Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Qupperneq 133

Lítið barn leggur af stað
út í vetrarkuldann
með vor í augum
vettlinga á höndum
og visku mannanna
á veikum herðum
Ljóðið byggir ekki aðeins á áhrifamik-
illi mynd, heldur einnig á mjög áhrifa-
miklum andstaeðum. Barnið sem leggur af
stað með vor i augum og vettlinga á
höndum er á leið út i lifið. Hvernig skyldi
fara fyrir því? Hugboð um það fáum við í
þeim ljóðum sem fjalla um heim hinna
fullorðnu. I ljóðinu Kona sjáum við tvö
andlit i sama spegli, andlit fullorðinnar
konu og andlit lítillar dóttur hennar:
Þú horfir í spegilinn
hrukkur og beiskjudrættir
dagbók liðinna ára
sem þig langar að læsa niðri
með andlitsfarða
Maður lætur ekki hvern sem er
lesa dagbókina sína
Litla dóttir þin
horfir á þig
Þú sérð andlit hennar
i speglinum
eins og óskrifað blað
í Eins konar ást sjáum við hvernig þrá
lítils barns eftir samkennd og mannlegum
samskiptum rætist:
Umsagnir um bakur
Mig langar til að drekkja mér
i augum þínum
Seinna rekur lik mitt
að landi
i leiftursnöggri minningu
um litla stúlku
sem horfði á þig
fyrir þúsund árum
Litla stúlku
með ljósar fléttur
og blá augu
en þú berð ekki kennsl á líkið
í mynd ljóðsins Hendur fáum við svo
sögu heillar mannsævi dregna örfáum
dráttum:
Ég þekkti hendur
vinnulúnar hendur
með sigg i lófum
ogsögu
sem hvergi er skráð
I hvítri kistu
sá ég þær
krosslagðar á brjósti
Ég snerti þær kaldar
og kvaddi
tvær vinnulúnar, sigggrónar hendur
með sögu
sem hvergi er skráð.
Þessar vinnulúnu hendur minna
hendur þess barns sem lagði af stað út í
heiminn með vettlinga og vor í augum
einn kaldan vetrarmorgun. Og jafnframt
119