Morgunblaðið - 06.08.2014, Blaðsíða 23

Morgunblaðið - 06.08.2014, Blaðsíða 23
MINNINGAR 23 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. ÁGÚST 2014 ✝ Ingeborg Ein-arsson, f. Kors- bæk, fæddist 28. mars 1921 í Søndre Bjerre á Sjálandi, Danmörku. Hún lést eftir stutta legu á Landspítala 24. júlí 2014. Foreldrar henn- ar voru Johannes Korsbæk, búfræð- ingur og forstjóri heimilis fyrir seinþroska stúlk- ur og þær sem bjuggu við erf- iðleika á heimilum, í Holstebro, Jótlandi, f. 20.3. 1884, d. í júní 1960, og Marie Kirkegaard Korsbæk, húsmæðrakennari, f. 24.6. 1886, d. í apríl 1928. Bræð- ur Ingeborg voru Jakob, skrúð- garðameistari, f. 1919, d. 1984, og Vagn Aage, sendiherra, f. 1923, d. 2007. Hálfbróðir henn- ar samfeðra var Helge Hausc- hield Korsbæk, f. 1933, d. 2008. Síðari eiginkona Johannesar og fósturmóðir Ingeborgar var El- isabeth Hauschield Jensen, f. 1904, d. 1976. Hinn 27. desember 1940 gift- ist Ingeborg Friðriki Einarssyni yfirlækni sem fæddist á Hafra- nesi við Reyðarfjörð 9.5. 1909, d. 27.9. 2001. Þau eignuðust fimm börn: 1) Kirsten, kennari, 1946 og hefur í viðtölum í tíma- ritum sagt frá þeirri upplifun að búa í útjaðri bæjarins, í Kleppsholtinu, og hvernig um- hverfi og íslensk menning voru ólík því sem hún þekkti frá Dan- mörku. Hún var brautryðjandi í skógrækt á Íslandi og lét efa- semdir skógræktarfrömuða ekki hafa áhrif á fyrirætlanir sínar og hóf fljótlega að gróð- ursetja tré. Hún hefur ræktað upp þrjá garða, í Efstasundi, Hamrahlíð og Hvassaleiti, auk þess sem hún sinnti garðrækt í Hæðargarði, þar sem hún bjó síðast, og í landskika í Mos- fellsbæ, þar sem nú er kominn skógur. Blómarækt var einnig ástríða hjá henni og bar blóma- skrúð í kringum hana alla tíð vitni um meðfædda græna fing- ur. Ingeborg lærði ung postu- línsmálningu, nam málaralist hjá Jóhannesi Geir og Valtý Péturssyni á 9. áratugnum og hélt tvær málverkasýningar, auk þess sem gerði hún drög að barnabók og hefti með teikn- ingum af útilistaverkum í Reykjavík. Hún hafði alla tíð mikinn áhuga og skoðanir á þjóðfélagsmálum og eftir hana liggja skrif um ýmis málefni í dagblöðum á Íslandi og í Dan- mörku. Eftir andlát eiginmanns síns bjó Ingeborg ein í eigin íbúð og sá um sig sjálf, fyrir ut- an þrif og innkaup. Útför Ingeborgar fer fram frá Fossvogskirkju í dag, 6. ágúst 2014, og hefst athöfnin kl. 13. f. 8.5.1942, gift Sig- urði Ingvarssyni fv. deildarstjóra. Þau eiga eina dóttur: Sigrúnu Ölbu, gift Birni Þorsteins- syni. Sonur Kir- stenar er Örn Valdimarsson (fað- ir Valdimar Her- geirsson f. 1930), kvæntur Aðalheiði Ósk Guðbjörns- dóttur. 2) Halldór, kerfisfræð- ingur, f. 29.8. 1944, kvæntur Kristrúnu Pétursdóttur, fv. læknaritara. Þau eiga tvær dæt- ur: Hrefnu, gift Ómari Atlasyni og Ernu gift Grétari Þór Æv- arssyni. 3) Örn, f. 29.6. 1948, d. 9.9. 1949. 4) Erlingur, fv. fram- kvæmdastjóri, f. 7.7. 1950, kvæntur Valgerði Sigurjóns- dóttur húsmóður. Þau eiga tvö börn: Hrafnhildi, gift Erlingi Jónssyni og Friðrik Þór kvænt- ur Ásu Lind Þorgeirsdóttur. 5) Hildur, mannauðsráðgjafi, f. 12.2. 1953, gift Bjarna Halldórs- syni fjármálastjóra. Þau eiga þrjú börn: Arnar, kvæntur Haf- dísi Dögg Guðmundsdóttur, Stefán, í sambúð með Hildu Björgu Stefánsdóttur og Tóm- as. Langömmubörnin eru 22. Ingeborg flutti til Íslands Mamma var töffari í orðsins flottustu merkingu; sterk, þraut- seig og fáguð. Hún var mannvinur, jákvæð, blíð og brosmild. Kvartaði aldrei, ætíð þakklát og einstaklega um- hyggjusöm. Á dánarbeðinu hafði hún meiri áhyggju af okkur en eigin líðan, sem lýsir henni vel. Að alast upp á stóru heimili, þar sem seinþroska og ungar stúlkur sem áttu í erfiðleikum bjuggu líka, gaf mömmu fé- lagslega innsýn í líf stúlknanna sem mótaði lífssýn hennar til frambúðar. Börnunum var uppá- lagt að ræða ekki um erfiðleika stúlknanna við þær og sýna þeim sömu virðingu og öðrum fullorðn- um. Hún ól okkur upp í sama anda, að verða sjálfstæð og koma eins fram við alla, sama hver bak- grunnur fólks væri. Hún sýndi öllum sem á vegi hennar varð einlægan áhuga og undirbjó öll samskipti vel hvort sem var fjölskylduboð eða við háttsett fólk í flottum boðum. Þegar börn og barnabörn kynntu nýja maka fyrir henni þá hafði hún grennslast fyrir um áhuga- mál þeirra til að geta rætt við þau á þeirra forsendum. Einn vann á gröfu og hann kom ekki að tóm- um kofunum um nýjustu vörubíl- ana og gröfurnar fremur en heim- spekingurinn um sitt fræðasvið. Þegar pabbi var formaður Dansk-íslenska félagsins og Skurðlæknafélags Norðurlanda voru þau oft í veislum með ýmsu fyrirfólki. Mamma sagðist hafa þjálfað sig í ensku og æft ímynduð samtöl á meðan hún straujaði eða vaskaði upp. Oft voru kokteilboð heima og þá vorum við börnin lát- in ganga um og bjóða gestum smárétti, sem æfði okkur í því að tala við ókunnuga og jók sjálfs- traustið. Hún hafði mikinn áhuga á garðrækt og þjóðfélagsmálum og sagði skoðanir sínar umbúðalaust því hana langaði til að hafa áhrif. Samskiptahæfileikarnir voru miklir. Ég man eftir því sem ung- lingur að værum við einhvers staðar þá fór oft eitthvert barn að tala við hana eða biðja um hjálp. Þegar hún vann í garðinum komu krakkar úr nágrenninu til að spjalla. En hún kunni alveg að setja mörk. Í hverfinu var póst- burðamaður sem settist inn í kaffi hjá ýmsum húsmæðrum en gekk ekkert með mömmu. Einn daginn reyndi hann fyrir sér og spurði: „Hvernig segir maður: Má bjóða yður vindil á dönsku?“ Mamma svaraði honum að bragði og lét eins og hún skildi ekkert hvert hann var að fara. Henni var alla tíð umhugað um að vera snyrtileg og vel til fara og þó hún væri sárlasin þegar sjúkraflutningamennirnir sóttu hana gætti hún þess vel að greiða sér áður en þeir komu. Aðspurð á spítalanum sagði hún að sig vant- aði aðallega varalitinn og mask- arann, þó svo að ekki hafi komið til notkunar á þeim. Pabbi var líka snyrtipinni og sagði á sínum tíma að þegar allt annað væri farið þá héldi fólk reisn sinni með því að vera hreinlegt og vel til fara. „Ég sá mömmu þína og pabba um dag- inn þau eru alltaf svo sæt og flott,“ heyrðum við systkinin oft. Mamma var þrautseig umfram allt og það held ég að hafi skilað sér til okkar systkinanna. Hún var lögð inn á Landspítalann á laugardegi og á mánudegi á fundi með læknum og hjúkrunarfólki óskaði hún sjálf eftir líknandi meðferð. Eftir það ákvað hún að kalla til ömmu- og langömmubörn til að kveðja. Í lok dags nefndi hún að aðstæður væru óraun- verulegar. „Mér finnst eins og þið hafið bara verið í kaffi. Þetta er búið að vera svo gaman,“ sagði hún. Ég er óendanlega þakklát fyrir samfylgdina og á ekkert nema góðar minningar um hana mömmu. Hildur Friðriksdóttir. Elsku amma mín er dáin. Á þessari stundu er ég umfram allt þakklát fyrir að hafa fengið að sitja hjá henni síðustu dagana sem hún lifði. Þrátt fyrir að orkan færi dvínandi spurði hún frétta af ferðalagi mínu til Frakklands og sagði mér frá því að hún hefði ný- lokið við að lesa ævisögu Man- dela. Þannig var amma allt fram á síðustu stundu, umhyggjusöm og áhugasöm um allt milli himins og jarðar. Ég er þakklát að hafa átt hana að sem ömmu. Ingeborg var einstök amma. Þegar ég loka augunum sé ég hana fyrir mér í fallegum ullar- kjól á heimili sínu í Hvassaleiti. Þessu einfalda raðhúsi breytti amma í ævintýraheim. Hún rækt- aði tré, runna og blóm í garðinum, útbjó litla tjörn og ótal felustaði fyrir litlar manneskjur. Ef ég vildi frekar vera inni leyfði hún mér að klifra upp á hillu í stórum skáp og draga þar fram bækur sem mamma mín hafði átt. Ef við vorum mörg í heimsókn á sama tíma sá amma til þess að við gleymdum okkur í spennandi leikjum svo að afi gæti setið óá- reittur við lestur eða skriftir. Þegar kalt var úti bjuggum við til bollakökur með ómældu magni af súkkulaðikremi og svo var gamli skíðasleðinn dreginn fram og við frændsystkinin röðuðum okkur saman svo allir kæmust fyrir. Þetta var æska sem minnti einna helst á þann heim sem lesa má um í Ólátagarðsbókum Astridar Lindgren og kannski var amma líka dálítil Lindgren í sér, uppá- tækjasöm og uppfull af leikgleði en bjó líka yfir erfiðri lífsreynslu. Amma ólst upp á heimili sem oft á tíðum var undirlagt af sorg vegna veikinda og annarra erfið- leika. Hún missti mömmu sína að- eins sjö ára gömul. Faðir hennar var upptekinn af eigin harmi og systkinin þjöppuðu sér saman. Amma sagði mér stundum frá þeim ævintýraheimi sem hún og bræður hennar bjuggu til í þeim tilgangi að flýja veruleikann og erfiðleika þeirra fullorðnu. Best fannst henni þó að teikna og mála þegar hún vildi vera laus við áhyggjur og sorg – og það gerði hún listilega vel alla sína ævi. Þegar ég var sjálf aðeins ung- lingur fékk ég leyfi til að skrifa niður eftir henni sögu sem ef til vill hefði getað orðið bók ef við bara hefðum haldið áfram. En einhverra hluta vegna stoppuðum við þá en síðar átti amma mín eft- ir að segja mér sögu sína á öðrum forsendum, m.a. í blaðaviðtali fyr- ir Nýtt líf og fyrir Miðstöð munn- legrar sögu. Amma hélt dagbók í meira en 60 ár og skrifaði ótal bréf. Nú þegar ég les bréfin sem hún skildi eftir vildi ég aðeins óska að hún hefði skrifað meira og fyrir fleiri, svo fallega og vel náði hún að miðla reynslu sinni og draga upp mynd af horfnum heimi. Elsku amma mín kvaddi þenn- an heim á eins fallegan hátt og hægt er að hugsa sér, hún kallaði okkur öll til sín, börn, tengda- börn, barnabörn og langömmu- börn og kvaddi hvert og eitt okk- ar á persónulegan hátt. Við geymum hana í hjartanu okkar, sagði Lena yngsta dóttir mín og ég hvíslaði þessum orðum áfram til ömmu. Hún brosti og þannig man ég hana nú. Fallega með hvítt hárið á hvítum kodda og með blik í augum, tilbúin að leggja af stað í áður óþekkt ferðalag. Sigrún Alba Sigurðardóttir. Elsku fallega amma mín Það er svo óraunverulegt að kveðja. Þín síðasta gjöf til okkar var falleg kveðjustund. Þú vildir heyra af þeim, sem ekki komust erlendis frá og var umhugað um líðan okkar allra. Mjög lýsandi fyrir þig. Þú hafðir djúp og einlæg áhrif á þá, sem þú mættir á lífsleiðinni, settir spor þín víða og varst al- gjörlega einstök amma og langamma. Það var alltaf svo gott að vera hjá ykkur afa. Við frænd- systkinin höfum rifjað upp æsku- heimsóknir í Hvassaleitið, þar sem allt var leyfilegt, eins og t.d. að tálga spýtur við ruslatunnurn- ar, skera rabarbara inni í bílskúr, „mála“ húsið, jarða fugla og mýs í garðinum, leira með þér, mála á striga o.s.frv. Þú skildir leikþörf- ina, ímyndunaraflið, sköpunar- gleðina og löngunina til að upp- götva lífið. Þú sást til þess, að við upplifðum nýja hluti og gerðir allt til að draumar okkar rættust. Þú skildir barnshjartað og leyfðir okkur að blómstra sem þeir ólíku einstaklingar, sem við erum. Þú settir þig alltaf inn í okkar vina- og áhugamál og ræddir þau af innsæi og skilningi. Þú áttir alltaf blaðaúrklippur handa okkur um okkar áhugamál. Þú þekktir hvert okkar sérkenni og sinntir öllum þínum af áhuga og ein- lægni. Þú kenndir okkur for- dómaleysi og hvattir okkur alltaf áfram. Þú varst stór hluti af mínu lífi og áttir þinn þátt í að móta mig sem persónu. Þið afi tókuð mök- um okkar barnabarnanna eins og þau væru ykkar eigin, enda féll Erlingur minn alveg fyrir ykkur. Strákarnir okkar fá oft sögur af því, sem við tvær höfum brallað saman. Ég mátti tína tómata í gróðurhúsinu, þó þú vissir vel, að mér þættu þeir vondir. Þú naust augnabliksins með mér. Ég man skottúra í Austurver á skíðasleða og englagerð í snjónum, Skógar- holtsferðir og málverkasýningar um helgar. Minningar sem ylja. Arnar, Viktor og Adam vita, að þeir áttu „verdens sejeste olde- mor“! Þú varst „segulstálið“ í okkar góðu, samheldnu fjölskyldu. Tit- illinn „Radio Grandma“ þótti þér alltaf fyndinn, en þú varst auðvit- að fréttamiðstöðin okkar ómetan- lega. Við höfum alltaf verið svo stolt af dönsku ömmunni okkar, sem sagði skemmtilegar sögur af æskuslóðum í Holstebro. Þér þótti gaman að því, að við Friðrik Þór höfum bæði sest að í bænum þínum með fjölskyldur okkar, til lengri og skemmri tíma. Við átt- um skemmtileg samtöl um alda- gamlar jólahefðir í bænum og þú vissir upp á hár, hvar húsið okkar er staðsett, því þar lékst þú þér sem barn. Sím- og samtöl okkar á Skype voru löng og skemmtileg, þar sem allt var rætt. Þú fylgdist svo náið með öllum afkomendum og ágræddum og varst með allt á tæru, þó við séum tæplega fimm- tíu manns. Þú varst svo góð fyrirmynd og ég er þakklát fyrir allt sem þú hefur kennt okkur og gefið í vega- nesti. Þið afi voruð okkur Erlingi fyrirmynd og við tvær höfum oft rætt mikilvægi kærleiks og gagn- kvæmrar virðingar í hjónabandi. Samtöl sem eru mér kær. Þú gafst svo mikið af þér og fékkst okkur til að líða eins og við værum öll einstök. Amma mín, ég elska þig, sakna þín og er stolt af því að vera af þér komin. Ástarkveðjur. Þín, Hrafnhildur. Elsku langamma. Viku áður en þú varðst veik fékk ég bréf frá þér og fór strax og skrifaði áfram í sögunni minni sem þú varst að hjálpa mér með. Ég náði aldrei að svara bréfinu, svo ég skrifa þér bréf hér. Mig langar svo að segja þér hversu góð „inspiration“ þú hefur alltaf verið fyrir sögurnar mínar. „Res- ponsin“ þín hef ég oft notað til að komast langt áfram í sögunum mínum og til að koma upp með nýjar hugmyndir og sögur. Ég hugsa oft til þín þegar ég sit og skrifa og það gladdi mig alltaf þegar þú skrifaðir til baka með nýjar hugmyndir og þakkir. Ég sakna þín oft og stundanna við kaffiborðið hjá þér, þegar þú sagðir okkur sögur um þig og langafa. Ég man alltaf stundirnar með dótið þitt heima í stofunni hjá þér – og stundirnar með frænd- systkinunum heima hjá þér. Þú hefur alltaf verið ein af þeim sem hafa stutt mig mest í gegnum ár- in. Ég sakna þín svo mikið og það gera Arnar Haukur og Adam Andri líka. Við erum ánægðir að búa í heimabænum þínum, Hol- stebro, í Danmörku og stoltir af að vera danskir eins og þú. Ástarkveðjur. Þinn Viktor Goði. Elsku langamma. „Einstakur“ er orð sem notað er þegar lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm- lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir ástúð með brosi eða vinsemd. „Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu annarra. „Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og dýrmætir og hverra skarð verður aldrei fyllt. „Einstakur“ er orð sem best lýsir þér. (Terri Fernandez) Þínir Arnar Haukur og Adam Andri. Látin er merk kona, Ingeborg Einarsson, Hæðargarði 35. Ung að árum flutti hún til Íslands með eiginmanni sínum, dr. Friðrik Einarssyni lækni. Kynni okkar hófust árið 1991, er við fluttum í nýbyggt hús að Hæðargarði 33 og 35, ásamt öðr- um verðandi íbúum. Það mynd- aðist fljótt gott samfélag með fólkinu og áttu þau hjónin ríkan þátt í því. Ingeborg var mikil ræktunar- kona og fór fljótt að láta til sín taka við að gróðursetja tré og blóm til að fegra umhverfið. Hélt hún því áfram svo lengi sem heils- an leyfði. Jafnvel eftir að hún fór um í hjólastól var áhuginn sá sami. Hún var ágæt myndlistar- kona og prýða nokkur verk henn- ar veggi í húsinu okkar. Ingeborg var fróð og skemmti- legur viðmælandi og svo gefandi að ræða við hana, einnig var hún mjög hjálpleg ef eitthvað var að. Hún kom oft til mín færandi hendi með það sem hún vissi að væri til bata. Ég kveð kæra vinkonu með hjartans þakklæti fyrir allt það góða, sem hún var okkur sam- ferðafólkinu í Hæðargarði. Börnum hennar og ástvinum eru færðar einlægar samúðar- kveðjur. Jóhanna Þórhallsdóttir. Elsku Ingeborgin mín hefur kvatt þessa jarðvist. Einhvern veginn var ég farin að trúa því að hún yrði eilíf. Ég trúi því að hún sé ekki að fara langt, bara að fara á annan stað þar sem Friðrik bíður eftir að faðma hana og þau geta haldið áfram að dúllast saman. Ég finn fyrir miklum söknuði og í leiðinni miklu þakklæti. Þakklæti fyrir að hafa fengið að sjá um að halda heimili hennar og þeirra hreinu í 24 ár. Og þau treystu mér frá fyrsta degi. Hún var alltaf annað- hvort að stússast í blómunum sín- um eða elda pínu mat fyrir sig eða þá að draga í sig fróðleik úr dag- blöðunum í stólnum sínum og rífa út greinar sem gætu hentað ein- hverjum úr fjölskyldunni. Ég kom með ryksuguna og sagði við hana „jæja, smá leikfimi, Inge- borg mín.“ Þá vippaði hún grönnu fótleggjunum sínum upp á stól- arminn og krosslagði þá þar svo ég gæti ryksugað undir stólnum, algjör pæja, Og við bara hlógum. Svo fórum við saman í sumar í Smáralindina því hana langaði svo að kaupa sér ný föt. Við rúll- uðum á milli fatasláa og hún svo glöð með þessa ferð, ég líka. Svo þegar við fórum líka í Blómaval og hún var svo sæl að skoða öll blómin þar og ég líka því við erum báðar svo miklar blómaskvísur. Hún var alltaf svo fín og lekker og alltaf með allt á hreinu og það síð- asta sem hún bað mig um áður en hún fór á spítalann var greiða og spegill og að skipta aftur um nátt- kjól. Þessi með fjólubláu blómun- um hentaði betur. Ég kveð hana með miklum söknuði því hún var mér eins og fósturmóðir. Og með miklu þakk- læti. Takk takk, elsku Ingeborg mín. Þín, Björg Long. Ingeborg Einarsson ✝ Konan mín, móðir okkar, tengdamóðir og fósturmóðir, HERDÍS ÁRNADÓTTIR, Varmalandi, Flúðum, lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands miðvikudaginn 30. júlí. Útför hennar fer fram frá Hrunakirkju föstudaginn 8. ágúst og hefst athöfnin kl. 13.00. Blómakransar og blóm afþökkuð en þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á dvalarheimili aldraðra Blesastöðum. Hannes Bjarnason, Þórey Hannesdóttir, Halldór Hestnes, Árni Magnús Hannesson, Azeb Kahssay Gebre, Erla Björk Bergsdóttir, Jóhann Trausti Bergsson. ✝ Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, sonur og afi, BIRGIR H. ÞÓRISSON, Fáfnisnesi 5, Reykjavík, lést á krabbameinsdeild Landspítalans sunnudaginn 3. ágúst. Anna Laufey Sigurðardóttir, Agla Birgisdóttir, Egbert van Rappard, Andri Már Birgisson, Ingveldur Dís Heiðarsdóttir, Hanna Kristín Birgisdóttir, Árni Geir Úlfarsson, Sigurður Helgi Birgisson, Sólveig Ásta Einarsdóttir, Egill Snær Birgisson, Hanna Björg Felixdóttir, Þórir Jónsson, Lára Lárusdóttir og barnabörn.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.