Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Síða 16

Tímarit Máls og menningar
Orstutta stund.
Með hækkandi meðalaldri vilja menn fjarlægjast þá tilfinningu. Þá er
einsog kvikan í hugsuninni storkni.
Fyrr á öldum var erfiðara að gleyma þessu. Hemingway kynti undir
þessari tilfinningu í sér. En það var nú samt karlmennskudellan sem drap
hann. Maðurinn gat ekki hugsað sér að hrörna og veikjast. Heinesen
tekur þessu öðruvísi. Það fann ég svo vel í fyrrahaust. Seinasta kvöldið
mitt i Þórshöfn þá heimsótti ég gamla manninn sem var einn heima. Lísa
var úti að mála postulín. Uppúr miðnættinu hélt ég hann væri orðinn
þreyttur svo ég stóð upp til að kveðja. Þá benti hann mér að setjast aftur.
Þagði svo lengi áðuren hann leit upp sposkur á svip en vottur af melan-
kólíu djúpt í augunum.
— Nú er ég að verða gamall, sagði hann.
— Hvaða vitleysa. Þú ert eilífur unglingur, sagði ég nokkuð sann-
færandi.
— Það getur verið . . . en veistu hvernig ellin kemur til manns?
— Ekki kanski alveg.
— Það veit ég, segir hann og hlær við.
— Hermdu frá, segi ég.
Hann lagar úrið sitt sem orðið er skakkt á úlnliðnum eina ferðina,
grípur svo um hökuna og talar einsog þarna sé enginn nema hann sjálfur.
— Maður sest við píanóið og ætlar að spila litla melódíu sem maður
hefur kunnað í 75 ár — síðan maður var 5 ára — og þá er hún horfin.
Hann slær utaní hausinn á sér.
— Hún er ekki þarna lengur. Og maður veit að hún verður þarna
aldrei framar.
Það fer einsog myrkur súgur af hyldjúpum einmanaleika um herberg-
ið.
Andartak.
Svo brosir þessi öðlingur, augun líka, og segir bláttáfram og kalt
einsog dómari.
— Þetta eru smá-blæðingar á heilann. Svona var pabbi líka!
Það kemur löng þögn. Ég sit neðanundir feiknlegri himinhvelfingu í
myrkri. Fjarlægar tindrandi hugsanir blika hér og hvar útí þeim mikla
6