Bæjarins besta - 22.12.2010, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2010
Höskuldur leit yfir fjörðinn og
velti því fyrir sér af hverju sjórinn
ólgaði svo ógurlega í dag. Reyndar
sást ekki mikið lengra en rétt út fyrir
hafnargarðinn. Og þar sem hann stóð
rétt fyrir ofan höfnina sást byggðin
varla. Það hafði ekki verið flogið í
nokkra daga og einhver órói var í
honum og flestum þorpsbúum, eins
og eitthvað óvænt vofði yfir. Þó gerði
enginn sér grein fyrir því hvað það
kynni að vera. Óvenju lítið hafði
snjóað þetta haustið. Flestir voru
fegnir því, ekki þó snjósleðaeigendur
og skíðamenn. En hvað gerði það
til?
Hugurinn hvarflaði aftur. Þau Ás-
rún höfðu ákveðið að flytja úr
Reykjavík eftir hrunið, enda lítið
við að vera, atvinnuleysi og það litla
sem þau höfðu átt í íbúðinni þar var
að hverfa. Þau höfðu þó bara tekið
80 prósent lán, en ekki hundrað eins
og bankinn hafði viljað. Ekki vantaði
að huggulegar ungar stúlkur og
myndarlegir ungir menn höfðu reynt
að telja þeim trú um að þau ættu að
taka fullt lán og skella sér svo í
siglingu um Karabíska hafið fyrir
það sem þau ætluðu að borga upp í
kaupverðið. Þau áttu reyndar afgang,
því þau seldu báða bílana og keyptu
einn eldri fyrir afganginn og ákváðu
að laga eldhúsið í staðinn. Reyndar
skruppu þau í afdrifaríkar vinnu-
Eins og hendi væri veifað
rúntinum eða hanga með henni í
sjoppum hverfisins. Hann átti enga
möguleika. Frekar lítill og væskils-
legur og ekki líklegt kvennagull.
Samt varð hann ástfanginn af henni
og það varð svo sterkur þáttur af
daglegu lífi hans að hann gat ekki
hætt að hugsa um hana. Þegar hann
sá hana á skólalóðinni með öðrum
strákum fékk hann sting í hjartað.
En, hún leit ekki við honum.
Smám saman sætti hann sig við
að ástin yrði hans einkamál. Svo
skildu leiðir að nýju. Hún fór í Verzl-
unarskólann en hann í Menntaskól-
ann í Reykjavík. Þar eignaðist hann
nýja vini og nýja vinkonu, sjálfum
sér til mikillar undrunar. Bera var
ótrúlega glæsileg stúlka,með stutt
dökkt hár og brún augu, ekki fríð, en
myndarleg og skemmtilegri en nokk-
ur stelpa sem hann hafði áður kynnzt.
Þau urðu góðir vinir og það þróaðist
með aukinni kynhvöt í það að þau
urðu par, eins ólík og þau voru, ekki
bara í útliti. Hann var hefðbundinn
bæði í útliti og klæðaburði og hæ-
verskur, en hún var úthverf, talaði
við alla um allt og klæddi sig á mjög
óhefðbundinn hátt í stuttu pilsi eða
stuttbuxum og vinnuklossum og með
hermannahúfu og rifna boli, hvort
heldur var að vetri eða sumri. For-
eldrum hans fannst lítið til um. En
hvað gerði það til þegar stelpur litu
fram á haustið ákvað Höskuldur,
eftir að hafa drukkið mikið á föstu-
dagskvöldi að skella sér til Kaup-
mannahafnar og heimsækja Beru.
Viku seinna var hann kominn til
hennar, en þá blasti við annar veru-
leiki. Hann fann leiðina á Nörrebro
og bankaði. Að innan heyrðust mikil
gleðilæti. Hann bankaði fastar. Það
leið og beið og loks kom Fríða vin-
konu Beru til dyra og varð mjög
vandræðaleg þegar hún sá hver var
kominn. Þegar hann spurði eftir Beru
sneri hún við í dyrunum og ætlaði
að skella hurðinni á hann. Höskuldur
steig inn fyrir og sá hvergi Beru.
Allt varð hljótt. Þögnin varð vand-
ræðalega löng. Hann spurði aftur
eftir henni. Og fékk ekkert svar.
,,Hvar er herbergið hennar?“ spurði
hann. Fríða benti inn ganginn og leit
svo undan. Hann gekk inn ganginn
og benti á eina hurðina. Fríða hafði
fylgt og kinkaði kolli. Þegar hann
ætlaði að banka,steig hún fram fyrir
og bankaði. Karlmannsrödd kallaði
fram á íslenzku. ,,Látið okkur í friði.
Við erum upptekin. ,,Komdu fram“
sagði Fríða hálf titrandi röddu.
,,Hunzkastu burt“ var svarað og þá
þreif Höskuldur í hurðarhúninn og
dyrnar reyndust ólæstar. Það frusu
allir bæði þau í herberginu og þau
tvö fyrir utan. Aðrir í íbúðinni þögðu.
Þá fyrst tók hann eftir því að fleira
Var að stytta upp? Hann sá glitta
í jólaljós uppi í bæ. En svo brast á
með annarri hríð og ekkert sást leng-
ur.
Heim kominn vissi hann ekki
hvað hann átti af sér að gera. Bæði
námið og kærastan voru komin í
vaskinn og hann ákvað að hætta nám-
inu og reyna að fá sér vinnu. For-
eldrar hans vildu að hann kæmi heim
til þeirra og yrði þar fram yfir jól
meðan hann hugsaði sinn gang. Það
gat Höskuldur ekki hugsað sér vit-
andi að þau voru fegin þegar þau
áttuðu sig á því að sambandi þeirra
Beru var lokið, að því er virtist fyrir
fullt allt. Hann fór aftur í íbúðina
sem þau Bera höfðu leigt saman.
Þar ráfaði hann um íbúðina og vissi
ekkert hvað hann ætlaði af sér að
gera. Þá ákvað hann að fara upp í
Háskóla og mæta í tíma viðskipta-
fræðinni. Hann hafði ekki tapað
nema einni og hálfri viku. Það gat
ekki verið verra að reyna að dreifa
huganum í stað þess að hugsa stöðugt
um þá sýn sem við honum hafði
blasað í íbúðinni á Nörrebro.
Hann átti erfitt með að einbeita
sér, var niðurbrotinn, en það var
skárra að hlusta á fyrirlestur um hag-
fræði en velkjast einn í íbúðinni.
Hann ætlaði að segja upp leigunni
og flytja til foreldra sinna. Allt of
margar minningar tengdust íbúðinni.
og áhuginn var vaknaður ekki bara á
viðskiptafræðinni heldur líka á Ás-
rúnu. En hann var ekki gagnkvæmur.
Rúmri viku eftir að áhugi Höskuldar
var vaknaður á ný gengu þau saman
út úr skólanum. Ásrún vildi sleppa
samlestrinum síðdegis og þá kom í
ljós hvers vegna. Maður beið eftir
henni fyrir utan og Höskuldur þekkti
náungann úr íbúðinni á Nörrebro,
þann sem verið hafði með Beru.
Honum var brugðið, en Ásrún
gekk fagnandi á mót honum, kyssti
hann og kynnti sem Friðrik, unnusta
sinn. Höskuldur þreif upp símann,
lét sem hann væri að hringja, sagðist
nauðsynlega þurfa að taka þetta sam-
tal, afsakaði sig og fór. Hann titraði
af reiði og gremju, fór heim í íbúð
og ætlaði að taka saman dót til þess
að fara með heim til foreldra sinna.
Hurðin var ólæst og það sló að hon-
um óhug. Fyrir innan stóð Bera og
var eins og sniðinn út úr tízkublaði.
Það vissi ekki á gott.
Þau voru bæði mjög vandræðaleg.
Bera byrjaði og vildi að þau töluðu
saman og reyndu að taka upp þráðinn
og halda sambandinu áfram. Hún
iðraðist hliðarspors síns, en vildi ekki
ræða það frekar, sagðist elska hann,
væri búin að átta sig á því hvað
skipti máli. Höskuldur þagði lengi
eftir tiltölulega langa ræðu hennar.
Hún var ekki vön að tala lengi um
ferðir til London. Þar slitnaði einhver
strengur milli þeirra. Og þau elskuðu
hvort annað. Eða gerðu þau það?
Mikið hafði gengið á síðasta hálfa
árið.
Þau áttu tvö börn 5 ára stúlku og 3
ára dreng. Eða áttu þau hann saman?
Hann var ekki viss og hugsaði mér
sér, að annað hvort yrði hann að
manna sig upp í það að gera eitthvað
í málinu, fara í DNA próf eða gera
ekkert. Kannski var bara bezt að gera
ekkert. Það hafði gefizt nokkuð vel
þegar á bjátaði. En hugsunin um allt
sem komið hafði upp á yfirborðið
síðasta hálfa árið olli honum hugar-
angri, næstum ógleði.
Þau höfðu komið vestur í litla
þorpið að Eyri í Straumfirði og verið
full södd af því að búa í Reykjavík.
Auðvitað höfðu þau reynt að taka
þátt í lífsgæðakapphlaupinu í Reyk-
javík. Þau höfðu þekkzt lengi, voru
alin upp hvort í sinni götunni í Vest-
urbænum og höfðu ýmist gengið í
sömu skóla eða sitt hvorn.
Þau höfðu verið skólafélagar í
Vesturbæjarskólanum sem börn.
Einstaka sinnum hafði hann orðið
skotinn í henni, enda var hún falleg,
ljóshærð með sítt hár og blá augu.
En þegar maður er 7 ára eða 10 ára
þá veit maður kannski ekkert hvað
það er að vera skotinn. Heimurinn
er svo einfaldur, lífið svo gott og öll
vandamál eru leyst af mömmu og
pabba. Svo fór hann í sveit á sumrin
og fjölskyldan hennar flutti til Ak-
ureyrar. Þannig tapaði hann af henni
og Ásrún af honum sagði hún löngu
seinna. Í 9. bekk hittust þau aftur í
Vesturbæjarskólanum. Þá var hún
orðin fegurðardís. Allir strákar voru
vitlausir í hana. Hún sinnti lítið strák-
um, þótt allir vildu dansa við hana á
skólaböllum og vera með henni á
almennt ekki við honum. Og þau
sváfu saman og þá átti maður að
standa með kærustunni sinni, ekki
satt? En sambandið var stormasamt,
þó það entist að mestu út mennta-
skólaárin. En þau voru ólík. Samt
hafði hann elskað hana.
Hann vildi fara í Háskólann eftir
stúdentspróf, en hún vildi fara til
útlanda með vinkonum sínum og
einhverjum vinum þeirra. Þau
reyndu að samræma þetta og svo
var ákveðið að þau skyldu fara hvort
sína leiðina fyrsta veturinn en halda
áfram að verða kærustupar. Þær fóru
til Kaupmannahafnar og fengu vinnu
þar á leikskóla, það var svo gott til
að læra dönsku og einhvern veginn
fengu þær þrjár og vinir þeirra tveir
leigða íbúð á Nörrebro. Þú getur
alltaf komið í heimsókn til mín sagði
hún þegar þau kvöddust. Hann sakn-
aði hennar mikið en fannst samt
eins og hlutirnir væru ekki eins og
þeir ættu að vera.
Viðskiptafræðin var leiðinleg
miklu leiðinlegri en hann hafði órað
fyrir. En þar var samnemandi hans
Ásrún sem hafði verið ástin hans í
grunnskóla og var kannski enn. Hún
var enn þá fallegri en hann mundi.
Auðvitað höfðu leiðir þeirra skorizt
á menntaskólaárunum, en aldrei varð
neitt meira en nokkur kveðjuorð,
utan einu sinni þegar Ásrún spurði
hann af hverju hann væri með Beru.
Honum fannst engum koma það við
og sízt henni og lét það í ljós. Ásrún
sagði ekkert og sneri sér á hæli án
þess að kveðja. Þetta hafði verið á
skemmtistaðnum Úrlausn, sem
flestir töldu reyndar réttnefni. En er
nokkuð vit í því sem fólk segir undir
áhrifum á skemmtistöðum? Það
fannst honum ekki, og þó. Eitthvað
sat eftir í hugsuninni. Þegar kom
fólk var þarna en þau fjögur. Bera
bar nafn með rentu og karlmaðurinn
var líka allsber.
Hann snerist á hæli og strunzaði
út. Bæði Bera og Fríða kölluðu á
eftir honum að fara ekki. Hann vissi
af vini sínum sem bjó á stúdenta-
görðum úti á Amager og fékk að
gista hjá honum þar til hann komst
heim. Hann svaraði ekki síma, nema
þekkja númerið og var nokkuð
beygður yfir öllu saman. En þessu
var lokið. Fríða reyndi að fá hann til
að tala við Beru og bar í bætifláka
fyrir hana, en án árangurs. Hann
vildi ekki hlusta á neinar skýringar.
Hans þægilegi heimur var hruninn
og Jói vinur hans, eiginlega frekar
kunningi reyndi að hughreysta hann.
En það gekk ekki. Þeir fóru þó á
krána og svo á skemmtistað niður í
borg. Þar reyndi Jói við stelpurnar,
en Höskuldur drakk sig fullan og
sýndi engan áhuga þótt einar tvær
bráðhuggulegar konur gæfu sig að
honum. Hann var glaður yfir því að
báðar keyptu þær handa honum bjór
og hrósuðu honum fyrir að vera
myndarlegur og fallegur karlmaður.
En hann hélt sig við bjórinn og eigin
eymd.
Örfáum dögum seinna var Hösk-
uldur kominn heim með fyrsta flugi
sem hann náði. Hann hafði ætlað að
gista hjá Beru, en það varð að engu.
Þar sem hann stóð á höfninni vissi
hann að auðvitað átti hann að þiggja
þessi góðu boð um gistingu og meira.
Það var hvort eð er ekkert fyrir hann
að gera annað í Kaupmannahöfn.
En áhugann vantaði og sjálfsvork-
unnin réð öllu. Þetta voru ömurlegir
dagar. Enn, mörgum árum seinna,
fannst honum Kaupmannahöfn vera
andstyggileg borg og skildi ekki áhuga
fólks á því að þvælast þangað.
Hann hafði ekki einu sinni tekið
niður myndirnar af Beru. Allt í einu
fór hann að fylgjast með því sem
prófessorinn sagði. Það var svar við
spurningu og nú varð honum ljóst
að Ásrún hafði spurt. Hún var jafn
falleg og fyrr og ótrúlega flott kona.
Hann fór að aka sér í sætinu og velti
fyrir sér af hverju hún spyrði nánast
alltaf og prófessorinn hrósaði henni.
Hún hafði greinilega fylgzt með og
vissi um hvað efnið fjallaði. Það
sem eftir var tímans hlustaði Hösk-
uldur og starði á Ásrúnu. Skyldi hún
eiga kærasta?
Ef hann ætlaði að ná prófum yrði
að breyta um stefnu. Án þess að lesa
efnið og fylgjast með í tímum myndi
hann ekki ná neinum prófum og svo
átti hann eftir að skila verkefnum.
Væri ekki rétt að tala við Ásrúnu og
vita hvort hún myndi eftir honum og
væri tilbúinn að veita hjálp, lána
glósur og segja til um hvernig ætti
að leysa verkefnin. Hann mannaði
sig upp í það að tala við Ásrúnu eftir
að kennslu lauk, en hafði fram að
því verið að gjóa á hana augum allan
morguninn. ,,Ég man vel eftir þér,“
sagði hún. Svo fór hún að ræða um
veruna í Vesturbæjarskólanum og
hvað það hefði verið gaman. Hann
hlustaði agndofa áður en hann gat
stunið upp spurningunni um það
hvort Ásrún væri til í að hjálpa hon-
um að komast af stað aftur í náminu.
Því tók hún vel og þau ákváðu að
hittast á kaffistofunni eftir skóla á
morgun. Já, það var allt miklu bjart-
ara þann daginn. Það gekk eftir og
áhuginn á því að taka námið föstum
tökum varð meiri því oftar sem þau
hittust, en ekki þorði Höskuldur að
spyrja hvernig hjúskaparmálum Ás-
rúnar væri háttað.
Þannig gekk allt vel næstu dagana
þeirra mál. Bera spurði hvort hann
ætlaði ekki að segja neitt. Hann játti
því, tók saman það nauðsynlegasta
og sagðist sækja hitt fljótlega. Þá
brast hún í grát og sagðist ekki geta
hugsað sér að vera ein. ,,Talaðu við
Friðrik,“ sagði hann og gekk á dyr.
Hún reyndi að stöðva hann, tók í
hægri handlegginn, en hann reif sig
lausan og þorði ekki að líta við.
Þegar út á götu var komið skall
áfallið yfir og hann fór að gráta,
hljóp við fót og mundi ekki síðar
hvernig hann komst heim, því bíllinn
var enn upp við Háskóla. Þangað fór
Höskuldur ekki aftur. Eftir jól var
hann kominn í vinnu í frystihúsi
austur á landi. Dagarnir liðu hægt,
en vikurnar fljótt og mánuðirnir
hlupu hjá. Höskuldur var alltaf einn,
vildi ekki umgangast neinn, ekki
fara til foreldra sinna og átti í raun
enga vini. En svona gæti þetta ekki
gengið lengur. Hann sótti um nám í
lögfræði. Af hverju vissi enginn og
hann sjálfur sízt. Um haustið tók við
allt annar veruleiki. Lögfræðin var
ekki skemmtileg, en það hlaut að
vera einhver glóra í þessu þótt pró-
fessorarnir væru ótrúlega gamal-
dags. Oft saknaði hann vinnunnar í
fiskinum.
Hann komst að því að Bera hafði
talað við foreldra sína og reynt að fá
þau til að segja sér hvar hann væri.
Þau vildu ekkert af henni vita og
einhverra hluta vegna náði hún ekki
sambandi við hann. Að öðru leyti en
lögfræðinni var lífið tilbreytinga-
snautt, enda nóg að lesa og sumt
torskilið. Allt komst í fastan farveg.
Foreldrar voru ánægð með að hafa
hann heima hjá sér og hann hafði
engan metnað til annars, vildi bara
frið, vissi ekki einu sinni hvort hann
næði prófum eða hvað við tæki færi