Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 24

SVEINN BERGSVEINSSON:
Ur borðskúffunni.
I. IÐUNN.
II. ÓSKIN.
Iöunn, þú ert mér svo fjarri.
Aðeins hugur minn nær þér.
Sjálfur hlýt ég að sigla
og svo er ég enn þá fjær þér.
Eg veit, að ég á hjá þér eitthvað
og aldrei það tíminn máir.
Þú geymir mér ást og unað,
já, allt sem hjarta mitt þráir.
Þvi þú ert svo auðug af yndi,
að aldrei þær gnægðir þrjóta.
Ef lægju okkar leiðir saman,
mitt líf væri að þiggja og njóta,
en ég er sem fuglinn á flugi
og fastan bústað ei þekki.
Á þessum stað núna ég þreyi,
en þó er ég hérna — ekki.
Roðnar lyng í lautu
og Ijósgeislans kraftur dvín.
— Eg kem þegar kvelda tekur
og Icyssi brjóstin þin.
Við sitjum í stofunni saman,
öll sæla er nú og liér.
Loftið er loforðum blandið,
sem Ijóma í augum þér.
Og þá er svo gott að þegja.
Við þráum bæði eitt.
Hendur snertast, við hlökkum tíl,
en hvorugt segir neitt.
Hulin var óskin, nú hylur þig mold
og hjúpar þig snjóhvítt lín.
— Eg kom áldrei, þegar kvelda tók
að kyssa brjóstin þin.
Að mestu frá 1945.
Þú ert jörðin, sem frjóvgast og fæðir.
Þitt faðmlag er knúið af eldi.
Eg er geislinn, sem lífið glœðir,
en gengur undir að kveldi.
1945.
22
Reykjalunpur