Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.08.2014, Qupperneq 43

24.8. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 43
þeysireiðinni. Mættu knaparnir mikilli gest-
risni af hálfu innfæddra, sem vildu allt fyrir
þau gera. „Sumum fannst við þó mjög skrítin
enda höfðu margir einfaldlega aldrei séð ljós-
hært fólk með blá augu, en margir knaparnir
höfðu þannig útlit, og þá var starað á þau.
Svo voru þau líka eitthvað að fikta í dótinu
okkar og skoða hluti sem þau höfðu ekki séð
áður. Flestir innfæddra þarna höfðu bara
ekki séð neitt annað en slétturnar allt sitt líf.“
Aníta segir að gistingarnar hafi verið
ákveðinn kafli út af fyrir sig. „Við vorum með
uppblásnar dýnur og svefnpoka og flestir
sváfu í öllum fötunum að krókna úr kulda.
Hins vegar fékk ég svakalega góðan svefn-
poka frá Fjallakofanum sem er mjög léttur
og hlýr. Ég var sú eina sem var ekki að deyja
úr kulda á nóttunni heldur svaf ég bara hálf-
ber í mínum og leið bara mjög vel. Það er svo
mikill munur á nóttu og degi, sjóðandi heitt á
daginn og nístingskuldi á nóttunni. Ég var
líka í Snæfell-jakkanum frá 66° Norður og
reyndist hann mér mjög vel.“
Aníta segir að ævintýrið sé ekki fyrir við-
kvæma eða pempíur og rifjar hún upp þegar
hún fékk lítinn næturgest til sín. „Það var allt
morandi í veggjalús, köngulóm, mosk-
ítóflugum og alls konar furðulegum pöddum.
Eina nóttina sá ég litla mús gægjast upp úr
holu við hliðina á dýnunni minni. Það var líka
skrítið að komast ekki í sturtu eða fá afnot af
klósetti. Klósettin þarna voru hola í jörðinni
með smá spýtum í kring og tjaldi. Lyktin var
hræðileg og alls konar pöddur sóttu í þessa
framandi aðstöðu. Ég hugsa að ég muni
þakka fyrir sturtu, klósett og rúm það sem
eftir er.“
Fór óvart til Kína
Aníta var með þeim efstu fyrst um sinn í
kappreiðunum. Hins vegar þegar hún var að
ríða frá 19. stöð að þeirri 20. villtist hún af
leið, sem kostaði hana líklega um heilan dag.
„Það var frekar svekkjandi. Ég var yfirleitt
að taka um þrjár stöðvar á dag, eða um 120
kílómetra í senn, og einn daginn var ég sér-
staklega heppin með hesta og náði þá fjórum
stöðvum. Ég var búin að vera að ríða ein með
GPS og gekk það vel. En þarna fór ég ein-
hverja vitleysu og í rauninni er hægt að segja
að ég hafi riðið til Kína,“ segir Aníta og skell-
ir upp úr. „Ég endaði með að sækjast eftir
hjálp. Við fengum svona SOS-takka sem við
gátum nýtt okkur ef eitthvað kom fyrir en í
staðinn fengum við refsistig. Ég var flutt í
búðirnar en fékk svo latan hest, sem endaði
með því að ég var keyrð þarna restina af
spölinum á stöð 20. En ég var bara sátt við
að hafa klárað keppnina. Það var líka svo
gaman að ríða með síðasta hópnum, þau voru
svo afslöppuð og nutu þess bara að vera
þarna. Þegar ég var með þeim fyrstu var
pressan svo gríðarleg og keppnisskapið svo
mikið að ég naut þess ekki eins vel. Það sem
mér finnst best við þessa keppni er að það er
ekki endilega verið að verðlauna einhvern
einn, það eru allir sigurvegarar sem klára.“
Hestaáhuginn kom í móðurkviði
Blaðamaður spyr Anítu út í yngri ár og mynd
af hestum á veggjum heimilisins gefur til
kynna að hér sé á ferð mikil áhugamanneskja
um hesta. Fjölskyldan hefur væntanlega ver-
ið mikið í hestum? „Nei, það er enginn í
hestamennsku í fjölskyldunni, ótrúlega skrít-
ið. Þetta er bara meðfæddur áhugi, býst ég
við. Það fannst öllum þetta voða skrítið,“ seg-
ir Anita og hlær. „Þegar ég var tíu ára fékk
ég Stóru hestabókina í jólagjöf.“ Bókin hefur
að geyma öll helstu hestakyn í heiminum og
segir Aníta að hún hafi lært þau öll og kunn-
að utanbókar. „Ef ég sá hest í sjónvarpinu
vissi ég nákvæmlega af hvaða hestakyni hann
var og ég gat sagt allt um hann, eiginleika
hans, hvernig væri að vera á baki, uppruna
og þar fram eftir götunum. Ég var algjörlega
hestasjúk og er enn.“
Þegar Aníta var sex ára gömul fékk hún að
fara á reiðnámskeið, sem var þó aðeins fyrir
börn sjö ára og eldri. „Ég tuðaði svo mikið í
mömmu að við fengum undanþágu. Upp frá
því fór ég að biðja um hest og fékk fyrsta
hestinn 14 ára gömul,“ útskýrir Aníta. Þá
varð ekki aftur snúið. 16 ára gömul var hún
komin í sveit og vann við að temja og þjálfa
hesta á sumrin samhliða skóla. „Þegar ég var
18 ára gömul gat ég ekki lengur sætt mig við
að vera í skóla og aðeins með nokkra hesta í
hesthúsi á veturna, svo ég sótti um í Bænda-
skólanum á Hólum. Þá var ekki skilyrði að
vera með stúdentspróf eins og er frekar
strangt í dag. Ég komst inn og kláraði fyrsta
og annað ár árið 2003 og tók mér síðan gott
hlé þar til ég útskrifaðist árið 2013.“
Vill leiðrétta misskilning um
íslenska hestinn
Í millitíðinni lagði Aníta land undir fót og
heimsótti Kentucky í Bandaríkjunum, þar
sem hún tamdi og sýndi íslenska hestinn á
hestasýningum. Einnig fór hún til Sviss að
temja og þjálfa íslenska hesta. „Ég tók þátt í
stærstu hestasýningu í heimi, sem nefnist
Apassionata, og var það draumi líkast, eitt af
því skemmtilegasta sem ég hef gert um æv-
ina. Mikið er lagt í sýninguna, þar sem knap-
ar eru í alls konar búningum, málaðir í fram-
an, og þetta er virkilega sjónrænt og
skemmtilegt. Þar var ég að kynna íslenska
hestinn.“
Aníta segir að mikill misskilningur sé er-
lendis um íslenska hestinn. Hann þyki víðast
hvar frekar vera smár skrauthestur heldur
en sá kraftmikli og stælti hestur sem hann
sé. „Það er mjög leiðinlegt hversu algengt
það er að fólk telur hann ekki merkilegan. Ís-
lenski hesturinn er mjög kröftugur hestur og
að auki hefur hann þann sérstaka eiginleika
að hafa fimm gangtegundir. Yfirleitt eru
hestar aðeins með þrjár gangtegundir svo að
þetta er einstakt en það gerir þjálfunina
flóknari fyrir vikið,“ segir Aníta. Þó nokkur
fjöldi hesta er fluttur út, sérstaklega til
Þýskalands og Skandinavíu og aðeins til
Bandaríkjanna. Þeir finnast þó víða um heim
og til að mynda er íslenski hesturinn kominn
til Hawaii.
„Að kynna íslenska hestinn erlendis er í
raun ástríða mín og mér finnst fátt jafn
áhugavert og að leiðrétta þennan misskilning,
sýna flotta hesta með góðum reiðmönnum og
afhjúpa raunverulegt andlit þeirra.“
Hvað tekur nú við?
„Ég verð að viðurkenna að mig langar að
skjótast til útlanda og taka lífinu rólega á
ströndinni. Annars eru ýmsar hugmyndir á
döfinni sem verða að fá að koma í ljós síðar.
Ég hugsa að það sé fátt sem falli ekki í
skuggann á þessu ævintýri en það verður að
koma í ljós. Í það minnsta hefur tamninga-
gjaldið hækkað töluvert eftir þetta, ætli nokk-
ur hafi efni á mér?“ segir þessi flotta hesta-
kona hlæjandi að lokum.
Morgunblaðið/Kristinn
Aðeins fjórir knapar héldust á baki alla leiðina af 48 keppendum, enda er riðið á lítið tömdum hest-
um. Aníta var ein af þessum fjórum sem héldust á baki en hinir þrír voru líka konur.