Morgunblaðið - 12.08.2014, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. ÁGÚST 2014
✝ Margrit Árna-son, fædd
Truttmann 12.6.
1928 í Sviss. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 24.
júlí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Margarete
Truttmann, fædd
Laub, 7.1. 1887, d.
15.5.1991, og Ar-
istide Carlo Massimo Trutt-
mann, f. 3.10. 1889, d. 17.6.
1973. Systir Margritar er Erika
Spühler, f. 11.3. 1924. Árið 1950
giftist Margrit eftirlifandi eigin-
manni sínum, Haraldi Árnasyni,
f. 6.3. 1925. Foreldrar hans
voru Heiðbjört Björnsdóttir, f.
6.1. 1893, d. 24.5. 1988, og Árni
Daníelsson, f. 5.8. 1884, d. 2.8.
1965. Systkini Haraldar voru
Hlíf Ragnheiður, f. 19.12. 1921,
d. 16.4. 2013, og Þorsteinn, f.
20.9. 1923, d. 24.3. 1965.
Margrit og Haraldur eign-
uðust fjórar dætur, þær eru 1)
Helga Jóhanna, f. 19.9. 1951,
hennar börn eru a) Berglind
Rós Bjarnadóttir, f. 1971, dætur
Margrétar er Hugrún Edda, b)
Haraldur Rafn, f. 1981, dóttir
hans er Hanna Helena. 4)
Nanna Margrét, f. 22.3. 1966.
Í heimaborg sinni Zürich
lauk Margrit verslunarprófi og
sinnti ritarastörfum. Hún flutti
með manni sínum til Íslands í
desember 1950 og settust þau
að á Sjávarborg í Skagafirði.
Þar hafa þau búið síðan, að
undanskildum 10 árum sem þau
bjuggu á Hólum í Hjaltadal,
þegar Haraldur var þar skóla-
stjóri. Margrit sinnti alla tíð
heimilisstörfum en vann að auki
utan heimilis til fjöldamargra
ára. Hún vann m.a. við skrif-
stofustörf, rak verslun ásamt
Haraldi á árunum 1966-1971 og
var í hlutverki bússtýru við
bændaskólann á Hólum árin
1971-1981. Eftir að Margrit og
Haraldur fluttu til baka á Sjáv-
arborg vann hún sem deild-
arstjóri hjá Kaupfélagi Skag-
firðinga, fyrst í Gránu og síðar í
Skagfirðingabúð. Þar starfaði
Margrit uns hún lét af störfum
árið 1991. Helstu áhugamál
hennar voru ferðalög, blóma-
og matjurtarækt og klassísk
tónlist.
Útför Margritar fór fram frá
Sauðárkrókskirkju 31. júlí
2014.
hennar eru Yrja
Orsolya, Saga Kar-
olin, Elfur Gabriela
og Isolde Eik, b)
Ari Björn Sigurðs-
son, f. 1973, maki
Rebekka Stefáns-
dóttir, f. 1979, börn
Ara eru Ynja Mist,
Óðinn og Urður c)
Silja Rut Jóns-
dóttir, f. 1981,
maki Teitur Ingi
Sigurðsson, f. 1989, d) Atli
Fannar Bjarkason, f. 1984, maki
Lilja Kristjánsdóttir, f. 1990. 2)
Gyða Sigurlaug, f. 5.11. 1953,
maki Steingrímur Steinþórsson,
f. 15.1. 1951, börn Gyðu eru a)
Freyr Halldórsson, f. 1976,
maki Dagmar Kristín Hann-
esdóttir, f. 1979, þeirra börn
eru Baldur Logi og Júlía Fönn,
b) Eva Signý Berger, f. 1981,
maki Dean Ferrell, f. 1961, dótt-
ir þeirra er Petra. 3) Edda
Erika, f. 11.3. 1958, maki Björn
Hansen, f. 30.12. 1956, þeirra
börn eru a) Margrét Huld, f.
1978, maki Guðmundur Helgi
Kristjánsson, f. 1965, sonur
þeirra er Bergur Freyr, dóttir
Árið 1950 fluttist ung, nýgift
kona með manni sínum til Ís-
lands frá heimalandi sínu, Sviss,
og settist að á Sjávarborg í
Skagafirði. Þetta var Margrit
Truttman sem nú var orðin
Árnason, en alltaf kölluð Maggí.
Hún var af grónum miðevrópsk-
um ættum, móðir hennar var
ættuð frá Berlín en faðir hennar
var ítalskrar ættar. Hún ólst
upp í vernduðu umhverfi sviss-
neskrar miðstéttar og gerði sér
vart grein fyrir þeim breyting-
um á lífi sínu sem biðu hennar á
Íslandi. Enda spáðu ættingjar
hennar því að hún entist ekki
lengi í því guðs volaða landi.
En það fór á annan veg.
Maggí, sem ekkert þekkti til
sveitastarfa, síst af öllu til
þeirra aðstæðna sem biðu henn-
ar í Skagafirði árið 1950, var
ákveðin í að láta hrakspár ætt-
ingja sinna ekki rætast og lagaði
sig furðu fljótt að nýjum að-
stæðum. Hún, sem varla hafði
dýft hendi í kalt vatn, lét sig
hafa það að fara langar leiðir
með þvott á hestvagni að heitum
uppsprettum á jörðinni því eng-
in var hitaveitan, og gekk í öll
þau störf sem húsmóður í sveit
var ætlað að vinna. Sýndi hún
strax þá elju og þann dugnað
sem alla tíð einkenndi líf henn-
ar. Hún var félagslynd og eign-
aðist brátt fjölda góðra vina sem
fylgdu henni í gegnum lífið.
Maggí flutti með sér margt
sem Íslendingum var framandi
um miðja síðustu öld. Hún var
vön evrópskri matargerð, ekki
síst ítalskri, bjó til sitt eigið
pasta og eldaði rétti sem Skag-
firðingar höfðu aldrei heyrt
nefnda, hvað þá lagt sér til
munns. Hún fékk send ýmis hrá-
efni frá ættingjum sínum og
ræktaði framandi grænmeti og
kryddjurtir svo að á Sjávarborg
ríkti allt önnur matarmenning
en annars staðar í héraðinu.
Þegar tímar liðu og dæturnar
komust á legg hóf Maggí versl-
unarrekstur á Króknum ásamt
Haraldi manni sínum. Hún rak
þá verslun í mörg ár, þar til hún
tók við húsmóðurstörfum á Hól-
um í Hjaltadal þegar Haraldur
varð skólastjóri þar árið 1971.
Síðar starfaði hún lengi hjá
Kaupfélagi Skagfirðinga.
Það sem einkenndi Maggí
umfram allt var nákvæmni og
reglufesta eins og títt er um fólk
sem elst upp í ríkjum Mið-Evr-
ópu. Hún skipulagði hlutina út í
ystu æsar, hvort sem var í stóru
eða smáu. Þá hafði hún ríka
réttlætiskennd og samkennd
með þeim sem minna máttu sín,
hvort sem það voru menn eða
málleysingjar. Þetta kom ekki
síst fram í samskiptum hennar
við barnabörnin, sem hún sífellt
studdi á ýmsa lund en reyndi
alltaf að tryggja að enginn bæri
skarðan hlut frá borði.
Síðustu árin hrakaði heilsu
Maggíar smám saman. Það
breytti þó ekki því að lífskraft-
urinn var alltaf sá sami. Hún
hafði alltaf eitthvað á prjónun-
um, lengi vel voru þau Halli
dugleg að ferðast víðs vegar um
heim, en eftir að heilsan leyfði
það ekki lengur tók við baráttan
við að ná heilsu á ný. Hún gafst
aldrei upp.
Ég kynntist Maggí ekki fyrr
en hún var komin um sjötugt. Þá
var hún við góða heilsu og þau
hjónin ferðuðust enn mikið. Hún
tók þessum nýja tengdasyni af-
skaplega vel og reyndist betri
en enginn þegar mikið lá við. Að
lokum þakka ég fyrir kynni mín
af Maggí og votta Halla og öllu
hennar fólki dýpstu samúð.
Steingrímur Steinþórsson.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast Maggíar, tengda-
mömmu og vinar. Ég kynntist
henni þegar við Edda byrjuðum
saman 1973. Hún var skemmti-
leg dugnaðarkona, sem alltaf
kom mér í gott skap, nema þeg-
ar hún skammaði mig fyrir
draslið mitt í bílskúrnum. En
hún var mjög skipulögð og vildi
hafa reglu á hlutunum. Ég
minnist allra skemmtilegu
veislnanna sem hún hélt, af hin-
um ýmsu tilefnum. Þá sérstak-
lega brúðkaupsveislunnar okkar
Eddu, sem hún útbjó að mestu
sjálf og hélt heima hjá sér á
Sjávarborg. Mikið var líka gott
að koma til hennar í garðinn,
spjalla saman á sólpallinum og
hlusta á hana segja frá sinni
miklu lífsreynslu á sinni sér-
stöku íslensku. Maggí var alltaf
til staðar fyrir okkur, þegar á
þurfti að halda, bæði í orðum og
verki. Hún var mikill mann- og
dýravinur og fannst mér allir
vera jafnir fyrir henni. Hundar
voru henni mjög elskir og átti
hún nokkra um ævina. Hún átti
alltaf til mjólkurkex, sem ein-
göngu var ætlað hundum, sem
heimsóttu hana reglulega. Síð-
ustu ár voru henni oft erfið
vegna ýmissa líkamlegra veik-
inda, vegna þess að þá gat hún
ekki framkvæmt það sem hug-
urinn stóð til. Viðkvæðið hjá
henni var þá iðulega „ég skal“
og uppgjöf gagnvart erfiðleikum
var henni ekki að skapi.
Ég kveð einstaka manneskju
með þakklæti og geymi góðar
minningar um hana í hjarta
mínu.
Björn Hansen.
Margrit Árnason
Sólskin – tré far-
in að laufgast –
dagurinn er 16. maí
1981, dagurinn sem
ég flutti til Dísu og
Hannesar að Varmalandi.
Skrýtnir tímar – barn sem kom
úr umhverfi þar sem var engin
regla, var sett inn í regluverkið
hennar Dísu. Alltaf matur, heit-
ur matur, hrein föt, smurt
heimabakað brauð með tómat og
agúrku. Ilmur af sandköku að
bakast, vöfflur, bestar með
smjöri og það lét Dísa eftir mér.
Ég var rétt að verða níu ára
þegar ég var send í fóstur til
Dísu og Hannesar ásamt tví-
burabróður mínum, þetta voru
mikil þáttaskil í lífi lítillar stelpu
sem var í uppreisn við heiminn
og flest fullorðið fólk, stelpu sem
treysti ekki þessu fullorðna
fólki. Dísa tókst á við mig eins
og flest verkefni sem hún tókst á
við, með langlundargeði. Sjálf-
sagt hefur hún oft verið við það
að missa þolinmæðina, því svo
sannarlega reyndi ég á hana, en
alltaf hélt hún ró sinni.
Þegar ég rifja upp minning-
arnar af dvöl minni hjá Dísu
man ég eftir henni í eldhúsinu að
Herdís Árnadóttir
✝ Herdís Árna-dóttir fæddist
14. febrúar 1933.
Hún lést 30. júlí
2014. Útför hennar
fór fram 8. ágúst
2014.
bardúsa og sitjandi
við gluggann uppi í
herberginu hans
Árna Magnúsar að
prjóna fallegu vett-
lingana með kað-
laprjóni og perlupr-
jóninu sem eru
fallegustu vettling-
ar sem ég hef átt og
þeir einu sem pöss-
uðu alltaf á mig!
Seinna meir prjón-
aði hún sams konar vettlinga á
öll börnin mín. Þau voru aldrei
vettlingalaus meðan Dísa prjón-
aði. Dísa gat verið ströng en
aldrei var vandamál að fylla hús-
ið af krökkum á öllum aldri. Við
systkinin lögðum undir okkur
stóra fallega svefnherbergið
hennar þar sem hún saumaði á
okkur buxur við peysurnar sem
hún prjónaði á okkur. Herberg-
inu var reglulega breytt í
playmo-land þar sem voru
nokkrir bóndabæir og eldspýtur
eða tannstönglar notaðir í vega-
gerð um allt svo Dísa þurfti að
tipla á tánum til að komast uppí
rúm. Aldrei eyðilagði hún borg-
irnar okkar eða sveitirnar.
Við Dísa tókumst á, ég átti
það til að vera ókurteis og við
vorum oft ósammála en Dísa var
ekki langrækin, hún var farin að
grínast og jafnvel baka áður en
ég jafnaði mig. Hún var þekkt
fyrir fallega rithönd og ég man
eftir að hafa setið og horft á
hana með aðdáun skrifa innan í
afmæliskort fyrir fjölda fólks.
Dísa var einstaklega greiðvikin
og neitaði engum um neitt, blíð
og sanngjörn. Ekki kunni ég
alltaf að meta hana að verðleik-
um en sem betur fer þroskaðist
uppreisnarseggurinn og þegar
ég lít yfir lífið mitt er Dísa alltaf
þar. Dísa var amma barnanna
minna og það var alltaf spenn-
andi að fara til ömmu Dísu, þau
fengu alltaf eitthvað gott þar og
svo teiknaði hún upp hendur og
fætur þeirra reglulega til að
hafa stærðirnar alltaf réttar!
Elsku Hannes, þakka ykkur
fyrir allt, takk fyrir að taka mig
að ykkur og vera mér skjól þeg-
ar ég þurfti skjól fyrir vindum
lífsins sem lítil stelpa. Í dag vil
ég heiðra og blessa minningu
Herdísar Árnadóttur.
Erla Björk Skagfjörð
Bergsdóttir.
Elsku Dísa.
Þú sem alltaf varst svo góð
við mig. Þið Hannes tókuð alltaf
hlýlega á móti okkur Svövu syst-
ur og í mínum huga voruð þið
meira eins og amma og afi okk-
ar. Til þín byrjuðum við að koma
mjög litlar og eftir því sem ég
stækkaði urðu dagarnir og næt-
urnar sem þið pössuðu okkur
fleiri. Með þér gat ég dundað
mér tímunum saman. Ég fékk að
njóta þess að fá að baka, föndra,
teikna, sauma, skoða útsaums-
bækurnar þínar og skapa það
sem hugmyndir mínar stóðu til
hverju sinni. Þú saumaðir föt
fyrir dúkkurnar mínar og margt
fleira eftir fyrirskipunum frá
litlu og ákveðnu rauðhærðu vin-
konu þinni! Ég undraði mig
samt alltaf á því hvað þú hafðir
oft frá miklu að segja og þá sér-
staklega þegar þú settist við
símaborðið með skærbleika
varalitinn á vörunum, tókst upp
tólið og byrjaðir að hringja.
Húsið ykkar varð mitt annað
heimili líkt og hjá mörgum öðr-
um. Heitur hádegismatur og eld-
húsborðið alltaf fullt af fasta-
gestum, oft einstaklingum sem
komu frá fjarlægum löndum. Ég
gat alltaf verið viss um að það
yrði vel tekið á móti mér líkt og
öðrum með kökum og kakómalti.
Jafvel þegar ég og vinkona mín
skrópuðum í tölvutímum á
fimmtudagsmorgnum þá vissi ég
að eina manneskjan sem myndi
ekki spyrja of margra spurninga
værir þú, Dísa, og þú bauðst
okkur að sjálfsögðu inn í eldhús.
Minning mín um þig mun allt-
af eiga einstakan þátt í hjarta
mínu.
Þegar ég hugsa um þig fara
bragðlaukarnir á flug því ilm-
urinn af kökunum og nýbakaða
brauðinu þínu á sér engu líkt.
Hjá ykkur á Varmalandi lærði
ég að kunna að vera þolinmóð og
umhyggjusöm við bæði menn og
dýr þó að margt þroskist hægt
og rólega.
Takk fyrir mig, elsku Dísa
mín. Ég lofa að koma með bleik-
ar rósir til þín við tækifæri en
kveð þig nú með því að skarta
mig með skærbleikum varalit í
útlandinu í dag – alveg eins og
þú!
Þín
Edda Katrín.
✝ Guðmundur S.Jónsson fædd-
ist 2. október 1938
í Reykjavík. Hann
lést 3. ágúst 2014.
Faðir: Jón
Trausti Gunn-
arsson, bifreið-
arstjóri í Reykja-
vík, f. 17. júlí
1915. Foreldrar:
Gunnar Jónsson,
verkamaður í
Reykjavík, f. 29. júlí 1872, d.
8. júlí 1921, og k.h. Valdi-
maría Helga Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 3. mars 1882, d. 13.
desember 1963. Móðir: Krist-
jana Fjóla Guðmundsdóttir,
húsfreyja í Reykjavík, f. 1.
desember 1918, d. 15. desem-
ber 1992. Foreldrar: Guð-
mundur Ólafsson, verkamaður
í Reykjavík, f. 14. október
1894, d. 23. júní 1929, og k.h.
Guðríður Nikólína Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 14. ágúst 1894, d.
12. desember 1967.
Nám: Stúdent frá MR 1958.
Útskrifaðist sem eðlisfræð-
ingur með Diplom-Haupt frá
Georg-August-Universität í
Göttingen í Þýskalandi 1965.
Útskrifaðist cand.med. frá
læknadeild Háskóla Íslands
1979 og fékk almennt lækn-
ingaleyfi 1981.
Guðmundur starfaði sem
geislaeðlisfræðingur á Land-
spítalanum og síðar sem for-
stöðumaður Geislavarna rík-
isins 1970-81. Hann var
forstöðumaður eðlisfræði- og
tæknideildar Landspítalans
frá 1970-88. Þá var Guð-
mundur yfirlæknir í klínískri
eðlisfræði á Landspítalanum.
Kennslustörf: Dós-
ent í lækn-
isfræðilegri eðl-
isfræði og
forstöðumaður
kennslugrein-
arinnar frá 1972
ásamt stunda-
kennslu í Háskóla
Íslands, Tækni-
skóla Íslands og
Röntgen-
tæknaskóla Ís-
lands. Þá sat Guðmundur í
stjórn Krabbameinsfélags Ís-
lands frá 1970-80 ásamt öðr-
um félagsstörfum í Háskóla Ís-
lands.
Hinn 20. október 1962
kvæntist Guðmundur Sigríði
Ingvarsdóttur, f. 12. ágúst
1938, kennarapróf frá KÍ.
1961, kennari og versl-
unarmaður við eigið fyrirtæki.
Foreldrar: Ingvar Kjart-
ansson, forstjóri í Reykjavík,
f. 8. janúar 1910, d. 29. apríl
1990, og k.h. Hrefna Matthías-
dóttir, húsfreyja, f.20. október
1909, d. 17. mars 1987. Börn
þeirra: 1) Hrefna, f. 13. maí
1964, stjórnmálafræðingur.
Maki: Jens Páll Hafsteinsson,
f. 18. desember 1969, raf-
magnsverkfræðingur. Börn
þeirra: Sólbjört Ósk, Sigríður
Brynja, Hulda María og Ást-
rós. 2) Ingvar, f. 3. desember
1968, rafmagnsverkfræðingur.
Maki: Rut Steinsen, f. 14. maí
1977, viðskiptafræðingur.
Börn þeirra: Alex Orri og
Guðmundur Halldór.
Jarðarför Guðmundar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag,
12. ágúst 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Látinn er í Reykjavík Guð-
mundur Sveinbjörn Jónsson,
læknir og eðlisfræðingur, á 76.
aldursári.
Það var fátt sem vafðist fyrir
honum Guðmundi á öndverðri
ævi enda var hann góðum gáf-
um gæddur og hafði einstæða
hæfileika til að umgangast aðra
og kynnast fólki. Hann var um-
burðarlyndur og varfærinn, yf-
irvegaður og hjálpfús; trúr fjöl-
skyldu sinni og vinum. Hann
var hvers manns hugljúfi, er
honum kynntust. Hann hafði
ríka kímnigáfu og góða frá-
sagnarhæfileika. Hann var fríð-
leiksmaður svo mörg ungmeyj-
an kiknaði í hnjáliðum við það
eitt að hann deplaði auga á sín-
um yngri árum. Hann var á all-
an hátt hinn bezti drengur.
Náms- og starfsferill Guð-
mundar er líka óvenju glæstur.
Hann nam eðlisfræði í Gött-
ingen í Þýzkalandi og vafðist
það ekki fyrir honum.
Að loknu námi þar hóf hann
störf á Landspítala í sínu fagi
og kom þar einkum að geisla-
vörnum og geislalækningum.
Samhliða starfi sínu gerði hann
sér lítið fyrir og nam lækn-
isfræði við Háskóla Íslands.
Starfaði hann síðan á þeim
vettvangi allan sinn starfsferil
á meðan kraftar entust. Það
voru grimm örlög, sem búin
voru jafn vönduðum dreng
enda fara örlögin ekki í mann-
greinaálit. Á miðri ævi kenndi
hann sér meins, er í fyrstu var
ekki auðgreint, en um síðir kom
í ljós að um Parkinsonsjúkdóm-
inn var að ræða. Sjúkdóminn
bar hann með stakri reisn og
sinnti störfum sínum á meðan
þess var kostur.
Um síðir varð honum erfitt
um mál þannig að hann átti erf-
itt með að tjá sig. Fylgikvillar
komu í kjölfarið, sem skertu
hreyfigetu hans
Líklega hefur vitundin og
skilningurinn alltaf verið vak-
andi. Andlátið var honum líkn
og lausn frá langvarandi þján-
ingum.
Það er mér mikill heiður og
sérstök forréttindi að hafa
kynnst Guðmundi á námsárum
í menntaskóla og háskóla. Í
Guðmundi bjó einlægur vinur
og stök hjálparhella. Það er
ljúft að minnast hans þannig.
Umhyggja eiginkonu og fjöl-
skyldu á erfiðum tímum ljómar
í huga mér eins og fegursta sól-
arlag.
Blessuð sé minning Guð-
mundar S. Jónssonar.
Sverrir Ólafsson.
Guðmundur S.
Jónsson
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.