Læknablaðið - 15.09.2012, Blaðsíða 42

UMFJÖLLUN O G GREINAR
í sundhæft ástand. Ég taldi meiri Iíkur
en minni á því að hún gæti keppt, síðan
funduðu þjálfarinn hennar og liðsstjóri
sundfólksins og þeim fannst reynandi að
halda henni inni, ekki síst vegna þess að
hún þurfti að synda í boðsundsveit auk
einstaklingskeppninnar og sú sveit gat
ekki tekið þátt ef þessi stúlka forfallaðist.
Ég tappaði blóði úr olnboganum, við það
fékk hún meiri hreyfigetu og prófaði
aðeins að synda, það gekk þokkalega vel.
Daginn sem hún keppti tappaði ég aftur
af henni snemma um morguninn og setti
smá deyfingu inn í liðinn. Henni gekk
ágætlega og líka tveimur dögum seinna,
þá jafnaði hún sinn besta tíma í boðsundi
þannig að hún stóð sig svakalega vel.
Síðan voru allskonar vandamál að
glíma við. Það var mikill hiti í London
þegar við komum út en áður hafði verið
rigning og kuldi, þannig að þegar við
komum var fullt af frjókornum í loftinu.
Það blossaði upp mikið ofnærni sem
líktist kvefi og jafnvel flensu og þurfti að
meðhöndla nokkra útaf því. Svo voru smá
vandamál hjá nokkrum í handboltaliðinu,
sum var dálítið erfitt að eiga við en allt
leystist þetta ágætlega."
- Var stressandi að vera einn?
„Ég gat ráðfært mig við aðra lækna
þó ég væri sá eini íslenski. Þjónusta
Ólympíunefndarinnar var mjög fín. Hún
var með lækna til staðar, sportlækna,
heimilislækna og tannlækna og
bauð einnig upp á góða aðstöðu til
röntgenmyndatöku og blóðrannsókna.
Síðan er ég farinn að þekkja lækna sem
fylgja Ólympíuliðunum, þeir funda
árlega eða annað hvert ár og ég hef mætt
á þá fundi undanfarið. Því hafði ég góð
sambönd. Svissneska liðið sem var í húsi
með okkur var með stóran lyfjaskáp og 5
eða 6 lækna. Síðan voru Norðmenn, Svíar
og Danir rétt hjá okkur líka með fullt af
læknum svo ég var ekkert einn."
- Hafðir þú eitthvað með lyfjapróf
Ólympíufaranna að gera?
„Nei, allir okkar keppendur fóru
í lyfjapróf hér heima, það er sérstök
lyfjanefnd á vegum íþróttasambands
íslands sem sér um slíkt. Við vorum búin
að fá svörin áður en lagt var upp og það
var enginn sem féll. Auðvitað getur fólk
dælt í sig lyfjum á eftir en það er mjög
mikið um próf á Ólympíuleikunum og
enginn vill vera rekinn heim."
Dýrmætt að geta leitað hver til annars
- Er mikið að gera hjá læknum í kringum
þá sem stunda keppnisíþróttir?
„Já, við bæklunarlæknar erum
skurðlæknar en það er svolítið misjafnt
hvað menn leggja áherslu á, það getur
til dæmis skipst upp í Iiðskiptaaðgerðir,
hryggjaraðgerðir, barnalækningar eða
slysalæknisfræði. Einnig gerum við
mikið af liðspeglunum. Ástæða þess að
við sinnum mikið íþróttafólkinu er að
það lendir svo oft í liðþófaskemmdum,
krossbandaáverkum eða að öxl fer úr
liði. Þá getum við hjálpað vel til. Síðan
er misjafnt hversu vel læknar fylgja fólki
eftir og því veltur það oft á áhuga þeirra
sjálfra hvort þeir fylgja liðum til útlanda.
Læknir fer alltaf með keppendum á
smáþjóðaleika, með knattspyrnulands-
liðinu og handboltalandsliðinu. En það
er ekki regla að læknir fari með öðrum
liðum, til dæmis skíðalandsliðinu, þó
þykir það æskilegt ef það fer um langan
veg að keppa eins og til Asíu.
Brynjólfur Jónsson hefur verið með
handboltaliðinu í fjölda ára, þar á undan
var það meðal annarra Stefán Carlsson.
Sveinbjörn Brandsson og Gauti Laxdal eru
með fótboltalandsliðið. Ágúst Kárason
og ég sjáum hins vegar um íþróttafólk
íþróttasambands íslands, þannig að
flestir sem eru á afreksstyrkjum og lenda
í meiðslum koma til okkar. Við sem
sjáum um stærstu liðin störfum flestir í
Orkuhúsinu og erum í góðu sambandi.
Það er dýrmætt að geta leitað hver til
annars, ekki síst er gott fyrir okkur
þessa yngri að geta Ieitað til „gömlu"
reynsluboltanna."
Konur í minnihluta bæklunarlækna
- Eru aðallega karlmenn í þinni sérgrein?
„Sumar bæklunaraðgerðir eru
dálítið erfiðar lfkamlega, eins og
liðskiptiaðgerðir, hryggjarskurðlækningar
og slysalækningar og þess vegna
hafa konur ekki mikið sótt í þetta fag.
Erlendis hafa þær hins vegar farið
meðal annars í handaskurðlækningar
og fótaskurðlækningar. En nú er
meirihluti þeirra sem útskrifast úr
læknadeild konur svo það gætu orðið
æ færri sem velja bæklunarlæknisfræði
sem sérgrein. En konur þurfa ekki
að forðast hana því hún býður upp á
mjög fjölbreytt starfi. Til dæmis eru
íþróttalækningar ekki líkamlega erfitt
fag. Þar eru að koma ýmsar meðferðir
inn, til dæmis við sinavandamálum,
einnig liðspeglunaraðgerðir og
sprautumeðferðir. Það er hægt að vinna
við þetta fag þannig. Konur geta allt sem
við karlar getum en þær hafa kannski
miklað sumt fyrir sér og það getur verið
erfitt í sérfræðináminu að standa lengi í
liðskiptiaðgerðum og hryggjaraðgerðum.
En þegar það er búið er hægt að fara beint
í liðspeglunaraðgerðir sem eru léttari og
vinna eingöngu við þær, hvort sem þær
tengjast íþróttafólki eða ekki.
Liðspeglunaraðgerðir er nokkuð
sem læknanemar kynnast ekki, því þær
eru ekki lengur gerðar á Landspítala
heldur eingöngu á einkastofum úti í bæ,
aðallega í Orkuhúsinu en líka víðar. Því
þarf að vera samstarf milli háskólans og
einkageirans varðandi svona læknisfræði,
svo unglæknar kynnist þessu fagi."
Vinnum upp smæðina á íslandi
- Segðu okkur aðeins frá námi þínu.
„Ég byrjaði í læknisfræðinni árið
1989, kláraði hana 1995 og fékk íslenska
lækningaleyfið 1996. Hóf svo framhalds-
námið á Borgarspítalanum, var eitt ár á
skurðdeild, hálft ár á svæfingu og eitt
og hálft ár á bæklunarskurðdeild. Sem
deildarlæknir fékk ég að gera meira
og meira í slysalæknisfræði. Þá voru
speglanir aðeins inni á spítalanum en
síðan færðust þær á St. Jósepsspítalann
og þaðan út á einkastofurnar. Ég fór svo
til Malmö í Svíþjóð 1999, var aukalega á
handaskurðdeild og lýtalæknadeild og
lauk sérfræðináminu 2003 og doktorsnámi
2005, svo þetta tók dálítið langan tíma.
Síðan flutti ég heim til íslands 2006."
- Fórstu strax að vinna í Orkuhúsinu?
„Já, ég vinn eingöngu í Orkuhúsinu.
Hópurinn sem ég sinni skiptist eiginlega
í tvennt, annars vegar eru þeir sem eru í
íþróttum og lenda í álagsmeiðslum út af
þeim og svo er annar hópur sem fær hægt
og rólega vaxandi verki, til dæmis í öxl, og
lendir í að sinar klemmast. Það fólk á oft
erfitt með að sofa útaf verkjum á nóttunni
en þeir verkir tengjast ekki beint áverkum.
Slík vandamál er hægt að laga með lið-
speglun, vinna á bólgum og losa um
klemmuna með því að taka smá beinnabba.
482 LÆKNAblaðið 2012/98