Frúin - 01.10.1963, Blaðsíða 21

£tœrAta
hcna
í keitni
heitir Katja van Dyk og er frá Hol-
landi. Hún er 2,32 metrar á hæð,
skólaus — og 157 kíló á þyngd.
Skórnir hennar eru númer 52. Vont
er að vera of lítill, en verra er að
vera of stór. Samt er Katja van Dyk
ekki óhamingjusöm manneskja.
Henni segist svo frá:
„Þegar ég var stelpa, var mér sagt
að borða hafragrautinn minn, svo
að ég yrði stór og sterk. Ég borðaði
hann nú sjaldnast, en samt varð ég
býsna stór, hvort sem það var nú af
því, að ég þrjózkaðist við að hlýða
þessum tilmælum eða ekki. Mig hef-
ur alltaf langað til að skoða mig um
í heiminum, og það hlotnaðist mér,
á þennan hátt. Nú er ég búin að sýna
mig um allan heim — og sjá mig um
í öllum heiminum. — Foreldrar mín-
ir voru í meðallagi á stærð, og litla
systir mín varð heldur ekki nema
1.90. — Ég varð að hætta í skóla,
þegar ég var 10 ára gömul, því að
allir bekkir og stólar urðu of litlir
handa mér. Þegar ég fermdist var
ég farin að nota skó númer 52, og
nú þarf ég 7 og Vi metra í dragt
handa mér og ég nota hanzka númer
14. Ég verð alltaf a« panta þrjú dús-
in af sokkum í einu frá verksmiðj-
unni, minna fæ ég ekki afgreitt. Það
eina sem ég get fengið í búð, sem er
við mitt hæfi, eru vasaklútar. Ég
er oftasí í góðu skapi. En mér finnst
stundum svolítið raunalegt að sjá
litlar velklæddar konur horfa í búð-
arglugga — það fyrirfinnst ekki sú
verzlun í heiminum, þar sem ég get
keypt föt að mínu hæfi. Ég get held-
ur ekki farið út á götu, án þess að
verði umferðarstöðvun. En ég kann
vel við mig úti í sveit, finnst gaman
að búa til mat og lesa góðar bækur,
vinna í höndunum og ég hef yndi af
listum. Mér finnst mjög gaman að
fara í leikhús, en ég verð að gæta
þess að setjast ekki framarlega, þá
mótmælir fólkið aftar í salnum. —
Ég hef reynt margt skemmtilegt á
ferðalögum mínum. T. d. fékk ég
einu sinni að setjast í rafmagnsstól-
inn í Alabama, — það var að vísu
enginn straumur á honum þá! Ég er
góð vinkona Ingos og margra frægra
hnefaleikárakappa. Aldrei gleymi ég
þegar við Boy McCormick sýndum
fyrir góðgerðarstofnun einu sinni.
Hann var heimsmeistari í léttvigt.
Hann lamdi mig hvað eftir annað í
nefið. Loksins fór þetta að fara í
taugarnar á mér og ég sló til hans
og Boy þeyttist yfir kaðlana.
Þegar ég gisti á hóteli, verður að
setja saman tvö rúm til að ég geti
lagzt niður. Ég borða heilt brauð í
morgunmat, drekk heila könnu af
kaffi og borða mikið smjör — í há-
deginu kemst ég af með tvær til
þrjár tylftir af buffum — þ. e. a. s.
þetta er sagt um mig, en í raun og
veru borða ég alls ekki svo voðalega
mikið — ég verð að passa upp á lín-
urnar! — Ég hef aldrei haft minni-
máttarkennd af stærðinni — eigin-
lega hefði ég heldur kosið að vera
höfðinu hærri en lægri! Þegar öllu
er á botninn hvolft, eru það innri
verðmæti hverrar manneskju, sem
skipta máli. Ég á því láni að fagna,
að geta séð fyrir mér sjálf, og gleðst
þegar áhorfendur mínir geta haft
gaman af mér. Lífið getur veitzt öll-
um örðugt, en það verður að hafa
sinn gang. — Ég gæti vel hugsað
mér að giftast, eins og allar aðrar
konur, — en hann yrði að vera höfð-
inu hærri en ég!“
FRÚIN
21