Morgunblaðið - 13.08.2014, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. ÁGÚST 2014
„Jæja gamli!“
„Ég er ekkert svo
gamall.“ Svona
byrjuðu okkar sam-
töl svo oft, afi minn,
og svo glottum við framan í hvort
annað.
Mikið svakalega gastu alltaf
verið rólegur. Þegar ég ruddist
inn á Dalbrautina í einhverju risa
veseni með eitthvað sem þurfti að
sauma, stytta eða hvað það nú
heitir, og það í einum hvelli, þá
varst þú alltaf hinn rólegasti.
Þegar ég var búin að leita að
henni ömmu í öllum hornum,
skúffum og skápum og fann hana
Kristján Gunnlaug-
ur Bergjónsson
✝ Kristján Gunn-laugur Berg-
jónsson fæddist 3.
október 1932. Hann
lést 4. júlí 2014. Út-
för hans fór fram í
kyrrþey.
hvergi þá heyrðist
„Að hverju leitar þú,
Eva mín?“ Þá sast
þú í rólegheitunum
inn í eldhúsi með
kaffibollann þinn,
glottandi að öllu
veseninu í mér. Þeg-
ar ég hafði náð and-
anum og útskýrt af
hverju hraðferðin
var svona svakaleg
þá var svarið þitt
alltaf, „Þú hefðir nú getað spurt
mig hvar hún væri, ég hefði alveg
sagt þér það“. Mikið vildi ég að
ég gæti verið svona róleg eins og
þú varst alltaf.
Ég man líka eftir svarinu þínu
þegar ég sagði þér frá því að ég
væri ófrísk að honum Breka.
Jæja, afi, hvernig líst þér á að
verða langafi?
„Ég lengist nú ekkert við það,
held ég“, þú varst alltaf með svör-
in á tæru. Sérstaklega þegar ég
spurði þig hvað hefði komið fyrir
þumalinn á þér. Þú sagðist hafa
sagað hann af þér því þú hefðir
ekkert með hann að gera. Veistu
hvað ég trúði þessu lengi?
Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa kynnst þér og að strákarnir
mínir hafi fengið að hafa þig hjá
sér svona lengi.
Takk fyrir allt!
Eva Björk Sigurðardóttir.
Elsku Diddi minn, sem ég
sakna svo sárt en ég veit að þér
líður vel þar sem þú ert.
Mig langar að setja nokkur orð
á blað um minn elskulega eigin-
mann sem var svo lengi veikur í
bakinu og varð að ganga á sínum
dofnu fótum. Fyrir um fimm ár-
um greindist hann með mein-
semd í framheila, sem gerði það
að verkum að hann gat ekkert
unnið. Þetta var erfitt fyrir hann,
manninn sem alltaf var að og
kvartaði aldrei. Hann var góður
og traustur maður.
Mig langar að þakka öllum
þeim sem okkur heimsóttu og
sýndu vinarhug.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Það er svo margs að minnast,
svo margt um huga minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guðbjörg Margrét (Bigga).
HINSTA KVEÐJA
Elsku Langi Diddi.
Við söknum þín svo mik-
ið. Þú varst alltaf svo rosa-
lega góður og vildir allt fyr-
ir okkur gera. Við vitum að
þú ert að smíða eitthvað
skemmtilegt hjá honum
Guði.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Breki Örn og
Bergjón Paul.
Þetta eru eflaust
þau erfiðustu orð
sem ég hef nokkurn
tíma sett á blað. Að
kveðja einhvern sem okkur var
svo kær er það erfiðasta sem ég
hef reynt og mun marka líf mitt
og okkar fjölskyldunnar svo lengi
sem við lifum. Gleðilegt fas hans
alla daga var einstakt og það vita
allir sem þekktu hann Snorra
okkar.
Það gerðist fyrir áratugum að
Vallý kynnti okkur hjónin fyrir
þessum dreng er við Gurra
bjuggum í Noregi. Frá þeim degi
hófst vinátta okkar og ekki leið
sá dagur að við ættum ekki sam-
tal með einhverjum hætti um
eitthvað, eða jafnvel ekki neitt,
bara til að tala saman. Nú hefur
síminn þagnað. Eftir situr sorg
og söknuður eftir góðum vini sem
lét sér annt um allt og alla. Það
kann eflaust einhverjum að finn-
ast það skrýtið og hallærislegt á
þessari tækniöld að manni finnist
erfitt að eyða út tengilið með
númeri í símaskrá. Hér sit ég
samt, með símann í höndunum,
og hugsa til þess hversu endan-
legt það er og sárt að hugsa til
þess að aldrei aftur muni ég sjá
„Snorri gsm“ á mínum skjá, aldr-
ei aftur. Ef ég eyði númerinu
verður það svo raunverulegt að
þú hringir aldrei aftur.
Snorri Stefánsson, vinur okk-
ar var fæddur 4. október 1958.
Hann var athafnamaður, átti
marga vini, og hallmælti engum
og umfram allt hafði hann þann
einstaka eiginlega að tala við fólk
með sinni innilegu glaðværð,
hlýju, gleði og brosi, sem svo
mörgum er minnisstæð. Hann
Snorri Stefánsson
✝ Snorri Stef-ánsson fæddist
4. október 1958.
Hann lést 15. júní
2014. Útför hans
fór fram frá Digra-
neskirkju 6. ágúst
2014.
var allra manna
hugljúfi. Hann var
minn besti vinur.
Við munum aldr-
ei geta farið þann
veg að rifja upp all-
ar okkar góðu minn-
ingar í þessari
stuttu grein. Að
gera þeim skil
þyrfti margar síður,
en hann yrði hverr-
ar blaðsíðu virði.
Hvað tekur við þar sem minning-
arnar enda? Okkur er sagt að
þeir bestu séu kallaðir á æðri
staði og til stærri verkefna.
Fyrst núna trúi ég því að svo
hljóti að vera. Svo mikið gaf
Snorri okkur og svo sárt verður
hans saknað að ég trúi því að það
myndi enginn gera nema hans
væri sár þörf á öðrum stað.
Snorri yrði vel til þess fallinn að
gegna slíku hlutverki.
Já, það eru mörg ár síðan
Vallý kom með þennan dreng til
okkar til Noregs og nú, eftir allan
þann tíma sem við áttum saman,
kveð ég hann þaðan sem vegferð-
in hófst. Það er kaldhæðni fólgin í
því að við hittumst og kveðjumst
í þessu sama landi, sem þó er
okkur báðum ókunnugt.
Elsku Halla Sif, Tinna Ösp,
Telma Ýr og barnabörn. Megi al-
góður guð veita ykkur styrk til að
takast á við þann mikla söknuð
og sorg sem býr í brjósti ykkar.
Elsku Vallý okkar. Við getum
ekki í harmi okkar lýst þeirri
sorg sem nú hvílir yfir. Þið hafið
verið okkar bestu félagar og vinir
gegnum tíðina. Allar minningar
hrannast nú yfir og það eina sem
við getum gert er að minnast
allra þeirra góðu stunda sem við
áttum með vini okkar, hvar í ver-
öldinni sem við vorum stödd. Við
Gurra og börnin okkar sendum
þér og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að sá almáttugi vaki yfir
ykkur og varðveiti.
Þorsteinn og Guðrún.
Góður samstarfs-
maður og traustur
félagi er fallinn frá
langt um aldur
fram.
Það var samfélaginu í Skaga-
firði mikill fengur þegar Ingvar
Gunnar Guðnason sálfræðingur
flutti hingað til starfa á skóla-
heimilinu á Egilsá sumarið 1985
Ingvar Gunnar
Guðnason
✝ Ingvar GunnarGuðnason
fæddist 6. mars
1951. Hann lést 19.
júlí 2014. Útför
hans fór fram 29.
júlí 2014.
og tók sér síðar
fasta búsetu í
Merkigarði í Lýt-
ingsstaðahreppi þar
sem hann ræktaði
skóg. Hann tók virk-
an þátt í ýmsum
samfélagslegum
verkefnum og lét
sér annt um sitt
nærsamfélag.
Þegar ellefu
sveitarfélög í hér-
aðinu sameinuðust í Sveitarfélag-
ið Skagafjörð 1998 og tóku við
rekstri grunnskólanna úr hendi
ríkisins réðst Ingvar til skóla-
skrifstofunnar sem verktaki. Var
hann sálfræðingur Fjölskyldu-
þjónustu Skagfirðinga til dauða-
dags og sinnti málefnum skóla-
og félagsþjónustu.
Ingvar var bráðgreindur og vel
að sér. Hann var traustur fræði-
maður á sínu sviði. Viðhorf hans
mótuðust af mannúð og virðingu
fyrir fólki. Í grein sem hann skrif-
aði um kulnun í starfi og varnir
gegn henni hélt hann því fram að
þeir sem ynnu með fólki notuðu
tilfinningaorku í starfi.
Eftir að hafa bent á að þetta
nýyrði hans gæti einhverjum þótt
nýaldarlegt og játað að ekki
hefðu vísindin orðið honum úti
um sönnun þess að slík orka yf-
irleitt sé til víkur hann að eðli
slíkra starfa og segir: „… ég á hér
við hæfnina til að gefa tilfinninga-
lega af sér, auðsýna öðrum samúð
og virðingu og taka þátt í gleði
þeirra og sorg.“ Þannig vann
Ingvar.
Í fyrirlestri lagði hann áherslu
á að mikill munur væri á að vinna
með fólk og vinna með fólki.
Ingvar var listagóður teiknari
og var lagið að setja saman
hnyttnar vísur sem hann flíkaði of
lítið. Hann var manna skemmti-
legastur í samræðum í kaffistofu.
Hann var hraustmenni, vel á sig
kominn til líkama og sálar og
myndarlegur að vallarsýn, knár í
fjallgöngum og ágætur golfleik-
ari. Hann var hófsemdarmaður.
Það kom okkur starfsfélögum
hans mjög á óvart þegar hann
greindist með krabbamein og var
allur á örfáum vikum.
Við kveðjum góðan dreng með
þakklæti, virðingu og söknuði og
vottum hans nánustu okkar
dýpstu samúð.
F.h. Sveitarfélagsins Skaga-
fjarðar og samstarfsmanna,
Ásta B. Pálmadóttir,
sveitarstjóri.
Elsku amma
mín, nú ertu búin
að kveðja þennan
heim og verður þín sárt saknað.
Mínar bestu æskuminningar
tengjast þér og afa í Skálholti
11 þar sem ómældur kærleikur,
ást og umhyggja ríkti og veitti
skjól í hringiðu lífsins. Þú varst
iðulega í eldhúsinu að útbúa
mat eða baka og alltaf var auð-
sótt að fá að hjálpa til, kreista
smjörlíkið saman við hveiti og
egg, skera út og toga í gegn
þegar steikja átti kleinur, eða
bara að fá að vaska upp. Nota-
legt var svo að koma inn eftir
að hafa verið úti í leikjum björt
sumarkvöldin og fá sér kvöld-
kaffi áður en maður fór í hátt-
inn, lognast svo út af við nota-
legt spjallið sem ómaði frá
eldhúsinu eða stofunni.
Margar kærar eru minning-
arnar úr æsku, hvort heldur
þegar þú signdir mig eftir bað-
ið áður en við gerðum okkur
fínar og gengum til kirkju á
sunnudögum, eða þegar þú hit-
aðir kakó um miðja nótt þegar
ég vaknaði með svo mikla háls-
bólgu að ég gat ekki talað.
Rabarbari og glas með sykri til
að dýfa í, nesti og box til að
Gestheiður Guðrún
Stefánsdóttir
✝ GestheiðurGuðrún Stef-
ánsdóttir fæddist
21. desember 1926.
Hún lést 1. ágúst
2014. Útför Gest-
heiðar Guðrúnar
fór fram 9. ágúst
2014.
fara í berjamó, og
ekki má gleyma að
apótekaralakkrís
rataði oft í litla
munna (því amma
var jú Heiða í apó-
tekinu þegar hún
var að vinna, en
Heiða hans Begga
þegar hún var í
Skálholtinu), eða
við fengum ein-
hverjar krónur í
vasann fyrir ís eða pulsu, en
mikilvægast af öllu var kær-
leikurinn, umburðarlyndið,
hlýjan og hjartað sem ekkert
aumt mátti sjá. Allir áttu að
vera vinir. Það er ekki hægt
annað en að nefna garðinn ykk-
ar afa í Skálholtinu, þvílík prýði
sem varð til vegna natni og
eljusemi ykkar, og grasið aldrei
eins flott og þegar við krakk-
arnir veltumst þar um í hinum
ýmsu leikjum. Þegar við kom-
um í heimsókn vestur hafði það
forgang að fá skógfræðinginn
til að líta á garðinn og trén til
að vega og meta hvað þyrfti að
gera.
Það var okkur sönn ánægja
og gleði að geta aðstoðað ykkur
við garðverkin þegar þið afi
voruð farin að verða lúin.
Þá gerðir þú gjarnan pönnu-
kökur með kaffinu sem runnu
hraðar niður en þú gast bakað,
og við elduðum framandi rétti
og bárum á borð fyrir ykkur
afa. Við ræddum oft um lífið og
tilveruna, tísku, förðun og
ferðalög, fórum í margan fata-
leiðangurinn í Reykjavíkinni til
að dressa þig upp þegar fata-
skápurinn virkaði ekki lengur
spennandi. Þú elskaðir söng
Mariu Callas, Pavarotti og
Domingo, bíómyndir og bækur
sem fjölluðu um líf fólks. Þú
lagðir áherslu á að fólk ætti að
reyna að fá sem mest út úr líf-
inu og hvattir okkur áfram í því
sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Pólitík og samfélagslegt rétt-
læti var þér mikið hitamál og
léstu þig margt varða, og áttir
það líka til að hvessa þig við
okkur krakkana ef við gengum
of langt – en það stóð ekki
lengi.
Ferðalög til annarra landa
voru þér hugleikin og París var
á óskalistanum, en fyrir þér og
afa tók lífið aðra stefnu og ekki
svo auðvelt að ferðast lengur.
Þegar vitað var í hvað stefndi
fannst þér erfiðust tilhugsunin
um að geta ekki verið lengur til
staðar fyrir afa.
Mín huggun er sú að þetta
tók skjótt af og ég veit að þú
hefur fengið hlýjar móttökur
hinum megin, Svana og Erla
þar fremstar í flokki. Guð
geymi þig, þín
Rakel.
Við kveðjum Heiðu í dag og
þökkum henni fyrir hvað hún
og hennar maður, hann Beggi,
voru alltaf yndisleg við okkur
við bjuggum saman hlið við hlið
í Skálholtinu og myndaðist góð
vinátta okkar á milli. Það var
alltaf gott og gaman að kíkja í
kaffi til þeirra hjóna og spjalla
um heima og geyma, Heiða var
skemmtileg kona og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum, hjartahlý og ynd-
isleg.
Það er varla hægt að nefna
Heiðu nema Beggi sé nefndur,
svo samrýnd voru þau, enda
vitnaði heimili þeirra um mynd-
arskap og dugnað og gestrisni í
hvívetna.
Heiða var afar stolt af garð-
inum sínum og ljómaði á sól-
skinsdegi er hún labbaði og
sýndi mér fallegu blómin í full-
um skrúða og tjáði mér hvað
þau hétu, Heiða hefði verið
góður náttúrufræðingur sem
hafði gaman og yndi að leiða
mig með leiðsögn um algeng-
ustu blóm og plöntur sem uxu í
fallega garðinum hennar.
Fannst mér þetta vera mjög
notaleg stund með Heiðu og
minnist þessarar stundar oft.
Nú eru þau öll fallin frá, fal-
legu og góðu systkinin frá Upp-
sölum (Skálholti) í Ólafsvík en
minningin geymist og yljar
manni um hjartarætur þegar
rifjast upp góðu stundirnar
með góða fólkinu frá Uppsöl-
um.
Takk, elsku Heiða mín, fyrir
samferðina og þær stundir sem
við áttum saman, allar góðu
minningarnar um þig munu lifa
með okkur litlu fjölskyldunni
sem bjó á Uppsölum.
Þeir segja mig látna, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Elsku Beggi og fjölskylda,
sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Heiðu.
Aðalheiður St. Eiríks-
dóttir, Örn Alexandersson
og fjölskylda.
Í bókinni um
Bjarna Benedikts-
son, sem Ólafur Eg-
ilsson tók saman,
segir Birgir Ísl. Gunnarsson frá
borgarstjóratíð Bjarna, m.a. að
hann hafi verið sérstaklega
stundvís og kröfuharður um það
sama hjá embættismönnun borg-
arinnar. Dag einn kl. 9.15, þegar
Steingrímur Jónsson kom inn á,
sat borgarstjórinn í stól hans og
sagði með nokkurri þykkju, „Hér
er byrjað kl. 9.“ Ekki vissi hann
að Steingrímur hóf störf hvern
morgunn kl 8 með eftirlitsferð
um vinnustaði Rafveitunnar.
Þóra
Steingrímsdóttir
✝ Þóra Stein-grímsdóttir
fæddist 13. mars
1924. Hún lést 26.
júlí 2014. Útför
hennar fór fram frá
Fossvogskirkju 1.
ágúst 2014.
Steingrímur var
brautryðjandi í raf-
magnsmálum borg-
arinnar og ekki eru
margir sem hafa
fengið heilt raforku-
ver skírt í höfuð á
sér. Þessi samvisku-
semi gekk í arf til
barna Steingríms
og Láru Árnadóttur
konu hans, en þau
voru fimm. Þóra
Steingrímsdóttir lýsti systrum
sínum svo að sú yngsta, Arndís
væri músíkölskust, Gúgú (Guð-
rún), sem giftist Klemens
Tryggvasyni, greindust, Sigga,
sem giftist Othar Ellingsen, sæt-
ust, en sjálf væri hún skemmti-
legust. Ekkert af þessu var of-
sagt.
Það var sérstakt um margt
annað í fari Þóru. Þegar jafn-
aldrar hennar og nágrannar í
skrauthýsunum við Laufásveg
völdu langskólagöngu og nám í
Menntaskólanum, kaus Þóra
hinn skemmri menntaveg í
Verslunarskólanum. Þar hóf hún
nám haustið 1939. Hún átti létt
með nám og jafnvíg á flestar
greinar, tók þátt í félagslífi og
þeim skemmtunum, sem í boði
voru, en þær voru ekki margar
utan við nokkrar dansæfingar á
vetri, í þeirri íþrótt var hún frá-
bær.
Af þeim 51 sem útskrifuðust
úr Verslunarskólanum vorið
1943 eru nú fjórar ofar jörðu.
Blessuð sé minning Þóru
Steingrímsdóttur.
Valgarð Briem.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar