Frúin - 01.10.1963, Blaðsíða 38

DULRÆN EFNI:
Sté^
SeHÁ
Þegar ég var sextíu ára, veiktist
ég snögglega af nýrnatæringu. Það
var mín fyrsta sjúkdómslega, þóttist
ég því viss um að hún yrði líka sú síð-
asta. Ég var ekki óánægður yfir því.
Fólk mitt hafði nóg efni, og dauð-
inn, ,sem ég hélt endi tilveru minn-
ar, fannst mér ákjósanlegri en þraut-
ir þær, sem ég leið. Ég hafði aldrei
lagt mikið upp úr kenningum kirkj-
unnar, en álitið dauðann endi alls.
— Ég var búinn að vera veikur fáa
daga, þegar frændur mínir komu til
að kveðja mig í síðasta sinn. Litlu
eftir það missti ég meðvitundina. Hin
fyrsta einkennilegt breyting var, að
mér fannst líkami minn svífa í lausu
lofti, og sá ég þá læknirinn og heim-
ilisfólkið vera að ganga út og inn
um husið. Ég fann svo sem ekkert
til eftir þetta. Stundum svaf ég, að
mér fannst, nokkrar mínútur, ,svo fór
ég að sjá sýnir. Framliðnir frændur
og vinir komu hver af öðrum inn í
herbergið og töluðu til mín. — Þetta
var nú aðeins byrjun að því, sem
ég varð að líða, og sem mínar líkam-
legu þjáningar ekki komust í neinn
samjöfnuð við. Engin orð fá lýst
þeim kvölum, sem ég hélt að væri
draumur. Þar sem ég alla mína æfi
hafði verið efnishyggjumaður, gat ég
engan veginn skilið sjálfstæðan anda
án líkama. Nú voru allar líkamlegar
þjáningar horfnar, og fannst mér ég
vera orðinn heilbrigður, nema að því
leyti að á mér lá einhver angistar
þungi. Ég gekk um húsið aftur og
fram, úr einu herbergi í annað og
stundum út á hlaðið, en svo strax
aftur inn að rúmi mínu. Svo reyndi
ég að gera ýmsar hreyfingar, en ég
gat ekki hrært mig. Ég sá fólkið
vera að gráta og heyrði það tala
hljóðlega hingað og þangað um hús-
ið. — Aftur fór ég að sjá suma af
Eftirfarandi frásaga er iitið sýnis-
horn af hinum mörgu orðsendingum
dáinna manna, er stöðugt birtast í blöð-
um og ritum spiritista. Mér kom til
hugar að mörgum, sem lesa um hinar
miklu fyrirburðarannsóknir þessara
tíma, þætti gaman að lesa eitthvað af
þvi tæi, og óneitanlega er margt í
skeytum þessum allskemmtilegt og
jafnvel lærdómsríkt, en harla misjöfn
eru þau. Um sannleiksgildi þeirra og
hvaðan þau eru upprunnin, verður hver
og einn að álykta sjálfur, á það legg
ég engan dóm. -— Þýð.
Þorskabítur þýddi úr Progressive Thinkers.
kunningjum mínum, sem ég vissi að
voru dánir, einnig nokkur ókunnug
andlit. Ég reyndi að nugga augun og
sagði við sjálfan mig: ,,Ég vildi að
ég gæti fengið að deyja strax, ef ég á
á annað borð á að deyja. Allt er betra
en þessi voðalega marðtröð." Ég fann
engan sársauka, en hélt að hugar-
vinglið ætlaði gera mig brjálaðan.
Ég sagði við sjálfan mig: „Ætlar
þetta aldrei að taka enda?“
Loksins, — ef til vill eftir 3 eða 4
daga, er mér fannst sem heil öld. —
kom sonur minn, sem dáinn var fyrir
mörgum árum, til mín og sagði:
„Komdu með mér, faðir. Nú er allt
búið.“ — Hvað var búið? Var ég dá-
inn? Nei, allt þetta var draumur. Ég
gat ekki verið dauður, ég bæði heyrði
og sá; hvernig gat ég verið dauður?
Samt hafði ég meðvitund um það,
að eitthvað mikið hefði komið fyrir,
því að ég sá konu mína og börnin
koma að rúmi mínu, öll flóandi í tár-
um, og ég heyrði einhvern segja, að
nú væri ég skilinn við. Sagði ég þá
við sjálfan mig: „Þetta er allt draum-
ur. Guð minn góður, — ef nokkur
guð er til, — þá láttu mig deyja.“
—í sama bili ávarpaði mig gamall
maður, klæddur rauðri skikkju, með
þessum orðum: „Sonur minn, enginn
dauði er til.“ Þetta vakti athygli mína
um augnablik, og ég fór að undra
mig yfir því, 'hvers konar hugsana-
afbrigði þetta væri, og sagði því:
„Þessu get ég ekki trúað. Mig er enn
að dreyma. Ég vil vakna! Ég vil
vakna! Gefið mér að drekka! Gefið
mér að drekka!“ — Fjandinn hafi
það allt ,saman!“ Ég þreif í hárið
og togaði í skeggið og barði mig ut-
an, stökk upp úr rúminu og hljóp
aftur og fram um herbergið, en eng-
inn virtist veita mér eftirtekt og eng-
inn sótti mér að drekka. Ég hljóp
fram í eldhúsið þangað sem vatnið
var, en þegar ég ætlaði að grípa bolla
á borðinu, var ég svo máttlaus, að ég
gat ekki lyft honum. Hvað meinti
þetta allt saman? Ég sneri aftur inn
í svefnhús mitt, og sá að búið var
að breiða hvítt lak yfir rúmið mitt.
Þá hrópaði ég hátt: „Hjálp! Hjálp!
Er mig að dreyma? Eða er ég orð-
inn bandvitlaus?“ Enginn veitti mér
hina minnstu eftirtekt. Loksins fór
ég út úr húsinu í gremju, settist á
stól, sem stóð á framdyrapallinum og
grét. Ekki veit ég hvað lengi ég sat
þarna, því eg sofnaði innan skamms.
En svo vaknaði ég við það að heyra
nokkra af nágrönnum mínum vera
að tala við son minn. Þeir komu
þangað sem ég sat, og ég heyrði að
þeir voru að ræða um jarðarför. Mig
furðaði á þessu og spurði, hver væri
dáinn, en þeir virtust ekki heyra
hvað ég sagði. Einn af mönnunum
ýtti mér af stólnum, — eða það fannst
mér — og settist .sjálfur í hann. Þá
reiddist ég og bölvaði honum fyrir
ókurteisina, er hann sýndi gömlum
manni, sem þar að auki var nýstig-
inn upp úr legu; en ekki veittu þeir
þessu neina eftirtekt. Þegar hér var
komið atburðum þeim, sem ég er að
skýra frá, tók ég fyrst eftir því, að
ég var í sömu fötum og ég var í þeg-
ar ég veiktist. Ég mundi ekki eftir
að hafa farið í þau aftur. Ég fór
enn á ný inn í herbergið mitt, en þeg-
ar ég ætlaði að taka í hurðina til
að opna, sá ég, að ég var kominn
inn á þess að hafa opnað, og skildi
ég ekkert í þassu, en ég hafði endur-
nærzt svo mikið við hinn stutta blund
á stólnum á dyrapallinum, að ég lét
ekki slíka smámuni trufla mig. Ekki
veit ég hvers vegna ég hafði sterka
löngun til þess að leggjast í rúmið
aftur, nema ef vera skyldi að mér
38
FRÚIN