Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 8

orðvarari. Hann var svo skapi farinn, að
hefði hann af einhverjum manni ekki ann-
að en illt að segja, þagði hann heldur um
þann hinn sama. —
Hvort stjörnurnar hafi frá upphafi vega
geymt örlög Hjálmars, skráð og skipulögð,
skal ósagt látið. Nokkuð er það, að hann var
fæddur undir meyjarmerkinu. Sú kann að
hafa verið orsökin til þess, að það var ofur-
lítil mey, sem réði örlögum hans að lokum,
— þeir einir, sem kunnugir eru fornum
fræðum og útsmognir í speki svarta skóla
geta um það dæmt, hvert samhengi leynast
kann milli upphafs hans og endadægurs.
Skal hér því aðeins stuttlega greint frá stað-
reyndum:
Eitt sinn að vetrarlagi arkaði hann fálm-
andi fótum gegn um lognmollu og lausa-
snjó inn í sjávarþorp undir snarbröttu fjalli
og beiddist gistingar hjá fátækum sjómanni
í útjaðri þorpsins. Þar var honum tekið ekki
illa. Um nóttina rann snjóflóð úr fjallshlíð-
inni, þurrkaði burtu húsin af breiðu svæði,
skolaði þeim á sjó út, og björguðust fáir og
færri ómeiddir. Meðal þeirra sem komust
lífs af, voru Hjálmar flækingur (sem ýmsum
fannst hefði mátt missast, betur en flestir
aðrir!) og dóttir sjómannshjónanna, Sólrún
að nafni, telpa á áttunda ári, Hjálmar
ómeiddur, unga stúlkan vinstra fætinum
fátækari, — það hafði orðið að taka hann
af henni í knjáliðnum.
I fyrsta skipti á ævinni, frá því hann komst
til vits og ára, settist Hjálmar um kyrrt.
Hann beið þess, að sár Sólrúnar gréri, —
vék varla frá rúmi hennar þær vikur, sem
það tók. Nema hvað hann stundum skrapp
í rennibekk, og þó helzt eftir að hún var
sofnuð á kvöldin. Þegar telpuhnátan átti
að heita fótafær, fór flækingurinn á stúf-
ana, — það var ýmislegt, sem hann vanhag-
aði um: sleðagrind, nokkur sauðskinn, hert
með ullinni á (þau elti hann með ærinni
fyrirhöfn) og skjólgóð föt á krakkagreyið.
Allt þetta útvegaði hann sér í skiptum fyrir
ýmsa smámuni, sem hann hafði sýslað við
að renna á meðan Sólrún lá. Síðan klæddi
hann hana og kom henni fyrir á grindinni,
— enginn meinaði honum að halda leiðar
sinnar með munaðarleysingjann. Það var
ekki ónýtt, að losna með svo góðu móti við
þurfaling — að minnsta kosti í bráð! fannst
hreppsnefndinni.
Það kom fyrir, að menn ömuðust við að
Hjálmar kæmi tvígildur, en ekki var það
nein algild regla, — mönnum var meinlítið
til hans frá fornu fari og tóku flækingshjú-
unum ekki illa. Enda lét Hjálmar ekki smá-
Bæ frá bæ dró hann slcða sinn ...
snuprur á sig fá. Bæ frá bæ dró hann sleða
sinn, á meðan vetur entist, og nú sat ekki
við brosið eitt, nú átti hann það til að hlægja
og raula, þegar þau voru ein á ferð.
Þegar vora tók og sleðafæri þraut, varð
Hjálmar að koma ökutækinu í geymslu og
bera Sólrúnu htlu á bakinu. Brátt kom þar,
að sú byrði varð honum of þung, og renndi
hann þá tréfót, bjó um eftir hugviti sínu og
því, sem einfætlingnum var þægilegast,
leiddi hana síðan og studdi eftir föngum.
Það eina, sem nú amaði, var að krakkarnir
á bæjunum stríddu telpunni á tréfætinum og
jafnvel uppnefndu hana, en af fullorðna fólk-
inu fékk Hjálmar orð í eyra: svo það væri þá
„fjölgað“ hjá honum? — hvenær mættu þau
eiga von á honum með konuna og krakka-
6
Reykjalundur