Tímarit Máls og menningar - 01.05.1980, Síða 138

Tímarit Máls og menningar
Hér erum við komin i siðari hluta
bókarinnar þar sem er ýmisiegt nýstárlegt
og forvitnilegt á ferðum. Umheimurinn
er farinn að guða á glugga og verður ekki
úthýst til lengdar þótt skáldið streitist á
móti af stakri þrjósku. Að ýmsu leyti
endurspeglar þessi bók líka breytta tíma,
og þá um leið eftirsjá þess sem var. Gömul
verðmæti úr ljóðum skálda eru orðnar
marklausar klisjur (Þjððsaga). Náttúran,
sem hefur verið sifellt yrkisefni og inn-
blástur, er orðin framandi og fjariæg.
Þannig efnir ekki Snæfellsjökull það lof-
orð sem hann gefur skáldi sinu og ástkonu
i draumi, að hann skuli ganga á land í
Reykjavik og vera hjá henni alveg og allt-
af. Hins vegar koma til hennar óboðnir og
óvelkomnir gestir og láta ekki reka sig
burt.
I þessum hluta, og reyndar bókinni í
heild, gætir nokkurrar angurværðar þvi
æskan er liðin og lífsgrínið getur átt sér
endalok lika. Þessi tilfmning er talsvert
ríkjandi i fyrri hluta bókarinnar og er búið
ferskt og skemmtilegt form i kvæðinu
Sorgin í seinni hlutanum sem að viðlagi og
persónugervingu minnir á söngva úr ein-
hverri frumstæðri forneskju.
Ekki á heldur kvæðið Fyrir p'ma hönd
sér neina hliðstæðu í fyrri kvæðum Stein-
unnar. Það er ort í orðastað flökunar-
stúlku sem þykir lifið óbærilegt, bæði
heima og heiman, og tíundar allar sínar
sorgir í löngu máli. Hún getur ekki einu
sinni skrifað þetta kvæði um sjálfa sig, það
gerir kona úti i bæ, og hvað veit hún? Það
er ekki síst þessu tvísæi að þakka hvað
kvæðið verður skemmtilegt og vel
heppnað, öll vantrú, að skáld geti alls ekki
sett sig viðhlítandi inn i hugsunarhátt
slíkra olnbogabarna, hverfur eins og dögg
fyrir sólu og kvæðið opnast fyrir margs
konar túlkun og skilningi. Það er heldur
ekki laust við að þarna endurgjaldi yrkis-
efnið tortryggni höfundar síns í sömu
mynt.
Þorleifur Hauksson.
í efnisyfirliti síðasta árgangs hefur fallið brott tilvísun til greinar Silju Aðalsteinsdóttur
Frá hlýðni um efa til uppreisnar sem birtist í 3. hefti, bls. 178.
128