Bæjarins besta - 22.12.2010, Blaðsíða 22

22 MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2010
Tveimur mánuðum síðar vorum
við byrjuð að deita á Ísafirði. Ég
varð bálskotinn í henni og hef
verið það síðan.”
– Þið Rabbi hafið verið miklir
perluvinir. Hélduð þið sambandi
þar til yfir lauk hjá honum?
,,Já, við gerðum það. Við Arna
fluttum til Svíþjóðar í fjögur ár,
á meðan ég var í gítarnáminu, og
þá var auðvitað minna samband
en Rabbi heimsótti mig einu sinni
þangað og Dedda reyndar líka.
Við Rabbi vorum bara eins og
bræður. Ég sakna hans gífurlega
mikið. Ég hugsa oft um það hvað
við værum að bralla saman í tón-
listinni hefði hans notið lengur
við. Við náðum að gera eina sóló-
plötu saman, Í álögum sem kom
út 2002. Það var mikið áfall fyrir
mig að missa hann.
Rabbi var gífurlega sterkur
persónuleiki. Hann hafði mikla
útgeislun og hæfileika til að laða
að sér fólk. Ég hafði stundum
smá minnimáttarkennd yfir því
hvað hann geislaði mikið á með-
an ég var alltaf frekar feiminn og
inni í mér. Hann átti svo auðvelt
með að eiga eðlileg og óþvinguð
tjáskipti við hvern sem er. Maður
hafði samt ákveðinn aðlögunar-
tíma áður en hann fór, því hann
gekk með sjúkdóminn lengur en
flestir. Það var svo mikil barátta
í honum en allir vissu hvernig
þetta myndi enda.”
– Svo var hann líka frábær
trommari?
,,Já, og ekki bara það því hann
var einnig mjög hugmyndaríkur
tónlistarmaður. Hann var sífellt
að fá nýjar hugmyndir en ég þurfti
alltaf, eins og mín er von og vísa,
að setja þær í endurskoðun. Svo
loksins þegar ég var búinn að
samþykkja hugmyndina var hann
búinn að gleyma henni og kom-
inn með aðra. Okkar samstarf
var mjög gefandi.”
– Segðu mér frá þessari plötu
sem var að koma út núna. Ertu
búinn að vera með hana lengi í
maganum?
,,Forsagan er dálítið löng. Ég
gaf út fyrstu sólóplötuna mína
fyrir fimm árum sem hét Ósögð
orð og ekkert meir. Hvatinn að
henni var eiginlega sá að Rabbi
ákvað að fara í pílagrímsför til
Abbey Road hljóðversins í Lon-
don ásamt nokkrum tónlistar-
mönnum. Ég var með í þeirri för.
Þar var síðasta platan hans Rabba
tekin upp. Eftir þessa ferð ákvað
ég að gera eitthvað í mínum mál-
um og samdi efni á þessa fyrstu
sólóplötu mína sem kom út árið
2005.
Svo byrjaði ég á Fall fyrir
svona þremur árum. Kveikjuna
að henni má rekja til þess að ég
samdi tónlist fyrir leikhúsið Drauma-
smiðjuna. Í tengslum við þá sýn-
ingu komu allmargar hugmyndir.
Sumt notaði ég fyrir leikhúsið
og annað ekki. En þarna fékk ég
hugmyndir sem ég ákvað að þróa
áfram.
Þessi plata hefur verið dálítið
tímafrek. Stundum hef ég orðið
alveg brjálaður á þessu og langað
til að henda öllu saman í ruslið.
Svo hef ég tekið gleði mína aftur
og sköpunargleðin hefur haft
vinninginn. Þetta er svona ástar/
haturssamband við listina. Maður
getur nostrað við þetta endalaust.
Á nýju plötunni er mikið um
strengjaútsetningar, þar sem ég
nýti þekkingu mína úr tónlistar-
náminu. Í nánast hverju einasta
lagi á nýju plötunni skrifa ég
eitthvað út fyrir strengi. Þótt ég
sé fyrst og fremst þekktur sem
gítarleikari er þetta alls ekki gít-
arplata. Þetta er miklu frekar plata
tónlistarmanns, sem semur lög,
texta og útsetur.”
– Afhverju þetta nafn, Fall?
,,Það braust lengi í mér hvort
ég ætti að hafa textana á íslensku
eða ensku. Fyrri platan var á ís-
lensku. Svo tók ég ákvörðun um
að hafa textana á ensku. Mér
finnst það stundum þjálla í rokk-
músík þótt það sé sjálfsagt algjör
vitleysa í mér. Mig langaði að
finna titil sem gæti gengið bæði
á ensku og íslensku. Ég var lengi
að hugsa um titilinn Lost. Spessi
vinur minn sagði mér hreinskiln-
islega, eins og hans er von og
vísa, að sá titill væri algjörlega
vonlaus. Einhvern veginn datt
ég svo niður á Fall sem er jafn-
framt heiti á titillagi plötunnar
og fjallar um hrunið. Fall er hins
vegar hugsað í víðara samhengi
og vísar ekki aðeins til þessa
efnahagslega og siðferðislega
hruns sem varð hérna. Titillinn
er líka persónulegur. Maður lifir
og er alltaf í frjálsu falli og veit
ekkert um það hvað fallið verður
langt. Fall þýðir einnig haust á
ensku og á haustin falla lauf-
blöðin. Ég er kominn á sextugs-
aldur og á þeim aldri er lítillega
farið að hausta í lífinu. Maður
fer að hugleiða tímann, takmörk
hans og hverfulleika. Taktur tím-
ans slær hraðar og hraðar og ég
er svolítið upptekinn af því að hlusta
á og halda í við þennan takt.”
– Koma lagasmíðarnar til þín
í draumi, eins og hjá sumum
tónlistarmönnum?
,,Þetta eru svona lítil frjókorn
til að byrja með, ein lítil hugmynd
sem verður síðar að lagi. Kannski
er þetta bara eitthvert þrástef á
gítarinn í upphafi. Síðan bý ég til
eitthvað í kringum það og þetta
vex einhvern veginn. Yfirleitt
enda ég á því að búa til sungnu
laglínuna. Lagasmíð er svona
eins og að byggja hús. Fyrst kem-
ur grind og svo verður húsið til
smám saman. Textinn kemur oft-
ast síðast, eins og innréttingar.
Það að semja texta getur verið
gífurlega erfitt því ég er ekki
ljóðskáld. Ég legg þó áherslu á
þá því textar og konsept skipta
mig miklu máli. Þeir verða að
endurspegla hugsun manns og
líf einhvern veginn. Mínir textar
eru frekar persónulegir, vanga-
veltur um lífið og tilveruna.
Síðustu ár hef ég orðið fyrir
ákveðnum missi þó að hann sé
áreiðanlega minni heldur en hjá
mörgum. Það mótar mann gríðar-
lega í lífinu. Ég missti föður
minn, hann var aðeins 57 ára
þegar hann dó. Svo missi ég
Rabba 2004 og svo fyrir þremur
árum missti ég annan góðan vin
min minn, Jón Gunnar Grétars-
son, fréttamann á RÚV. Við
kynntumst úti í Lundi þar sem
við vorum báðir við nám. Hann
fékk heilaæxli og fór tiltölulega
hratt. Síðan missti ég hálfbróður
minn, Þóri Örn, skömmu síðar.
Hann varð bráðkvaddur í kjölfar
ofneyslu. Þetta mótar þankagang
manns ofboðslega mikið og end-
urspeglast held ég í textunum.
Lífið og hugsunin um takmörk
þess breytir manni mikið. Um
leið kemur annað sem vegur á
móti sem er það að ég hef verið
að eignast barnabörn. Það er hinn
kveikiþráðurinn í sköpunarferl-
inu, að upplifa og finna þessa
hlýju sem skapast á milli full-
orðins og barns. Ég á orðið þrjú
barnabörn. Lára og Arnar eiga
eitt þeirra og svo á sonur minn
Hilmar Snær sem ég eignaðist
áður en ég kynntist Örnu tvö
börn með Guðrúnu Fjólu Guð-
björnsdóttur.”
– Það er mikil sköpun í fjöl-
skyldunni, eru allir krakkarnir
ykkar á kafi í tónlist?
,,Strákurinn okkar, Þórir Rafn-
ar, spilar á gítar og kunni eigin-
lega bara á hann um leið og hann
fékk hann í hendurnar. En hann
hefur ekki dottið í tónlistina eins
og stelpurnar. Lára hefur hins
vegar gefið út þrjár sólóplötur.
Það var svona svipað með hana
eins og Grafík. Fyrstu tvær plöt-
urnar voru ekkert mjög grípandi.
Einkum og sérílagi önnur platan
hennar þar sem hún var mjög
leitandi. Á þriðju plötunni hennar
Surprise er hins vegar mjög að-
gengileg músík sem hefur notið
vinsælda. Lára er með mjög öfl-
ugan umboðsmann í Bretlandi
sem hefur verið að koma henni á
framfæri erlendis og það er hreyf-
ing á hennar málum. Hún hefur
tvívegis farið til Londona að spila
á þessu ári og mun nú í janúar
n.k. spila á tónlistarhátíðinni
Eurosonic í Hollandi. Margrét er
líka að hasla sér völl í tónlistinni.
Hún er í hljómsveitinni Lifun
sem var að gefa út sína fyrstu
plötu og hefur átt lög í toppsætum
vinsældarlista Rásar 2. Lára byrj-
aði að syngja inn á þessa plötu
en svo tók Margrét við og kláraði
hana.”
– Hafa þær tónlistarhæfileik-
ana frá föðurnum?
,,Ég segi nú alltaf að músík-
hæfileikarnir séu frá móðurinni
því að ég hafi enga hæfileika.
Þetta er bara áunnið hjá mér.
Tónlistarhæfileikar liggja ekkert
endilega hjá þeim sem læra tón-
list. Þú getur haft meiri hæfileika
en ég án þess að vita af því vegna
þess að þú hefur ekki lært á hljóð-
færi. Erfðabundnir tónlistarhæfi-
Ungur með rafgítar og hárgreiðslu í takt við tímann.
Rúnar og Arna með frumburðinn, Láru, sem nú
getur sér gott orð sem söngkona og tónlistarmaður.
Grafík. Helgi, Rabbi og Rúnar rokka saman.
Bekkjarmynd úr MÍ. Rúnar er lengst til vinstri í efri röð.