Læknablaðið - 01.04.2015, Side 34

218 LÆKNAblaðið 2015/101
U M F J Ö L L U N O G G R E I N A R
segir Hlynur. „Ég hef unnið með veikum
læknum og það er mjög erfitt að taka á
slíku. Norðmenn eru orðnir mjög með-
vitaðir um þetta í seinni tíð, enda hefur
sjálfsmorðstíðni meðal norskra lækna
verið hærri en annars gerist þar í landi.
Þeir hafa skipulagt stuðningsnet kollega
í læknastétt, þannig að ef læknir lendir
í erfiðleikum, hvort sem er í starfi eða
einkalífi, getur hann leitað til stuðnings-
aðila innan stéttarinnar. Þetta er allt fólk
með mikla reynslu og þekkingu og það
sem skiptir mestu máli: með skilning á
vandanum. Ekkert slíkt er til hér á Íslandi.
Þarna finnst mér Læknafélag Íslands hafa
brugðist en það ætti að hafa frumkvæði að
einhvers konar fyrirkomulagi í þessa veru.
Andinn í stéttinni er reyndar sá að læknar
verði helst ekki veikir og þeir eiga fyrir
vikið mjög erfitt með að viðurkenna að
eitthvað sé að. Þeir viðurkenna helst aldrei
neina veikleika. Það er svo aftur einkenn-
andi fyrir það ástand sem hér skapaðist
eftir hrunið að enginn hefur viðurkennt
nein mistök eða eiga sök á því sem gerðist.
Jafnvel þeir sem hafa verið dæmdir fyrir
gjörðir sínar segjast ennþá vera saklausir.
Þetta sé bara allt saman einn allsherjar
misskilningur.“
Mistök í starfi hafa eyðilagt lækna
Óafturkræf mistök eru kannski það sem
læknar óttast umfram annað og einn sam-
starfsmanna Jóhannesar í sögunni verður
að gjalda mistök dýru verði. Hann missir
starfið og heilsuna í kjölfarið.
„Þetta eru mistök sem hann á í
rauninni ekki sök á en ber engu að síður
ábyrgðina. Það sem ég vildi sýna með
þessu er hversu rangt það er yfirleitt að
finna einhvern einn sökudólg í slíkum
málum. Oftast eru mistök lokapunktur
í ferli þar sem rangar ákvarðanir hafa
verið teknar, stundum með skelfilegum
afleiðingum. Ég hef orðið vitni að því á
sjúkrahúsum erlendis að kollegum hafi
verið kennt um dauða sjúklings og þeir
voru með því merktir fyrir lífstíð. Ein
ágæt vinkona mín og kollegi í sérnáminu
lenti í slíku. Sá atburður situr í mér þar
sem þetta var alls ekki henni að kenna
eingöngu en hún var látin gjalda þess. Við
megum ekki gleyma því að tilvera okkar
getur kollsteypst nánast á einu augnabliki
og án þess að við eigum á því nokkra sök
eða fáum nokkuð við það ráðið. Í starfi
mínu sem læknir hef ég séð það gerast
ótal sinnum og sjálfur hef ég reynt það í
mínu lífi.“
Hlynur segist ekki eiga von á því að
allir verði ánægðir með bókina. „Nei, og
það verður bara svo að vera. Ég vona þó
að fleiri átti sig á því að heimur sögunnar
er líking fyrir það andrúmsloft sem ríkti
fyrir hrun og kannski felst í því aðvörun
því ýmislegt í samfélaginu í dag bendir
til þess að við höfum lítið lært af fyrri
reynslu.“
Frá öldungadeild
Á aðalfundinum 6. maí flytur janus Guðlaugsson, íþróttafræðingur og doktorsnemi erindið
„Farsæl öldrun og fjölþætt heilsurækt á efri árum“.
Fundir öldungadeildar eru jafnan fyrsta miðvikudag hvers mánaðar og hefjast kl. 16.
Á undan fundi er rabbfundur með kaffi og vínarbrauði sem er borið fram kl. 15.30.
Kollegar mínir hrokast þetta þannig áfram gegnum karríerinn til að láta örugglega ekkert
á sér sjá enda er prinsippmál í nútíma íslenskri læknisfræði að láta heldur ekki sjást hvað
maður er gamall eða öllu heldur ungur og þess vegna enda svo margir kollegana einkum
karlkyns í járnkarlsþríþraut eða fjallaúltramaraþonhlaupum alltaf á sífelldum spretti aleinir
yfir endalausan kaldan eyðisandinn til að láta tímann sjúkdómana eyðinguna ekki ná sér
heldur vera alltaf á undan skrefinu á undan eins og maður þurfti að vera í inntökuprófunum
í læknisfræðina á sínum tíma þar sem var sko hver maður og kona fyrir sig fyrstir koma
fyrstir fá pláss það er að segja í björgunarjullunni fyrir einn manns algerlega prívat Titanic
sem ber lækninn síðan yfir úfið karríerhafið stóra alla leið yfir á læknaeftirlaunaaldurinn
endalausa þangað sem allir Hinir Stóru úr íslenskri læknisfræði munu sameinast í einni
gríðarlangri medisínskri samdrykkju í Emeriti deild Læknafélags Íslands - það er sko sjálf-
stæð deild innan félagsins - þar sem gefst loks tími til að ræða til hlítar á kvöldfundum og
með opnum bar jafn áhugaverð vandamál og sýklalyfjaniðurgang. Nei læknar deyja ekki -
fyrst þú spyrð.
Þann sjúkdóm fá aðrir. Íslenskir læknar lifa! þeir lifa og lifa! og því til sönnunar birta
þeir reglulega myndir af sjálfum sér á facebook og myspace og blogginu úr síðasta Sahara-
hlaupinu eða fjölskylduskíðaferðinni til St. Moritz eða var það Chamonix? og sanna þannig
í leiðinni að börnin og konan séu bara happy þrátt fyrir að ekkert sjáist til manns heimavið
nema hælarnir á hlaupa skónum á leiðinni út um dyrnar í vinnuna eða annað hálfmaraþon.
Krabbaveislan, 2015: 104.