Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.09.2014, Blaðsíða 4

Elsje og koma henni til hjálpar.
„Ég fór að leita að henni, fann að
mér var illt í ökklanum og var svo-
lítið ringlaður. Ég heyrði hana kalla
þar sem hún lá á grasbala við
skurðinn.“
Fyrstur til að koma á vettvang
var flutningabílstjóri sem Jan veit
ekki hvað heitir en hann verður
þessum ókunnuga manni ávallt
þakklátur. „Hann er okkar fyrsti
engill í þessu. Af mörgum. Hann
hringdi í 112 og beið eftir sjúkra-
bílnum með okkur.
Hann kvaðst ekki mundu yfirgefa
okkur og það er erfitt að útskýra
en sú setning var mér mikilvæg.
Það kom einhver ró yfir mig. Hann
náði í teppi handa okkur og passaði
vel upp á okkur.“
Þegar sjúkrabílarnir komu var
ljóst að hjónin voru alvarlega slös-
uð og þyrla Landhelgisgæslunnar
var kölluð til. Flutti þau Jan og
Elsje til Reykjavíkur. „Við kom-
umst allavega til Reykjavíkur –
reyndar ekki á þeim fararskjóta
sem við óskuðum okkur en samt,“
segir Jan og getur ekki annað en
brosað.
Alvarlegir áverkar
Þegar þyrlan lenti við Landspít-
alann voru þau skoðuð af læknum.
„Elsje var mjög alvarlega slösuð og
þurfti að fara í aðgerð til að stöðva
innvortis blæðingu. Hún var með
fimm brotin rif, vinstra herðablaðið
var brotið, miltað skemmt, ósæðin
og íslensku heilbrigðiskerfi. „Við
þökkum Guði hvern einasta dag að
hafa lifað þetta slys af, sem og öllu
læknaliðinu sem hjálpaði okkur. Án
vörubílstjórans, sjúkrabílsins, lög-
reglunnar, þyrlunnar, læknanna og
hjúkrunarfólksins hefðum við trú-
lega ekki geta farið heim til barna
og barnabarna okkar.“
Fóturinn í gifsi og
hálsinn í kraga
Í dag eru þau Jan og Elsje að
braggast en það mun líða langur
tími þar til þau verða alveg laus við
verki. „Nú erum við kominn heim
til Hollands, til barna okkar, barna-
barna og vina. Ég er enn með
kraga utan um hálsinn og fóturinn
er enn í gifsi en ég vonast til að
losna við þetta dót eftir tvær vikur.
Elsje er að vinna í að hreyfa hand-
legginn og að draga djúpt andann
og öndunin hjá henni er að skána
með hverjum deginum.“
Vilja ljúka hringnum
Þrátt fyrir slysið segir Jan að þau
muni koma aftur. Suðurlandið með
öllum sínum töfrum er eftir. „Við
viljum ljúka við ferðina sem hófst
sjöunda ágúst. Við sáum ótrúlegt
landslag en eigum Suðurlandið al-
veg eftir. Við munum koma aftur.
Hvenær það verður á eftir að koma
í ljós – en ætli við förum þá ekki
bara á bíl,“ segir Jan brosandi út
að eyrum.
Hjónin á Landsspítalanum. Elsje
í símanum að hringja heim að
tala við börnin og barnabörnin.
Láta vita að allt sé í lagi.
Munu snúa aftur þrátt
fyrir lífshættulegt slys
HOLLENSKU HJÓNIN JAN OG ELSJE LUIJK SLÖSUÐUST Í ALVARLEGU MÓTORHJÓLASLYSI Á SNÆFELLSNESI Í ÁGÚST. ÞRÁTT FYRIR LÍFSREYNSLUNA
SEGJA ÞAU AÐ ÞETTA SUMARFRÍ HAFI VERIÐ EITT ÞAÐ BESTA. ÞAU ERU FULL ÞAKKLÆTIS TIL ALLRA SEM KOMU AÐ SLYSINU.
V
indurinn feykti okkur af
veginum og við lentum
ofan í skurði sem var
þar við hliðina á. Ég
rotaðist, veit ekki hve
lengi og hélt ég væri í lagi þegar ég
rankaði við mér.
Mér var illt, ég gat hreyft höfuðið
og gat gengið en ég fann ekki kon-
una mína. Engin orð geta lýst því
hvernig mér leið á þessu augnabliki
– að uppgötva að við höfðum lent í
slysi og finna ekki konuna sem mað-
ur er búinn að vera giftur í 31 ár.“
Hollendingurinn Jan Luijk og
kona hans Elsje lentu í alvarlegu
mótorhjólaslysi hinn 13. ágúst á
Snæfellsnesi og þurfti þyrla Land-
helgisgæslunnar að sækja hjónin.
Þau Jan og Elsje komu með Nor-
rænu hingað til lands frá Færeyjum
og ætluðu að keyra hringinn í
kringum landið á Honda Goldwing
1800 mótorhjólinu sínu. Jan er 58
ára og Elsje tveimur árum yngri.
„Við ákváðum að fara til Íslands
því við elskum Skandinavíu og
landslagið sem þar er að finna.
Náttúran er svo ótrúleg á þessum
stöðum og fólkið jafnvel ótrúlegra.
Við áttum eftir að keyra um Fær-
eyjar og Ísland og ákváðum að gera
það í þessu sumarfríi,“ segir Jan.
Þau höfðu verið á ferð í sex daga
þegar slysið varð. Þegar þau komu í
Borgarnes á sjötta degi lá leiðin á
Snæfellsnes þar sem þau gistu í tvo
daga og nutu lífsins. Það átti eftir
að breytast þegar þau stigu á hjólið.
Áttu aldrei séns
„Þegar við vöknuðum að morgni
þessa dags man ég að veðrið var
fallegt. En vindurinn uppi á vegi
blés kröftuglega. Við ætluðum að
keyra til Reykjavíkur og vera þar í
tvær nætur, það var áætlunin.
Það er allt í lagi að keyra mót-
orhjól í vindi svo framarlega sem
hann kemur beint á mann – og
þannig var hann fyrst. En skyndi-
lega fór að blása frá vinstri,“ segir
Jan og verður alvarlegri.
„Mótorhjólið er stórt og þungt
með lokuðum hliðum. Í hliðarvindi
þarf maður svolítið að halla sér upp
í vindinn og þannig keyrðum við í
smástund. Allt í einu lægði vindinn
og það varð logn. Ég varð að hafa
mig allan við til að rétta hjólið af –
annars myndum við detta.
Þegar ég var að reyna að rétta
hjólið af og allt virtist vera fallið í
ljúfa löð kom ofsalega öflug vind-
kviða, helmingi öflugri en það sem
við höfðum verið að keyra í og við
áttum aldrei möguleika. Við keyrð-
um út af.“
Bílstjóri fyrstur á vettvang
Þegar Jan hafði raknað úr rotinu
gerði hann sér ekki grein fyrir
hversu alvarlega slasaður hann
væri. Fyrsta hugsun var að finna
líka og lungað rofið. Eftir að
læknar rannsökuðu mig, fundu þeir
út að vinstri ökklinn var brotinn og
að það var brot í 6. hálshryggjarlið.
Þannig að þetta var alvarlegt en ég
þurfti ekki á umönnun að halda.
Elsje var þrjá daga á gjörgæslu-
deildinni en hún var flutt á Hring-
braut þar sem hún var til 28. ágúst.
Þá var hún orðin nógu sterk fyrir
flug og okkur var leyft að fljúga
heim.“
Jan segir að hann þakki æðri
máttarvöldum fyrir lífgjöfina sem
4 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14.9. 2014
Þyrla Landhelgisgæslunnar
sótti tvo alvarlega slasaða sem
lent höfðu í vélhjólaslysi á
Snæfellsnesi.
Þyrlan lenti skömmu fyrir
klukkan tólf með þá slösuðu
við Landspítalann í Fossvogi.
Talið er að vindhviða hafi
feykt hjólinu út af veginum
með þeim afleiðingum að
ökumaður hjólsins og farþegi
köstuðust nokkra metra af
hjólinu.
Talsverður vindur er á
svæðinu samkvæmt frásögn
lögreglu.
Lögreglan hefur ekki grun
um að hraðakstur hafi átt sér
stað er slysið varð.
FRÉTT MBL.IS
AF SLYSINU
* Þrátt fyrir þessa lífsreynslu okkar segjum við bæði, þettavar eitt af okkar betri fríum. Íslendingar geta verið stoltiraf fólkinu sem vinnur á sjúkrahúsum landsins.
Jan og Elsje Luijk
Þjóðmál
BENEDIKT BÓAS
benedikt@mbl.is
Jan og Elsje í vikunni heima í Hollandi. Fótur hans enn í gifsi og hálskraginn á
sínum stað en áverkar hennar ekki jafn sjáanlegir en þeim mun alvarlegri.