Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 50

Tímarit Máls og menningar
gát. Kálfurinn sem fær úr pela er heima við kofana. Hann er ennþá
veikburða. Þau kæra sig ekki um fleiri af því tagi.
Berit og Aslákur ganga frá nestispokanum og búa sig undir að halda upp
að hjörðinni. Þetta er árla morguns. Ljósið er bjart og stingandi. Þau
ganga á skíðum fyrsta kastið. Mjöllin er laus og færið mjúkt neðst í
dalverpinu. Ofar fara þau gangandi. Þar er auð jörð og skaflar. Þau leggja
frá sér skíðin í hlíðinni miðri og hlaupa léttfætt áfram. Njóta þess að fara
um í ferskum vorvindi, anda að sér angan frá mold og gróðri. Vera
léttklædd.
Þau rabba. Kaffiketillinn og bollarnirí pokanum slást saman. Þau hafa
með sér þurrkað kjöt, brauð og smjör. Ætla að kveikja bál og láta fara vel
um sig í sólarylnum.
Senn eru þau komin upp á ásinn þar sem hreinkýrnar hafa verið rólegar
á beit síðustu dagana. Þau eru eftirvæntingarfull. Hafa fæðst nýir kálfar
síðan í gær?
Nú ættu hreindýrin að fara að koma í ljós. Þau eru komin upp á
brúnina inn á hæðardragið hnökrótta.
Berit snöggstansar. Lítur á manninn. Segir ekki neitt. Þau hafa bæði
séð það. — Beitilandið er autt. Hvergi dýr að sjá, aðeins tættur mosi,
fallið gras og grábrúnir skaflar milli þessara fáu kræklóttu dvergbjarka.
Annað ekki. Þau ganga hvort í sína áttina. Skyggnast yfir á lága ása og
kolla umhverfis. Þau sjá klaufaspor. En sporin liggja í allar áttir.
Þá hrópar Birgit. Bandar hendinni. Aslákur kemur hlaupandi. Lítur
spyrjandi á hana. Hún bendir á víðirunna nokkra metra frá þeim. —
Kálfur. Þau ganga þangað saman. Þurfa ekki að þreifa á honum til þess að
gera sér ljóst að hann er dauður. Lubbalegur líkaminn er stiðnaður á
óeðlilegan hátt, liggur hálfvegis á bakinu og magrir skankarnir sperrast
frá búknum. Húðin er stöm af storknaðri slepju. Móðirin hefur ekki haft
tíma til þess að kara hann.
Þau standa stundarkorn við hræið litla. Ráðgast um það hvert nú skuli
haldið. Þá sjá þau allt í einu krákuger yfir brekku handan við víðinn. Þau
hlaupa i stórum stökkum yfir þéttu lágu runnana og standa senn lúin og
móð hinumegin. Krákurnar hypja sig. Á ásnum er það að finna sem þau
36