Morgunblaðið - 12.08.2014, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. ÁGÚST 2014
✝ Baldur Sig-urðsson fædd-
ist á Grund í Jökul-
dalshreppi í
Norður-Múlasýslu
22. maí 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum 2. ágúst
2014.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Ágúst Benedikts-
son, bóndi á Að-
albóli í Jökuldalshreppi, f. 23.8.
1880, d. 28.8. 1928 og Ólöf Vil-
helmína Óladóttir, f. 17.10.
1892, d. 3.1. 1944.
Systkini Baldurs eru Bene-
dikt, f. 14.4. 1918, Óli Jóhannes,
f. 20.9. 1919, d. 2.8. 2003, og
Ingibjörg, f. 14.4. 1921, d. 4.3.
1922.
Baldur giftist hinn 10.4. 1954
Matthildi Finnbogadóttur sem
fæddist í Presthúsum í Mýrdal í
Vestur-Skaftafellssýslu 21.9.
1922. Sonur hennar er Hörður
Ómar Guðjónsson, f. 3.6. 1946,
kona hans er Eyrún Anna Ívars-
dóttir, f. 3.3. 1949. Dóttir þeirra
f. 11.9. 1960, synir hans eru
Baldur, f. 1985 og Helgi, f. 1988,
barnabörn eru tvö. 6) Hlín, f.
27.1. 1962, maður hennar er
Víðir Sigurðsson, f. 14.8. 1960,
börn þeirra eru Brynjar, f. 1984,
Sigurður, f. 1987 og Berglind
Anna, f. 1992, barnabörn eru
fimm. 7) Þórdís, f. 27.1. 1962,
sonur hennar er Óttar Filipp, f.
1989. 8) Vilborg, f. 14.2. 1963,
börn hennar eru Matthildur, f.
1988, og Ágúst Hlynur, f. 1992,
barnabarn eitt. 9) Solveig, f.
12.11. 1965, börn hennar eru El-
ísabet Björt, f. 1984, og Óskar
Steinn, f. 1989, barnabörn eru
tvö.
Baldur ólst upp á Grund og
Aðalbóli í Jökuldalshreppi og
flutti 12 ára gamall á Seyð-
isfjörð. Hann stundaði nám við
Laugaskóla í Reykjadal 1939 til
1941 og flutti síðan til Reykja-
víkur. Baldur vann ýmiss konar
verkamannavinnu á yngri árum,
m.a. við múrverk og bólstrun,
og var aðstoðarmaður í prent-
smiðjunum Eddu, Blaðaprenti
og Odda frá 1961 til ársloka
1993.
Útför Baldurs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 12. ágúst,
og hefst athöfnin klukkan 13.
er Hildur Ýr, f.
1975, og dóttir Ey-
rúnar, stjúpdóttir
Harðar, er Margrét
Regína, f. 1971.
Barnabörn eru níu
og barnabarnabörn
tvö. Dóttir Baldurs
er Þorgerður, f.
13.11. 1948, maður
hennar er Vil-
hjálmur Guðbjörns-
son, f. 4.10. 1947.
Börn Baldurs og Matthildar
eru: 1) Sigurður Óli, f. 12.9.
1953, dætur hans eru Edda
Maria, f. 2000, og Alda Björk, f.
2002. 2) Gísli, f. 9.1. 1955. Kona
hans er Ásta Sólrún Guðmunds-
dóttir, f. 24.4. 1958. Börn hans
eru Sveinn Áki, f. 1985, og Ólaf-
ur Freyr, f. 1990. 3) Jóhann
Bragi, f. 2.1. 1957, d. 16.5. 2007.
Börn hans eru Eygló Auður, f.
1979, Sigurður Baldur, f. 1981,
Bjarni, f. 1990, Anika Maí, f.
1992, og Bjartur Hrafn, f. 1999.
4) Kristinn Óskar, f. 2.2. 1958,
dóttir hans er Kristín Helga, f.
1982, barnabarn eitt. 5) Heimir,
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást
þín var.
Ó, pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn svo ástúðlegur eins og
þú.
Ó, pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást
þín var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson.)
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Minning þín mun lifa lengi, lengi.
Þín dóttir,
Þórdís.
Ég kynntist Baldri fyrir tæp-
um 35 árum sem nítján ára
stráklingur að heimsækja
sautján ára dóttur hans. Í fyrstu
heimsókninni var hann á báðum
áttum um hvort hann ætti að
hleypa mér inn í forstofuna, en
fljótlega eftir það var Tunguveg-
ur 32 hjá þeim Baldri og Möttu
eins og mitt annað heimili og hef-
ur verið alla tíð síðan. Við náðum
strax vel saman og sennilega hafa
austfirsku tengslin hjá okkur
báðum hjálpað til, ásamt sameig-
inlegum áhuga á mönnum og
málefnum úr þeim landshluta.
Tengdapabbi var þægilegur í
umgengni, rólegur, þolinmóður
og yfirvegaður, en alltaf stutt í
gamansemina. Ætli besta lýsing-
in sé ekki sú að segja að hann hafi
verið með góða nærveru. Hann
naut sín vel með stórfjölskylduna
í kringum sig, ekki síst á stórhá-
tíðum þar sem oft var fullt út úr
dyrum á Tunguveginum, og
þurfti ekki að brýna raustina til
að ná athygli barnabarnanna þótt
mikið væri í gangi. Hann náði vel
til þeirra, rétt eins og ég heyri frá
konu minni og systkinunum að
hann hafi gert með barnahjörð-
ina sína á árum áður. Ég held að
ég hafi aldrei heyrt Baldur
skammast í neinum þó að ærslin
og hamagangurinn gætu reynt á
þolrifin. Enda var hann öllu van-
ur því hann og Matta eignuðust
saman níu börn á tólf árum á sín-
um tíma.
Baldur var fjölfróður, las mik-
ið, fylgdist grannt með þjóðmál-
unum og var vel að sér á flestum
sviðum. Það var skemmtilegt að
spjalla við hann um alls konar
málefni, ekki síst það sem sneri
að sögu landsins og staðháttum.
Honum leiddist ekki að segja
sögur. Meðal þess sem tilheyrði
jólahaldinu var að fá tengda-
pabba til að segja söguna af því
hvers vegna ekki mætti spila á
jólanótt, og þá skipti engu máli
hversu oft hún hafði verið sögð
áður.
Svo var hann verklaginn, hafði
víða komið við á yngri árum, og
við nutum oft þekkingar hans á
múrverki, en hann starfaði m.a.
við það áður en hann hóf ríflega
30 ára starfsferil í prentsmiðjum
þar sem hann lauk starfsævinni
fyrir rúmum tveimur áratugum.
Skjaldbökubúskapurinn var
sérstakur kapítuli, en Baldur var
með þrjár slíkar á seinni árum og
margir ráku upp stór augu þegar
þeir sáu í fyrsta skipti þessar
framandi skepnur skríða um í
girðingunni sinni í garðinum
snyrtilega á Tunguveginum.
Skjaldbökurnar voru einmitt eitt
af síðustu umræðuefnunum á
Landspítalanum rétt fyrir and-
látið. Þær voru hluti af fjölskyld-
unni, og partur af heimsókn til
afa og ömmu, síðar langafa og
langömmu, var að fara með afa/
langafa niður í kjallara eða út í
garð til að kíkja á skjald-
bökurnar.
Tengdapabbi fylgdist vel með
alla tíð og tileinkaði sér það sem
til þurfti. Lærði m.a. á tölvu og
netið á níræðisaldri. Hann var
kominn á 92. aldursár, vissi á
lokasprettinum að hverju stefndi
og kvaddi sáttur við allt og alla.
Hugurinn var skýr til hinstu
stundar þó að líkaminn segði
stopp. Kveðjustundin er alltaf
tregablandin og söknuður allra
sem þekktu Baldur Sigurðsson er
mikill en þó er mikilvægast að
gleðjast yfir lífshlaupi hans og
öllu því sem hann miðlaði til sam-
ferðafólks og afkomenda. Hvíldu
í friði, kæri tengdapabbi, og
hafðu þökk fyrir frábær kynni.
Víðir Sigurðsson.
Nú er sú stund runnin upp
elsku afi minn, að leiðir okkar
skilja. Allavega í bili.
Það eru komin nokkur ár síðan
við höfðum tækifæri til að hittast
síðast og í gegnum þessi ár hef ég
óskað þess af öllu hjarta að geta
verið nær þér og ömmu. En lífið
gengur á tíðum öðruvísi en mað-
ur hefði ætlað og ég veit að þú
vissir vel og skildir.
En fjarlægðin breytir ekki öllu
og það var alltaf gott að geta
hringt í þig og spjallað og, þökk
sé tækninni, stundum séð.
Ég minnist þín með miklum
hlýhug og virðingu og ég er stolt
og þakklát fyrir það að eiga þig
sem afa. Þú varst vís og skyn-
samur maður, gæddur miklu
jafnaðargeði og alltaf varstu jafn
fróðleiksfús og tilbúinn að opna
þig fyrir nýjungum. Þú sýndir
það til dæmis vel þegar þú tókst
þig til og ákvaðst að læra á tölvu
og internetið á níræðisaldri.
Alla tíð, síðan ég man eftir mér
og þangað til fyrir ekki svo löngu,
fórstu daglega í gönguferðir nið-
ur í Elliðaárdal og engu skipti
hvernig viðraði. Hreysti þín var
til eftirbreytni og eru minning-
arnar um göngutúrana með þér
um Elliðaárdalinn óteljandi og
dýrmætar og oftar en ekki fórum
við nokkur saman með þér,
barnabörnin. Hápunkturinn var
svo að fá að vaða í Indíánafossi.
Þarna fengum við krakkagrísl-
ingarnir að njóta náttúrunnar og
frelsisins ásamt fjöldamörgum
sögum og fróðleiksmolum frá
þér.
Er heim var komið spiluðum
við svo daginn út og inn, bæði við
þig og ömmu, og skemmtum okk-
ur konunglega.
Á laugardögum var svo ævin-
týralega gaman að fá að slást í för
með ykkur ömmu í Kolaports-
ferðir sem enduðu oftast inni á
kaffistofunni yfir kleinu, fram-
andi málverkum og annað slagið
enn meira framandi trúbador.
Þú talaðir ekki bara til að tala
heldur varst þú maður fárra orða
en stórra verka og ég hef ávallt
metið þann eiginleika mikils og
tek til fyrirmyndar.
Okkur barnabörnunum varstu
stöðugt innan handar þegar við
vorum eitthvað að bralla og ég
hef til dæmis ekki tölu yfir öll þau
snjóhús sem við byggðum saman
fyrir framan Tunguveginn. Mikil
var svo kátínan þegar við fengum
að verki loknu að kveikja á spritt-
kerti inni í snjóhúsinu sjálfu.
Þau voru heldur ekki fá skiptin
sem við mættum með krakka-
skara úr hverfinu til að sýna þeim
skjaldbökurnar og þá helst hina
alræmdu Sölku Völku, sem við
kynntum sem mannætuskjald-
böku, og alltaf tókstu vel á móti
okkur.
Þú tókst öllu með einstakri ró
og jafnvægi og varst ætíð blíður
og umhyggjusamur. Alltaf
stóðstu sem klettur við hlið mér,
ásamt ömmu, og veittir öryggi
frá blautu barnsbeini.
Söknuðurinn er mikill og það
er skrýtið að hugsa til þess að þú
sért ekki hér lengur en gleðin og
einlægnin sem þú barst með þér
á meðan þú varst á meðal okkar
lifa áfram. Þetta hafa verið ynd-
islegir og ógleymanlegir tímar.
Takk fyrir samfylgdina elsku
afi minn og góða ferð.
Matthildur Ingadóttir.
Baldur Sigurðsson
✝ Halldóra Krist-jánsdóttir
fæddist á Skerð-
ingsstöðum í Reyk-
hólasveit 8. júní
1920. Hún lést 2.
ágúst 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján Jónsson
bóndi, f. 4. apríl
1863, d. 21. júlí
1949, og Agnes
Jónsdóttir húsfreyja, f. 28. maí
1879, d. 30. nóvember 1949.
Kristján og Agnes gengu í
hjónaband á nýársdag 1899 og
eignuðust 14 börn, þar af kom-
ust 12 til fullorðinsára. Systkini
Ingibjargar eru Jón Magnús, f.
1899, Ólafur, f. 1900, Ingólfur, f.
1901, lifði aðeins vikutíma, Ing-
ólfur, f. 1902, Guðrún, f. 1903,
Elías, f. 1905, Sigurður, f. 1907,
Ingigerður Anna, f. 1910, Vil-
hjálmur, f. 1912, Halldór, f.
1913, drengur, f. andvana 1918,
Halldóra, f. 1920, og Finnur f.
1923.
var virk í starfi kvenfélagsins og
skógræktarfélagsins. Hún fór
skógræktarför til Noregs sum-
arið 1952.
Árið 1956 flytur hún til
Reykjavíkur. Halldóra bjó hjá
systur sinni Guðrúnu fyrstu árin
í Reykjavík. Þar bjó einnig Ingi-
björg systir hennar. Hún vann
hjá prentsmiðjunni Hólum, síðar
hjá Kassagerðinni og við fisk-
vinnu. Ingibjörg og Halldóra
ákváðu að leigja saman og
bjuggu á tímabili í miðbænum
en kaupa síðan hús í Akurgerði
3 og búa þar frá árinu 1961 til
ársins 2001. Halldóra eignaðist
dóttur, Agnesi Þórunni, árið
1960. Frá 1964 vann hún hjá
Pósti og síma sem matráðskona
allt til ársins 1980. Halldóra
vann eftir það í mötuneyti og á
prjónastofunni Lesprjóni til
1987 en þá hætti hún störfum
sökum aldurs. Stuttu síðar
greinist Halldóra með Alzheim-
er-sjúkdóminn. Í lok árs 2001
flytur Halldóra norður til dóttur
sinnar og þaðan til Akureyrar á
dvalarheimili árið 2005. Hall-
dóra var meðlimur í templ-
arareglunni og virk í starfi þess.
Útför Halldóru fer fram frá
Hálskirkju í Fnjóskadal í dag,
12. ágúst 2014, og hefst athöfnin
kl. 14.
Halldóra fæðist í
Skerðings-
staðabænum sem
byggður var eftir
brunann 1907 en
flytur 14 ára ömul í
það hús sem enn
stendur á Skerð-
ingsstöðum. Eldri
systkinin voru þá
flest farin að heim-
an. Veturinn 1939–
1940 dvelur hún í
Reykjaskóla í Hrútafirði. Hún
var í Húsmæðraskólanum að
Laugum í Þingeyjarsýslu vet-
urinn 1943–1944. Þá vann hún
eitt sumar á Hólum í Hjaltadal
sem kaupakona. Halldóra vann
heima á Skerðingsstöðum og
stjórnaði þar búi allt til 1956.
Þar bjuggu einnig móðir hennar
og faðir, Þórunn Ísleifsdóttir og
Halldór lengst af. Systkinin
komu einnig oft á sumrin og
systkinabörnin voru flest þar á
sumrin og jafnvel yfir vetur. Þá
sá Halldóra um foreldra sinna
allt til dauða þeirra. Halldóra
Dóra móðursystir mín var
mér sem önnur móðir. Þegar ég
var sex ára þá dvaldi ég heilt ár
hjá henni og Halla bróður henn-
ar á Skerðingsstöðum í Reyk-
hólasveit.
Þau systkinin tóku við búi afa
og ömmu eftir lát þeirra, bæði
ógift og barnlaus – þá á besta
skeiði lífsins. Þetta ár var Sigfús
Halldórsson á Reykhólum og
samdi m.a.
Litlu fluguna, þar var mikið
líf og fjör. Dóra talaði alltaf um
þetta ár við mig sem mikinn
gleðitíma, mikið um að vera í
sveitinni þeirra, hún umsverm-
uð, mikill gestagangur og gleði.
Á bænum var gömul kona sem
hafði fylgt afa og ömmu – Þór-
unn, eða Tóta. Hjá Dóru var
minn faðmur. Dóra mín var
samviskusöm og orðheldin það
fór ekkert frá henni sem henni
var trúað fyrir. Þjónusta var
hennar hlutskipti í lífinu og
einnig hennar eðli. Árið 1954 þá
bregða þau búi systkinin og
Finnur, yngsti bróðirinn, tekur
við. Halli og Dóra, ásamt Ingu
systur sinni, fá leigt hjá for-
eldrum mínum á Langholtsvegi
svo Dóra mín var áfram í návist
minni. Dóra vann ýmis störf þ. á
m. hjá Kornelíusi, skargripa-
verslun, en lengst af var hún
matráðskona hjá Pósti og síma á
Jörfa.
Dóra eignaðist hana Agnesi
Þórunni, þá orðin fertug. Syst-
urnar voru búnar að byggja sér
hús í Akurgerði 3, og þar ólu
þær Öggu Tótu upp saman.
Agga Tóta var þeirra stóra gleði
og einnig líflína.
Alltaf átti ég hauk í horni hjá
henni Dóru minni og vonandi
hún hjá mér en hún var ávallt
næm á líðan mína.
Agga Tóta hitti ástina sína
norður í Fnjóskadal, á Hróars-
stöðum, og þar eru þau skógar-
og ferðaþjónustubændur en
ásamt því er Agnes kennari á
Stóru-Tjörnum. Agga Tóta og
Kristján eiga þrjú börn; Dóru
Rún sem á tvö börn og svo Jó-
hannes og Guðberg, glæsilegan
hóp og hún Dóra var stolt af
hópnum sínum.
Hún var mikið í sínum eigin
heimi síðustu árin vegna síns
sjúkdóms en hálfum mánuði áð-
ur en hún kvaddi þá heimsótti
ég hana og hún sagði er hún sá
mig, „Nei ertu komin“ en svo
kom tómið í augun. Þannig
kvaddi ég hana Dóru mína.
Árný Þóra Hallvarðsdóttir.
Halldóra
Kristjánsdóttir
✝ Valgeir Hann-esson var
fæddur þann 30.
maí 1926 í Reykja-
vík. Hann lést 20.
júlí 2014.
Foreldrar hans
voru Hannes Krist-
ján Hannesson og
Guðrún Krist-
mundsdóttir. Val-
geir lærði mál-
araiðn hjá Ósvaldi
og Daníel 1943-47. Lauk prófi
frá Iðnskólanum í Reykjavík og
sveinsprófi 1947. Fékk meist-
arabréf 1953. Lærði marm-
aramálun hjá B. Person. Félagi í
MSFR frá 23. febrúar 1947 og í
stjórn og framkvæmdaráði SSB
1947-48. Félagi í Málarameist-
arafélagi Reykja-
víkur frá 15. febr-
úar 1953 til
dauðadags. Í stjórn
þess félags og ýms-
um nefndum um
árabil. Hóf sjálf-
stæðan atvinnu-
rekstur í félagi við
föður sinn og einn
eftir að faðir hans
lést. Eftirlifandi
kona Valgeirs er
Ásdís Svanlaug Árnadóttir,
fædd 13. ágúst 1928. Börn
þeirra eru Guðrún og hennar
maki Björn, Árni og hans kona
Sesselja, Hannes og hans kona
Guðbjörg og Pétur.
Útför Valgeirs fór fram 30.
júlí 2014.
Mig langar að segja nokkur orð
um föður minn og helstu fyrir-
mynd, sem lést 88 ára gamall á
Hrafnistu, laugardaginn 20. júlí
síðastliðinn. Hann var þeirrar
náttúru að alltaf hlakkaði hann til
einhvers og fékk hinar og þessar
dellur, s.s. kvikmyndadelluna
þegar hann var sífellt að fara eitt-
hvað til að taka 8 mm kvikmyndir,
úti í náttúrunni eða af okkur
krökkunum á skautum eða skíð-
um. Bíladellan var annað mikið
áhugamál pabba, en hann og
mamma fóru með okkur í útilegur
eða upp í skátaskála á Broncón-
um, nánast um hverja helgi yfir
sumartímann og þá var pabbi
glaður og hafði gaman af lífinu.
Man ég eftir ófáum sumardögum
með honum að þvælast upp um
fjöll og firnindi, yfir óbrúaðar ár
eða upp brattar brekkur. Síðan
var yfirleitt reynt að baða sig í
einhverri volgri laug eða gengið
upp á næsta fell til að njóta útsýn-
isins. Við þurftum nefnilega alltaf
að sjá hvað væri á bak við næstu
hæð. Forvitnin og ferðaþráin voru
honum í blóð borin. Hann var heil-
mikill frímerkjasafnari og svo
hafði hann mikla unun af músík og
þá sérstaklega Benny Goodman
og Louis Armstrong, sem hann
spilaði hátt þegar svo bar við. Öll
þau ár sem ég vann hjá honum var
oft skemmtilegt að fylgjast með
karlinum taka orðið á vinnustaðn-
um og það var alltaf hlustað á
hvað hann hafði að segja, enda
sögubrunnur er svo bar undir.
Þegar hann var kominn á flug
hermdi hann eftir Halldóri Lax-
ness, sem hann hafði mikið álit á.
Aldrei var þá húmorinn langt und-
an, þó að hann ætti það til að vera
kaldhæðinn. Við alla talaði hann
eins, hvort sem þeir voru ungir
eða gamlir. Með árunum minnk-
uðu síðan ferðalögin, er hann og
mamma fundu sér skjól við Apa-
vatn. Þar hafði pabbi alltaf nóg að
gera, við skógrækt, smíðar og
skurðmokstur, en þúfurnar og
mýrin breyttust smátt og smátt í
skógarlund. Pabbi var mikill fjöl-
skyldumaður og fátt þótti honum
betra en að hafa okkur börnin,
tengdabörnin og barnabörnin hjá
sér, þó að hann hafi ekki alltaf ver-
ið vel fyrirkallaður. Mest þykir
mér til hans koma fyrir hvað hann
var mikil tilfinningavera og með
stórt hjarta. Hann gat rokið upp
yfir smámunum, en þegar mest
gekk á stóð hann þétt með sínum
nánustu og þeim sem áttu hjarta
hans. Höfum við börnin og barna-
börnin notið þess í gegnum árin.
Má segja að hann hafi yfirleitt
verið mjög næmur á tilfinningar
og líðan fólks. Fyrir það er ég og
mín fjölskylda ævinlega þakklát.
Hannes Valgeirsson.
Valgeir Hannesson
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM