nokkurn tíma unnið. Símon vildi
að ég færi í Versló en ekkert varð
af því. Ég fór í Kennó, smitaður af
vinstri villu. Af hverju ég elti villu-
ljósið veit ég eiginlega ekki,
kannski af því ég er örvhentur –
eða bara yngstur okkar bræðra.
Allt um það sagði Símon ekki orð
en ekki laust við vonbrigðaglampa
í augum. Honum þótti því ekki
leiðinlegt þegar ég tók að sjá hlut-
ina í réttu ljósi.
Símon var drengur góður.
Hann bar alltaf velferð bróður fyr-
ir brjósti, þolinmóður og örlátur.
Það var alltaf gott að leita til hans,
heimsækja Önnu og Símon í Voga-
landið og sumarhúsið við Selvatn
sem þau reistu af stórhug. Síðustu
ár hafa verið bróður erfið. Við átt-
um bræðurnir því láni að fagna að
heimsækja Ómar bróður í Amer-
íku áður en veikindin tóku að
ágerast. Það voru góðir dagar,
fagnaðarfundir.
Ég votta Önnu mágkonu samúð
mína, svo og Eyjólfi, Halli og Guð-
rúnu, mökum og barnabörnum.
Guð blessi minningu Símonar
Hallssonar.
Hallur Hallsson.
Elsku afi okkar.
Við systkinin viljum þakka þér
fyrir allar góðu minningarnar sem
þú gafst okkur. Við munum aldrei
gleyma öllum góðu stundunum
sem við áttum saman bæði í Litla-
seli og bara hvar sem er. Efst í
huga eru allar bátsferðirnar sem
þú fórst með okkur á litla árabátn-
um þínum til þess að veiða, athuga
með netin eða bara til að skemmta
okkur. Við vorum öll útbúin björg-
unarvestum, með allan útbúnað og
það má með sanni segja að þú haf-
ir alltaf passað vel upp á okkur og
það gerir þú örugglega enn. En
bátsferðirnar voru ekki einu æv-
intýrin sem þú skapaðir fyrir okk-
ur í Litlaseli. Okkur er líka mjög
minnisstætt þegar þú bauðst allri
fjölskyldunni á vélsleða á ísilögðu
Selvatninu og þegar við gerðum
risasnjóhús sem rúmaði okkur öll
og meira að segja Pílu líka, það
vantaði sko aldrei upp á fjörið í
sveitinni.
Þó svo að þessar minningar
standi upp úr eigum við margar
aðrar sem við geymum í hjörtum
okkar, elsku afi. Það er svo mikið
sem við erum innilega þakklát fyr-
ir, þó aðallega hversu frábær afi
þú varst, það mun aldrei neinn
toppa þig. Takk fyrir allar góðu
stundirnar og fyrir að vera svona
yndislegur afi. Við elskum þig svo
mikið og munum alltaf sakna þín.
Þín barnabörn,
Anna Margrét, Bjarki
Már og Hildur Ósk.
Elsku afi.
Ég hugsa til þín með væntum-
þykju og þakklæti. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér
og fyrir allt sem þú hefur kennt
mér. Þú vildir allt fyrir fjölskyld-
una gera og þér þótti svo mikil-
vægt að halda góðum tengslum.
Það leyndi sér ekki hvað þú varst
stoltur af stóru fjölskyldunni
þinni. Ég fann fyrir væntumþykj-
unni og stoltinu í hvert sinn sem
þú kysstir mig á ennið en þannig
kvaddir þú alltaf og þess vegna
kyssti ég þig á ennið þegar ég
kvaddi þig í síðasta sinn. Mér
þótti líka svo vænt um þig og er
stolt af því að hafa átt þig sem afa.
Nú ert þú farinn á betri stað en
minningarnar um þig lifa í hjört-
um okkar sem fengum að kynnast
þér.
Ég man hvað það var gaman að
heimsækja ykkur ömmu í Litla
Sel. Þar var alltaf nóg að gera og
gaman var að fara í göngutúr í
dularfullri náttúrunni, tína ber og
veiða síli en skemmtilegast af öllu
var þegar þú tókst okkur krakk-
ana í siglingu á árabátnum. Þú
hafðir einstakt lag á að benda
okkur á náttúrufegurðina og gera
vatnið að spennandi og leyndar-
dómsfullum stað með því að fræða
okkur um fiskana og hvetja okkur
til að sjá fyrir okkur lífið í vatninu.
Síðustu árin hafa verið erfið
vegna þeirra veikinda sem þú
þurftir að takast á við en samt
sem áður var alltaf stutt í brosið
og þú hélst áfram að lifa lífinu. Ein
af mínum uppáhaldsminningum
þessi ár er þegar við dönsuðum
saman ein jólin, þú kunnir nú ald-
eilis að taka sporin.
Ef lífið er fjársjóðskista eru
þær stundir sem við frændsystk-
inin höfum átt með þér ómetan-
legir demantar í kistunni okkar.
Þú hefur skilið eftir þig ást sem
deyr aldrei. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Megi Guð geyma þig, elsku afi.
Þín sonardóttir,
Tinna Lind Hallsdóttir.
Elsku afi minn.
Ég er svo þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman og að
hafa fengið að kynnast þér. Ég
mun aldrei gleyma hvað mér leið
vel í nærveru þinni, þú hafðir ein-
stakt lag á að þurrka burt allar
áhyggjur með brosinu einu sam-
an. Ég vissi að hjá þér var ég
örugg og gat treyst öllu sem þú
sagðir. Ég kom eins oft og ég gat
til ykkar ömmu upp í Litlasel því
þar leið mér alltaf svo vel. Ég fer
stundum þangað í huganum þeg-
ar mér finnst lífið verða of flókið.
Þá loka ég augunum og ímynda
mér að við sitjum í litla árabátn-
um úti á miðju vatninu og veiðum,
bara við tvö í kyrrðinni. Svo óra-
langt frá öllu öðru.
Þú hafðir svo marga góða eig-
inleika, elsku afi. Sama hvernig
viðraði fórstu með okkur krakk-
ana út í skóg að sýna okkur öll
hreiðrin sem þú varst búinn að
koma auga á. Svo leyfðirðu okkur
að fylgjast með ungunum eftir að
þeir höfðu klakist út og fræddir
okkur örlítið um hvern fugl fyrir
sig. Ég man hvað ég dáðist að því
hversu klár þú varst, mér fannst
þú kunna allt milli himins og jarð-
ar.
Þú varst líka einstaklega at-
hugull. Oftar en ekki gastu bent
mér á eitthvað ótrúlega fallegt í
náttúrunni sem ég hefði annars
gengið framhjá. Stundum kallað-
irðu á mig með það mikilli ákefð
að ég snarhætti því sem ég var að
gera og hljóp til þín, þá varstu bú-
inn að finna eitthvað magnað með
kíkinum þínum og leyfðir mér að
sjá. Þú kenndir mér svolítið sem
ég hef alltaf lifað með og er mögu-
lega það mikilvægasta sem ég
mun læra í lífinu. Án þess að hafa
gert þér endilega grein fyrir því
þá kenndirðu mér að njóta. Því að
í hvert skipti sem ég kom og gisti
hjá ykkur ömmu eyddum við
löngum tíma við morgunverðar-
borðið og nutum þess að vera
saman. Yfir daginn fórum við í
göngutúr, bátsferð, berjamó,
gufubað eða hvað sem okkur datt í
hug. Öll helgin snerist um að
leggja til hliðar skyldurnar sem
biðu í borginni og vera í núinu.
Það er svo erfitt að þurfa að
kveðja þig í síðasta sinn en ég veit
þú ert kominn á betri stað og þín
vellíðan er fyrir öllu.
Minning þín lifir í hjarta mínu
um ókomna tíð. Ég elska þig.
Þín sonardóttir,
Embla Sigurást Hallsdóttir.
Manni bregður ónotalega við að
frétta andlát nær jafnaldra vinar.
Enginn getur þó gengið að lífinu
sem vísum hlut, heldur er það okk-
ur útmælt af forsjóninni sam-
kvæmt óskiljanlegum rökum.
Fregnin um andlát Símonar
Hallssonar ýtti svo sannarlega við
manni. Hún var þó ekki án fyr-
irboða. Símon tók að tapa heilsu
fyrir nokkrum árum og gerðist
mjög úr heimi hallur.
Leiðir okkar Símonar lágu
saman er hann varð borgarendur-
skoðandi 1994. Þá hafði ég starfað
hjá borginni í tvö ár. Fljótlega fór
vel á með okkur í starfi og tókust
góð persónuleg kynni. Hann var
góður og skemmtilegur félagi.
Hann var mjög vinnusamur en
gamansemin var þó ávallt skammt
undan. Endurskoðendur eru af
mörgum álitnir alvörugefnir staf-
krókamenn. Eðli starfs þeirra
hljóti að kalla á slíkt. Þetta er
vissulega barnaleg einföldun.
Hvað Símon varðaði var hann
sannkallaður fagurkeri. Hann
vildi og hafði einstakt lag á því að
hafa fallegt í kringum sig. Hús-
næði Borgarendurskoðunar fór
ekki varhluta af því. Hann hafði
komið sér upp miklum sælureit
með Önnu konu sinni skammt fyr-
ir utan höfuðborgina, Litlaseli við
Selvatn. Þar bar allt smekkvísi og
handbragði þeirra hjóna fagurt
vitni. Símon hafði yndi af tónlist
og var sjálfur frábær söngvari. Á
góðum stundum fékk samstarfs-
fólkið að njóta þessarar gáfu hans
og minning um þennan hæfileika
lifir enn meðal norrænna kollega
eftir því sem ég best veit.
Símon hafði strax mikinn metn-
að fyrir öllu er laut að endurskoð-
un hjá borginni og fékk hann
endurskoðunardeildinni fljótt
breytt í stofnunina Borgarendur-
skoðun og stýrði henni meðan hún
var við lýði. Símon tók strax virk-
an þátt á gamalgrónum sam-
starfsvettvangi norrænna sveitar-
félagaendurskoðenda og einnig í
breiðara samstarfi er náði til fleiri
landa (OLGA).
Mér auðnaðist að fá að taka
nokkurn þátt í þessu erlenda sam-
starfi með honum. Fór ég með
honum nokkrar ógleymanlegar
ferðir og betri ferðafélaga var
ekki unnt að hugsa sér. Upp úr
þessum erlendu samskiptum þró-
aðist sú hugmynd hjá Símoni að
ég færi til Danmerkur og næmi
þar endurskoðun hjá opinbera
geiranum. Ég var kominn hátt á
fimmtugsaldur og það lá ekki
beint við að ég drifi mig í tveggja
ára meistaranám á erlendri
grund. Símon hvatti mig með ráð-
um og dáð til þessa og gerði mér
þetta í rauninni kleift með því
koma mér í vinnu með náminu hjá
Kommunernes Revision í Dan-
mörku. Sú vist varð mér jafnvel
enn lærdómsríkari en háskóla-
námið, þótt það væri prýðilegt.
Fyrir frumkvæðið að þessu verð
ég Símoni ævinlega þakklátur.
Undir aldamótin voru vindar
teknir að blása á þann veg, hér-
lendis sem í nágrannalöndum, að
ytri endurskoðun á vegum opin-
bers aðila var litin hornauga. Sú
trú að einkaaðilum væri betur
treystandi en opinberum starfs-
mönnum til að sinna óháðu eftirliti
fyrir þriðja aðila varð ofan á. Ekk-
ert hefur samt enn verið sannað í
þeim efnum. Víst er að Borgar-
endurskoðun mætti mótbyr í
þessum gusti og að því kom að það
fjaraði undan stofnuninni pólitískt
séð. Þetta féll Símoni afar þungt.
Við leiðarlok eru mér efst í
huga góðar minningar um Símon
og margra ára kynni okkar. Við
Sólveig kona mín minnumst fjöl-
margra ljúfra og gefandi sam-
verustunda með Símoni og Önnu
hér heima sem á erlendri grund.
Við sendum Önnu og börnunum
þremur og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Bjarni Frímann Karlsson
Símon Hallsson
 Fleiri minningargreinar
um Símon Hallsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.