Tímarit Máls og menningar - 01.11.1943, Blaðsíða 103

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
213
Nú lætur liann hár, sem hann hefur slitið úr skeggi sínu, milli blaða
í bókinni og slær höndunum á hnén, þar verður liann vasaklútsins
var með fingrunum, stingur einu horni hans upp í sig og bítur í
það, þá krossleggur hann fæturna og loks urgar hann þeim við
gólfið.
Allan tímann hrukkar hann fölt ennið, ýmist lárétt eða lóðrétt,
svo að langar augabrúnirnar hverfa næstum í fellingum hörundsins.
Við og við virðist hann fá sting í brjóstið, því að hann slær sig á
það vinstra megin, eins og hann væri að berja sér á brjóst við bæna-
lestur. Skyndilega hallar hann höfðinu til vinstri hliðar, þrýstir
einum fingri á vinstri nös sér og hleypir fimlega úr snýtu, hallar
höfðinu til hægri og endurtekur aðferðina. Stöku sinnum fær hann
sér tóbakskorn í nefið, hreykir sér, rödd hans verður hærri, það
brakar í stólnum og borðið hristist.
Barnið vaknar ekki, það er of vant þessum hljóðum lil þess að
láta truflast af þeim.
Og hún, eiginkonan, horuð og skorpin fyrir aldur fram, situr
þegjandi og hlustar af ánægju. Hún lítur aldrei af manni sínum,
ekkert hljóð frá honum fer fram hjá henni. Við og við andvarpar
hún þó. Ef hann væri eins hæfur til að lifa þessum heimi eins og
hinum heiminum, mundi henni líða vel hér líka — hér líka.
Mamma! róar hún sjálfa sig, til hvers er að vera að tala um
hæfni? Ekki eru allir verðir að eta af báðum borðum.
Hún hlustar. Hún er einnig taugaóstyrk. Hrukkótt andlit hennar
breytist í sífellu, fyrir andartaki var það talandi ánægjulegt. Nú
minnist hún þess, að það er fimmtudagur í dag, og það er ekki
grænn eyrir til fyrir sahhatsdaginn. Ljósið í andliti hennar hverfur
stig af stigi, brosið fölnar, svo lítur hún út um óhreinan gluggann
á sólina. Það er orðið framorðið og ekki dropi til af heitu vatni
í húsinu. Nálin staðnæmist í hendi hennar, skuggi þekur andlit
hennar. Hún lítur á barnið, það sefur ekki eins vært og áður, og
mun bráðum vakna. Barnið er veiklulegt, og það er ekki til dropi
af mjólk handa því. Skugginn á andliti hennar dýpkar, nálin skelfur
og hreyfist í óreglulegum kippum.
Og þegar hún hugsar til þess, að páskarnir eru að nálgast, að
eyrnahringar hennar og hátíða-kertastikurnar eru hjá veðlánarar.-