Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 30

Tímarit Máts og menningar
og þá fann litla kvölin svalt og hreint loft leggja inn um dyrnar. Það var
þrungið einhverri dul, svo að hann kitlaði í nasirnar.
Þegar frá leið fór honum að finnast móðurmjólkin fullsæt, en hafði
ekki orð á því til að hryggja ekki mömmu.
Þar kom þó um síðir, að hann gat ekki þagað:
„Skógurinn hrópar á mig,“ sagði hann. „Ég skil ekki, hvernig á því
stendur.“
Móðir hreinsins sagði ekki neitt, en faðir hans gekk fram að dyrunum
til að athuga, hvort þær væru vel lokaðar.
Támar liðu. Litli hreinninn stóð löngum við gluggann. Oft dró ein-
hverja móðu á augu honum, eins og leggst á rúðurnar á nóttunni þegar
nístingskalt er úti.
„Skógurinn hrópar á mig.“
„Ertu ekki ánægður hjá okkur? Viltu fá mýkra flet? Eða eigum við að
bæta viði á eldinn, svo að þér verði ekki kalt?“
Hann svaraði engu, en upp frá þeim degi fór hann að leggja af og
ganga úr hárum. A hverjum morgni þegar mamma hreinsins sópaði, fann
hún svolitla dreif af hárum á gólfinu og hélt þeim vandlega til haga.
Dag nokkurn faðmaði hún son sinn, tók höfuð hans milli handa sér og
sagði:
„Þú ert sólin sem lýsir veg okkar á nóttu ellinnar. En stundum er
manni til góðs að skilja við þann sem maður elskar. Far þú á vit skógarins
sem hrópar á þig, en hlustaðu fyrst á það sem ég þarf að segja þér“.
Hún gaf honum mörg hollráð og varaði hann við ótal hættum. Að svo
búnu gekk faðir hans til dyra og opnaði.
A yfirborðinu var eins og ekkert hefði gerst, en gamli maðurinn varð
hljóðlátari með hverjum degi. Þegar hann fór út í skóg að sækja brenni,
var hann oft lengur en nauðsynlegt gæti talist.
Morgun einn sagði hann við konu sína, að sig hefði dreymt lítinn hrein
sem kveinaði sáran. Þann dag fór hann fyrr út en vandi hans var og kom
ekki aftur um kvöldið. Konan stóð lengi í dyrunum og kallaði á hann, en
hann kom aldrei.
Enn liðu fáein ár. Kvöld eitt þegar norðurljós köstuðu fölrauðum
bjarma inn á gólfið og gamla konan ætlaði að fara að leggja sprek á eldinn,
20