Morgunblaðið - 30.01.2015, Side 11

Bros Bryndís og heimiliskona á St. Antonine-hjúkrunarheimilinu í Suður-Afríku. Öllum er tekið opnum örmum.
.að sem við þekkjum og mönnun enn
minni en hérna heima.“
Ein manneskja getur gert gæfu-
muninn, það hefur einmitt sannast í
St. Antonine-hjúkrunarheimilinu sem
Bryndís heimsótti, því konan sem
stjórnar því hefur gert ótrúlega mikl-
ar breytingar.
„Forstöðukonan Lusia er kaþ-
ólsk nunna og þegar hún tók við
heimilinu fyrir fimm árum var allt í
niðurníðslu. Þá var allt vatn sótt í
brunn langt í burtu, en hún hefur
markvisst unnið í því að sækja um
styrki til byggja upp bæði pípulagnir
og leggja rafmagn. Tækjabúnaður er
af skornum skammti og það þarf að
handþvo öll föt þeirra 60 heimilis-
manna sem þar búa og líka rúmfötin,
handklæðin og fleira. Heimilisfólkið
léttir undir með með því að strauja og
pressa, en þetta er mikil vinna og
þess vegna ætlum við hér í Mörk að
safna fyrir þvottavél og þurrkara fyr-
ir þau með þessu fjáröflunarkaffi.“
Foreldrar týndrar kynslóðar
Luisa kemur frá öðru héraði og
úr allt annarri menningu en heimilis-
fólkið sem er Súlúfólk. Hún þurfti að
byrja á því að læra inn á þeirra
tungumál, siði og venjur.
„Súlufólk af þeirra kynslóð á
mjög erfitt í samfélaginu, af því þau
eru foreldrar „týndu kynslóðar-
innar“, fólksins sem lést úr alnæmi
áður en lyf komu til sögunnar. Í
menningu þessa fólks er rótgróin
hefð fyrir því að fólk hugsi um for-
eldra sína þegar þeir eldast, en þar
sem nánast heil kynslóð hvarf vegna
alnæmis, þá á þetta fólk engin full-
orðin börn sem geta séð um það á efri
árum.“
Áþreifanlegur kærleikur
Bryndís dvaldi í tvær vikur á
heimilinu og segir það hafa verið
ótrúlega magnaða reynslu.
„Hér heima er ýmsu breytt þeg-
ar Eden-stefna er tekin inn, við
starfsfólkið klæðumst venjulegum
fötum, setjum plöntur inn á stofnun-
ina og gerum umhverfið þar sem
heimilisfólkið býr eins heimilislegt og
hægt er. Við reynum að brúa bilið á
milli okkar starfsfólksins og heimilis-
fólksins eins og hægt er, við erum öll
einn hópur. En úti í Suður-Afríku þar
sem ekki voru til peningar til að gera
allt heimilislegt á yfirborðinu, þar var
áherslan á virðingu og traust á milli
starfsfólks og heimilisfólks. Það var
mikil nánd og kærleikurinn nánast
áþreifanlegur. Einnig var mikil
áhersla á valdeflingu, heimilismenn
tóku sínar ákvarðanir, þeir tóku þátt í
því hvernig heimilið þróaðist, þeir
tóku þátt í að ákveða matseðilinn, að
ákveða fyrir hvað ætti að sækja um
styrki og fleira í þeim dúr. Umhyggja
og vilji til að hjálpa var eitt af því
fyrsta sem ég tók eftir á heimilinu,
bæði meðal heimilisfólks og starfs-
fólks,“ segir Bryndis og bætir við að
mikið sé hægt að læra af þessu fólki í
Suður-Afríku og starfinu á heimili
þess.
DAGLEGT LÍF 11
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JANÚAR 2015
Ég var ekki há í loftinu þegarafi minn rétti mér og bróðurmínum hvoru sinn heima-
smíðaða verkfærakassann með
hamri, nöglum og ýmsu öðru sem við
systkinin gátum notað til að smíða og
dytta að kofanum okkar uppi í sum-
arbústað.
Bæði fengum við tækifæri til að
bruna um vegi utan borgarinnar og
æfa okkur löngu áður en við fengum
bílprófið og það var alveg jafn líklegt
að sjá pabba bregða á leik með
pönnukökupönnuna og mömmu.
Tengdapabbi hikaði heldur ekki eitt
augnablik áður en hann rétti mér
stóran kassa með skrúfum og borvél
og bað mig um að festa niður nýju
spýturnar á pallinum.
Hver deilir eiginlega með þér
bílnum? spurði starfsmaður
smurstöðvar mig í
vikunni eftir að
hann hafði tilkynnt
mér að verkinu væri
lokið. Spurningin
kom mér í opna
skjöldu og hikaði
ég því örlítið áður en
ég sagði honum að unnusti
minn ætti það til að setjast
undir stýrið á bílnum. Já,
datt mér ekki í hug, sagði
maðurinn afar hróðugur,
líkt og hann hefði fundið
leið til að fljúga með eigin
afli án hjálpartækja. Það
var augljós kátína í rödd-
inni, ég er viss um að hann
valhoppaði af gleði.
Hann hefur greinilega
verið að spóla mikið að
undanförnu, sagði mað-
urinn viss í sinni sök og
bætti við að það mætti greinilega sjá
á öðru framdekki bílsins.
Nokkuð hissa spurði ég manninn
hvort það gæti hugsanlega komið til
greina að það væri ég sem spólaði af
og til þegar ég æki um götur borg-
arinnar. Nei, það hélt maðurinn ald-
eilis ekki og bætti við að ég gerði
örugglega ekki svoleiðis. Áður en
hann kvaddi benti hann mér á að ég
gæti látið pabba minn útvega mér
annað dekk undir bílinn.
Nú ætla ég ekki að útiloka að
minn heittelskaði laumist af og til
út að næturlagi og reykspóli um
götur Kópavogsbæjar. Kannski
situr hann ekki sveittur við að
klára heimadæmin á kvöldin,
kannski er hann í raun og
veru í félagi við aðra tryllta
spólara á bílastæðum úti
um allan bæ.
Ef til vill er starfsmaður
smurstöðvarinnar afar hæfi-
leikaríkur mannþekkjari og
veit fyrir víst, þrátt fyrir að hafa
aldrei hitt unnusta minn, að hann
sé sannur spólari en ég ekki.
Ég ætla samt að leyfa mér að
ætla að ég hafi orðið fyrir barðinu á
fordómum mannsins. Lítum ekki á
aðeins á kynið, ákveðum ekki fyr-
irfram hvað hver og einn getur eða
getur ekki.
»Nú ætla ég ekki aútiloka að minn
heittelskaði laumist af og
til út að næturlagi …
Heimur Láru Höllu
Lára Halla Sigurðardóttir
larahalla@mbl.is
Þegar myrkrið grúfir yfir Íslandi er
eins gott að gera sig sýnilegan, það
kemur í veg fyrir slys.
Húfur, prjónaðar með sterkum
endurskinsþræði, eru nýjung hér-
lendis. Þær eru hannaðar af íslenska
fataframleiðandanum Icewear, en
endurskinið frá húfunum gerir gang-
andi vegfarendur mun sýnilegri í
skammdegismyrkrinu og eykur því
öryggi þeirra í umferðinni.
Engin hefðbundin endurskins-
merki eru á húfunum. Endurskinið
kemur frá þræði sem er húðaður
með öflugu endurskinsefni og prjón-
aður með hefðbundnu garni. Þráður-
inn er grannur og illsjáanlegur. Hann
fellur vel að litum og munstri húf-
unnar og endurkastar frá sér ljósi
sem á hana fellur þannig að húfan
virðist glitra og verður vel sýnileg í
myrkri.
Vegna endurskinsins hefur húfan
fengið nafnið Glitra.
Hún fæst í verslunum Icewear sem
eru á Akureyri, í Vík í Mýrdal og
þremur stöðum í Reykjavík, á Skarfa-
bakka, í Bankastræti og Fákafeni.
Prjónahúfan Glitra með endurskinsþræði
Glitra Húfan er til í nokkrum litum og allir ættu að finna húfu við sitt hæfi.
Til að gera gangandi vegfar-
endur sýnilegri í skammdeginu