Morgunblaðið - 13.08.2014, Blaðsíða 23
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2014
✝ Hulda HeiðrúnEyjólfsdóttir
fæddist í Sólvangi á
Seyðisfirði 30. maí
1919. Hún lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 6. ágúst
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Eyjólfur
Jónsson, ljósmynd-
ari, klæðskeri og
bankastjóri Íslandsbanka á
Seyðisfirði, f. 31.10. 1869, d.
29.6. 1944 og Sigríður Jens-
dóttir, ljósmyndari og húsmóðir,
f. 9.6. 1881, d. 4.5. 1956. Hulda
Heiðrún átti fimm systkini og
eru þau öll látin. Þau voru
Svava, dóttir Eyjólfs af fyrra
hjónabandi, Haukur, Axel, Ólöf
Hrefna og Garðar.
Hulda Heiðrún giftist 12.9.
1942 Halldóri B. Ólasyni frá Ísa-
firði, f. 23.12. 1920, d. 20.11.
2007. Foreldrar hans voru Val-
gerður Guðnadóttir, f. 23.6.
1890, d. 18.5. 1966, húsfreyja í
Skjaldarbjarnarvík og Ísafirði,
síðast búsett í Reykjavík og Óli
Guðjón Halldórsson, f. 28.12.
1882 á Melum í Árneshreppi,
Strandasýslu, d. 29.10. 1961,
bóndi í Skjaldarbjarnarvík, síð-
ar kaupmaður á Ísafirði og í
Reykjavík.
Friðrik, f. 2.7. 1981, sambýlis-
kona Svava Óskarsdóttir, dóttir
þeirra er Sigurlaug Þóra, f.
2013. Fyrir á Friðrik soninn
Kormák Hólmstein, f. 2005 frá
fyrri sambúð með Katrínu
Ólafsdóttur. 3) Sigríður, f. 4.2.
1949, maki Gylfi Þorkelsson, f.
4.6. 1946, dóttir þeirra er a)
Ásta Heiðrún, f. 29.7. 1982 sam-
býlismaður Sverrir Sig-
ursveinsson, dóttir þeirra er
Emma Sigríður, f. 2012. 4) Óli
Friðgeir, f. 7.11. 1953, sambýlis-
kona María Björk Daðadóttir, f.
18.2. 1965, börn þeirra eru: a)
Daði Freyr, f. 13.8. 1992, b) Hall-
dór Skjöldur, f. 5.11. 1994, c)
Bára Björk, f. 6.4. 2007, fyrir
átti Óli dæturnar, Lilían Rakel,
f. 6.9. 1973, barnsmóðir Ester
Sunerit Bragadóttir, og Huldu
Heiðrúnu, f. 20.7. 1982, með fv.
eiginkonu, Sigríði Ágústdóttur.
Hulda Heiðrún ólst upp á
Seyðisfirði hjá foreldrum sínum
í stórum systkinahópi. Eftir
skólagöngu starfaði hún í apó-
tekinu hjá Ellerup á Seyðisfirði,
en um tvítugsaldur fór hún til
Reykjavíkur og vann þar hjá
Friðrik Bertelsen og Kristjáni
G. Gíslasyni. Eftir að þau Hall-
dór hófu búskap og börnin
fæddust var hún heimavinnandi
húsmóðir en tók jafnframt að
sér saumaskap. Eftir að börnin
voru uppkominn starfaði hún
hjá Efnalauginni Hraða í um 20
ár.
Útför Huldu Heiðrúnar fer
fram frá Neskirkju í dag, 13.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
15.
Börn Huldu
Heiðrúnar og Hall-
dórs eru: 1) Eyjólf-
ur Rafn, f. 26.8.
1943, d. 18.9. 2001,
maki Bjarnveig
Borg Pétursdóttir,
f. 15.12. 1946, d.
30.9. 2003. Synir
þeirra eru: a) Pétur
Bergmann, f. 16.4.
1965, d. 24.9. 2007.
b) Garðar Rafn, f.
20.8. 1969, maki Guðmunda
Björk Matthíasdóttir, þeirra
börn eru Þóra Dís, f. 2003 og
Eyjólfur Rafn, f. 2010, c) Þorri
Freyr, f. 7.2. 1973, sambýliskona
Íris Jóna Gunnarsdóttir. 2) Val-
gerður, f. 7.7. 1946, maki Helgi
H. Steingrímsson, f. 13.3. 1944,
börn þeirra eru: a) Halldór, f.
27.11. 1965, maki Bryndís Hann-
esdóttir, þau eiga tvær dætur,
Helena, f. 2000 og María, f.
2003. b) Margrét Gróa, f.
8.5.1967, maki Sigtryggur Þrá-
insson, börn þeirra eru Val-
gerður, f. 1994, Helgi, f. 1998,
Þráinn, f. 2001. c) Heiðrún, f.
17.2. 1970, sambýlismaður
Benedikt Níels Óskarsson, dótt-
ir þeirra er Guðrún Margrét, f.
2007. d) Steingrímur, f. 16.8.
1978, sambýliskona Valgerður
Arnardóttir, sonur þeirra er
Helgi Hólmsteinn, f. 2012. e)
Hulda Heiðrún Eyjólfsdóttir
var yndisleg, góðhjörtuð, rétt-
lát, algjörlega fordómalaus og
sá það besta í fólki. Hún var
kletturinn í fjölskyldunni, af-
skaplega falleg bæði innan og
utan, myndarleg húsmóðir, flink
saumakona, bókhneigð og mús-
íkölsk, hún spilaði yndislega á
píanó. Hún var alltaf til staðar
ef á þurfti að halda, var glað-
lynd og hafði góðan húmor.
En fyrst og fremst var hún
góð mamma og ég var svo hepp-
in að hún var mamma mín.
Elsku besta mamma, góða
ferð á betri stað þar sem þú
hittir pabba, Eyjólf bróður,
systkini þín og foreldra.
Þín dóttir,
Sigríður Halldórsdóttir.
Kæra tengdamóðir mín hefur
kvatt þennan heim. Ég var
ásamt konu minni Sigríði stadd-
ur á dvalar- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund að morgni 6. ágúst
sl. Okkur hafði verið gert við-
vart um að breyting hefði orðið
á líðan hennar nóttina áður, hún
lést svo rétt fyrir hádegi í faðmi
dóttur sinnar, hægt og friðsælt
andlát, hún virtist sofa afslöpp-
uð þar sem hún lá í rúmi sínu.
Minningar um samverustund-
irnar fjölmörgu með henni og
Halldóri heitnum hrönnuðust
upp þar sem við sátum hjá
henni frameftir degi, heimsókn-
ir á Framnesveginn, jólaboð og
samverustundir í Steinaselinu,
bílferðir,. Nú eru þau sómahjón
aftur saman.
Sumu fólki er eðlislægt að
láta öðrum líða vel og þannig
var viðmót tengdamömmu sem
einkenndist af yfirvegun og vin-
semd.
Þakkir til framúrskarandi
starfsfólks Grundar sem sinnir
starfi sínu af alúð.
Gylfi Þorkelsson.
Það er með mikilli hlýju og
virðingu, sem ég vil með nokkr-
um orðum minnast tengdamóð-
ur minnar, Huldu Heiðrúnar
Eyjólfsdóttur, sem ég hef verið
svo lánsamur að hafa átt sam-
fylgd með frá því að ég sem
ungur maður kom fyrst á heim-
ili þeirra Halldórs þegar ég
kynntist Valgerði dóttur þeirra.
Fann ég strax hennar hlýja og
jákvæða viðmót, en Dilla, sem
hún var jafnan kölluð innan fjöl-
skyldunnar og af Seyðfirðing-
um, var hæglát kona og hógvær
að eðlisfari og einstaklega vönd-
uð manneskja. Hún hafði létta
lund og heilbrigðar skoðanir og
átti þess vegna auðvelt með að
vera skynsöm í öllum aðstæð-
um. Þessi glæsilega kona var
alla tíð styrka stoðin í stórfjöl-
skyldunni, sem allir gátu leitað
til með sín mál, hvers eðlis sem
þau voru.
Hulda Heiðrún var fædd á
Seyðisfirði og kom hún úr stórri
fjölskyldu, systkinin voru sex og
á heimilinu í Sólvangi voru mikil
umsvif. Faðir hennar, Eyjólfur
Jónsson, var bankastjóri Ís-
landsbanka á Seyðisfirði í um
aldarfjórðung og var bankinn í
þeim hluta Sólvangs, sem
tengdamóðir mín kallaði „kon-
torinn“.
Eyjólfur, sem lært hafði
klæðskeraiðn í Noregi, rak
einnig saumastofu í húsi á lóð
Sólvangs og í því húsnæði starf-
rækti hann einnig ljósmynda-
stofu, en þá iðn hafði hann lært í
Danmörku. Móðir Dillu, Sigríð-
ur, var einnig lærður ljósmynd-
ari frá Danmörku og annaðist
hún rekstur ljósmyndastofunn-
ar.
Á heimilinu í Sólvangi var
margt fólk og stýrði Sigríður,
móðir Dillu, heimilinu af mikl-
um myndarskap. Þetta góða
heimili, sem Dilla ólst upp í, hef-
ur haft mótandi áhrif og gefið
tengdamóður minni þann styrk,
sem hún bjó yfir alla tíð.
Dilla var mikil sauma- og
handavinnukona og var mjög
lagin á því sviði, fylgdist vel með
tískunni og hafði áhuga á því að
skapa og sauma fallega hluti,
nokkuð sem í dag væri kallað
fatahönnun. Hún virtist geta
skapað allt sem til þurfti á
heimilinu í þessum efnum. Á há-
tíðisdögum, jólum eða við önnur
tækifæri voru haldnar fjölmenn-
ar fjölskylduveislur á Framnes-
vegi og ávallt af miklum mynd-
arskap.
Fyrir fjórum árum fluttist
Hulda Heiðrún á dvalar- og
hjúkrunarheimilið Grund þar
sem hún naut góðrar umönn-
unar og einstakrar hlýju hjá
frábæru starfsfólki.
Að lokum kveð ég mína góðu
tengdamóður með þakklæti fyr-
ir alla þá hlýju og vinsemd sem
hún sýndi mér og fjölskyldu
minni alla tíð. Blessuð sé minn-
ing Huldu Heiðrúnar.
Helgi H. Steingrímsson.
Í dag kveð ég yndislega
ömmu mína, Huldu Heiðrúnu
Eyjólfsdóttur, eða ömmu á
Frammó sem var alltaf stór
hluti af mínu lífi. Það er margt
sem kemur upp í hugann en þó
fyrst og fremst söknuður og
þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar. Við systkinin vorum svo
lánsöm að alast upp í nágrenni
við ömmu og afa í Vesturbæn-
um. Það var mikill samgangur á
milli heimilanna og er ég afar
þakklát fyrir að hafa átt hana
sem ömmu og vinkonu á mínum
uppvaxtarárum. Við amma vor-
um alltaf mjög samrýndar og
nutum þess að eiga góðar stund-
ir saman og er ég afar stolt af
því að vera nafna hennar.
Amma var afar glæsileg
kona, hógvær, hjartahlý, hafði
einstaklega góða nærveru og
blítt augnaráð. Amma tileinkaði
sér heilindi, traust og umburð-
arlyndi í öllum samskiptum í
sínu daglega lífi. Hún var
skemmtilega ákveðin, hreinskil-
in og hafði ævinlega skoðanir á
hlutunum. Það var ávallt stutt í
léttleikann hjá henni og hún var
með eindæmum úrræðagóð.
Þegar ég var 8 ára fór ég að
læra á píanó og fékk ég að æfa
mig heima hjá ömmu og afa á
gamla píanóið hennar ömmu.
Amma settist oft við hlið mér,
leiðbeindi mér á sinn yfirvegaða
hátt og við nutum þess að spila
stundum fjórhent saman. Þá
sagði hún mér frá því að hún
hefði ásamt Hrefnu systur sinni
spilað fjórhent undir þöglu
myndirnar í bíóinu á Seyðisfirði
en amma lét aldrei mikið yfir
því. Hjá ömmu lærði ég að meta
gildi klassískrar tónlistar sem
ég hef búið að alla tíð síðan.
Amma var mikil smekkmann-
eskja og lék saumaskapur í
höndunum á henni. Hæfileikana
hafði hún frá foreldrum sínum
en þau ráku saumaverkstæði.
Amma hafði næmt auga fyrir
hönnun, sniðum og efnisvali og
fylgdist vel með tískustraumum.
Á menntaskólaárum mínum var
ég dugleg að kaupa föt og leitaði
álits hjá ömmu og stóð þá ekki á
svörum hjá henni. Mamma
saumaði með hjálp ömmu „litla
svarta kjólinn“ og hönnuðu þær
sniðið frá grunni. Mér þykir
vænt um þennan kjól og geymi
hann vandlega fyrir dóttur
mína.
Amma tók alltaf virkan þátt í
öllum hátíðum og fjölskylduvið-
burðum, jafnt stórum sem
smáum. Á jólunum voru alltaf
krústaðir á boðstólum en það
var hefð frá Seyðisfirði. Okkur
krökkunum fannst aldrei vera
jól nema að fá krústaði og hefur
sá siður haldist frá einni kyn-
slóð til annarrar.
Það var alltaf notalegt að
koma við á Framnesveginum.
Þá var spjallað saman um líð-
andi stund, setið í borðstofunni
og spilað rommý og púkk eða
horft á góða bíómynd en amma
og afi voru þau fyrstu í kringum
okkur sem eignuðust mynd-
bandstæki og fannst okkur það
mikið ævintýri.
Amma dvaldi á Dvalarheim-
ilinu Grund síðastliðin ár. Hug-
ur mömmu hefur öllum stundum
verið hjá ömmu og hefur hún
verið einstaklega dugleg og nat-
in að hugsa vel um hana. Þær
voru mjög nánar alla tíð og er
sú tryggð og samvera sem hún
veitti ömmu þennan tíma ómet-
anleg.
Amma fylgdist vel með upp-
vexti dóttur okkar og mun ég
miðla til hennar öllu því góða
sem hún kenndi mér. Ég kveð
elskulega ömmu mína með mikl-
um söknuði og þakklæti í huga
fyrir allar yndislegu samveru-
stundirnar í gegnum árin.
Blessuð sé minning hennar.
Heiðrún Helgadóttir.
Þegar ég leit á síminn minn
miðvikudaginn 6. ágúst sá ég að
minnsta kosti 10 „missed calls“.
Þetta voru símtöl frá mömmu,
pabba og einnig úr heimasíma-
num þeirra. Ég hringdi strax til
baka og fékk þær sorgarfréttir
að amma mín, Hulda Heiðrún,
hefði látist í hádeginu. Seinna
um daginn hittust börn Huldu
Heiðrúnar, makar þeirra og ég
og áttum við fallega stund sam-
an með prestinum á Grund. Ein
setning sem presturinn sagði
hljómar enn innra með mér en
hún hljóðaði einhvern veginn
þannig að núna hefði amma öðl-
ast hvíld og frið en á meðan
stæðum við ættingjarnir eftir
með sorg í hjarta. Það er svo
sannarlega góð lýsing hjá prest-
inum á þessum aðstæðum.
Frá þeim tíma sem ég man
eftir mér bjuggu amma og afi á
Framnesvegi 62. Þangað fórum
við fjölskyldan oft í heimsókn
um helgar þegar ég var barn og
alltaf voru einhverjar kræsingar
sem fylgdu með kaffinu. Fyrir
ca 4 árum flutti amma á Grund
og líkað vel vistin þar. Heim-
sókn á Grund varð því að venju-
bundnum rúnti hjá foreldrum
mínum og slóst ég einnig með í
för öðru hverju þó ég hefði vilj-
að að mínar heimsóknir hefðu
verið fleiri.
Ef það ætti að lýsa ömmu í
örfáum orðum þá eru það góður
húmor og hreinskilni sem koma
upp í huga mér. Það var alltaf
hægt að spyrja hana álits því
alltaf fengust hreinskilin svör
frá henni. Þrátt fyrir að vera
orðin 95 ára gömul var húm-
orinn alltaf til staðar, þessi ís-
lenski kaldhæðnishúmor og
þess vegna var oft hlegið þegar
farið var í heimsókn til hennar.
Ég get ekki annað en minnst
líka á aðfangadag þegar ég
skrifa þessa minningagrein um
ömmu mína, en það var ein-
hvern veginn þannig að við fjöl-
skyldan áttum ömmu og afa
þann dag.
Þau komu alltaf til okkar á
aðfangadag í kvöldverð. Jólin
voru ansi skrýtin þegar afi var
látinn og aðeins amma kom en
enn skrýtnari verða jólin núna í
ár þegar amma er farin. Hún
verður vonandi með okkur
áfram en á annan hátt.
Elsku amma, takk fyrir þann
tíma sem við áttum saman, ég
trúi því að þú sért komin á góð-
an stað með afa og Eyjólfi syni
þínum.
Þitt ömmubarn,
Ásta Heiðrún Gylfadóttir.
Í dag þegar ég kveð ömmu
mína, Huldu Heiðrúnu Eyjólfs-
dóttur, eða ömmu á Frammó,
langar mig í örfáum orðum að
þakka henni samfylgdina í
gegnum árin.
Margar minningar koma upp
í hugann enda vorum við nánar
því ég naut þeirrar gæfu að fá
að alast upp í nágrenni við
ömmu og afa. Það var alltaf gott
að koma á Framnesveginn en
þar var oft spjallað og tekið í
spil. Púkk varð oft fyrir valinu
og var þá fallegi trédiskurinn
tekinn fram en spilið var í miklu
uppáhaldi.
Amma var ákaflega glæsileg
kona, fíngerð, með hárið alltaf
vel til haft, með falleg blá augu
og mildan svip. Hún var nægju-
söm, úrræðagóð og röggsöm en
umfram allt stillt og hógvær. Þá
var hún með eindæmum vinnu-
söm og ósérhlífin.
Amma hafði gaman af lestri
góðra bóka. Þá fékk hún reglu-
lega sendan bunka af danska
tímaritinu Familie Journal frá
Hrefnu systur sinni sem hún las
spjaldanna á milli. Amma var
dugleg að klippa út uppskriftir
úr blöðunum og prófa eitthvað
nýtt. Mér er líka ofarlega í huga
litla eldhúsborðið. Það var unun
að horfa á ömmu leggja á borð,
alltaf skyldi vera kaffibolli og
undirskál og síðan var veiting-
unum komið haganlega fyrir á
litlum bökkum á smekklegan
hátt.
Amma var mikil saumakona
og man ég eftir henni við litla
borðið með grænu saumavélina
sína, einbeitt á svipinn. Hún
lagði mikið upp úr því að vanda
val á efnum og hafði glöggt auga
fyrir góðum sniðum og vönduð-
um saumaskap enda fagmann-
eskja fram í fingurgóma. Þegar
farið var í Vogue með ömmu til
að leita að efni sá maður hana
oftar en ekki grípa fast og
ákveðið í efnin og píra augun á
vefnaðinn til að vera fullviss um
gæðin. Þegar mamma var að
leggja lokahönd á saumaskap-
inn var gjarnan farið til ömmu.
Þá þurftum við að standa upp á
kolli fyrir framan spegil og
amma hringsólaði í kringum
okkur með títuprjóna í munn-
inum að stilla af faldinn.
Amma vann í efnalauginni
Hraða og leit oft við hjá okkur á
Hagamelnum. Hún staldraði
aldrei lengi við þar sem hún var
alltaf á hraðferð og í minning-
unni sé ég ömmu í kápunni sinni
með töskuna með litla hand-
fanginu á hraðri göngu um
Vesturbæinn.
Amma hélt heimili á Fram-
nesveginum fram yfir níræðis-
aldurinn en þá fór hún á Dval-
arheimilið Grund. Við
fjölskyldan litum oft til hennar.
Hún naut þess að spjalla og
heyra fréttir af okkur. Þá var
gaman að segja henni spaugi-
legar sögur og í huga mér ómar
dillandi hlátur hennar og augun
tindruðu fallega. Hugur ömmu
leitaði oftar en ekki til bernsku-
áranna á Seyðisfirði. Hún hafði
unun af því að segja frá hús-
unum, persónum sem lituðu
mannlífið og æskuheimilinu Sól-
vangi. Oft fylgdi á eftir hversu
gott hafi verið að alast upp á
Seyðisfirði og leit hún þá
dreymin og stolt á gömlu mynd-
ina af heimabænum sínum. Þeg-
ar við systkinin fórum til Seyð-
isfjarðar í fyrrasumar á
sólríkum degi fannst okkur við
skynja fallega bæinn í gegnum
sögurnar hennar ömmu.
Ég kveð ömmu mína með
söknuði og þakklæti fyrir allar
yndislegu samverustundirnar
sem við höfum átt í gegnum árin
og þá hlýju og vinsemd sem hún
sýndi fjölskyldu minni alla tíð.
Margrét Gróa Helgadóttir.
Nú er hún búin að kveðja
okkur, hún amma Dilla, og eftir
sitja minningarnar um gömlu
hjónin á Framnesveginum.
Samverustundir með ömmu
og afa á Framnesveginum, þeg-
ar foreldrarnir þurftu að
skreppa frá, eru nokkuð sem
maður minnist með hlýju. Alltaf
var tekið á móti fólki með opn-
um örmum og allt það sem til
var reitt fram. Afi þrammandi
um eða á sínum stað í tóbaks-
lyktandi sófanum í sjónvarps-
herberginu, sem átti síðan eftir
að enda niðri í herbergi hjá mér
sem unglingi. Amma dró fram
spilin, ekki bara eitt heldur
mörg, hún virtist kunna alla
spilaleiki sem hægt var að grípa
til. Það var lagður kapall, spilað
míkadó, ólsen ólsen, púkk pen-
ingaspilið þar sem spilapening-
arnir voru geymdir í gömlu nef-
tóbaksdósunum hans afa, gömlu
léttu krónurnar. Einhver hafði
af alúð safnað saman öllum
Tomma og Jenna-þáttunum á
spólu sem hægt var að horfa á
endalaust. Það var góð rútína á
öllu hjá ömmu og afa og svo var
maður sóttur.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst jafn ósérhlífinni og al-
úðlegri konu og hún amma var.
Þegar maður elur upp sín eigin
börn er mikilvægt að hafa góðar
fyrirmyndir. Þá verður hægt að
segja frá þessari konu, sem
mátti ekkert láta fyrir sér hafa
en gaf þeim mun meira af sér. Á
ýmsu gekk þó í lífinu. Það var
ekkert verið að taka undir alla
vitleysuna, gömlu hjónin höfðu
sínar skoðanir og engin ástæða
til að hlífa fólki við því. Síðast í
vor gerði gamla konan athuga-
semdir við það að ég mætti ekki
nógu tilhafður í fermingu. Hver
mætir í karrígulum buxum á
mannamót?
Mér eru minnisstæðar gömlu
myndirnar af ferðalögum sem
þið afi fóruð í, iðulega til sólar-
landa, Spánar og Ítalíu, kannski
Þýskalands, kallinn sólbrúnn að
vanda. Þið leiðist núna á sólar-
ströndinni hinum megin, amma
Dilla og afi Dínó. Takk fyrir allt
elsku amma, hvíldu í friði.
Þinn dóttursonur,
Steingrímur.
Það var bjartur, stilltur og
sólríkur dagur og einn af fal-
legri dögum sumarsins þegar
amma á Frammó kvaddi. Ég
þekkti ömmu vel í gegnum tíð-
ina enda fórum við fjölskyldan
oft í heimsókn til langömmu og
langafa á Framnesveginn þegar
við komum til Reykjavíkur. Á
heimili þeirra var fallegur tré-
ruggustóll með útsaumuðum,
vínrauðum rósóttum bekk, en
stóllinn vakti oft athygli okkar
systkinanna og skipst var á að
setjast í hann. Ömmu þótti afar
vænt um það þegar ruggustóll-
inn var færður til hennar á
Grund, en hann hafði tilfinn-
ingalegt gildi fyrir hana, þar
sem hann var hluti af hennar
æskuheimili. Síðustu fjögur ár
hef ég verið í skóla í Reykjavík
og dvalið hjá ömmu og afa. Á
þeim tíma hef ég kynnst lang-
ömmu minni betur, en ég fór oft
í heimsókn til hennar á Grund
með ömmu.
Amma á Frammó var afar
stillt kona, en hafði oft skemmti-
legar skoðanir á hlutunum. Hún
var smekkmanneskja og var oft
áhugasöm um ýmsan fatnað
sem ég hafði keypt mér. Hún
fylgdist með hvernig mér gekk í
skólanum og spurði mig oft
hvað ég vildi læra að loknu stúd-
entsprófi. Mér þótti afar vænt
um þegar ég varð stúdent í vor
að það skyldi bera upp á afmæl-
isdag ömmu sem þá varð 95 ára
og haldin var sameiginleg
veisla. Í mínum huga var hún
glæsileg, hnyttin og hress. Ég
er rík af því að hafa kynnst
þessari frábæru konu og mun
ávallt eiga um hana góðar minn-
ingar.
Valgerður Sigtryggsdóttir.
Hulda Heiðrún
Eyjólfsdóttir