Frúin - 01.10.1963, Page 12

PÁLL melsted og thora melsted.
3. nóv. 1909.
(Gullbrúðkaupskveðja frá Kvennaskóla Reykjavíkur).
Blessuð tíð, sem heimur ber ykkur hjónum
Heillum krýndan gullin-brúðkaupsdag;
Liðnar tíðir svífa fyrir sjónum,
Sjáið þessa stund með gleðibrag!
Löng var samvist, lofsæl brautin farna,
Léð varð fáum svo að hálfna öld;
Einstakt dæmi, enda mun þess gjarna
Endurminzt af Snælands-barn fjöld.
Dagur þver og nálgast tekur njóla,
Njólan sú, sem öllum kveðin er;
Þiggið þá frá ykkar eigin skóla
Óskamálin fram sem berum vér;
Njótið gömul gulls í heiðurs-sveigi
Geisla við, er blíðust kvöldsól ljær,
Og er sezt hún, sæmdar fylgi degi
Svo sem heiðnótt beggja minning skær.
Stgr. Thorsteinsson.
— Kvennaskólinn í Reykjavík er
fjögurra ára skóli, segir skólastjórinn.
Nemendur koma með fullnaðarpróf
úr barnaskóla og eru víðsvegar að af
landinu, þótt meirihluti þeirra sé úr
Reykjavík. í skólanum eru að jafn-
aði um 225 nemendur.
— Háir húsnæðisleysi ekki starfi
skólans? spyrjum vér frú Guðrúnu.
— Jú, það gerir það, segir hún. í
skólanum eru fjórar bekkjardeildir
og hver bekkur er tvískiptur.
— Teljið þér hagkvæmara að hafa
skólana ekki mjög stóra?
— Ég tel það réttara. Það er nauð-
synlegt, að kennarar hafi samband
við nemendurnar, ef vel á að takast.
Allt eftirlit er erfiðara, ef fjöldi nem-
enda er mikill, og við viljum, að
skólareglum okkar sé framfylgt.
— Hvernig er með félagslíf í skól-
anum?
— í Kvennaskólanum eru félög
námsmeyja, t. d. málfundafélagið
„Keðjan“ og bindindisfélag. Náms-
meyjar gefa út skólablað, og er sér-
stök ritnefnd úr þeirra hópi, sem sér
um það. Námsmeyjar hafa dansæf-
ingar og svo árshátíð, og sjá þær
sjálfar um skemmtiatriði. Ennfremur
hafa þær svokallað „eplakvöld“
fyrsta laugardag eftir jólaleyfi. Þar
sýna stúlkur úr hverjum bekk
skemmtiatriði, og kennurum er boð-
ið upp á veitingar, síðan er skemmt
sér við söng og dans. í skólanum er
líka starfandi íþróttafélag, og stúlk-
urnar urðu mjög glaðar, er þær unnu
skólaboðsundið í vetur. Þær höfðu
oft áður verið neðarlega, en unnu í
þetta sinn.
— Við höfum heyrt, að skólanefnd
starfi við skólann.
— Já, það er rétt. Formaður henn-
ar er frú Sigríður Briem Thorsteins-
son, og með henni eru séra Bjarni
Jónsson, vígslubiskup, sem hefur
starfað í nefndinni í 48 ár, frú Lauf-
ey Þoreirsdóttir og Aðalsteinn Eiríks-
son, fulltrúi, og skólanefndin hefur
unnið ákaflega mikilvægt og gott
starf í þágu skólans. — Nemenda-
sambandið, en formaður þess er frú
Regína Birkis, hefur einnig veitt
skólanum mikinn stuðning.
— Hve margir kennarar eru við
skólann?
— Tíu fastir kennarar auk stunda-
kennara.
— Er ekki erfitt að fá kennara?
— Nei, kennaraskorturinn er
meiri úti á íandi en hér í Reykjavík.
Ég sé, að það er enginn vandi að
fylla síður „Frúarinnar“ með því að
ræða við frú Guðrúnu, en við verð-
um nú að láta staðar numið að sinni.
Ég ber að síðustu upp eina, að vísu
ekki óvenjulega, spurningu við frú
Guðrúnu. Frú Guðrún er húsmóðir
og á indælt heimili Hún á þrjá sonu
og var gift Jóni Jóhannessyni pró-
fessor, en missti mann sinn fyrir sex
árum. Og þótt manni virðist skóla-
stjórastarfið við þennan stóra skóla
vera ærið nægt viðfangsefni, virðist
heimili hennar ekki vera neitt tóm-
stundastarf. Auk þess fæst frú Guð-
rún við ritstörf, og er bók hennar
„Skáldkonur fyrri alda“ mörgum
kunn, og mun von á öðru bindi fyrir
jól í vetur. Og spurningin var eitt-
hvað á þessa leið:
— Eigið þér ekki erfitt með að
annast heimili yðar ásamt skóla-
stjórastörfunum?
— Ég álít það aðalstarf hverrar
konu að ala upp börnin sín.
Ég horfi undrandi á þessa konu og
verður hugsað til margra, sem ég
þekki og alltaf eru að tala um, hvað
þeir hafa mikið að gera. Samtalinu
er nú lokið og frú Guðrún fylgir tíð-
indamanni til dyra. Er ég hugsa um
samtal okkar á leiðinni heim, varð
mér einna minnisstæðast það, sem
hún sagði við mig að skilnaði:
— Það, sem hver og einn hefur
lært, verður ekki frá honum tekið,
á hverju sem gengur.
*
Heimurinn er í hættu, meðan allir
vilja ráðast á aðra, án þess að at-
huga sjálfa sig.
( Sókrates.)
Gæfan er eins og konan, því meira
— sem hún gefur, því meira heimtum
við.
(Napoleon.)
Ást verður aldrei mæld með öðru
en þeim fórnum, er hún færir.
(Byron.)
Skynsemin sér gallana. Miskunn-
semin umber þá.
(Schuman.)
Sá þekkir yfirborðið, er með
straumnum flýtur, en grunninn sá
er kafar.
Steinar, sem Egyptar notuðu í
minnismerkin miklu, voru svo þung-
ir, að það tók einu sinni 2000 menn
þrjú ár að flytja einn stein úr nám-
unni í pýramídann, ,sem þá var ver-
ið að reisa.
Ein af sögubókum Forn-Egypta er
pappírsrúlla, sem er 133 fet á lengd.
12
FRÚIN