Morgunblaðið - 13.08.2014, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2014
✝ Bergrós Jóns-dóttir fæddist í
Ytra-Kálfsskinni á
Árskógsströnd 2.2.
1921. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir í Reykja-
vík 5. ágúst 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Rósa El-
ísabet Stef-
ánsdóttir, f. 19.7.
1888, d. 1.2. 1929,
og Jón Einarsson, f. 12.10.
1892, d. 21.11. 1983, bændur í
Kálfsskinni. Alsystkini Berg-
rósar voru: Brynhildur, f. 24.6.
1916, d. 6.7. 2008, Gunnhildur,
f. 24.6. 1916, d. 17.10. 2001,
Helga, tvíburasystir Bergrósar,
f. 2.2. 1921, Einar, f. 22.11.
1922, d. 27.10. 2010, Þórey, f.
30.8. 1927, d. 21.1. 2008. Hálf-
bróðir Bergrósar er Sveinn Elí-
as, f. 13.1. 1932, sonur Jóns og
seinni konu hans, Jóhönnu Mar-
firði einn vetur, en fór ekki í
annað framhaldsnám. Á síld-
arárunum saltaði hún síld bæði
á Siglufirði og á Raufarhöfn og
náði mikilli leikni og flýti við
söltunina. Hún vann við Heyrn-
leysingjaskólann í fjögur ár til
1946 og næstu tvö ár á Hótel
Geysi í Haukadal. Eftir það var
hennar aðalstarf saumaskapur.
Hún vann hjá saumastofunni
Magna í Hveragerði og bjó þá
hjá Brynhildi systur sinni og
hennar fjölskyldu. Þegar
saumastofan flutti til Hafn-
arfjarðar flutti Bergrós einnig
og hefur átt heima að Sléttu-
hrauni 19 síðan 1973 og hélt
áfram að sauma fyrir Magna
meðan kraftar entust. Þar voru
aðallega saumuð tjöld, svefn-
pokar og fatnaður. Bergrós á
nokkrar sjúkrahússlegur að
baki, en hefur annars haldið
heimili sjálf þar til hún fékk
vistun á Eir fyrir nokkrum
mánuðum síðan.
Útför Bergrósar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 13. ágúst
2014, og hefst kl. 13.
grétar Sveinbjarn-
ardóttur, f. 4.12.
1893, d. 16.12.
1971.
Bergrós giftist
ekki en eignaðist
tvö börn. 1) Guð-
rún Aðalsteins-
dóttir, f. 6.10. 1949,
d. 16.3. 1993. Hún
var kennari, bjó í
Danmörku og eign-
aðist soninn Jesper
Andersen með sambýlismanni
sínum Erling Andersen, f. 12.2.
1953. Þau slitu samvistum. Guð-
rún giftist seinna Villiam Berg
Vesterdal, kennara, f. 14.3.
1945, hann býr í Danmörku. 2)
Brynjar Geir Aðalsteinsson, f.
1.6. 1960, d. 28.1. 1962.
Bergrós ólst upp í Kálfs-
skinni og vann sveitastörfin þar
til hún fór að vinna annars
staðar. Hún fór í Húsmæðra-
skólann að Laugalandi í Eyja-
„Fáir njóta eldanna sem fyrst-
ir kveikja þá.“ Þannig lauk Davíð
skáld Stefánsson kvæði sínu
Konan sem kyndir ofninn minn.
Þessi orð komu upp í hugann er
ég nú á kveðjustund vil minnast
með nokkrum fátæklegum orðum
Bergrósar, minnar elskulegu
systur.
Með lífshlaupi sínu finnst mér
hún hafa fyrst og fremst lagt sig
fram um að þjónusta aðra, vinna
öðrum sem mest gagn með trú-
mennsku, hjálpsemi og þolgæði
af hvaða tagi sem verkin voru og
vinna þurfti.
Hún fæddist snemma á síðustu
öld, þegar aðstæður voru mörg-
um erfiðar og af litlu að taka fyrir
barnmargar fjölskyldur, sem
ekkert áttu nema tíma, vonina og
viljann til að sigra erfiðleikana.
Líklega hefur engin kynslóð á
landi voru lifað aðra eins um-
brota- og framfaratíma og þeir er
nú kveðja á tíræðisaldri.
Unga fólkinu sem elst upp við
allsnægtir og ótrúlega möguleika
í tækni og framförum á öllum
sviðum mannlífsins í dag væri
hollt að líta til baka og læra af
þeim fórnum sem færa þurfti til
að ná þeim árangri. Beggó, eins
og flestir vinir hennar og kunn-
ingjar kölluðu hana oftast, hefur
ekki borist mikið á um dagana né
leitað eftir mannvirðingum til að
upphefja sjálfa sig. Skólaganga
hennar var af skornum skammti
þótt hún hefði vissulega vilja og
gáfur til að mennta sig. Aðstæður
hennar í æsku voru þær að stop-
ult farskólanám var látið nægja á
barnmörgum heimilum og brauð-
stritið var menntun ofar í for-
gangsröðun.
Hún nýtti vel þann eina vetur
sem hún var í húsmæðraskóla,
sem var hennar veganesti ásamt
dugnaði og handlagni til að ná
góðum árangri á vinnumarkaði.
Mestur hluti starfsævi hennar
fólst í að þjóna öðrum og var
framleiðsla og hönnun á margs
konar útivistarvörum veigamikil í
starfi hennar. Hún byrjaði
snemma í sinni heimasveit að
starfa með ungmennafélaginu,
sem var viss þroskaskóli unga
fólksins, því ekki var margt í boði
sem reyndist þó heilladrjúgt.
Fljótlega á lífsleiðinni lærði
hún sparsemi og nægjusemi og
bað ekki aðra um aðstoð. Stolt
hennar nægði fyrir hana til að sjá
um sig og vera heldur veitandi en
þiggjandi. Hún hafði létta lund og
veitti samferðafólki sínu ánægju
með sögum og spaugsemi. Hún
hafði ánægju af lestri góðra bóka
og naut þess að ferðast og fræð-
ast um landið sitt, þótt það væri í
minni mæli en hún óskaði. Henn-
ar stóru áföll í lífinu voru missir
barna sinna beggja og getur hver
og einn ímyndað sér hve þung-
bært það er að búa við það um
langa ævi. Það sýnir styrk henn-
ar, vilja og ótrúlegt æðruleysi.
Með þessum orðum vil ég færa
þeim hjónum Önnu og Kristjáni
alúðarþökk fyrir vináttu og hjálp-
semi sem þau sýndu Beggó um
áratugaskeið. Ég lýk þessum fá-
tæklegu orðum með ljóði eftir
Davíð Stefánsson:
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þótt degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Sveinn Jónsson.
Í dag kveðjum við Beggó föð-
ursystur okkar. Það var orðin
hefð að færa henni aðalbláber úr
berjamónum hennar í Kálfs-
skinni á haustin.
Alltaf var Beggó kát og glöð
þegar við komum í heimsókn í
Hafnarfjörðinn og ánægð að fá
heimsókn og fréttir að norðan.
Hugur hennar leitaði ætíð á
æskuslóðirnar og henni fannst
gaman að rifja upp gamla daga.
Hún var minnug og það var
gaman að heyra hana segja sögur
af þeim systkinum þegar þau
voru að alast upp. Beggó vildi allt
fyrir alla gera en vildi helst ekk-
ert þiggja, sagði alltaf að sig
vantaði ekkert.
Að leiðarlokum látum við hér
fylgja erindi úr ljóði eftir Jónas
Hallgrímsson.
Sáran lét Guð mig
söknuð reyna!
Verði hans vísdóms
vilji á mér!
Syrtir í heimi,
sorg býr á jörðu,
Ljós á himni,
lifir þar mín von.
(JH)
Við kveðjum góða frænku og
þökkum henni samfylgdina og
vitum að nú er hún komin til
barnanna sinna eins og hún hafði
svo lengi óskað.
Við færum Jesper, dóttursyni
Beggó, og fjölskyldu hans sam-
úðarkveðjur.
Margrét og Erla
frá Kálfsskinni.
Bergrós Jónsdóttir
✝ Finnur Eyjólfs-son fæddist í
Reykjavík 6. sept-
ember 1930. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugastöðum
6. ágúst 2014.
Foreldrar Finns
voru Jósefína Jós-
efsdóttir frá Stein-
um í Leiru, f. 21.
september 1890, d.
28. mars 1983 og Eyjólfur
Ágúst Finnsson frá Ólafsvík, f.
1. ágúst 1901, d. 4. maí 1985.
Systkini Finns: Ósk Sigurrós
Sigurðardóttir, f. 2. febrúar
1920, d. 7. ágúst 1978, Ágúst Ís-
feld Sigurðsson, f. 2. ágúst
1924, d. 10. júlí 2013, Jón Eyj-
Áslaug Finnsdóttir, f. 24. sept-
ember 1960, sonur Finnur Matt-
hew Johnsson, f. 12. desember
1994; Sigrún Finnsdóttir, f. 22.
janúar 1962, maki Haukur
Harðarson, f .26. september
1960, dóttir Elín K. Linnet, f.
10. mars 1982, maki Hafsteinn
Steinsson, f. 4. apríl 1975, börn
þeirra Kári Hafsteinsson, f. 30.
júní 2008 og Tinna Hafsteins-
dóttir, f. 11. júlí 2010; Eyjólfur
Ágúst Finnsson, f. 5. mars 1966.
Finnur var kjötiðnaðarmaður
að mennt og starfaði lengi við
Reykhúsið á Grettisgötu og í
Skipholti. Hann var síðan síð-
ustu áratugina starfsmaður
Flugmálastjórnar í Reykjavík.
Finnur var virkur félagi í Flug-
björgunarsveitinni í Reykjavík
á yngri árum.
Útför Finns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 13. ágúst
2014, og hefst athöfnin kl. 15
ólfsson, f. 12. febr-
úar 1932, Svanhild-
ur Eyjólfsdóttir, f.
4. janúar 1934,
Lilja Eyjólfsdóttir,
f. 4. janúar 1934, d.
6. maí 2013 og Sig-
urgísli, f. 9. júlí
1935.
Finnur giftist
Bryndísi Á. Sigurð-
ardóttur, f. 28.
október 1929, 5.
desember 1959. Bryndís er
dóttir hjónanna Ágústu Hildi-
brandsdóttur, f. 24. ágúst 1894,
d. 19. október 1975, og Sig-
urðar Árnasonar, f. 16. nóv-
ember, d. 3. febrúar 1979, í
Reykjavík.
Börn Finns og Bryndísar eru:
Öllum börnum finnst pabbi
sinn besti pabbi í heimi og svo á
einnig við um mig.
Nú er pabbi fallinn frá eftir að
hafa barist til margra ára við erf-
iðan sjúkdóm sem hamlaði hon-
um svo lengi, en nú er hann frjáls.
Við mamma og systkini mín
vorum hjá honum síðustu stundir
hans hér á jörð og fyrir þær
stundir erum við mjög þakklát.
Pabbi var mín fyrirmynd,
kennarinn minn, hetjan mín.
Það virtist ekki vera neitt sem
pabbi gat ekki gert, jafnvígur á
flesta hluti og var tilbúinn að taka
sér flest fyrir hendur og gerði vel
það sem hann gerði.
Daginn fyrir andlát sitt náði
hann að halda uppá 58 ára klif-
urafmæli sitt og tveggja vina
sinna þegar þeir klifu Hraun-
dranga í Öxnadal og var það eitt
af því síðasta sem ég náði að ræða
um við hann.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann þegar ég hugsa til
baka en það sem stendur uppúr
er minningin um sterkan, ákveð-
inn og mjög þrjóskan mann sem
gat og gerði flesta hluti án mik-
illar fyrirhafnar,
mann sem sá vel um fjölskyld-
una sína, dáði barna- og barna-
börnin sín
Hann var náttúrubarn, mikill
útivistarmaður og elskaði að
sýsla í garðinum sínum, enda
með græna fingur. Við systkinin
erum öll með einhvern hluta af
honum í okkur því grænu fing-
urna hefur bróðir minn, úti-
vistina hefur systir mín og þó ég
segi sjálf frá þá fékk ég þrjósk-
una en það er ég mjög sátt við.
Ég kveð þig, minn kæri faðir,
með ljóði Kristjáns Hreinssonar,
Minning, og þakka þér allt og
allt.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Áslaug.
Ég kynntist Finni þegar ég og
Sigrún dóttir hans tókum saman
á síðustu öld. Við vorum ekki bú-
in að vera lengi saman þegar Sig-
rún varð ólétt og flutti ég þá til
Sigrúnar og foreldra hennar í
kjallaraíbúð í Fellsmúlanum. Það
var tekið vel á móti mér og
reyndust þau hjónin Finnur og
Bryndís mér afar vel. Þegar
þarna var komið sögu var Finnur
byrjaður að byggja einbýlishús í
Eyktarásnum og var hann þar
löngum stundum við byggingar-
störf. Húsið rauk upp og fyrr en
varði vorum við flutt í Eyktarás-
inn númer 15. Þetta var stórt og
mikið einbýlishús, vel byggt og
gott fyrir okkur unga parið með
litla dóttur að búa þar í góðu at-
læti Finns og Bryndísar.
Finnur var hæglátur maður
sem barst ekki mikið á en lét þó
heyra í sér ef á þurfti að halda.
Hann var afskaplega barngóður
og einstaklega natinn við börn.
Það var því mjög gott að ala upp
dóttur okkar Sigrúnar, Ellu, und-
ir hans verndarvæng.
Finnur er einn af þessum
mönnum sem gátu nánast allt.
Hann byggði heilt einbýlishús,
svo gerði hann glæsilega lóð um-
hverfis húsið með fallegum stein-
hleðslum og yndislegum gróðri
og ef eitthvað bilaði gerði hann
við. Ein minning frá þessum ár-
um er mér ofarlega í huga. Þá
bjuggum við í Eyktarási. Eitt
sinn bilaði þvottavél heimilisins.
Stuttu síðar á ég leið inn í bíl-
skúrinn og blasti þar við mér á
miðju gólfinu þvottavélin, komin í
frumparta og öllu raðað snyrti-
lega og skipulega upp. Ekki
löngu seinna var hægt að þvo
þvott aftur.
Mig langar að lokum til að
þakka Finni fyrir að hafa fengið
að kynnast honum og fyrir það
góða atlæti sem hann sýndi mér
þann tíma sem ég bjó í Fellsmúl-
anum og Eyktarásnum og óska
honum velfarnaðar í sumar-
landinu. Bryndísi og börnunum
votta ég mína dýpstu samúð.
Kristján Karl Linnet.
Sumum mönnum er það eðlis-
lægt að láta öðrum líða vel með
nærveru sinni. Þannig maður var
hann Finnur vinur minn.
Við kynntumst sem ungir
menn í gegnum skíðaíþróttina.
Vorum síðan m.a. í Jöklarann-
sóknarfélaginu, Alpaklúbbnum
og Flugbjörgunarsveitinni. Við
hittumst mánaðarlega í áratugi
ásamt mökum og fórum í ótal-
mörg ferðalög saman.
Eftirminnilegast er þó er við,
þann 5. ágúst 1956, ásamt Banda-
ríkjamanninum Nicolas Clinch,
klifum fyrstir allra Hraundranga
í Öxnadal.
Nú hefur vinur minn klifið sinn
hinsta topp og vil ég þakka hon-
um fyrir einstaka vináttu og góð-
vild alla tíð. Sendi mínar innileg-
ustu samúðarkveðju til
Bryndísar, barnanna og annarra
ættingja.
Sigurður S. Waage.
Finnur Eyjólfsson
✝ Jón Árni Vil-mundarson
fæddist í Reykja-
vík 16. desember
1925. Hann lést á
Hrafnistu í Kópa-
vogi 23. júlí 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Vil-
mundur Ásmunds-
son, verkamaður í
Reykjavík, f. 9.12.
1879, að Vogsósum
í Selvogi, d. 15.12. 1959, og Val-
gerður Þorbjörg Jónsdóttir, f.
31.7. 1895, á Króki á Rauða-
sandi, d. 28.12. 1944. Systkini
Jóns Árna: Þórunn Vilmund-
ardóttir eldri, f. 19.6. 1917, d.
17.3. 1920; Þórunn Vilmundar-
dóttir, f. 22.10. 1920; Guðrún
Louisa Vilmundardóttir, f. 4.9.
1924, d. 24.11. 2004; Valgerður
Guðrún Vilmundardóttir, f.
30.11.1927, d. 27.5.2011; Ragn-
heiður Laufey Vilmund-
ardóttir, f. 31.7. 1929, d. 6.1.
1982; Vilborg Ása Vilmund-
ardóttir, f. 31.8. 1930, d. 15.3.
2000; drengur Vilmundarson, f.
11.11. 1934, d. 11.11. 1934.
Jón Árni ólst upp í vest-
urbænum en síðar flutti fjöl-
skyldan á Háteigs-
veginn, þar sem
systkinin hjálp-
uðust að við
heimilisreksturinn.
Árið 1956 flutti
Jón Árni á Dun-
haga 11 ásamt föð-
ur sínum og Guð-
rúnu systur sinni,
en Jón Árni og
Guðrún héldu sam-
an heimili alla tíð
þar til Guðrún lést árið 2004.
Jón Árni flutti í lok árs 2013 að
Hrafnistu í Kópavogi þar sem
hann lést.
Jón Árni var á Héraðsskól-
anum á Núpi og lærði síðar að
verða loftskeytamaður. Hann
fór utan og sótti sér þekkingu
og var alla tíð að bæta við sig
námi og fróðleik á þessu sviði.
Árið 1983 fékk hann réttindi
sem rafeindavirkjameistari.
Hann vann lengst af hjá Land-
símanum og var þar deildar-
stjóri þar til hann lét að störf-
um tæplega sjötugur.
Útför Jóns Árna fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
13. ágúst 2014 og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast frænda míns Árna,
sem hefur frá því ég fæddist átt
sinn þátt í mínu lífi og var mér
eins og afi.
Hjá Árna og Gunnu á Dun-
haganum bjó ég mitt fyrsta
æviár ásamt mömmu og pabba
og þó að ég muni ekki eftir
þessum tíma þá var Árni alltaf
duglegur að segja mér sögur af
sjálfri mér og átti ógrynni af
myndum af okkur saman í
göngutúrum sem og annars
staðar.
Þegar ég varð eldri minnist
ég hans sem „besta frændans“.
Hann hafði óþrjótandi áhuga á
að fylgjast með hvað ég tók mér
fyrir hendur og var duglegur að
hvetja og ögra manni til að læra
og standa sig vel í lífinu. Öll mín
bernskujól voru Árni og Gunna
hjá okkur fjölskyldunni og
ósjaldan fór Árni með okkur í
sólarfrí til útlanda. Árni var
fróðleiksfús, var alltaf að lesa
og læra nýja hluti og var dug-
legur að miðla þekkingu sinni
til okkar. Það var alltaf gaman
að tala við Árna og fylgdist
hann vel með hvað gerðist í
heiminum og vissi margt og
mikið um sögu, vísindi og
tækni. Hann hafði mikinn
áhuga á stórfjölskyldunni og
mikinn áhuga á ættfræði og
sögu fjölskyldunnar langt aftur
í ættir. Hann var listrænn og
málaði myndir en tók líka
ógrynni af myndum, bæði af
landslagi og fólki. Hann var
einkar tæknilega sinnaður mið-
að við sinn aldur, fylgdist vel
með og tileinkaði sér notkun
tölvunnar þegar hún kom til
sögunnar og allt fram til þess
síðasta. Árni var sérlega barn-
góður og náði vel til barnanna í
fjölskyldunni og átti auðvelt
með að tala við þau og sýna
þeim áhuga.
Við fjölskyldan minnumst
Árna með hlýju og erum þakk-
lát fyrir samfylgdina í gegnum
árin.
Hugrún Linda Guðmunds-
dóttir og fjölskylda.
Jón Árni
Vilmundarson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað
útförin fer fram.
Minningargreinar