Bæjarins besta - 22.12.2010, Blaðsíða 29

MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2010 29
það allt á bezta veg.
Einstaka sinnum sá hann Beru og
sneri undan, skipti um leið og lézt
aldrei taka eftir henni. En henni fór
nýi stíllinn vel.
Eftir nokkrar vikur í Háskólanum
rakst hann á Ásrúnu og ætlaði að
leika sama leikinn og við Beru, en
hún gekk beint að honum, tók í hand-
legg hans og sagði ,,Á ekki að heilsa
manni? Hvað varð eiginlega af þér?
Ég hélt að við værum félagar í nám-
inu og þú bara lézt þig hverfa. Nú
skulum við fá okkur kaffi.“
Höskuldur sagðist vera á leiðinni
heim og mætti ekki vera að því að
tala við hana. Hún sagðist ekki hlusta
á það og vildi fá hann með sér á
kaffistofuna. Hann játti því. Þegar
hann sá Beru sitja við borð þar inni
stífnaði hann upp og vildi ekki fara
þar inn. Ásrún leit yfir salinn, roðn-
aði, kinkaði kolli og sagðist skilja
það vel. Þá sá hann Friðrik sitja við
borðið með Beru. ,,Komdu heim
með mér“. Þau fóru saman til Ás-
rúnar þegjandi og samt leið honum
ekki illa. Nei, honum leið vel.
Þannig hófst samband þeirra,
eiginlega án þess að þau tækju eftir
því sjálf.
Nú stóð hann í hríðinni og velti
því fyrir sér hvort vandræðin hefðu
byrjað vegna þess að þau voru bæði
brotin og þorðu ekki að setja sam-
bandi sínu nein mörk. Kannski var
það svo kannski ekki. Þetta var fyrir
níu árum.
Allt gekk vel. Það hafði hann hald-
ið. Ásrún kláraði námið á undan
honum og fékk strax vinnu og þau
keyptu sér íbúð á hagstæðum lánum.
Árinu seinna fæddist Elísabet, falleg
ljóshærð stúlka með blá augu, auga-
steinn foreldra sinna. Ásrún tók stutt
fæðingarorlof. Hún vann í Glitfari,
einum af bönkunum sem varð gjald-
þrota. Pressan á starfsfólkið var mikil
og Ásrún vann mikið. Höskuldur
var á síðasta ári í lögfræðinni og tók
að sér að gæta telpunnar með aðstoð
foreldra þeirra beggja, en móðir hans
sá ekki sólina fyrir nöfnu sinni og
samband hans við foreldrana hafði
aldrei verið betra. Þau þekktu líka
foreldra Ásrúnar. Allt gekk vel. Að
loknu lögfræðiprófi fékk Höskuldur
líka starf í banka, Kaupbót, sem var
í mikilli útrás. Þá fengu þau sér au
pair stúlku frá Svíþjóð, Marit, sem
hjálpaði til á heimilinu og sá um
barnið.
Þeim virtist ganga flest í haginn.
Höskuldur vann þó styttri vinnudag
en Ásrún, sem sinnti alls kyns samn-
ingum og útreikningum þeim tengd-
um. Einhvern veginn hefði það frem-
ur átt að vera á starfsviði lögfræð-
inga. En þau voru ánægð. Hún var
talsvert í ferðum til London og Kaup-
mannahafnar með fleiri starfsmönn-
um í bankanum í tengslum við kaup
á fasteignum bæði fyrir bankann og
stóra viðskiptavini og bankinn opn-
aði útibú í Noregi. Skiljanlega tók
það bæði tíma og mikla vinnu. Starf-
ið hans var aðallega í bankanum hér
heima.
Eftir þriggja ára starf var Ásrúnu
boðið að gerast yfirmaður í greining-
ardeildinni í Glitfari. Hann var hins
vegar enn óbreyttur lögfræðingur,
en stefndi á að ljúka prófi til réttinda
sem héraðsdómslögmaður. Eitt
kvöldið bauðst au pair stúlkan til að
gæta Elísabetar og Höskuldur ákvað
að hringja í starfsfélaga sinn og fara
út, fá sér bjór og slaka á. Þeir ætluðu
að ræða saman um námskeiðið og
hvernig bezt væri að ná árangri í
prófinu. Þegar þeir komu á hverfis-
barinn sá hann hvar einn yfirmanna
í Glitfari sat við borð og með honum
kona. Það fór vel á með þeim.
Þetta var Ásrún og svei mér ef
þetta var ekki Jói vinur hans. Honum
var nokkuð brugðið, en ætlaði ekki
að trufla neitt og vildi fara á næsta
bar þegar kunninginn koma auga á
parið og sagði ,,Er þetta ekki konan
þín með honum Jóa?“ Svo gekk hann
að þeim og heilsaði. ,,Gaman að
hitta þig Ásrún. Höskuldur talar allt-
af svo vel um þig.“ Þau höfðu ekki
hizt áður. Ásrún brosti vandræðalega
og leit flóttalega um salinn þar til
hún kom auga á Höskuld. Augu
þeirra mættust. Hann fann að eitt-
hvað var ekki í lagi.
Jói stóð upp gekk til hans og
heilsaði honum. ,,Ég vissi ekki þú
værir Höskuldur hennar Ásrúnar.
Við höfum ekki sézt síðan í Kaup-
mannahöfn um árið. Eru það ekki að
verða sex ár?“ Höskuldur fann
ónotatilfinningu læðast að sér, heils-
aði án þess að segja nokkuð og sagði
við félaga sinn. ,,Við skulum koma
annað.“ Augu þeirra Ásrúnar mætt-
ust og hann sá ekkert þar. Óræður
svipur hennar fylgdi honum á leið-
inni út. Hvað var að gerast? Ekkert,
vonaði hann. Þeir fóru á næsta bar
án þess að segja mikið. Eftir tvo
bjóra þar í þögn tóku þeir upp þráð-
inn um námskeiðið.
Hann kom seint heim. Ásrún var
sofnuð og á eldhúsborðinu var miði,
sem á stóð að hún elskaði hann og
þau þyrftu að tala saman á morgun.
Af því varð ekki því hann var beðinn
um að vinna lengur, en bankinn hans
var að vinna að stórri lántöku og
lögfræðingurinn sem vanur var að
sinna slíku var veikur og því varð
Höskuldur að sinna því. Þegar leið á
daginn varð ljóst að hann yrði að
fara ásamt fleirum til London. Eftir
að hafa árangurslaust hringt í Ásrúnu
til að láta hana vita hringdi hann
heim og náði sambandi við stúlkuna,
Marit, sem ekki hafði heyrt heldur í
Ásrúnu, og bað hana að skila því að
hann væri á leiðinni til London. Þeg-
ar hann kom heim um kvöldið til
þess að taka saman föt og leggja sig
fyrir flugferðina hafði ekkert heyrzt
frá Ásrúnu.
Hann tók saman fötin sín með
aðstoð Marit, sem var elskuleg og
hjálpsöm, en sagði fátt, enda íslenzk-
an ekki orðin góð enn. Þótt hún
talaði við Elísabetu, barnið, var hún
feimin við Höskuld. Hann bauð þeim
góða nótt og sofnaði. Ásrún var ekki
komin þegar hann fór í flug um
morguninn og honum var ekki rótt
og ákvað að hringja þegar til London
væri komið. Flugið gekk vel og
ferðafélagarnir voru þægilegir, enda
svaf hann alla leiðina. Við tóku fund-
ir, þref og málsverðir, yfirlestur
samninga og breytingar á þeim. Öllu
öðru gleymdi hann. En hann velti
því fyrir sér hvort bankinn teldi sig
líka eiga starfsfólkið og hvort það
sogaðist á endanum inn í þennan
lífstíl, hugsunarlaust. Um kvöldið
hringdi hann aftur í Ásrúnu sem
svaraði strax og baðst afsökunar á
því að hafa ekki hringt, en Marit
hefði átt að taka skilaboð. Hún sagð-
ist vera í London á vegum bankans
og hann spurði hvar og með hverjum.
,,Bara þessum venjulega hópi.“
Hann hafði aldrei spurt hvaða fólk
væri í hópnum, en hann vissi hvar
hótel Cumberland var og ákvað að
fara þangað án þess að nefna það við
Ásrúnu.
Þar sá hann þau Jóa saman og
annan sem hann þekkti. Það var Frið-
rik. Þau Friðrik kvöddu Jóa og héldu
í átt að lyftunni. Hann sá að þau fóru
á 5. hæð og tók næstu lyftu og náði
að sjá þau fara saman inn á herbergi.
Hann varð máttlaus í hnjánum og
féll næstum því í gólfið. Svo varð
hann reiður og rauk út. Hann fann
krá rétt utan við hótelið rétt vestan
við Marble Arch. Eftir klukkutíma
var hann orðinn nokkuð drukkinn
og ætlaði heim á hótel. Þá sá hann
hvar Bera kom út úr Odeon bíóinu
og ætlaði að forðast hana. Hún lét
hann ekki sleppa og tók hann með
sér inn á næstu krá. Þar fékk hann
alla söguna. Þau Friðrik voru enn
kunningjar. Þetta hafði verið eitt
skipti sagði hún í Kaupmannahöfn.
Hann hafði verðið þar fyrir Þjóð-
bankann og hitt hana á krá. Hún var
drukkin og leiddist og leiddist út í
þetta ævintýri sem kostaði slit milli
þeirra Höskuldar. Nú var Jói farinn
að leita á Ásrúnu og Friðrik ætlaði
að tala við hana. ,,Hafa þau sofið
saman?“ ,,Ég veit það ekki.“ svaraði
Bera, en svipurinn sagði annað.
Hann saknaði Beru allt í einu.
,,Komdu.“ sagði Höskuldur. Hún
neitaði, sagðist ekki ætla að eyði-
leggja fleiri sambönd. Hann vildi þá
rjúka upp Cumberland og fá skýring-
ar Ásrúnar. Bera talaði hann ofan af
því og fylgdi honum heim á hótelið
hans.
Þar sat hann og drakk meira og
reyndi að sofna. Hvað yrði um Elísa-
betu og hann? Ásrún hélt örugglega
við Jóa.
Daginn eftir hringdi Ásrún í hann
og sagðist vilja tala við hann þegar
hún kæmi heim. Hann sagðist vera í
London og hafa séð hana á Cumber-
land hótelinu með Jóa og Friðrik.
Löng þögn kom í símann. Svo spurði
Ásrún reiðilega hvort hann væri að
njósna um sig. ,,Ég ætlaði bara að
hitta þig. Þú er aldrei heima og alltaf
með þessum bankamönnum.“ Þau
rifust í símanum og hún skellti á hann.
Hann fór heim daginn eftir. Ásrún
kom ekki fyrr en þremur dögum
seinna. Hann var ekki vel á sig kom-
inn og var hálf lasinn. Marit sá um
heimilið og sinnti honum um kvöld-
ið. Hún var góð við Höskuld og það
rann upp fyrir honum að hún var
bráðlagleg. Þau enduðu í rúminu.
Morguninn var vandræðalegur. Mar-
it leit ekki á hann, sá um morgun-
matinn og Elísabetu. Samvizkan var
svo slæm að hann varð verklaus í
vinnunni. Samt skilaði hann skýrsl-
unni. Marit vildi hætta í vistinni þeg-
ar heim kom, en hann gat talið hana
á vera til jóla. Ásrún kom frá London
tveimur dögum seinna og sagði hon-
um frá því að hún væri með barni.
Hann sagði ekkert, spurði einskis
og þorði ekki að hugsa þá hugsun til
enda hver ætti barnið.
Svo fór lífið í fastan farveg líkt og
þau væru bara í bankavinnunni
heima. Þau sváfu í sama rúmi, en
ekki saman. Marit féllst á að vera
fram yfir fæðingu Sigurðar, sem
skírður var í höfuðið á móðurafa
sínum. Hann var feginn því. Smám
saman komst lífið í fastar skorður.
Marit fór til Svíþjóðar og þau Ásrún
fóru að sofa saman í fæðingarorlof-
inu. Þau frestuðu að kaupa stærri
íbúð. Kannski voru bæði efins um
framhaldið. Þau höfðu látið undan
gylliboðum og keypt hlutabréf í
bönkunum. Nú voru þau horfin og
ekkert eftir nema skuldir. Þau fengu
sig bæði flutt vestur, hvort í sinn
bankann eftir hrunið. Þar gekk lífið
betur. Hægt gekk á skuldir.
Fyrir nokkrum mánuðum var
haldinn sameiginlegur vinnufundur
bankanna á Eyri. Þar voru bæði
Friðrik og Jói og reyndar Bera líka.
Ekkert vantaði nema Marit til að
hámarka flækjustigið. Eitt kvöldið
snæddu allir saman og þá sauð upp
úr. Þeir félagarnir urðu drukknir og
fóru þá að metast í kvennamálum.
Höskuldur þagði með sína slæmu
samvizku. Án þess að honum væri
ætlað að heyra það vildu bæði Jói og
Friðrik meina að þeir hefðu sofið
hjá bæði Beru og Ásrúnu. Það lá við
slagsmálum. Þegar þeir hækkuðu
róminn varð honum litið á Ásrúnu
sem var dreyrrauð í framan. Hann
gekk til hennar og spurði af hverju
hún mótmælti þessu ekki. ,,Vegna
þess að ég get það ekki.“ Hann rauk
út frá Ásrúnu. Bera kom á eftir hon-
um og bað hann að gera enga vit-
leysu.
Þau töluðu lengi saman, en Ás-
rúnu gat hann ekki nálgast og vildi
ekki hlusta á hana. Í gær, Þorláks-
messu náði spennan hámarki og hann
hótaði að fara ef hún gerði ekki hreint
fyrir sínum dyrum. Hún reyndi að
skýra fyrir honum málið og sagði að
svona hefði þetta verið í bönkum,
allir hefðu tapað hefðbundnum gild-
um og hann hefði verið upptekinn í
skólanum og sinni vinnu. Það féllu
mörg þung, stór og ljót orð á báða
bóga. Sem betur fer voru börnin
ekki heima. Nú voru tveir tímar í
jólahald. Hann saknaði barnanna og
var feginn að foreldrar þeirra Ásrún-
ar höfðu afþakkað boð um að dvelja
með þeim um jólin.
Hríðina herti. Hann hafði gengið
nokkra hringi um eyrina, ekki tekið
eftir neinu og stóð aftur á höfninni.
Nú heyrði hann símann hringja. Það
var Bera, sem Ásrún hafði leitað til
með vanda sinn. Ásrún hafði marg
sinnis hringt til hans, hann ekki heyrt
í símanum eða ekki viljað. ,,Farðu
heim. Börnin bíða. Þau hafa engum
gert mein. Lögreglan fer að leita að
þér.“ Þau kvöddust og Höskuldur
sneri við og sá lögreglubílinn aka að
höfninni. Þeir voru að leita að hon-
um.
Þegar heim kom, hljóp Ásrún á
móti lögreglubílnum með tár í
augum og þreytuleg og spurði hvort
þeir hefðu ekki fundið hann. Þegar
hann steig út úr bílnum hljóp hún í
fang hans og hann tók við henni og
faðmaði. ‚Ertu kominn heim?“
Höskuldur svaraði því játandi og
sagðist ekki vera saklaus. Hún vissi
það. ,,Börnin bíða. Ég kann ekki
fleiri sögur að segja þeim um fjarveru
þína. Já þú átt Sigðurð. Við skuldum
halda jól og svo ákveðum við fram-
haldið.“ Hún þakkaði lögreglumönn-
unum sem brostu og óskuðu gleði-
legra jóla, fegnir að þetta mannshvarf
var leyst á farsælan hátt og höfðu
orð á því.Margar hugsanir fóru um
huga þeirra er börnin komu hlaup-
andi á móti þeim. Hríðinni hafði
slotað. Jólaljósin skinu í þorpinu.
Sjórinn var nærri orðinn sléttur eins
og hendi væri veifað. Það lygndi í
huga þeirra. Hann sá hana fyrir sér
sex ára gamla og fannst hún koma á
móti sér þegar Elísabet kastaði sér í
fangið á honum. Sigurður var eins
myndin af honum sjálfum á öðrum
jólunum hans. Þau skyldu eiga mörg
jól saman. Og þau skyldu tala saman.
Ólafur Helgi Kjartansson, fyrrum skattstjóri
og síðan sýslumaður á Ísafirði og nú sýslu-
maður á Selfossi hefur um langt árabil ritað
jólasögur í Bæjarins besta. Sú fyrsta birtist í
jólablaði BB árið 1986 og síðan hafa sögur
hans birst árlega an undanskildum árunum
1992 og 1993. Hér birtist nýjasta jólasaga
Ólafs Helga „Eins og hendi væri veifað“