Læknablaðið - 15.06.2001, Síða 49

UMRÆÐA & FRÉTTIR / UNGAR KONUR í LÆKNASTÉTT
Læknar eru ekki eínkynja
INGIBJÖRG HlNRIKSDÓrnR ER UNGUR SÉRFRÆÐINGUR
í háls- nef- og eyrnalækningum og heyrnarfræði. Hún
kom frá sérnámi í Svíþjóð árið 1997 og hóf störf við
Heyrnar- og talmeinastöð íslands en fékk fljótlega
sérfræðingsstöðu við Landspítalann Fossvogi sem
hún gegnir nú. Hún var auk þess með eigin stofu í
sérgrein sinni þar til hún ákvað að minnka við sig
vinnu er dótlir hennar fæddist fyrir tveimur og hálfu
ári.
Ingibjörg er formaður Félags háls- nef- og
eyrnalækna og hefur verið virk í ýmsum
félagsmálum, ekki síst innan Félags kvenna í
læknastétt á Islandi.
Ingibjörg ákvað strax á unglingsárum að læra
eitthvað sem tengdist heilbrigðisgeiranum og í
menntaskóla tók hún þá ákvörðun að fara í
læknisfræði. í hennar bekk voru þau sex sem fóru
í læknadeildina, fjórir strákar og tvær stelpur. Pað
dró ekki úr henni. En þegar í læknadeildina var
komið voru aðstæður í náminu að breytast nokkuð
því hennar árgangur var sá fyrsti sem numerus
clausus var beitt á. Hvaða áhrif hafði það á hana og
félaga hennar?
„Það var mjög sérstakt andrúmsloft í hópnum
og mikill samkeppnisandi. Þá voru samkeppnis-
próf í lok fyrsta árs, þannig að fólk sat saman í
heilan vetur áður en kom að því að sía úr hópnum.
Hópar mynduðust og innan þeirra héldu nem-
endur saman. Ég tel þessa aðferð ekki góða, að
halda fólki í heilan vetur í þessari samkeppni, þótt
engin aðferð sé í raun góð. Þess vegna tel ég betra
að vera með einhvers konar inntökupróf.“
Glerþakið skoðað
Undir lok sérnámsins var Ingibjörg við störf á
sjúkrahúsi í Svíþjóð og þar kynntist hún í fyrsta sinn
að kynjum væri mismunað og rak sig óþyrmilega
undir glerþakið sem oft er talað um að konur finni
fyrir er þær vilja komast eitthvað lengra en sumum
körlum þykir henta. „Mér og öðrum konum sem
voru þarna ungir sérfræðingar, fannst að okkur væri
haldið niðri miðað við karlana. Þeir fengu meiri
stuðning og fleiri tækifæri, bæði á sviði rannsókna og
í klínískri vinnu. Þeim var ýtt fram á meðan konunum
var haldið niðri. Hins vegar vildu þeir sem réðu
málum á sjúkrahúsinu endilega halda í konurnar á
vinnustaðnum, því konur eru oftast mjög góður
starfskraftur. Þeir vildu halda í þær til að vinna
vinnuna á gólfinu."
Var þetta ástand rœtt íþínum hópi? Ingibjörg Hinriksdóttir á
„Já, það var mikið rætt og flestar mjög ósáttar sólbjörtum degiásvölum
við ástandið. Ég hætti fljótlega og fór í mína Landspítala Fossvogi.
undirsérgrein annars staðar, því ég vildi ekki vinna
á deild þar sem andrúmsloftið væri þannig. Þess
má reyndar geta að þessi deild var síðar kærð til
jafnréttisnefndar í Svíþjóð, svo ástandið var
nokkuð sérstakt."
„Ingibjörg, þú þarft ekki svona há laun, þú ert
einhleyp og átt engin börn!“
„Ég átti þó eftir að kynnast sams konar hugsunar-
hætti aftur þarna úti, þegar ég var í fyrsta skipti að
semja um laun sem sérfærðingur. I Svíþjóð á maður
að semja um laun við yfirmann sinn og ég var að
semja um laun í fýrsta skiptið. Ég gerði ákveðna
kröfur, var búin að kanna hvað ungum sérfræðingum
væri greitt bæði á þessum stað og öðrum í kring og
tala við fagfélagið, þannig að ég vissi alveg hvaða
kröfur ég var að gera. En þá segir yfirmaður minn við
mig: „Ingibjörg, þú þarft ekki svona há laun. Þú ert
einhleyp og átt engin börn!“
Sástu hann fyrir þér segja þetta við jafnaldra
karlmann?
„Þú getur rétt ímyndað þér það. Ég fór í hart og
Læknablaðið 2001/87 549