Morgunblaðið - 30.01.2015, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JANÚAR 2015
✝ Sóldís Aradótt-ir fæddist á
Nönnustíg 8 í Hafn-
arfirði 21. febrúar
1948 en flutti árs-
gömul að Öldutúni
2 og ólst þar upp.
Sóldís lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
17. janúar 2015.
Foreldrar henn-
ar eru Ari Benja-
mínsson frá Stóra-Knarrarnesi á
Vatnsleysuströnd, f. 1917, d.
2008, og Sigríður Ólafsdóttir frá
Hnjóti við Patreksfjörð, f. 1926.
Systkini Sóldísar eru Ólafur
Arason, f. 1950, búsettur í
Garðabæ, kvæntur Agnesi Art-
húrsdóttur, Ingibjörg Aradóttir,
f. 1957, búsett í Hafnarfirði, gift
Guðmundi Sigurjónssyni, og
Draumey Aradóttir, f. 1960, bú-
sett í Svíþjóð.
Sóldís giftist ung eiginmanni
sínum, Jóhannesi Smára Laxdal
Harðarsyni frá Reykjavík, f.
1947. Þau bjuggu lengst af í
Reykjavík, síðustu 20 árin í Háls-
aseli 6, en fluttu svo í maí 2002
að Kjarrási 8 í Garðabæ. Synir
þeirra hjóna eru Ari Viðar, f.
1965 og Hörður Smári, f. 1976.
Sambýliskona Ara
Viðars er Sigrún
Edda Sigurjóns-
dóttir. Börn Ara
Viðars og fyrrver-
andi eiginkonu
hans, Gyðu Thorla-
cius Guðjónsdóttur,
eru Hekla Aradótt-
ir, f. 1999, Arna
Hlín Aradóttir, f.
2004 og Birkir Orri
Arason, f. 2005.
Sambýliskona Harðar Smára er
Björk Gunnarsdóttir. Sonur
þeirra er Hilmir Berg Harð-
arson, f. 2012.
Sóldís lauk gagnfræðaprófi
frá Flensborgarskólanum í Hafn-
arfirði vorið 1965. Hún vann ým-
is afgreiðslu- og þjónustustörf í
Reykjavík en vann síðan í tæpa
þrjá áratugi sem læknaritari við
Heilsugæsluna Efra-Breiðholti.
Sóldís var mikill unnandi menn-
ingar og lista og afar tónelsk.
Hún tók þátt í kórstarfi barn að
aldri og söng síðan um árabil
með tveimur kirkjukórum, fyrst
í Seljakirkju í Reykjavík en síðar
Vídalínskirkju í Garðabæ.
Útför Sóldísar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 30.
janúar 2015, kl. 13.
Elsku Sóldís mín.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig til að þakka þér allar
þær yndislegu samverustundir
sem ég hef verið svo lánsöm að
eiga með þér og sem ég mun alla
tíð varðveita í hjarta mér.
Þú komst eins og sólargeisli inn
í líf okkar pabba þíns heitins fyrir
nær 67 árum, svo falleg, róleg og
ljúf að fólk hafði orð á því. Og þeg-
ar þú byrjaðir í skóla komstu með
vinkonur þínar og fylltir heimilið
okkar á Öldutúni 2 af lífi og gleði.
Síðan kynntir þú fyrir okkur
hann Jóa þinn og betri mann hefð-
ir þú ekki getað valið, þvílíkt gull
af manni sem hann er. Drengirnir
ykkar, Ari og Smári, hafa sann-
arlega auðgað líf mitt og eins
barnabörnin ykkar fjögur, Hekla,
Arna Hlín, Birkir Orri og litli
Hilmir Berg, en fas hans minnir
mig svo oft á þig þegar þú varst
lítil.
Hvíldu í friði, elsku dóttir mín.
Allar fallegu minningarnar um
þig lifa og þær orna ég mér við
núna. Þín
mamma.
Elsku systir mín, Sóldís Ara-
dóttir, er látin eftir erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Og nú eruð þið bæði farin, há-
aldraður faðir okkar, Ari Benja-
mínsson, d. 2008, og þú sjálf, Sól-
dís, langt um aldur fram. Þið
áttuð svo margt sameiginlegt og
þið voruð svo góðir vinir, að eftir
var tekið, enda skapaðist ávallt
gott andrúmsloft þar sem þið vor-
uð í fjölskyldusamkomum og
reyndar hvar sem var.
Maður fann ávallt fyrir hlýhug
í garð okkar systkina frá pabba
okkar, hann var með hlýlegt við-
mót og skemmtilegan húmor og
þú áttir því láni að fagna að erfa
þessa eiginleika frá honum, Sól-
dís.
Þú varst alltaf til staðar þegar
erfiðleikar gengu yfir. Á unglings-
árum og fram undir þrítugt varð
ég þeirrar ánægju aðnjótandi að
eiga ykkur Jóa að. Þið tókuð
ávallt svo vel á móti mér, hvort
heldur sem var í Geitlandinu,
Maríubakkanum eða í Hálsa-
selinu. Málefni líðandi stundar
voru rædd, við Jói tókum nokkrar
skákir og svo voru hin og þessi
sameiginlegu áhugamál rædd,
ekki síst sögur frá æskuárunum,
fjölskyldan og trúmálin. Maður
var ávallt endurnærður og glaður
í hjarta eftir þessar heimsóknir til
ykkar. Fjölskylduhagir breyttust
þegar ég hitti lífsförunaut minn,
hana Agnesi, en engu að síður
hafa vináttuböndin ávallt haldist
þó heimsóknum hafi fækkað.
Höfðum við systkinin þann sið hin
síðari ár að hittast með mökum
heima hvert hjá öðru vor og
haust, og skapar það mér ógleym-
anlegar minningar um þig, kæra
systir. Það var yndislegt að fá að
heimsækja ykkur í sumarbústað-
inn ykkar, Núpshlíð, haustið 2013.
Það var áður en vitað var af hin-
um illvíga sjúkdómi, en kannski
var hann skýring á því af hverju
þú og Inga systir fóruð ekki með
okkur hinum í göngutúr uppá
Þóreyjarnúp. Við vorum svo
heppin með veður, og leiðsögu-
hlutverk ykkar Jóa þegar við fór-
um Vatnsneshringinn fór ykkur
svo vel. Það leyndi sér ekki að þið
voruð á kunnuglegum slóðum og
þarna ætluðuð þið ykkur að eiga
ánægjulegar stundir á efri árum.
Staðir eins og sellátrin við Hvít-
serk og Borgarvirki eru miklar
náttúruperlur og þið voruð öllum
hnútum kunnug. Og ekki má
gleyma heimsókninni til gamals
vinnufélaga okkar Jóa, Róberts
Jack í Kastalaturninum í Vatns-
nesi.
Okkur Agnesi þótti afar vænt
um að fá ykkur Jóa í vikuheim-
sókn árið 2011 á Lodosol, para-
dísinni okkar á Spáni. Þá lék allt í
lyndi, við gerðum ýmislegt sam-
an, hjóluðum, fórum í göngutúra,
dönsuðum, settumst niður á kaffi-
húsum að ógleymdum kvöld-
stundum á veitinga- og skemmti-
stöðum. Tónleikaferðin til
Murciuborgar, sem þú stakkst
upp á að fara í, Sóldís, stendur þó
líklega uppúr og var alveg ein-
stök, enda venjan að kíkja fremur
á Benidorm Palace eða álíka staði
með fólki.
Minningin frá þessum tveimur
samverutímabilum, í Núpshlíð
2013, og á Lodosol 2011 mun
hjálpa mikið við að takast á við
söknuðinn við að missa þig.
Mínar innilegustu þakkir fyrir
allar samverustundir. Blessuð sé
minning þín.
Ólafur Arason.
Ástkær systir okkar hefur lok-
ið för sinni með okkur hér á jörðu.
Samfylgdinni er lokið, áfangastað
er náð. Eftir stöndum við systur
eins og höfuðlaus her og söknum
sárt merkisberans okkar bros-
milda, hugljúfa og glaðlynda.
Vissulega gerum við okkur það
ljóst að fyrr eða síðar lýkur ævi
okkar allra. Sú vitneskja er í raun
það eina sem við höfum með okk-
ur að veganesti inn í þessa jarð-
vist. En hugurinn verður svo agn-
arsmár á svona stórum stundum,
ekki síst þegar okkur finnst löng
leið ófarin til sjávar. Svo margir
útsýnishólar eftir að reika saman
upp á. Svo margar hlíðar eftir að
valhoppa niður í glaðværð og
áhyggjuleysi. Vitneskjan um að
öllu er afmarkaður tími má sín svo
ósköp lítils gagnvart söknuðinum,
sem fyllir hjartað hlýju myrkri og
leggst eins og mjúkur hvítur
faðmur yfir allt sem við hugsum,
segjum og gerum.
Hún Sóldís okkar bar sannar-
lega nafn með rentu. Frá henni
stafaði ævinlega hlýjum bjarma
svo að nærvera hennar lýsti upp
hverjar þær vistarverur þar sem
hún var stödd. Augun geisluðu í
hvert sinn sem fallega brosið
breiddist yfir andlit hennar.
Sóldís var sömu mannkostum
búin og hann pabbi okkar heitinn,
sem var okkur systrum öllum svo
kær. Blíðlynd og hjálpfús, bljúg-
lát og dagfarsprúð. Vildi alltaf
gera gott úr hlutum og sjá til þess
að fólkinu hennar liði vel. Sátta-
semjari í eðli sínu og alltaf
reiðubúin að sveigja af leið til að
allir gætu unað sáttir við sitt og
haldið gleði sinni.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þykir
vænst um í fari hans, getur orðið þér
ljósara í fjarveru hans, eins og fjall-
göngumaður sér fjallið bezt af slétt-
unni.“
Þessi vísdómsorð Kahlils Gi-
bran úr Spámanninum höfum við
nú að leiðarljósi á áframhaldandi
för okkar – án stóru systur. Í
hjarta okkar verður hún þó alltaf
með. Allir ljúfu eiginleikarnir
hennar munu fylgja okkur í
hverju skrefi. Vongleðin og hlýj-
an, tillitssemin og mýktin.
Og þegar við álpumst inn á
ókunna stíga munum við brosa
gegnum tárin. Brosa og minnast
þess hvernig okkur tókst stund-
um að villast saman á ólíklegustu
stöðum, gangandi eða keyrandi,
sama þótt kennileitin blöstu við
okkur. Minnast þess hve dátt við
hlógum að vandræðagangi okkar.
Lífið heldur áfram og minning-
in um hana yndislegu og fallegu
stóru systur okkar mun ylja okk-
ur um hjartaræturnar svo lengi
sem við lifum. Og víst er að sól-
skinsbrosið hennar mun lýsa okk-
ur för þegar syrtir að.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Inga og Draumey.
Elsku Sóldís mín, mér er það í
senn bágt og ljúft að skrifa þér
þessa kveðju. Bágt af því að
einskis óska ég fremur en að
kveðjustundin væri víðs fjarri.
Ljúft af því hugur minn ljómar af
öllum fallegu minningunum sem
ég á um þig. Minningum sem birt-
ast mér jafnt í draumi og vöku og
sveipa sál mína nýjum ljóma.
Minningum sem breytast í orð
sem skýin fá að heyra og vind-
urinn og trén. Og stundum líka
ástkær faðir okkar á himnum og
englarnir og Guð – þegar ég bið
þá að umvefja þig sömu hlýju
geislum og þú veittir svo örlátlega
þeim sem komu nærri ljósflæði
þínu.
Fyrir margt löngu sagði mér
vitur og mæt kona að við sálirnar
veldum okkur það fólk sem við
vildum verja ævinni með hvert
sinn sem við kæmum til jarðar-
innar. Þetta gjörbylti lífssýn
minni og mér varð ljóst að þú
varst ein af allra mikilvægustu
ástæðunum fyrir vali mínu á fjöl-
skyldu, aðstæðum og lífsreynslu.
Elsku stóra systir mín, með fal-
lega sólskinsbrosið þitt og jafnað-
argeðið, með tryggðina og trún-
aðinn, góðvildina og gleðina, takk
fyrir allt sem þú hefur verið mér í
þessari jarðvist. Takk fyrir að
gæta mín þegar ég var lítil, takk
fyrir að bæði sjá mig og heyra
þegar ég var unglingur, takk fyrir
að opna heimili þitt og leyfa mér
að koma í helgardvöl hjá ykkur
Jóa, Ara og síðar Smára, þegar þú
varst búin að stofna fjölskyldu.
Takk fyrir að samgleðjast mér
svo innilega þegar ég varð móðir
sjálf og láta sólargeislana þína
flæða yfir börnin mín líka. Og
takk fyrir að þú ræktaðir áfram af
sömu alúð vináttu- og systraband
okkar og gættir þess að það rofn-
aði ekki þótt yfir lönd og höf væri
að fara. Takk fyrir allar heim-
sóknir þínar á heimili mitt í Sví-
þjóð og takk fyrir allar góðu
stundirnar okkar saman í Íslands-
heimsóknum mínum, bæði á
heimili ykkar Jóa og þegar við
héldum á vit mannlífs og menn-
ingar.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert
glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni, ger-
ir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
Þessi orð Kahlils Gibran úr
Spámanninum eru mér bæði
huggun og heilagur sannleikur.
Ég syrgi vegna þess að ég elskaði
og gladdist áður. Það er bara ein
leið til að komast hjá sorg og hún
er að lifa ástsnauðu lífi. En hvers
virði er slíkt líf? Er kærleikurinn
ekki mestur alls?
Þegar ég sat hjá þér fyrir
nokkrum dögum hvíslaði ég að
þér að þótt þú hyrfir okkur ástvin-
Sóldís Aradóttir
✝ Þorsteinn Eg-ilsson fæddist í
Reykjavík 25. jan-
úar 1927. Hann lést
á Landspítalanum
7. janúar 2015.
Foreldrar hans
voru Guðný Guð-
finnsdóttir, f. 9.4.
1890, d. 16.10. 1947,
og Egill Jóhannsson
skipstjóri, f. 14.6
1893, d. 3.11. 1983,
og ólst hann upp hjá þeim í
Reykjavík og á Akureyri.
Þorsteinn átti einn bróður,
Sveinbjörn Egilsson, f. 14.11.
1922, d. 10.6. 1985.
Sveinbjörn kvæntist Önnu
Sigríði Jónsdóttur, f. á Siglu-
firði 15.6. 1926, d. 14.4. 1979.
Sveinbjörn og Anna hófu bú-
skap á Bárugötu 5 í Reykjavík.
Þar kynntist Þorsteinn Öldu
Jónsdóttur, f. 11.4. 1930, yngri
systur Önnu. Felldu þau hugi
saman og giftu sig 16. júní árið
1956.
Þorsteinn og Alda bjuggu
saman á ýmsum stöðum í
Reykjavík en árið 1961 festu
þau kaup á íbúð að Stóragerði
28 og fluttu inn eftir að Þor-
steinn og bróðir hans höfðu
frá að hverfa og fór þá m.a. á
sjó um tíma til að afla tekna.
Þorsteinn hóf störf hjá
Landsbanka Íslands árið 1955 í
gjaldeyrisdeild, seðlabanka, en
Sveinbjörn bróðir hans starfaði
einnig við bankann. Á árunum
1956-1966 starfaði hann í end-
urskoðun og bókhaldi en varð
deildarstjóri endurskoðunar ár-
ið 1966. Árið 1972 var hann
ráðinn aðalendurskoðandi
Landsbankans og gegndi því
starfi til ársloka 1996 eða í 24
ár.
Þorsteinn var virkur í Félagi
starfsmanna Landsbanka Ís-
lands og var formaður félagsins
frá 1967 til 1969 og meðstjórn-
andi 1971–1973. Hann tók þátt í
uppbyggingu sumarhúsasvæðis
Landsbankans í Selvík við
Álftavatn á árunum 1966-1967
og var um árabil í Seljanefnd
félagsins. Þorsteinn starfaði
einnig í hlutastarfi hjá Lífeyr-
issjóði bankamanna á árunum
2004-2011 og naut þess að fá
með þeim hætti að verða að
gagni og halda sambandi við
fyrrum starfsfélaga. Þorsteinn
hafði unun af því að ferðast og
kanna nýjar slóðir, var vel hag-
mæltur og mikill áhugamaður
myndlistar, bókmennta og ljóða.
Útför Þorsteins fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 30. jan-
úar 2015, kl. 13.
innréttað og standsett
íbúðina, að mestu
sjálfir. Þorsteinn og
Alda voru því frum-
býlingar í Stóragerð-
inu og bjuggu þar allt
til ársins 2013 en síð-
asta árið að Fróðengi
9 í Reykjavík.
Börn Þorsteins og
Öldu eru 1) Helga, f.
1956, maki Ásgeir Ás-
geirsson, og eiga þau
saman tvö börn a) Perlu Ösp,
maki Sverrir Arnar Bald-
ursson, og eiga þau tvær dætur,
Áróru Glóð og Aþenu Ósk, b)
Þorstein Ými, kærasta Álfheið-
ur Sigmarsdóttir. 2) Egill, f.
1965, kvæntur Béatrice Burlin.
Þau eiga tvær dætur, Agathe
og Stellu.
Þorsteinn hóf ungur að
sækja sjóinn með föður sínum
sem var skipstjóri og hann
hafði alla tíð mikinn áhuga á
skipum og sjómennsku.
Eftir gagnfræðapróf lauk
hann stúdentsprófi árið 1946
frá Menntaskólanum á Ak-
ureyri.
Þá hóf hann nám í lækn-
isfræði við Háskóla Íslands og
stundaði það í tvö ár en þurfti
Þér fannst alltaf svo skemmti-
legt að rifja upp þann dag sem ég
stóð upp í fyrsta sinn. Sagðir þá
sögu oft og hún var svona: „Þú
lagðir mig niður í rúmið og settir
teppi fyrir rimlana. Svo átti að
ríkja friður og ró en þín stutta
stóð upp og yfir rimlunum birtust
forvitin augu. Þú lagðir mig niður
og ég stóð jafnharðan upp aftur.“
Þá var bara að styðja mig fyrstu
skrefin, sem um leið voru fyrstu
auðnusporin okkar saman.
Þú studdir mig ekki bara í bók-
staflegri merkingu, heldur líka á
allan þann hátt sem faðir getur
stutt dóttur sína og þar var ég svo
lánsöm.
Við vorum ekki alltaf sammála
um öll okkar sameiginlegu skref.
Mér fannst þú stundum svolítið
lengi að átta þig á því að þú værir
búinn að ala mig upp, en þar
varstu ekki sammála, þú varst nú
einu sinni pabbi minn, með
óskráð, óhandsalað leyfi fyrir
uppeldislífstíðarrétt.
Já, þar mættust stálin stinn á
stundum, svo ótrúlega lík með
þrjóskuna að vopni en um leið
ómælda væntumþykju og virð-
ingu, enda svo náin.
Tungumálaáhuginn kemur frá
þér. Þú notaðir latínukunnáttuna
til að bjarga þér og ef ekki dugði
til, þá var alltaf hægt að nota
handabandstungumálið. Varst
mér sem uppflettiorðabók og hef-
ur án vafa kveikt hjá mér áhug-
ann á bókmenntum, ljóðum og
ekki síst myndlist og við höfum
átt ófáar góðar stundir á hinum
ýmsu söfnum saman.
Þér var annt um fjölskylduna,
sýndir það ríkulega en þér var
ekki síst annt um konuna þína.
Ortir til hennar margar vísur, oft-
ar en ekki með glettnum húmor
en þessi litla vísa var þér hugleik-
in undir lokin – og þar veit ég að
þú varst að beina sjónum okkar
að því að sinna mömmu af sömu
alúð og þú gerðir alltaf:
Hver er næstur sjálfum sér
og satt það er.
Að best ég sinni sjálfum mér,
ef sinni ég þér.
Þú varst ófeiminn að sýna
væntumþykju og ást, bæði í orði
og athöfnum, sem var okkur góð
fyrirmynd, enda eigum við þrjár
kynslóðir sameiginlegan brúð-
kaupsdag
Þú, þessi hrausti maður alla
tíð, veiktist en kvartaðir aldrei
eða kannski á stundum fullseint.
Við bítum á jaxlinn, Krossakynið,
var þín stefna. Loksins fannst
læknir sem vildi taka af þér fót-
inn. Af Grensás ætlaðir þú þér að
ganga teinréttur og flottur. Hug-
umstór með lífsviljann að vopni,
ákveðinn í að verða sjálfbjarga og
það tókst einnig, um tíma.
Áttum svo góða stund litla
„stórfjölskyldan“ á gamlárs-
kvöld, rétt eins og í gamla daga.
Komst til mín og lagðir þig þegar
þú varst þreyttur en þú varst
sæll, við hlið mömmu. Sáttur við
líf þitt, enn ástfanginn af konunni
þinni, ánægður með börnin þín,
barnabörnin og litlu langafa-
stúlkurnar sem öll hafa gefið lífi
þínu tilgang. Þessi stund verður
einstæð í hugum okkar sem
stöndum þér næst.
Þú studdir mig fyrstu auðnu-
sporin mín og ég gat stutt þig síð-
ustu sporin þín. Fyrir það er ég
svo þakklát og fyrir að fá að hafa
þig við hlið mér svona lengi.
Þakklát fyrir þennan sterka
stólpa í lífi mínu sem þú varst.
Helga Þorsteinsdóttir.
Elsku afi.
Það er orðið langt síðan við
sáumst síðast, kvöldið sem þú
kvaddir.
Nú sit ég í Selvík, umvafin
minningum um þig og hugsa um
þær mörgu góðu stundir sem við
áttum hér saman. Stolt af þér
sem áttir stóran þátt í að byggja
upp vin hér og Vin í Skorradal.
Langafastelpurnar njóta ávaxt-
anna, grunlausar um hvað brott-
hvarf þitt þýðir í raun.
Ég velti því oft fyrir mér hvort
þú hafir verið stoltur af mér. Það
varst jú einu sinni þú sem beindir
mér á þann stað sem ég er á í dag.
Allt frá fyrsta degi varstu óþreyt-
andi að fræða mig um allt milli
himins og jarðar, vaktir hjá mér
forvitni. Ætli Gagn og gaman hafi
ekki verið fyrsta bókin sem við
lásum saman, eftir að þú kenndir
mér að lesa. Örnefni, lönd, sagn-
fræði, skák og að leggja kapal eru
Þorsteinn Egilsson HINSTA KVEÐJANú skal á pappírinn pára
til þín pabbi eitt lítið stef.
Þá töluvert kominn til ára
þú tókst lífsins síðasta skref.
En ég vona aðeins eitt, það er þetta
að vegur þinn liggi um þá slóð
er vel megir maga þinn metta
og menn kunni að fara með ljóð.
(EÞ)
Egill Þorsteinsson.
Elsku langafi.
Takk fyrir gamanið sem þú
gafst okkur, umhyggjuna sem
þú veittir okkur og tímann okk-
ar saman. Við vorum heppnar
að eiga langafa og ekki spillti
fyrir að það varst þú. Við
geymum vísuna þína til okkar
og minnumst þín hvor á sinn
hátt:
Augun skíru, ákafinn
oftast hýr er svipurinn
í efsta gír er þroski þinn
þú ert dýri gripurinn.
Áróra Glóð og Aþena Ósk
Sverrisdætur.
Takk, afi minn og nafni, fyr-
ir allar sögurnar og fróðleikinn
sem þú miðlaðir til mín.
Heyrirðu niðinn, finnurðu friðinn
frjómagnakliðinn í lofti og mó.
Skynjar að flæðir þér orka í æðum
öllu þú ræður á landi og sjó.
Þú hlustar, þú syngur, um árabil yngist
andar úr lynginu grósku og von.
Faðmar hvert blað að þér,
fagnandi glaður
þú frjálsborni maður, þú náttúruson.
Þinn,
Þorsteinn Ýmir.