Morgunblaðið - 24.02.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 2015
Þau uxu úr sama
jarðvegi hjónin
Ragnheiður og
Theodór. Hún frá
Ísafirði og hann frá Bolungarvík.
Bæði af sjómönnum og bændum
komin. Eftir að Ragnheiður hafði
starfað á sjúkrahúsi um skeið að
loknu hjúkrunarnámi leiddu ör-
lögin þau saman og síðan lá leiðin
suður á land þar sem heimili
þeirra stóð síðan alla tíð við aðra
landshætti og ólíka. Sú saga verð-
ur ekki rakin hér, enda aðrir betur
til þess fallnir. Þau Ragnheiður og
Theodór virtust um marga eðlis-
þætti lík og þó margt ólík einnig.
Bæði voru þau miklum hæfileik-
um gædd og mikillar gerðar. Tón-
listin var báðum í blóð borin og á
æskuárum hafði hún sótt orgel-
nám hjá Jónasi Tómassyni á Ísa-
firði. Theodór var píanósnillingur
af guðs náð og stundaði hljóðfæra-
leik með kennarastarfinu allt til
æviloka. Þessi tónlistargáfa hefur
erfst til barna þeirra í ríkum mæli.
Það varð fjölskyldunni mikið áfall
er Theodór veiktist af illvígum
Ragnheiður Ósk
Guðmundsdóttir
✝ RagnheiðurÓsk Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 24. október
1937. Hún lést 11.
febrúar 2015. Útför
hennar fór fram 21.
febrúar 2015.
sjúkdómi og lést eft-
ir skammvinn veik-
indi árið 2000 tæp-
lega hálfsjötugur.
Snemma á æsku-
skeiði veiktist Ragn-
heiður af berklum og
bjó að afleiðingum
þess alla ævi. Þrátt
fyrir það vann hún
við hjúkrunarstörf á
heilsugæslu allt til
þess að starfsaldri
lauk. En við fráfall eiginmannsins
var auðséð að einhver lífsneisti
hafði slokknað. Þau höfðu verið
samhent og saman höfðu þau skil-
að góðu verki og búið sér fallegt
og hamingjuríkt heimili.
Við eignuðumst þau Ragnheiði
og Theodór að vinum er Pála
María dóttir okkar og Kristján
sonur þeirra hófu sambúð og gift-
ust. Söngur, glaðværð og notaleg
samvera fjölskyldnanna varð að
föstum þáttum á þessum stundum
og fyrir það viljum við þakka.
Öll eigum við mannfólkið það
sameiginlegt að ævin hefst með
óvissuferð sem lýkur er önnur
óvissuferð tekur við. Við trúum
því að hann Theodór hafi nú tekið
Ragnheiði sinni opnum örmum á
Sumarlandinu nýja, sest með
henni við píanóið og síðan leikið
lagið þeirra beggja: „Þú ert yndið
mitt yngsta og besta“.
Börnum og öllum nánum að-
standendum sendum við innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elísabet og Árni Gunnarsson.
Í dag kveðjum við Öggu frænku
okkar. Agga var systir hans pabba
og vinkona mömmu frá því að þær
kynntust í Hjúkrunarkvennaskól-
anum. Og skömmu síðar kom
Teddi og fullkomnaði þennan hóp.
Á uppvaxtarheimili okkar fundum
við ávallt fyrir þeim vinskap og
hlýhug sem ríkti meðal þeirra. Við
börn Öggu og Veigars erum ekki
bara systkinabörn, heldur líka
góðir vinir og lítum jafnvel stund-
um á okkur eins og systkin.
Agga og pabbi áttu systur sem
dó áður en þau fæddust. Sólveig
litla veiktist á öðru ári og er jörðuð
í kirkjugarðinum í Ögri við Ísa-
fjarðardjúp. Þegar Agga var
þriggja ára og pabbi tíu ára, smit-
uðust þau bæði af berklum og
voru lögð inn á sjúkrahúsið á Ísa-
firði. Bæði völdu þau sér ævistarf
við heilbrigðismál, hún sem hjúkr-
unarfræðingur og hann sem lækn-
ir. Á síðasta ári flutti pabbi á
hjúkrunarheimilið Sóltún í
Reykjavík og Agga á hjúkrunar-
heimilið Ás í Hveragerði. Þau hafa
verið ótrúlega samstiga í gegnum
lífið.
Þau systkinin hittust um síð-
ustu jól með afkomendum sínum,
þeim sem voru á landinu. Agga
var ekki hraust en lagði samt á sig
ferðalag yfir heiðina, sem við er-
um henni mjög þakklát fyrir. Og
nú fór pabbi í ferðalag yfir sömu
heiði til að kveðja hana. Við þökk-
um starfsfólkinu á Ási fyrir hug-
ulsemi þess og aðstoð við að hjálpa
gömlum manni að sjá systur sína í
hinsta sinn.
Þau Agga og Teddi eru nú bæði
búin að kveðja, en eftir stendur
heill hópur af afkomendum,
frænkur okkar og frændur, sem
viðhalda þeim kærleika sem var
svo ríkur í Öggu og Tedda. Það
veitir okkur systrum styrk þegar
við kveðjum elskulega föðursystur
okkar, að vita til þess að við eigum
eftir að njóta nærveru hópsins
hennar á góðum stundum í fram-
tíðinni.
Helga, Sólveig og Arndís.
Ég kynntist Ragnheiði haustið
1990. Þá hóf ég störf sem fram-
kvæmdastjóri Áss í Hveragerði og
Ragnheiður var þá hjúkrunar-
stjóri. Ég kornungur og blautur á
bak við eyrun, hún á besta aldri
með mikla reynslu af hjúkrunar-
og stjórnunarstörfum. Ragnheið-
ur hóf störf í Ási í ársbyrjun 1982
og vann til októberloka árið 2007
eða alls í aldarfjórðung. Þegar við
tókum ákvörðun um byggingu
hjúkrunarheimilis í Ási á vormán-
uðum 1995 var gott að geta leitað
til Ragnheiðar. Við fórum saman
og skoðuðum nokkur nýleg hjúkr-
unarheimili og leituðum ráða
varðandi væntanlegt heimili okk-
ar í Hveragerði. Ragnheiður
skipulagði hjúkrunarstörfin og
lagði á ráðin um það hvernig yrði
best staðið að málum og gerði það
af miklum myndarskap og skyn-
semi. Það var mjög gott að starfa
með henni og maður gat alltaf leit-
að til hennar með öll þau vanda-
mál sem glíma þurfti við og leysa
við rekstur á stóru öldrunarheim-
ili. Ragnheiður var afskaplega hlý
og ljúf kona en gat alveg byrst sig
ef á þurfti að halda. En það var
alltaf stutt í brosið. Og húmorinn.
Það var svo í upphafi síðasta árs
að Ragnheiður þurfti vegna heilsu-
leysis sjálf á plássi að halda á
hjúkrunarheimilinu og veit ég fyrir
víst að henni leið vel þar. Enda
hafði hún sjálf undirbúið starfsem-
ina og komið að hönnun heimilis-
ins. Ég er mjög þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast og vinna
með Ragnheiði. Það gaf mér mikið
á mínum fyrstu starfsárum í Ási.
Ég votta börnum Ragnheiðar
og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð. Guð blessi minn-
ingu Ragnheiðar.
Gísli Páll.
Ragnheiður kvaddi í birtu
hækkandi sólar eftir langa baráttu
við erfið veikindi. Sjálf bar hún
með sér birtu og ró og hún helgaði
líf sitt umönnun sjúkra á langri
starfsævi. Hún var mikilsmetin af
samstarfsfólki og sjúklingum,
vandvirk, yfirveguð og yfir henni
rósemd og hlýja.
Við, konurnar í Zontaklúbbi
Selfoss, höfum notið hæfni hennar
í klúbbnum okkar um áratuga-
skeið þar sem hún var lengi í for-
ystu sem formaður, gjaldkeri og í
fleiri trúnaðarstörfum. Hún var
afar virk í félagsstörfum og mjög
góður félagi okkar allra. Hugsjón-
ir Zontahreyfingarinnar rímuðu
afar vel við reynslu Ragnheiðar og
áhuga á betri heimi fyrir konur
allra landa og einkum þar sem
sjúkdómar, fátækt og kúgun
kvenna ríkir. Hún var skarp-
skyggn á lausnir og leiðir í starfi
okkar.
Ragnheiður hafði góða frásagn-
argáfu og laumaði oft inn
skemmtilegum frásögnum og at-
hugasemdum. En ekki gleymist
frásögn hennar þegar hún sagði
frá veikindum sínum í bernsku,
hún smitaðist af berklum mjög
ung og lá á Sjúkrahúsinu á Ísafirði
um langt skeið. Þessi erfiða
reynsla hlýtur að hafa sett mark á
hug og hjarta og kannski hefur
hún þarna ákveðið að helga líf sitt
sjúkum.
Ragnheiður bar alla tíð menjar
sjúkdómsins og þegar leið á ævina
ágerðist lungnasjúkdómurinn.
Ótal sinnum þurfti hún að liggja á
sjúkrahúsi en var ótrúlega æðru-
laus og heyrðist aldrei kvarta yfir
veikindum sínum.
Við nutum þess að Theódór,
eiginmaður Ragnheiðar, sem var
tónlistarmaður af Guðs náð, spil-
aði fyrir okkur á píanó á hátíðar-
stundum klúbbsins og eftir að
hann lést tók sonur þeirra, Krist-
ján, við hlutverkinu, nú síðast á
jólafundinum í desember sl. Þang-
að kom Ragnheiður í síðasta sinn
á okkar fund og duldist ekki hve
veik hún var og hvað mikið hún
lagði á sig til að vera með okkur.
Við kveðjum Ragnheiði, Zonta-
systur okkar, með virðingu og
þökk fyrir samfylgdina og vottum
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra innilega samúð á kveðju-
stundu.
Fyrir hönd Zontaklúbbs Sel-
foss,
Jósefína Friðriksdóttir,
Edda Björg Jónsdóttir,
Sigrún Ingibjartsdóttir.
Fyrir hönd okkar
skólasystkinanna úr
útskriftarhópi Sam-
vinnuskólans í Bif-
röst 1957 vil ég minnast Guðnýjar
með hlýju og þakklæti fyrir næst-
um 60 ára vináttu. Það voru 32
unglingar sem mættust þar á
fyrsta vetri skólans á Bifröst
haustið 1955 með bæði tilhlökkun
og kvíða í hjarta. Skólastjórinn,
Guðmundur Sveinsson, innprent-
aði okkur strax að á okkur hvíldi
sú skylda að vanda okkur við bæði
störf og leik þennan fyrsta vetur
við að skapa hefðir sem myndu lifa
áfram í skólastarfinu löngu eftir
að við lykjum þar námi og þar
þyrftum við öll að leggja hönd á
plóg. Þetta tókum við alvarlega og
stofnuðum alls konar klúbba í
tómstundunum. Eins og gengur
vorum við misjafnlega framfærin
við að koma fram á skemmtunum.
Guðný og nokkrir í viðbót höfðu
sig lítið í frammi í fyrstu, en tekið
var á því og þau skikkuð í að und-
irbúa kvöldvöku eitt laugardags-
Guðný
Jóhannsdóttir
✝ Guðný Jó-hannsdóttir
fæddist 15. janúar
1937. Hún lést 7.
janúar 2014. Útför
Guðnýjar fór fram í
kyrrþey 16. janúar
2015.
kvöldið. Kom þá í
ljós að þetta reyndist
skemmtilegasta
kvöldvakan og
leyndir hæfileikar
blómstruðu. Þá kom
í ljós hve hlýjan og
græskulausan húm-
or Guðný átti til.
Hún var alltaf glöð
og hress og tók öllu
með sama jafnaðar-
geðinu. Eftir að skól-
anum lauk bjó hún lengst af á Ak-
ureyri. Í gegnum árin höfum við
skólasystkinin reynt að hittast
sem oftast og höfum alla tíð verið
eins og samhent fjölskylda þótt
vík væri á milli vina. Mér verður
sérstaklega hugsað til síðustu
samfunda okkar við útför Snorra
Þorsteinssonar, kennara okkar og
vinar sl. sumar. Þá grunaði mig
ekki að svo stutt yrði í lát hennar.
Guðný varð fyrir ýmsum áföllum á
lífsleiðinni en bugaðist aldrei en
reis upp sterkari og var stoð og
stytta fjölskyldu sinnar alla tíð.
Það er því mikill missir fyrir mann
hennar, syni og fjölskyldur.Við
skólasystkinin sendum þeim hug-
heilar samúðarkveðjur og söknum
vinar í stað. Guðný var jarðsett í
kyrrþey hinn 16. janúar 2015.
F.h. útskriftarhóps Bifröst
1957
Magnea K. Sigurðardóttir.
✝ Hulda Rann-veig Friðriks-
dóttir fæddist að
Syðri-Bakka Arnar-
neshreppi 28.11.
1935. Hún andaðist
á Landspítalanum
30.1. 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún V. Steindórs-
dóttir, f. 7.9. 1910,
d. 5.10. 1971, og
Friðrik Júníusson, f. 6.2. 1898, d.
24.4. 1987. Systir Huldu, Elín
Friðriksdóttir, f. 26.10. 1931, d.
6.2. 2005.
Hulda giftist Arnljóti Einars-
syni, f. 16.5. 1941, þau slitu sam-
vistum. Dóttir þeirra er Guðrún
Hafdís, f. 25.11.
1963, sambýlis-
maður hennar er
Guðmundur Björn
Valdimarsson, f.
22.2. 1962. Guðrún
var áður í sambúð
með Vilhjálmi
Bjarnasyni, f. 13.9.
1963, dóttir þeirra
er Arna Íris, f. 1.12.
1987. Arna er í sam-
búð með Guðjóni
Gunnarssyni, f. 5.1. 1988, og eiga
þau tvo drengi, Gunnar Vilhjálm,
f. 17.10. 2010, og Hallgrím
Darra, f. 17.12. 2013.
Útför Huldu fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu 6. febr-
úar 2015.
Það er óhætt að segja að
nærvera fólks er eins misjöfn
og mennirnir eru margir. Sumir
hafa einstaklega hlýja og góða
nærveru þannig að öllum líður
vel í návist þeirra. Þannig var
hún Hulda móðursystir mín
sem nú hefur kvatt þetta líf eft-
ir margra ára baráttu við veik-
indi. Það var alveg sama hve-
nær ég kom til Huldu, hvort
sem ég kom að nóttu eða degi,
alltaf tók hún mér vel og ég
vissi að ég var velkominn.
Fyrstu árin eftir að Hulda og
Arnljótur fluttu austur á hérað
fór ég til þeirra að Mýnesi og
stoppaði þá í nokkrar vikur í
einu. Seinna fór ég svo með fjöl-
skyldu mína með mér en þá
voru þau Hulda og Arnljótur
búin að byggja sér hús á Egils-
stöðum. Hulda var heimavinn-
andi húsmóðir á þessum árum
og hafði oft marga við mat-
arborðið. Þær systur, Hulda og
mamma áttu það sameiginlegt
að hafa gaman af matargerð og
settu fram hlaðborð af kræs-
ingum af minnsta tilefni. Síð-
ustu þrjátíu árin bjó Hulda í
Reykjavík og lengst af barðist
hún við veikindi, þó sérstaklega
síðustu tíu árin. Fyrir tæplega
þremur árum síðan var svo
komið fyrir henni að hún gat
ekki lengur haldið heimili því þá
var hún komin í hjólastól og gat
ekki séð um sig sjálf. Hún flutti
þá á hjúkrunarheimili þar sem
hún kunni aldrei við sig og kall-
aði það aldrei heimili sitt. En
Hulda hafði alltaf trú á því að
þessar aðstæður hennar myndu
lagast og hún ætlaði sér að
ganga á ný og gera ýmsa hluti.
Hulda var mjög minnug og
fróð um alla skapaða hluti. Hún
mundi ártöl og afmælisdaga
allra í kringum sig og til hennar
gat ég hringt ef ég mundi ekki
eitthvað sem verið var að rifja
upp. Hugsun hennar klikkaði
ekki þó stoðkerfið væri löngu
búið. „Ég er ekki gömul þó árin
verði 80 næsta afmælisdag“
sagði hún og hló því þrátt fyrir
alla erfiðleikana í lífinu þá var
frænka mín hláturmild og létt í
lund.
Þegar við heimsóttum Huldu
síðast á hjúkrunarheimilið var
Arnljótur staddur hjá henni. Þá
rifjuðum við upp margar gleði-
stundir frá þeim tíma þegar ég
var hjá þeim. Það voru veiði-
ferðir að sumrum, akstur á
hjarni á vetrum og ferðir í
Berufjörð eftir hákarlsbeitu og
ýmislegt fleira. Sumar af þess-
um ferðum væru kallaðar svað-
ilfarir í dag. Við sátum lengi og
rifjuðum upp þessa gömlu góðu
daga og höfðum öll gaman af
því. Við hjónin kveðjum Huldu
með söknuði og þakklæti í
huga. Megi góður Guð fylgja sál
hennar yfir í Sumarlandið. Guð-
rúnu frænku minni og öðrum
aðstandendum Huldu vottum
við innilega samúð okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M.Joc.)
Gunnar Sigursteinsson.
Hulda
Friðriksdóttir
Það er ekkert
sjálfgefið í lífinu og
það fer mishörðum
höndum um fólk.
Sumir bera þyngri
byrðar en aðrir og Jón Jóhanns-
son var einn af þeim. Jón greind-
ist með parkinsonsjúkdóminn
þegar hann var aðeins 43 ára
gamall en fleiri alvarlegir sjúk-
dómar gerðu honum erfitt fyrir
og síðustu árin voru honum mikil
þrautaganga.
En þó að parkinsonsjúkdómur-
Jón Jóhannsson
✝ Jón Jóhanns-son fæddist 4.
ágúst 1949. Hann
lést 8. febrúar 2015
í Reykjavík. Útför
Jóns var gerð 18.
febrúar 2015.
inn hafi smám sam-
an dregið úr honum
þróttinn þá var hann
öflugur liðsmaður
innan Parkinson-
samtakanna í mörg
ár og bar hag sam-
takanna fyrir
brjósti. Hann var
stjórnarmaður og
gjaldkeri í stjórn um
árabil og vann m.a.
að fjáröflunum. Þar
að auki vann hann sem sjálfboða-
liði fyrir samtökin við ýmis tilfall-
andi verkefni og hafði í nógu að
snúast.
Jón Jóhannsson var mjög fé-
lagslyndur maður og því fengu fé-
lagar hans í Parkinsonsamtökun-
um að kynnast enda tók hann
virkan þátt í félagslífi samtak-
anna eins lengi og heilsan leyfði.
Hann mætti reglulega á fundi hjá
samtökunum og tók þátt í öðrum
uppákomum. Hann fór á ráðstefn-
ur erlendis og nú síðast fór hann
með samtökunum í skemmtiferð
til Ítalíu árið 2011 og eiga ferða-
félagar hans góðar minningar úr
þeirri ferð.
Jón var ávallt glæsilega til fara,
í vönduðum fötum og alla jafna
með hatt enda var hann þekktur
innan Parkinsonsamtakanna sem
maðurinn með hattinn. Jón og
Hrönn Ágústsdóttir, fyrrverandi
starfsmaður samtakanna, lögðu
grunninn að Skjálftanum, árleg-
um vorfagnaði Parkinsonsamtak-
anna, þar sem félagsmenn koma
saman og njóta góðra veitinga og
þá er ómissandi drykkurinn
Skjálfti sem Jón átti heiðurinn af.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er okkur efst í huga þakk-
læti fyrir öll þau góðu störf sem
Jón vann í þágu Parkinsonsam-
takanna og kærar þakkir fyrir
samfylgdina.
Við sendum aðstandendum
Jóns innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd Parkinsonsamtak-
anna á Íslandi,
Snorri Már Snorrason,
formaður.
Jón minn Jóhanns.,
jákvætt lífsbil,
virðing við lífið,
verandi til.
Vegleiðin þyrnótt
en þróttmikil spor,
stefnan á ljósið
og lifandi vor.
Almætti Guðs
og eilífðin skýr,
af því ert, Jón minn,
að eilífu nýr.
Vígþór og Sjöfn.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann