Tímarit Máls og menningar - 01.11.1943, Side 52

162
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
varð svo mikill karlmaður að geta staðið óstuddur. Nú orðið mátti
telja hann til verulegs liðsauka á heimilinu.
Dagarnir liðu hver af öðrum, — liðu frá mér á sólvængjum,
hraðar en ég óskaði. Þeir voru of stuttir og fáir, fannst mér. En
ég naut Jieirra samt, lifði mig inn í bláma þeirra og birtu, fylgdi
för þeirra frá austurfjöllum til vesturheiða. Ég var hryggur og
glaður í senn. Hugur minn hálfur í nútíð og hálfur í fortíö eins og
gengur, þegar maður kemur sem gestur á kærar, gamlar slóðir.
Þessir fjarlægu dagar lifa nú að mestu sem samrunnin heild í
endurminningu minni, utan einn þeirra, sem enn stendur mér skýr
og sérstæður fyrir sjónum. Það var sunnudagur og um leiö síðasti
dagurinn minn í sveitinni. Um morguninn stakk móðir mín upp á
því, að við færum öll til kirkju. Ég lét ekki standa á samþykki
mínu, og svo örkuðum við þrjú á stað og komum í tæka tíð til
kirkjunnar.
Þegar komið var fram í miðja messuna, varð ég þess var, að
kirkjudyrnar opnuöust. Ég leit aftur og rak upp stór augu, því inn
yfir þröskuldinn sté gráskeggjaður öldungur mikill vexti. Hann leit
flöktandi sjónum yfir söfnuðinn, bersýnilega lítandi eftir því, livort
hvergi fyndist auður stóll. En það var enginn auður stóll, og svo
hallaði hann þá sínu breiða, lotna baki upp að dyrastafnum og
laut höfði. Þeir, sem á öftustu bekkjunum sátu, flýttu sér að rýma
til, og það varð á augabragði autt sæti til beggja handa hinum
seinförula kirkjugesti. En hann gaf því ekki gaum. Hann virtist
þegar vera fallinn í djúpa andakt, og hið stóra höfuð var hneigt
í auömýkt svo hrímhvítt skeggið huldi breiða bringuna. Ég hef
víst veriö sá eini af kirkjugestunum, sem undraöist útlit og fram-
komu þessa manns. AS minnsta kosti gaf honum nú enginn frekari
gaum, hann hafði eflaust komið hér fyrr. Vitanlega stillti ég mig
þá líka um að vekja lmeyksli með ókirkjulegu látbragði og reyndi
að fylgjast með Jiví, sem presturinn sagði. En meðan verið var að
syngja síðasta sálminn, var ég enn var við, að dyrnar voru opnaöar.
Ég leit við, og þar fór þá öldungurinn aftur. Nú tók ég fyrst og
fremst eftir herðum hans. Þær voru mjög breiöar, en kúptar og
sligaðar og komu skýrt í ljós undir þröngri prjónapeysunni. Hví-