Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 25

Trggginf gamH.
Smásaga eftir Á. Á.
Hann var stór, svartur, snögghærður og
gljáandi, brúneygður með mjög stórar og
sterklegar lappir. Á yngri árum sínum hafði
hann verið afar góður, sterkur og duglegur
skothundur og hafði getið sér frægð fyrir að
sækja helskotna fugla og seli út í greipar
Ægis og voru þær ferðir stundum ærið
svaðafullar, því ekki tók Ægir gamli alltaf
mjúklega á móti honum.
Nú lá Tryggur gamli daglangt í skoti
sínu við eldavélina og þótti bezt þegar vel
var kynt, að fá hlýju á kulvísan og útslit-
inn kroppinn og gigtveikar lappirnar. Hann
gat nú litið yfir 14 ára ævistarf, trúa og
dygga þjónustu. Hann fann það líka vel á
húsbændum sínum, að starf hans hafði ver-
ið gott; alltaf sama blíða viðmótið og hlý-
lega klappið, enda þótt hann væri nú til
einskis nýtur, nema að hirða mola þá og
matarleifar, sem til hans féllu frá borði
húsbændanna. En hann tók vel eftir öllu
sem gerðist í kringum hann, skotraði góð-
legum brúnum augunum til barnanna sem
léku sér í kringum hann og fylgdist af mesta
áhuga fyrir hverri hreyfingu húsbónda síns.
Sérstaklega mikil varð þó athygli hans, er
húsbóndinn kom með byssuna sína, settist
við gluggann og fór að hreinsa hana. Þá
reis Tryggur gamh á fætur, smá gelti og urr-
aði, sleikti hendur húsbónda síns og byssu-
hlaupið, en lagðist síðan aftur í flet sitt við
eldavélina og lét sér eftir það nægja að
stara vaktsömum augum á aðgerðir hús-
bónda síns við gluggann.
Fjölskyldan var nú farin að tala um, að
það væri góðverk að fara að veita Trygg
hina hinztu hvíld frá störfum hfsins og fá
En hann tók vel eftir öllu ....
annan Trygg í staðinn. Var mikið um það
rætt hvers konar hund það ætti að fá sér
næst. Lögðu sumir, þar á meðal húsbóndinn,
aðaláherzluna á það að hafa það skothund,
stóran og sterkan, og sem allra hkastan
Trygg gamla.
Sá einasti. sem ekkert lagði til þessara
mála, var yngsti sonur hjónanna, sem þá var
aðeins fjögra ára gamah, og var það líklega
vegna þess, að hann skildi ekki þýðingu
orðanna líf og dauði. Máske var það líka
vegna þess, að honum þótti of vænt um
Trygg gamla til þess, að geta ímyndað sér,
að til skilnaðar kæmi nokkurn tíma milli
þeirra. — Oft fann móðir drengsins hann
sofandi hjá Trygg með höfuðið hvílandi á
mjúkum, snöggum feldi hans og lagði þá
hundurinn aðra framlöppina yfir brjóst
sveinsins eins og þegar móðir leggur arm
sinn ástúðlega um barn sitt. Báðir hrutu
þeir þá hvor í kapp við annan. En ekki þurfti
samt mikinn hávaða til þess að Tryggur
Reykjalundur
23