Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Blaðsíða 53

Nýi vegurinn
mark. Hringurinn víði fellur á hornin á hreininum. Áslákur togar og
festir snöruna sem skjótast. Berit hleypur á vettvang, tekur í tóið og
saman draga þau dýrið til sín. Hreinkýrin streitist á móti, en hún er ekki
nógu sterk. Þeim reynist auðgert að velta henni á bakið. Hún sparkar
ennþá, en þrekið fer dvínandi. Senn streitist hún ekki lengur á móti.
Áslákur heldur dýrinu í skefjum með því að þrýsta hornunum niður í
jörðina. Berit krýpur á knjám við afturskrokkinn. Hún nær góðu taki á
framfótunum á hálfbornum kálfinum og togar. Líkaminn litli fellur
niður á jörðina fýrir framan hana. Hann er dauður. Þau höfðu ekki vænst
annars. Bara að þeim takist að bjarga hreinkúnni. Bara að þeim takist að
ná hildunum svo að ekkert verði eftir og rotni. Berit dregur kálfinn
gætilega á fótunum að snoppunni á kúnni. Hún má ekki snerta hann of
mikið. Það skiptir máli Þau verða að fá hreinkúna til þess að sleikja
kálfinn. Þá fyrst koma hildirnar. Hreinkýrin deplar daufum augum.
Viprar kjaftinum frá. Áslákur reynir að beygja höfuðið niður að kálfs-
skrokknum. Hún streitist ekki á móti en hún sleikir ekki heldur. Liggur
þarna aðeins — sljó og athafnalaus.
Þau líta ráðalaus hvort á annað. Þetta hefur ekki komið fyrir þau áður.
Hreinkýrnar hafa kelft hér af eigin rammleik og séð um sig sjálfar jafn
lengi og þau muna.
Berit er kyr hjá máttvana dýrinu en Áslákur heldur ofan. Hann verður
að reyna að fá föður sinn með hingað upp. Gamli maðurinn kann til
verka. Annað eins og þetta kom fyrir forðum — meðan úlfurinn var á
veiðum.
Hann leggur af stað. Skundar niður hliðina og er skreflangur. Finnur
skíðin þar sem þau voru geymd. Rennir sér áfram.
Þau átta sig á því að eitthvað er ekki allt með felldu þegar er Áslákur
stendur í dyragættinni — lúinn og móður. Hann titrar og orðin fara á
rutl þegar hann ætlar að segja frá málavöxtum.
Gamli maðurinn situr á viðarkassanum. Hann hættir að bora úr
pípunni, starir aðeins á Áslák. Síðan stendur hann snögglega upp, fer út í
bíslagið, nær í húfu og vettlinga. Hann er ferðbúinn. Áslákur hefur ekki
einu sinni þurft að biðja hann þess.
39