Morgunblaðið - 26.06.2014, Blaðsíða 22

22 UMRÆÐAN Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚNÍ 2014
✝ Árný Guð-mundsdóttir
(Adda) fæddist í
Vestmannaeyjum
27. júlí 1926. Hún
lést á Landspít-
alanum Fossvogi
18. júní 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Sig-
ríður Árnadóttir,
f. 29. ágúst 1902,
d. 4. ágúst 1986,
og Guðmundur Guðmundsson,
f. 11. október 1891, d. 13. októ-
ber 1947. Systir Árnýjar er
Jóna Kristjana Guðmunds-
dóttir, f. 31. mars 1931.
Eiginmaður Árnýjar var
Magnús Pálsson, f. 9. nóv-
ember 1923, d. 18. febrúar
2014.
Fram til 1960
var Árný búsett í
Vestmannaeyjum
en flutti þá til
Reykjavíkur og
hóf búskap með
Magnúsi Pálssyni.
Þau bjuggu lengst
af í Árbæjarhverf-
inu. Þegar Árný
flutti til Reykja-
víkur hóf hún
störf í Skólavörubúðinni í
Tjarnargötu og síðar Náms-
gagnastofnun við Laugaveg
þar sem hún vann til starfs-
loka.
Útför Árnýjar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 26. júní
2014, og hefst athöfnin kl. 15.
Þetta var búið að vera erfitt ár
hjá Árnýju Guðmundsdóttur.
Heilsu manns hennar, Magnúsar
Pálssonar frænda míns, hafði
hrakað stöðugt, en hann lést svo í
febrúar síðastliðnum. Alla daga, í
öllum veðrum, ferðist hún í
strætó á Borgarspítalann, í
Landakot og síðast á Hrafnistu.
Alla daga þangað til heilsan leyfði
ekki meira.
En svona hafði Adda alltaf ver-
ið ósérhlífin og samviskusöm.
Sjálfur mun ég ávallt verða henni
þakklátur í minningunni. Sér-
staklega er það mér minnisstætt
hvernig hún og Maggi tóku okkur
þegar móðir mín lést eftir mjög
erfið veikindi í desember 1969.
Aðfangadagskvöldið 1969 er mér
ógleymanlegt og var í raun upp-
haf að nýjum kafla í lífi okkar
pabba og systur minnar. Ég held
ég muni enn kræsingarnar, for-
réttur, aðal- og eftirréttur, allt
upp á danskan máta, enda hafði
Adda verið við hússtjórnarnám í
Danmörk. Við nutum gestrisni
þeirra næstu jól þar á eftir eða
þangað til við systir mín fórum
sjálf að búa. Sjálfur heimsótti ég
þau ávallt heim á aðfangadag með
börn mín og barnabörn, það var
alltaf tilhlökkunarefni að heim-
sækja Magga og Öddu í
Hraunbæinn.
Rúnar Sveinbjörnsson.
Frænka mín, hún Adda
frænka, er dáin, komið er að
kveðjustund og ótal minningar
koma upp í hugann þegar ég
hugsa til hennar. Aðeins fáar
verða rifjaðar upp hér en aðrar
geymdar í banka minninganna.
Adda frænka var frænka með
stóru F. Umhyggja var stór þátt-
ur í fari hennar og fékk ég og fjöl-
skylda mín að njóta þeirrar um-
hyggju í ríkum mæli. Hún var
hreinskilin og hreinskiptin og
hafði sterka réttlætiskennd.
Meðal bernskuminninga
minna er eftirvæntingin og til-
hlökkunin sem ríkti í huga mér
þegar heimsókn til Öddu og
Magga í Hraunbæinn var fram-
undan. Ávallt var tekið vel á móti
ferðalöngunum frá Eyjum því að
gestrisni var Öddu í blóð borin.
Ekki voru kræsingarnar af verri
endanum, maturinn hennar Öddu
sá besti í heimi enda hafði hún
gengið í húsmæðraskóla í Dan-
mörku.
Í Heimaeyjargosinu stóð heim-
ili hennar opið fyrir flóttafólkinu
og lítið gert úr þeirri fyrirhöfn að
taka á móti fimm manna fjöl-
skyldu og öllu sem henni fylgdi.
Heimilinu var umturnað, útbúin
flatsæng á stofugólfinu og séð til
þess að öllum liði sem best miðað
við aðstæður.
Á námsárum mínum í Reykja-
vík gat ég alltaf leitað til Öddu ef
með þurfti og ósköp var gott að
kíkja í heimsókn þegar heimþráin
sótti á hugann.
Dætur mínar nutu líka gest-
risni Öddu frænku. Í keppnisferð-
um þurftu þær oft að fá að gista
og þá var dekrað og stjanað við
þær á allan hátt. Og eitt er víst að
ekki fóru þær svangar frá henni.
Í huga Katrínar Helenu var
heimsókn í Hraunbæinn eini til-
gangur Reykjavíkurferða og að
þeirri heimsókn lokinni átti að
fara aftur í Herjólf.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær
(Höf. ók.)
Með þessum orðum kveð ég
Öddu frænku mína og þakka
henni fyrir samfylgdina, um-
hyggju, alúð og tryggð. Hún verð-
ur mér ætíð ógleymanleg.
Blessuð sé minning hennar.
Þín
Kristín.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka þegar ég kveð hana
Öddu frænku mína. Adda lést á
Landspítalanum, Fossvogi að
morgni 18. júní sl., aðeins fjórum
mánuðum eftir að hún missti
hann Magga.
Adda var móðursystir mín og
svo miklu meira en það. Hún var
einstök kona, fór m.a. ung í skóla í
Danmörku með vinkonum sínum
og átti hún yndislegar minningar
frá þeim tíma. Í siglingar fór hún
á togara með Magga auk þess
sem þau ferðuðust mikið bæði
innanlands og utan. Ógleyman-
legt er mér sumarfríið sem ég fór
í með þeim þegar ég var lítil,
tjaldferðalag um landið, það var
mikil upplifun fyrir 7 ára stelpu.
Alla tíð hef ég átt gott samband
við Öddu. Það var alltaf svo gott
að koma til hennar og Magga.
Þegar ég hóf nám í menntaskóla
hafði ég annað húsnæði í ná-
grenni við þau en það var miklu
notalegra að vera meira og minna
hjá þeim og þar styrktist sam-
band okkar enn frekar.
Gestrisni hennar var með af-
brigðum og kom ég og síðar við
Guðmundur ekki í heimsókn án
þess að þiggja góðgerðir.
Heimili þeirra í Hraunbænum
hefur verið eins og hótel fyrir fjöl-
skylduna sem bjó í Vestmanna-
eyjum. Alltaf hefur það staðið
okkur opið og þegar eldgos hófst í
Eyjum þá flutti öll fjölskyldan inn
á þau og bjó hjá þeim í margar
vikur. Alltaf voru þau boðin og
búin að aðstoða okkur og keyra
hvert sem þurfti.
Hin síðari ár hugsaði Adda
fyrst og fremst um Magga sem
ekki var heilsuhraustur. Eftir að
hann lést í febrúar sl. kom í ljós að
hún gekk ekki heil til skógar og
fór hún allt of fljótt frá okkur.
Við söknum þín svo mikið en
þökkum þér kærlega fyrir sam-
fylgdina.
Minning þín lifir með okkur.
Lilja og Guðmundur.
Í dag fylgjum við síðasta spöl-
inn í þessu jarðlífi yndislegri móð-
ursystur, henni Öddu frænku eins
og hún var ávallt kölluð í fjöl-
skyldunni.
Árný
Guðmundsdóttir
Það getur verið erfitt að
fá þrautreyndan kollega
til að skilja einfaldan
texta, sem skrifaður er að
gefnu tilefni. Ef til vill
vantar viljann.
Jón Steinar Gunn-
laugsson, hæstarétt-
arlögmaður, vill ekki skilja
kjarna málsins í grein
minni í Morgunblaðinu 21.
júní sl. Í grein hans í
Morgunblaðinu tveimur
dögum síðar, þann 23.
júní, heldur hann áfram að
segja frá vondum vinnu-
brögðum dómara, en í
fyrri grein sinni hafði
hann krafið dómara svara
við nokkrum spurningum
varðandi vinnubrögðin.
Í minni grein tók ég
ekki afstöðu til meintra af-
glapa dómarans og ég geri
það ekki nú.
Það var ekki ætlun mín,
að halda því fram, að lög-
maðurinn og aðrir borg-
arar megi ekki spyrja um
hvað sem þeim sýnist í
blaðagreinum sínum, og
skrifa ádeilugreinar um
dóma, en lögmaðurinn hef-
ur alla tíð verið liðtækur
við það. Það var ætlun
mín að segja þá skoðun
mína, að enginn geti kraf-
ist þess, að dómarar
standi í blaðaskrifum um
dóma sína. Allir, sem ég
hef heyrt í, virðast hafa
skilið þetta og lýst sömu
skoðun.
Allir, sem vilja skilja
þetta, gera það. Allir, sem
vilja átta sig á því að
blaðadeilum milli dómara
og borgara, hvort sem
þeir eiga hagsmuna að
gæta eða ekki, lýkur aldr-
ei, en eins og sagði í grein
minni: „… sennilega eru
ýmsir, sem hlakka til að
sjá starfandi dómara og
fyrrverandi fara að kasta
skít hvor í annan í fjöl-
miðlum“.
Um smekk verða aðrir
að dæma. Sjálfsagt finnst
einhverjum ósmekklegt af
mér að skipta mér af
gagnrýni Jóns Steinars á
störf dómstóla.
Ekki get ég ætlast til að
eiga síðasta orðið í rök-
ræðum við lögmanninn.
Ég ætla því að láta þetta
nægja.
Axel Kristjánsson
Enn um blaða-
skrif dómara
Höfundur er lögmaður.
Jesús er Guð
þinn, því aldrei
skalt gleyma.
Hann gengur við
hlið þér og leiða
þig vill. Þú eilífa
lífið átt honum að
þakka. Hann
sigraði dauðann
og lífið gaf þér.
Guðs son á himni
nú vakir þér yfir.
Hann gleymir ei
bæn þinni hver
sem hún er. Líf
mitt sé falið þér,
eilífi faðir. Faðm-
inum þínum ég
hvíla vil í.
Sigurtákn lífsins
Ef þú getur tekið undir
þessa litlu trúarjátningu hér
að ofan með mér minntu þig
þá daglega á að þú nýtur
þeirrar blessunar að mega
signa þig kvölds og morgna
og um miðjan dag. Og ég hvet
þig til að gera það óspart og
vera ekki feiminn við það. Því
að signingin er ekki aðeins
trúarjátning heldur einnig
hljóðlát bæn án orða. Bæn um
varðveislu í öllum aðstæðum.
Bæn um æðruleysi og frið,
styrk og kjark til að takast á
við sérhvert verkefni. Bæn
um að vera leiddur í gegnum
daginn og borinn á bæn-
arörmum þegar þú getur ekki
gengið sjálfur og ert við það
að gefast upp. Hún er tákn
um þakklæti og er bæn um
blessun. Hún fyllir okkur
innri friði sem enginn og ekk-
ert megnar frá okkur að taka.
Signingin er krossmark,
sigurtákn lífsins. Hún minnir
okkur á hverjum
við tilheyrum,
hver við erum og
hvert við þráum
að stefna. Því er
svo ólýsanlega
gott að mega
signa sig hvar og
hvenær sem er.
Fyrir hvert
verkefni hvers-
dagsins, stórt
sem smátt, og
taka þannig
stefnuna fram á
við.
Andvörp sem
ekki verður
í orð komið
Signum okkur
og andi Guðs
mun biðja fyrir
okkur með andvörpum sem
ekki verður komið í orð. Hann
vill leggja okkur lið og veita
okkur allt hið besta í stóru og
smáu. Gleymum ekki að ekk-
ert getur gert okkur viðskila
við kærleika Guðs.
Hugur Guðs, kærleikur,
friður og náð er svo margfalt
meiri, dýpri og stórkostlegri
en hugarafl okkar nær. Hann
sér lengra, dýpra og hærra en
auga okkar, hugur og stund-
argirndir. Þess vegna er svo
gott að signa sig og fela sig
þannig honum á vald í öllum
aðstæðum og fá að treysta á
miskunn hans, náð, visku og
handleiðslu.
Signingin, eins og bænin al-
mennt, er lífsstíll. Hún er
ekki spurning um orðalag
heldur hugarfar og hjartalag.
Góðum Guði sé dýrðin. Því að
hans er mátturinn um eilífð.
Verum ekki
feimin við að
signa okkur
Eftir Sig-
urbjörn
Þorkelsson
Sigurbjörn Þorkelsson
» Signingin er
ekki aðeins
trúarjátning
heldur hljóðlát
bæn.
Höfundur er ljóðskáld
og rithöfundur.
✝ Erlingur HelgiEinarsson
fæddist í Reykjavík
17. september 1937.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 3. júní 2014.
Foreldrar hans
voru Einar Ermen-
reksson múrara-
meistari, f. 16. maí
1913, d. 6. mars
1990, og Guðfinna
Jóna Jóhannsdóttir, f. 4. júlí 1906,
d. 21. mars 1967. Erlingur var
elstur barna þeirra, en eftirlif-
andi systur hans eru Ingunn
Erna, búsett á Húsavík, og Sig-
ríður sem býr í Reykjavík.
Erlingur ólst upp í Reykjavík
og bjó þar meðan hann lifði.
Lærði bókband í Iðnskólanum í
Reykjavík, og starfaði
lengi við það, meðal
annars í Gutenberg
og Ísafoldar-
prentsmiðju. Var
einnig liðtækur hljóð-
færaleikari og lék á
trommur og harm-
óniku með ýmsum
þekktum tónlist-
armönnum.
Árið 1962 kvæntist
Erlingur Jóhönnu
Sóleyju Hermanníusdóttur og
áttu þau þrjú börn, en þau eru:
Björn, f. 14. apríl 1963, Guðbjörg,
f. 30. desember 1964, og Guðfinna
Ósk, f. 11. ágúst 1969. Barnabörn
Erlings eru sjö og barnabarna-
börn fjögur talsins.
Útför Erlings fór fram 19. júní
2014.
Það var eins og að fara aftur í
tímann að setjast með Erlingi föð-
ur mínum í stofunni, þar sem
harmónikan, húsgögnin, gamla
útvarpstækið og vínylplöturnar
voru á sínum stað. Það mátti
glöggt sjá að á þessu heimili var
ekki lifað fyrir veraldlega hluti
sem þjónuðu engum tilgangi.
Meira að segja sjónvarpið af
gömlu sortinni og veröldin eins og
svarthvít mynd í minningunni.
En minningin um föður minn er
mér í alla staði kær, enda þótt það
gæti stundum reynst hulin ráð-
gáta að vita hvar hann væri þá og
þá stundina, enda var hann að
vissu leyti einfari sem fór sínar
leiðir í lífinu. Og einhverju sinni
um miðjan vetur hvarf hann
skyndilega í hríðarkófið og börnin
í nágrenninu fóru að spyrja hvar
hann væri. Var þá fátt um svör.
Svo einn daginn birtist hann
aftur og drengurinn á heimilinu
gat lagt frá sér bókina um Hjalta
sem kom heim, og urðu þá fagn-
aðarfundir. Og harmónikan tók að
hljóma og trommukjuðarnir þyrl-
uðust með ógnarhraða, og nokkrir
valinkunnir hljóðfæraleikarar
fengu hann til að leika með sér á
dansleikjum, í útvarpi og á hljóm-
plötur sem enn eru til. Hann var
einn af þessum hæfileikamönnum
sem létu ekki mikið fyrir sér fara,
og oft spurði maður sjálfan sig,
hvað ef? Einhvern veginn hefur
mér alltaf fundist sem þarna
leyndust ónýttir hæfileikar. Má
ætla að uppeldisárin hafi að
nokkru mótað lífshlaup föður
míns, sem fæddur var í Reykjavík
og ólst þar upp frá unga aldri, þar
sem ekki var alltaf öruggt skjól að
finna.
Ungur að árum kynntist Er-
lingur móður minni, Jóhönnu Sól-
eyju, sem var einbirni og kom frá
sveitaheimili góðvildar og hlýju.
Má segja að uppeldisaðstæður
þeirra hjóna hafi verið um margt
mjög ólíkar. En þau gengu í
hjónaband árið 1962 og eignuðust
þrjú börn, sem auk mín eru Guð-
björg, búsett í Reykjavík, og Guð-
finna Ósk sem býr í Noregi. Voru
samskipti föður míns við okkur
systkinin alla tíð góð, sem og við
maka okkar og börn, enda þótt
þau hefðu gjarnan mátt vera
meiri. Engu að síður var alltaf
stutt í grínið hjá mínum góða föð-
ur, sem hafði unun af tónlist og lék
fimlega á hljóðfæri sín, og var
vandvirkur og nákvæmur í öllu
því er hann tók sér fyrir hendur.
Svo sem að eiga við gamalt út-
varpstæki sem móðir hans átti og
sérfræðingar höfðu afskrifað. Í
minningunni, alls kyns mælar, vír-
ar og hátalarar, á milli þess sem
gripið var í trommurnar eða
harmónikuna góðu. Svo einn góð-
an veðurdag var komið vor, og
eitthvað ógreinilegt fór að berast
frá Útvarpshúsinu á Skúlagötu.
Löngu síðar sátum við feðgarn-
ir í stofunni góðu og lögðum á ráð-
in. Áform okkar voru þau að halda
í hljóðver og taka upp nokkur lög,
en svo liðu dagar og vikur og ver-
öldin varð önnur en áformað var,
þannig er lífið. Faðir minn var
skyndilega horfinn, líkt og sá er
upp hafði risið.
Á þeim heimilum þar sem faðir
minn bjó voru tvær myndir í önd-
vegi er fylgdu honum alla tíð.
Önnur var af móður hans, en hin
af almættinu og var jafnan á nátt-
borðinu svo sem sjá mátti hið ör-
lagaríka kvöld þegar gullna hliðið
opnaðist og geislar kvöldsins gáfu
sorgmæddum sálum innri frið.
Björn Erlingsson.
Faðir okkar Erlingur Helgi
Einarsson var fæddur og uppal-
inn í Reykjavík og var elstur
þriggja systkina. Systur hans eru
Ingunn Erna, búsett á Húsavík,
og Sigríður sem býr í Reykjavík.
Elli eins og hann var oft kall-
aður, bjó á uppvaxtarárum sínum
á Laugavegi, síðan í Nökkvavogi
og á Langholtsvegi. Systkinin
voru samrýnd og áttu margar
góðar samverustundir á Fjölnis-
vegi 12, þar sem móðir þeirra
Guðfinna var vinnukona.
Pabbi lærði ungur bókband í
Iðnskólanum í Reykjavík og lauk
þaðan sveinsprófi rúmlega tvítug-
ur. Hann vann í mörg ár hjá Rík-
isprentsmiðju Gutenberg og Ísa-
foldarprentsmiðju.
Lærði einnig á trommur hjá
Guðmundi Steingrímssyni, sem
var jafnframt góður vinur hans,
og hélst sú vinátta til dauðadags.
Eins lærði pabbi á harmóniku hjá
Karli Jónatanssyni tónlistar-
manni. Pabbi spilaði á hinum ýms-
um dansleikjum og samkomustöð-
um. Hann var félagsmaður í
Harmónikufélagi Reykjavíkur.
Pabbi giftist móður okkar, Jó-
hönnu Sóleyju Hermanníusdótt-
ur, árið 1962 og voru þau búsett í
Reykjavík, en slitu síðar samvist-
um. Þau eignuðust þrjú börn, okk-
ur systurnar og Björn bróður okk-
ar.
Það var mikið áfall að fá fréttir
af því að þú, elsku pabbi, værir
fallinn svo skyndilega frá. Þú sem
hafðir alltaf verið frekar góður til
heilsu og lagðist aldrei inn á
sjúkrahús allt þitt líf. Þér var annt
um okkar líðan, og hafðir áhyggj-
ur ef einhver veiktist eða átti í erf-
iðleikum. Upp koma minningar
um föður sem var góðhjartaður,
trúaður og næmur og var alltaf
stutt í hláturinn.
Þú dáðir tónlist og varst sjálfur
góður tónlistarmaður, og jafnvíg-
ur að spila á trommur og harm-
óniku. Þegar við systkinin komum
í heimsókn, var oftast talað um
jazz- og harmónikutónlist, og var
Erlingur Helgi
Einarsson