Dagrenning - 01.12.1958, Síða 49

einhvern fágætan hlut til minningar
um þá för. Hin unga kona vann brátt
bug á þeim viðbjóði, sem þessi undar-
lega gjöf olli henni í fyrstu, og hún
kom hinni skorpnu hönd fyrir í gler-
skríni.
Það leið ekki á löngu, unz syrta tók
að hjá fjölkyldunni, sem fram að þeim
tíma hafði átt mikilli gæfu að fagna.
Eiginmaðurinn gerbreyttist í fram-
komu. Hann varð þögull og einrænn,
kom oft seint heim og brást illa við
áhyggjuspurningum konu sinnar. Hún
gerði allt sem hún gat til þess að finna
ástæðuna fyrir þessari skyndilegu
breytingu á manninum, og hún komst
að þeirri niðurstöðu, að sennilegasta
skýringin væri sú, að önnur kona hefði
unnið hjarta hans.
Þegar hið sanna kom í ljós, reyndist
grunur hennar ekki réttur, en ástandið
var þó engu betra. Maðurinn hafði
steypt sér út í kauphallarbrask og var
kominn að gjaldþroti. Hann skaut sig
þremur dögum fyrir jól.
Allt benti til að þetta áfall ætlaði að
verða hinni ungu ekkju of þungt. Hún
veiktist og henni hrakaði stöðugt, án
þess að læknunum tækist að finna sjúk-
dómsorsökina. Að lokum var hún orðin
svo langt leidd, að sérfræðingurinn, sem
hún gekk til, sá engin önnur ráð en upp-
skurð, ef ske kynni að einhvers mætti
verða vísari um eðli sjúkdómsins með
þeim hætti. Konan var þó hikandi og
bað um nokkurra daga umhugsunar-
frest.
Hún fór þó að gera ýmsar ráðstaf-
anir, — það var engan veginn víst að
hún lifði af uppskurðinn. En þá kom
gömul skólasystir hennar, sem hún hafði
ekki séð í mörg ár, í heimsókn til henn-
ar.
Gesturinn hafði ekki verið nema eina
eða tvær mínútur inni í stofunni, þegar
hún rak upp skelfingaróp og benti með
hryllingi á glerskrínið með múmíuhönd-
inni.
„Hvernig geturðu haft svona óhugn-
anlegan hlut í íbúðinni hjá þér?“ spurði
hún. „Ég myndi verða fárveik, ef ég
ætti að hafa þetta fyrir augunum á
hverjum degi.“
„Ég er nú farin að venjast því,“ svar-
aði frúin þreytulega.
En vinkona hennar linnti ekki látum,
unz veika konan lét undan — og til þess
að binda enda á þetta samtal, leyfði
hún henni að taka höndina með sér til
þess að fleygja henni.
Daginn eftir, en það var síðasti dag-
urinn áður en hún átti að fara í sjúkra-
húsið, ákvað hún „að slá nú einu sinni
öllu upp í kæruleysi". Hún virti að vett-
ugi allar matarreglur og bað um að sér'
yrði fært úr eldhúsinu það, sem henni
þótti bezt. Henni varð gott af matnum
og líðan hennar var strax miklu betri.
Þegar læknirinn skoðaði hana að
nýju, hristi hann höfuðið og botnaði
ekkert í því, sem gerzt hafði. Verkirnir
í maganum voru gersamlega horfnir.
„Ég vil ekki gefa yður neinar fals-
vonir, frú,“ mælti hann, „eða segja of
mikið, en ég fæ ekki betur séð en að
líkaminn hafi, án okkar hjálpar, fram-
leitt einhver mótefni, sem hafa stöðvað
sjúkdóminn. Eins og nú horfir, vil ég
a. m. k. ráðleggja yður að fresta upp-
skurðinum og sjá hvað setur.“
Það kom brátt í ljós, að konan þurfti
engan uppskurð. Hún náði sér mjög
fljótt og var orðin alheilbrigð eftir
nokkrar vikur.
Batinn byrjaði nákvæmlega sama
daginn og hún losnaði við múmíuhönd-
DAGRENNING 47