Frúin - 01.10.1963, Blaðsíða 24

AÐ
ÞRAUKA
SAIUAIM
Smásaga
Anne Marie
eftir
Opffer.
— Eigum við ekki bráðum að
reyna að tína þessar plómur, Elsa-
Maria? sagði Stígur og kom inn með
fullan lófa. — Ef við gerum það ekki,
et ég þær áreiðanlega allar.
„Við“ táknaði einfaldlega Elsu-
Maríu, því að Stígur var alltof stór
og þungur til að geta klifrað upp á
veikar greinarnar, eða það var að
minnsta kosti skoðun sjálfs hans.
— Ég skal athuga, hvort ég hef
tíma til að tína þær í dag, sagði hún
þurrlega.
— Ef hann gerir almennilega skúr,
eigum við bara á hættu, að þær
springi, og þá getum við ekki soðið
þær niður. Já, já, ég veit, það er
óþarfi að minna þig á það — mér
má sama standa, þótt ég fái ekkert
betra en niðursoðnar plómur.
Elsa-María svaraði ekki.
— Jæja, það er bezt að ég komi
mér af stað. Að hugsa sér, ef ég gæti
aðeins setið uppi í tré og hlustað á
öll hljóð náttúrunnar og tínt heims-
ins beztu plómur. Jæja, þeir eru til,
sem geta það.
Skömmu síðar fór hann út um
gerðshliðið. Elsa-María braut saman
blaðið, stakk munnþurrkunni í hring-
inn, sópaði saman molunum, sem
hann hafði sáldrað á dúkinn og gaf
þá fuglunum, sem sátu í næsta tré
og biðu eftir morgunverðinum sín-
um. Stígur hafði aðeins drukkið hálf-
an kaffibolla, svo að hún varð að
hella afganginum, og hann hafði ó-
hreinkað þrjá öskubakka við að
hreinsa pípuna sína.
„Að hugsa sér, ef ég gæti verið
heima og notið lífsins,“ hugsaði Elsa-
María.
Hann gat aldrei skilið, að það var
líka vinna að hafa húshald á hendi
þegar alltaf þurfti að spara á öllum
sviðum, og aldrei var hægt að hugsa
um neinar endurnýjanir eða umbæt-
ur af neinu tagi.
Síminn hringdi. Það var frænka
Elsu-Maríu, sem vildi bjóða henni
með sér í ökuför í bifreið sinni.
— Þú ættir heldur að skreppa hing-
að til mín og hjálpa mér að safna
plómuuppskerunni, sagði Elsa-María.
— Já, það er svo sem þér líkt að
bjóða mér upp á slíkt — nei, ég
þakka þér kærlega fyrir. Það hentar
mér ekki að hanga utan í trjám. Ég
hringi til þín einhvern tíma seinna.
Gerir þú þér annars grein fyrir því,
að þú hefur alltaf einhverja afsökun
á reiðum höndum, þegar ég vil bjóða
þér eitthvað með mér.
— Já, þannig var Elsa-María. Það
var alltaf eitthvað í húsinu eða garð-
inum, sem gera þurfti og ekki var
hægt að fresta, af því að Stígur taldi,
að ekki væri með neinu móti unnt að
draga framkvæmd þess.
— Þið lifið sannarlega góðu lífi
— hafið garð með öllum þessum á-
gætu ávöxtum, var alltaf viðkvæðið
hjá fólki. Enginn hugsaði um vinn-
una og alla ábyrgðina, sem með
fylgdu.
Stígur hafði verið fullur af áhuga
til að byrja með, en ekki hafði liðið
á löngu, áður en hann varð leiður á
garðyrkjustörfunum.
— Við verðum víst bráðum að fara
að lú garðinn — heldur þú ekki, að
kominn sé tími til að klippa rósirn-
ar? Heyrðu, hvers vegna vex græn-
meti nágrannanna miklu hraðar en
okkar? Stígur var alltaf uppfullur
af allskonar uppástungum um það,
sem ætti að gera, en gerði aldrei neitt
sjálfur.
í garði nágrannans voru þau alltaf
tvö um öll störfin. Og þau voru ekki
nísk á bezta áburðinn, sem hægt var
að fá.
Elsa-María klippti gullna dahlíu,
sem var með svo þunga krónu, að
grannur stilkurinn bar hana varla.
Hún kom krónunni fyrir í víðri skál.
Svo reif hún öll visnuðu blöðin af
pelargóníunum — þær voru alltaf
svo duglegar að vaxa og svo þakklát-
ar.
Þakklæti varð sífellt sjaldgæfara
„varningur“ — að minnsta kosti með-
al manna.
Elsa-María settist andartak í nýja
garðstólinn hans Stígs. Sólin hellti
geislum sínum yfir marglitt rósa-
skrúðið — en hvað öll blómin þrifust
og döfnuðu, og býflugurnar suðuðu
jafnt og étt. Bara að hún gæti notið
einhverrar aðstoðar af Stígs hálfu.
Skömmu síðar fór hún út með
körfu og ávaxtaklippu. Hún gekk
rakleiðis að plómutrénu, en sá svo,
Afbrýðisemi getur verið bezta lyf
24
FRÚIN