Fréttatíminn - 14.08.2015, Qupperneq 34

Ekki til Parísar til þess að sofa
É
„Ég er ekki komin til Parísar til að sofa.“
Þessi orð minnar ágætu eiginkonu eru enn
í minni höfð, en þeim skellti hún á bónda
sinn í fyrstu Parísarferð okkar hjóna fyrir
margt löngu, sumarið 1978. Þá höfðum við
gengið okkur upp að hnjám, meðal annars
eytt heilum degi í því bráðmerka safni Lo­
uvre. Því vildi ég sofa næsta morgun, full­
lengi að mati betri helmingsins. Hún dreif
mig því á lappir með þessum orðum og við
brunuðum til Versala, strax eftir litla skatt,
kaffi og croissant á hótelinu. Brauðið borð­
uðum við að minnsta kosti, við vorum ekki
alveg jafn sterk í kaffinu á þessum frum­
býlingsárum okkar.
Það var heldur rólegra yfir okkur í liðn­
um mánuði í nokkurra daga heimsókn
til sömu borgar. Við vöknuðum við her­
þotugný eftir fyrstu nóttina, þar sem við
gistum í Latínuhverfinu. Við vissum hvað
var á seyði en nenntum ekki á lappir til að
skoða það sérstaklega. Sjálfur Bastilludag­
urinn, 14. júlí, þjóðhátíðardagur Frakka,
var runninn upp. Þá fljúga þotur yfir árla
dags og lita himininn fánalitunum. Við
létum þær vera, vorum að vísu komin til
Parísar til að sjá og upplifa – en líka til að
hvíla okkur. Sá var munurinn og á fyrstu
ferðinni, þegar við vorum 25 ára og þurft­
um ekki að sofa.
Við drifum okkur samt út í blíðuna
nokkru síðar og sóttum okkar litla skatt í
nálægt bakari. Kaffið var ekki lengur fyrir­
staða, svo mikið höfðum við þroskast. Við
létum okkur samt nægja að skoða Louvre
að utan, en gengum eða notuðum metróið
til að komast á milli staða. Það er gaman
að rölta um Parísarborg, skoða mannlífið,
setjast niður annað veifið og halda síðan
áfram milli helstu kennileita, hvort heldur
er Frúarkirkjan eða Sigurboginn.
Borgin var fánum prýdd í tilefni dags­
ins en við ákváðum að geyma okkur tákn
Parísar, sjálfan Eiffelturninn þar til um
kvöldið. Í leiðsögubók sem við keyptum
fyrir ferðina var sagt að flugeldasýningin
í turninum að kvöldi Bastilludagsins væri
eitthvað sem hver maður yrði að sjá einu
sinni á ævinni. Gúgúl sjálfur er ávallt ná­
lægur og hann sagði okkur að flugelda­
sýningin hæfist klukkan 11 um kvöldið og
stæði í 35 mínútur. Við vorum því hin ró­
legustu eftir kvöldmatinn, slökuðum á og
rann jafnvel í brjóst. Við vorum líka komin
til Parísar til að sofa. Við röltum síðan á
nálæga metróstöð um 10­leytið, töldum það
nægan tíma til þess að komast að Eiffel­
turninum. Þar var hins vegar teflt á tæp­
asta vað. Við áttuðum okkur á því um leið
og við komum á brautarpallinn. Þar var
maður við mann. Greinilegt var að fleiri
en við ætluðu að upplifa dýrðina. Merkilegt
nokk náði kona mín samt eina sætinu sem
laust var í lestarvagninum. Ég náði haldi á
stöng með mörgum öðrum. Þetta var all­
löng leið, líklega með viðkomu á einum tíu
stöðvum. Mannfjöldinn jókst eftir því sem
nær dró Eiffelturninum. Mannhaf var á
hverjum brautarpalli og þrýstist með ein­
hverjum hætti inn í neðanjarðarlestina.
Það þrengdi sífellt meira að mér. Í upphafi
ferðar voru kannski tíu sentimetrar í næstu
menn, sem einnig héngu á stönginni. Sá
lúxus hélst ekki lengi. Staðan versnaði á
hverri stöð, var fljótlega orðin eins og mað­
ur sér á myndum af japönskum neðanjarð­
arlestum þar sem síðustu farþegunum er
beinlínis troðið inn í lestarvagnana. Undir
það síðasta var ástandið í vagninum eins og
í síldartunnu nema hvað það var ekki síld
við síld heldur maður við mann, eða mað­
ur á mönnum öllu heldur. Ég hafði enga
tölu á því hve margir líkamar þrýstust að
mínum, en gef mér að á þeirri stundu hafi
kroppurinn á mér nuddast, eftir hreyfing­
um lestarinnar, við að minnsta kosti tólf
manns í einu, af báðum kynjum og öllum
kynþáttum.
Ég hafi fyrir löngu misst sjónar á frúnni
en gaf mér að til hliðar við hana og jafn­
vel ofan á henni væri að minnsta kosti
hálf tylft. Við höfðum ákveðið að fara úr
á tiltekinni stöð til að hafa góða yfirsýn
yfir flugeldasýninguna. Einni eða tveimur
stöðvum áður var nafn Eiffelturnsins innan
sviga neðan við nafn brautarstöðvarinnar.
Þar létti verulega á, að minnsta kosti helm­
ingur lestarfarþeganna þrýstist út á stöð
sem var ofanjarðar. Við það náðist augna­
blikssýn út um lestargluggann yfir mann­
mergðina við turninn. Þar var kroppur við
kropp svo langt sem augað eygði.
Afgangur lestarfarþeganna fór út á sömu
stöð og við, ætlaði sér greinilega hið sama,
að hafa góða sýn yfir turninn. Ekki tók
betra við þegar út var komið. Allir gangar
og ranghalar upp á yfirborð jarðar voru
troðnir fólki. Vopnuð lögregla hleypti út í
hollum. Við óttuðumst að komast ekki út
í tæka tíð og missa af flugeldasýningunni
en sluppum á endanum, flæddum eiginlega
með fjöldanum upp úr göngunum. Úti á
götu var ástandið eins, þar var maður við
mann. Þá tók mín kona til sinna ráða. Hún
var komin til Parísar í þetta sinn til þess
að sjá lífstíðarupplifun, þjóðhátíðarflug­
eldasýningu frá Eiffelturninum. Hún þrýsti
sér því gegnum mannþröngina og ég á eftir
með afsökunarorð á þremur tungumálum,
einkum þó íslensku, uns við náðum á okkar
útssýnisstað – að vísu með fólk allt í kring­
um okkur.
Flugeldasýningin var stórkostleg, studd
mikilfenglegri tónlist og sannarlega þess
virði að leggja þetta ferðalag á sig til þess
að njóta þess sem menn eiga að sjá einu
sinni á ævinni. Sennilega hefði þó verið
gáfulegra að leggja heldur fyrr af stað,
sleppa því að teygja úr lúnum tánum eftir
matinn – og jafnvel blunda.
Maður fer nefnilega ekki til Parísar til
þess að sofa.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Tilboð
66.900
Tilboð
45.880
Hitastýrð
sturtu blöndunar-
tæki með höfuð-
og handúðara
með nuddi.
Upphengt
salerni með
innbyggðum
kassa
34 viðhorf Helgin 14.-16. ágúst 2015