Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 90

Tímarit Máls og menningar
Miðvikudagar lífs míns skreppa saman
í langan hitabeltisdag
með skúrum uppúr hádeginu
og snöggu sólarlagi að kvöldi.
Borgin er full af fólki.
Þetta ljóð mun hafa orðið til einhverntíma á árinu 1974. Nánar get ég ekki
tímasett það, kannski vegna þess sem í því stendur, að miðvikudagar lifs míns
skmppu saman. Það mun vera algengt meðal þeirra sem vanir eru árstíðum og
sviftingasömu veðurfari en setjast að í löndum þar sem ríkir eilíft sumar. Ég var
semsé á Kúbu. Upphaflega var ljóðið a. m. k. helmingi lengra, en uppkastið er
löngu týnt og gleymt.
Þótt ljóðið í þessari mynd hafi orðið til nokkurnveginn með þeim hætti sem
lýst var hér að framan átti það sér langan aðdraganda. Eftir á að hyggja finnst
mér sem í því birtist sálarástand sem olli því að lokum að ég ákvað að binda enda
á þá „útlegð“ sem ég hafði dæmt sjálfa mig í af fúsum og frjálsum vilja, ellefu
árum áður en ljóðið var ort, og farin var að valda mér vansælu þegar hér var
komið sögu.
Nú er það að visu ekki mitt hlutverk að greina ljóð. En það er ekkert vist að
neinum bókmenntafræðingi finnist þetta ljóð nógu merkilegt til að hann fari að
eyða sinum dýrmæta tíma í að brjóta það til mergjar. Mér er líka málið skyldara.
I fýrsta erindinu er þetta sjálfhverfa ,,ég“ sem allt snýst um staðsett í ókunnri
borg. Framandleikinn er gefinn til kynna með orðunum „pálmatré" og
„trumbusláttur“. Það er ekki alveg á hreinu hver „þú“ ert. Ef til vill lesandinn,
eða einhver óskilgreind utanaðkomandi persóna. Nema það sé önnur hlið á
„ég“-inu.
I öðru og þriðja erindi gefur að líta mynd, sem sótt er i sjómannslíf (enda
höfundur sjómannsdóttir). Þessi mynd er jafnframt sótt í drauma sem hrjáðu
undirritaða lengi eftir að hún var flutt í nýja og framandi heimsálfu. Mig
dreymdi semsé oft að skip væri komið til Havana. Þetta var íslenskt skip og ég
hafði spurnir af því að meðal farþeganna væru margir vinir mínir og ættingjar.
En hvernig sem ég leitaði fann ég aldrei neinn þeirra.
í þessum erindum kemur einnig fram uggur um að fresturinn sé útrunninn,
það sé of seint að hugsa til heimferðar, brýrnar séu brunnar.
Fjórða erindið fjallar um þetta sem áður var minnst á: tímaleysið. Dagarnir
76