Fréttablaðið - 26.10.2013, Side 35

LAUGARDAGUR 26. október 2013 | HELGIN | 35
Nokkrir atburðir
í ævi Helenu
1954 Fyrsta platan kom út þegar Helena
var 12 ára, með jólasálmunum Heims um
ból og Í Betlehem. Hún var tekin upp í
Dómkirkjunni og organistinn, Páll Ísólfs-
son, lék undir.
Helena kom fram sem dægurlagasöng-
kona í fyrsta skipti fimmtán ára á
rokktónleikum í Austurbæjarbíói með
hljómsveit Gunnars Ormslev sem hitaði
upp fyrir Tony Crobie og hljómsveit.
Hjá Atlantic kvartett var Helena fyrst
ráðin söngkona, þá 16 ára. Kvartettinn
spilaði í Alþýðuhúsinu á Akureyri. Áður
hafði hún sungið nokkrum sinnum með
hljómsveit José Riba.
Íslenskir tónar gáfu út plötu með
fjórum metsölulögum frá Evrópu,
sungnum af Helenu. Eitt þeirra var
Hvítir mávar sem varð gífurlega vinsælt
og langlíft.
Helena og Finnur Eydal, klarínettu-og
saxófónleikari, giftu sig eftir þriggja ára
samband. Hún var nítján ára og hann
tuttugu og eins.
Platan Í sól og sumaryl kom út með
samnefndu lagi, ásamt Maríu Ísabel,
Hoppsa bomm og fleiri sívinsælum
lögum. Hún er söluhæsta platan sem
Helena hefur sungið inn á til þessa.
Finnur, eiginmaður Helenu lést, en
áður hafði hún hjúkrað honum heima
í fjögur ár.
að kenna við Tónlistarskólann á
Akureyri, sem hann hafði unun af.
Í lokin fékk hann stórt heilablóðfall
þar sem hann lá á Landspítalanum,
ég rétt náði til hans áður en hann dó.
Það var ómetanlegt. Við gerðum alla
hluti saman og mér fannst dásam-
legt að við værum saman á þess-
ari stundu líka.“ Nú í nóvember eru
sautján ár frá því Finnur lést, 56 ára
að aldri. Blessuð sé minning hans.
Ekkert mávapex
En líf Helenu heldur áfram, hún
er heilbrigðin uppmáluð og kveðst
jákvæð manneskja að eðlisfari.
„Það er gott að horfa bara á gullnu
skýin,“ segir hún brosandi. „Ég sef
vel, jafnvel þótt eitthvað bjáti á,
það er ég þakklát fyrir. Ég fer út
að ganga á hverjum einasta degi og
reyni að borða hollt. Ég á þrjú börn
og elska að knúsa barnabörnin en
þau búa bara í Reykjavík og Banda-
ríkjunum. Það skemmtilegasta sem
ég geri er að syngja með mínum
gömlu félögum sem ég hitti oft. Í
mínum huga eru þeir alltaf strák-
arnir. Ég var að skrifa vinkonu
minni í Svíþjóð tölvupóst um dag-
inn og endaði á að segja. „Jæja, nú
verð ég að hætta, því ég er að fara
að syngja með strákunum.“ Hún
skrifaði um hæl. „Þú meinar auð-
vitað körlunum.“ Ég var svo móðg-
uð að ég svaraði henni ekki einu
sinni.“
Nú er sólódiskur í undirbúningi
hjá Helenu. Fyrsti sólódiskurinn
á ferlinum. Hún segir þar meðal
annars verða ný lög frá íslensk-
um höfundum. „Hálfum mán-
uði áður en Jóhann G. Jóhanns-
son dó rétti hann útgefandanum
mínum umslag með níu lögum
sem hann merkti mér. Það finnst
mér dásamlegt. Ég tek örugglega
eitthvað af þeim.“
Hún ætlar þá sem sagt ekki að
taka sín gömlu lög? Nei, það verð-
ur ekkert Á skíðum skemmti ég
mér eða mávapexið, eins og Raggi
Bjarna kallar Hvíta máva. „Hel-
ena mín, komdu og syngdu hérna
með mér mávapexið.“
Ekki er hægt að sleppa Hel-
enu án þess að minnast á Helenu-
stokkinn fræga, hún er einmitt
með hann á bókarkápunni. Skyldi
hún ekki ánægð með að hafa
auðgað íslenskuna með því orði?
Hún hlær. „Það var alls ekki ég
sem gaf stokknum þetta nafn. Ég
heyrði það í fyrsta skipti í sjón-
varpsþætti með Stuðmönnum þar
sem Egill Ólafsson var að tala um
þetta hljóðfæri og segir: Ja, við
köllum þetta nú alltaf Helenu-
stokk.“ Ég fann hvernig ég kaf-
roðnaði. Á menningarnótt á Akur-
eyri í lok ágúst var ég að syngja
með Retro Stefson, strákum af
þriðju kynslóð frá mér. Það var
mjög skemmtilegt. Ég valdi lagið
María Isabel og tók stokkinn með
mér. Pallurinn var neðst í gilinu,
við Hótel Kea og svakalega öflugt
hljóðkerfi, fólkið allt í Gilinu og
kirkjutröppunum. Ó, þetta var svo
gaman, alveg ógleymanlegt.“
1954
1957
1958
1959
1961
1972
1996