Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Side 132

Tímarit Máls og menningar
frágangur bókarinnar er til mikillar fyrir-
myndar. Hún er prentuð á fallegan grá-
leitan pappir, og prentvillur eru engar.
„Ljóð eru skemmtilegt tjáningarform.
Mér finnst þau eiga margt skylt við
myndlist." Þessi orð Þuriðar, sem birtust i
viðtali við blaðakonu á Timanum (10/3
1970) skömmu eftir útkomu fyrstu ljóða-
bókarinnar, eiga að mörgu leyti vel við
hennar eigin ljóðagerð og gætu reyndar
staðið sem einkunnarorð fyrir Og pað var
vor. I þessari bók kemur nefnilega fyrir
myndvisi sem aðeins fáum skáldum er
gefin. Eins og svo mörg nútímaljóð fjalla
ljóð Þuriðar um stöðu mannsins i
sundurtættum og firrtum heimi, um ein-
semd hans og þrá eftir samkennd og sam-
hengi. Eins og ieiðarminni um bókina er
barnið, sem i upphafi er eitt og samt með
umhverfi sinu, fullt af vongleði og tiltrú á
lifið. I einu ljóði af öðru er það tengt
vorinu, öðru aðalminni bókarinnar. Þetta
barn er gjarnan stúlka, eins og t. a. m. i
Bam vorsins:
Litla stúlkan
í sólskininu sippar og sippar
hraðar og hraðar
uns hún verður örlitili depill
sólargeisli
undir berum himni
Eg á heiminn
hugsar litla stúlkan
og blómin hylla
brúnt sítt hár
bera fótleggi
barn vorsins
Myndin sem ber uppi þetta ljóð er tekin
118
beint úr hversdagsleikanum. Hún er af
litilli stelpu sem er að sippa i sólskini um
vor. En hún er jafnframt mjög sterk mynd
af fögnuði og frelsisþrá þess sem ekki veit.
Sá sem horfir veit hins vegar betur. Hann
veit að litla stúlkan á ekki heiminn, og að
hún mun komast að því.
I ljóðinu Það var vor sem er svo til
samnefnt heiti bókarinnar er sjálft lifið
persónugert sem litil stúlka:
Það var vor
og lifið tifaði létt um strætin
söng á götum úti
ataði sig í mold
úðaði í sig rjómaís
reif kjólinn sinn
og kom þreytt og sælt
heim að kveldi
með nokkur visin blóm
í brúnum höndum
Einnig þetta er mynd úr hversdags-
leikanum og heimi barna. I fögnuði vors-
ins kann barnið sér vart læti. Það syngur,
atar sig i mold, fær sér is, slitur upp
nokkur blóm og rifur kjólinn sinn. Þátið
ljóðsins, visnu blómin i höndum barnsins
og dagurinn sem er liðinn benda til
hverfulleikans, samhengis sem hefur
rofnað.
Eitt fullkomnasta ljóð bókarinnar sýnir
mynd af barni sem er að leggja af stað í
skólann einn dimman vetrarmorgun:
SKÓLATASKAN
Svartur morgunn
Klukkan er hálf átta