Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 48

Tímarit Máls og menningar
tvævetling í góðum holdum, og Aslákur vindur upp snöruna til þess að
geta kastað henni. Dýrin fara af stað eins og þeim hafi verið mælt svo fyrir
þegar snaran þýtur um loftið. Hann hittir ekki í fyrsta skipti. Níels er á
sínum stað. Hann stansar hópinn og rekur dýrin aftur. Aslákur gerir
snöruna upp aftur, hleypur léttilega áfram á skaranum í átt að dýrunum
sem koma móð á móti honum. Hann hallar sér aftur á bak og undirbýr
kastið, brúkar þunga sinn allan og snaran þýtur enn að marki sínu — en
hittir ekki. Niels hjakkar fram og aftur á skíðunum. Hreinninn sem þeir
hafa valið sér skal ekki fá að sleppa. I fjórða skipti nær Aslákur honum.
Þeir velta honum á bakið með snöggum hætti. Níels þrýstir höfðinu
rólega niður í snjó. Aslákur situr klofvega á búknum. Það er Áslákur sem
stingur — snar, nákvæmur, rólyndur.
Áður en þeir taka til við að binda dýrið fast á sleðann setjast þeir á
hækjur sínar í kornélinu sem búið er að sparka til og kasta mæðinni.
Hvíla sig. Dýrin eru nú dreifðari á beit eftir hlaupin. Hér er gott
matarland. Skarinn er ekki þykkari en svo að hreindýrin geta losað hann
með klaufunum og komist í mosann. Nokkrar reinar eru raunar orðnar
auðar.
Þeir virða fyrir sér kálffullar kýrnar. Aðgæta hvort júgrin eru farin að
þrútna. Kelfingunni fylgir alltaf eftirvænting. Nú gengur allt oftast vel.
Hér þarf ekki lengur að gæta sín fyrir rándýrum — að minnsta kosti ekki
eins og forðum var. Áslákur hefur aldrei þurft að fást við úlf. En samt
hefur hann heyrt um það. Gömlu mennirnir kunna margar rosasögur. Þá
var ekkert auðvelt að bera kálfi. Verst var meðan á kelfingu stóð. Kýrnar
og nýbornu kálfarnir voru varnarlítil. Væri ekki ráðist á þau, tvístruðust
þau samt af hræðslu og þá fóru kálfarnir í opinn dauðann.
Áslákur segir frá og Níels hlustar. Hann hefur heyrt um þessa atburði
áður en hlustar fúslega aftur og aftur. Það fer hrollur um bakið á honum
þegar hann heyrir um það hvernig afi hans barðist við úlfinn.
Áslákur þágnar í sögu sinni. Hlustar. Hvað er þetta? Níels heyrir það
líka. Þeir standa upp og skyggnast um. Sjá það samtímis. Við sjónrönd-
ina, efst á nýja veginum sjá þeir mikinn dimman skugga. Skurðgröfu, ýtu
eða krana. Þeir átta sig ekki að fullu. Þetta skyggir fyrir sólu, stórt og þétt.
Og nálgast. Nú hafa dýrin tekið eftir þessu líka. Þau standa grafkyr og
34