Tímarit Máls og menningar - 01.05.1980, Blaðsíða 39

Með Ijóði skal leita frelsis
og neytendur nútímans, sem hugsa um það eitt að flokka allt niður. Þeir
hafa á takteinum orð og hreysti á vör en hugrekkið í nösunum meðan
stjórnmálamenn, sem eru nú fremur bikkjur en byltingarmenn, ganga sér
til húðar í myndheimi fremur en málheimi sjónvarpsins. Þar klifa þeir á
nútímahjátrú hagfræðinnar en þora sig hvergi að hræra nema eftir nótum
af ótta við almenning, þótt almenningur þrái ekkert heitar en það að
einhverþori að breyta þjóðfélaginu og sjónvarpsmyndinni. En ætla mætti
að leiðtogar þjóða nútímans haldi að hvergi sé til átmatur eða ölsopi
nema í hitageimum venjubundinnar hugsunar.
En hvernig lítur vestræn menning út í augum svarts afríkumanns?
Munur er á þeirri menningu sem borin er á borð í stofum steinsteyptra
húsa á vesturlöndum og hinu, sem blasir daglega við augum ibúa ný-
frjálsra ríkja og Agostinho Neto segir frá í þessu ljóði:
Vestræn menning
Dósablikk er neglt á stólpa
og stólpar reknir í jörð.
Þetta er hús.
Og fatahengslin horfa
á hjartkært landslag.
Sól skín gegnum glufur
og gælir við íbúann sinn.
Þegar tólf stunda starfi er lokið
þá ertu orðinn að þræli.
Að höggva stein
og aka steini,
steinhögg
í sól,
í regni.
Steinhögg.
Steinakstur.
29