Dagrenning - 01.12.1958, Blaðsíða 40

koma yfir mig, sem ekkert mannlegt afl
gat brotið á bak aftur. Kraftaverk var í
vændum og Guð hafði þegar ákveðið að
gera það kraftaverk.
Þegar ég sagði: „Ég get það ekki,“ fór
hinn heilagi andi innra með mér að biðja
með munni mínum á framandi tungum.
Læknar og hjúkrunarkonur urðu skelf-
ingu lostin og fóru að gefa mér sprautur
til þess að vekja mig úr dáinu, því þau
héldu að ég væri að fá alvarlegt aftur-
kast. Ég var flutt í rúm mitt, því þau
skildu ekki að það, sem þau töldu hættu-
legt afturkast eftir lækningatilraunina,
var raunverulega opinberun á guðlegri
kraftaverkastarfsemi. Ég veit ekki hve
lengi ég var í dái, en lof sé Guði, að
ég fann lífið færast í líkama minn aftur.
Tilfinning mín var einna líkust því, þeg-
ar maður fær náladofa í einhvern lim
og finnur svo blóðið fara að renna eðli-
lega til hans aftur.
Daginn eftir fannst mér eins og ég
hefði sloppið úr fangelsi. Það var blik í
augum mínum og bros á andlitinu. Ótt-
inn var horfinn. Áhyggjumar voru horfn-
ar líka. Ég var svöng í fyrsta sinn á tíu
mánuðum. Hjúkrunarkonan færði mér
mat, og ég borðaði allt, sem á bakkanum
var. Ég hámaði í mig flesk, egg, ristað
brauð og hafragraut og drakk síðan kaffi
og melti þetta allt eins og ekkert væri.
Ég fór fram úr rúminu, þvoði mér,
klæddi mig og greiddi mér. Mér leið un-
aðslega. Það var dásamlegt að vita að
Jesús hafði frelsað mig.
Um hádegið sagði hjúkrunarkonan
mér, að ég mætti fara inn í borðsalinn.
Ég bað um blessun Guðs í fyrsta sinn á
'tíu mánuðum, þegar ég settist að borð-
inu. Ég borðaði af tveimur bökkum. Þeg-
ar máltíðinni var lokið stóð ég upp og
gekk að slaghörpunni og fór að leika
sálma. Ég söng: „Ó, þá náð að eiga Jesú“
og fleiri sálma. Hvílík blessun, að geta
sungið slíka söngva, eftir að hafa verið
kvalin í tíu mánuði af illum öndum og
þjökuð af öllum öflum helvítis.
Þegar taugalæknirinn heyrði sönginn,
kom hann og nokkrar hjúkrunarkonur,
út úr matstofu þeirra, í dyrnar á mat-
stofu sjúklinganna, til þess að gá að,
livaða sjúklingur væri að spila og syngja.
Síðar sagði ein hjúkrunarkonan mér, að
læknirinn hefði, í orðsins fyllstu merk-
ingu, hoppað af gleði, klappað saman lóf-
unum og sagt: „Þetta er rétta stúlkan!"
Hann sá að ég hafði endurheimt persónu-
leika minn og var orðin heilbrigð mann-
eskja aftur.
Hverjum var þetta að þakka? Hver
læknaði mig? Það var Jesús Kristur. Til
þess þarf hinn lifandi Krist, og hann
frelsaði mig.
Stuttu síðar höfðu læknarnir með sér
fund, til þess að ræða um sjúkdómstil-
felli mitt og lækningu. Þegar ég gekk ró-
lega inn til þeirra, til þess að svara spum-
ingum, horfðu þeir á mig, eins og þeir
tryðu ekki sínum eigin augum. Lækn-
irinn minn sagði: „Bati yðar er undur-
samlegur — já, sannarlega undursamleg-
ur!“
Þegar ég útskrifaðist úr sjúkrahúsinu,
fór ég heim til mín. Á næstu tveimur
mánuðum þyngdist ég um 28 pund.
Nú eru liðin meira en fimm ár síðan
lækningakraftaverkið gerðist. Guð hefur
gefið mér heilagan kraft til þess að taka
upp trúboðsstarfið aftur og flytja synd-
ugum, sjúkum og undirokuðum sálum
boðskap hans um frelsun. Lofað veri hans
heilaga nafn!
(Þýtt úr World-Wide Revuival.)
38 DAGRENNING