Morgunblaðið - 24.03.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. MARS 2015
✝ Nína Draum-rún Guðleifs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 11. októ-
ber 1944. Hún lést á
Landspítalanum
15. mars 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðleifur
Guðmundsson
húsasmíðameistari,
f. í Reykjavík 16.5.
1909, d. 13.5. 1981,
og Hansína Guðrún Guðmunds-
dóttir frá Þingeyri, f. 14.11.
1913, d. 10.9. 1998. Albræður
Nínu eru Friðrik Ingimar, f.
1937, Guðmundur Símon, f. 1939
og Sigurður, f. 1941, d. 2008.
Systir sammæðra er Unnur
Brynjólfsdóttir, f. 1933, d. 2003.
Bróðir samfeðra er Hörður
Grímkell, f. 1948, d. 1996.
Fyrri eiginmaður Nínu var
Kristinn Jón Engilbertsson, f. í
Reykjavík, 1943, d. 1970. Börn
þeirra eru 1. Guðleifur Ragnar,
f. 18.12. 1964, maki Ingunn
Leonhardsdóttir, f. 1976, börn:
Rósa Kristín, f. 1999 og Guð-
mundur Ingi, f. 2006. 2. Hanna
Guðrún, f. 24.8. 1966, maki Pét-
ur Hjaltested, f. 1956. Hanna á
börnin Höskuld Þór, f. 1984 og
Veru Dögg, f. 1988, með fv. sam-
býlismanni sínum, Höskuldi
Ragnarsssyni, f. 1964. Eftirlif-
andi eiginmaður Nínu er Guð-
f. 2003. 3. Hulda Björk, f. 12.5.
1969, maki Þór Eiríksson, f.
1965, börn Sunna Maren, f.
1994, Harpa Mjöll, f. 1999, og
Aníta Lilja, f. 2008. Nína og
Guðmundur tóku í fóstur Heið-
rúnu Gunnarsdóttur, f. 19.11
1974, maki Ágúst Valur Guð-
mundsson, f. 1973, börn Nína
Björg, f. 2004, Rakel Anna, f.
2006, Gabríel Örn, f. 2011, Erla
Hlín, f. 2014. Var Heiðrún hjá
Nínu og Guðmundi í tvö ár með-
an móðir hennar var í námi.
Langömmu- og -afabörnin eru
fimm talsins.
Nína ólst upp á Spítalastíg 10.
Hún gekk í Miðbæjarskóla og
síðar Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar. Hún hóf störf á Vífils-
stöðum 16 ára gömul og starfaði
þar um tíma áður en hún hélt til
Danmerkur að vinna við hjúkr-
un. Hennar aðalstarf í gegnum
tíðina var við bókhald og skrif-
stofustörf. Lengst af vann Nína
hjá Gylfa Gunnarssyni endur-
skoðanda, sem rak m.a. Hyggi
og AGA endurskoðun. Nína og
Guðmundur hófu eigin rekstur
árið 1986 þegar þau opnuðu
Bílahornið í Hafnarfirði sem
þau ráku til ársins 1995. Fyrir
utan örfá ár í Hafnarfirði
bjuggu þau í Reykjavík öll sín
búskaparár. Nína og Guð-
mundur voru dugleg að ferðast
innanlands sem utan í góðra
vina hópi. Nína var mjög fé-
lagslynd og hafði unun af öllum
mannlegum samskiptum enda
vinmörg.
Nína Draumrún verður jarð-
sungin frá Bústaðakirkju í dag,
24. mars 2015, kl. 13.
mundur Kristján
Eyjólfsson, bifvéla-
virki, frá Hömrum í
Grímsnesi, f. 29.5.
1945. Þau giftu sig
15.12. 1973. For-
eldrar Guðmundar
voru Eyjólfur Guð-
mundsson, bóndi á
Hömrum í Gríms-
nesi, f. 1896, d.
1960, og Inga Mar-
en Ágústsdóttir,
húsfreyja frá Lýsuhóli, f. 1904,
d. 1955. Börn Nínu og Guð-
mundar eru: 1. Guðmundur
Kristján, f. 18.11. 1977, maki
Sandra Rut Gunnarsdóttir, f.
1980, börn Tanja Rut, f. 2005,
Gunnar Logi, f. 2008 og Þórdís
María, f. 2013. 2. Margrét Erla,
f. 26.9. 1980, maki Halldór Heið-
ar Sigurðsson, f. 1980, börn
Embla Hrönn, f. 2007, og Styrm-
ir Heiðar, f. 2010. Börn Guð-
mundar af fyrra hjónabandi eru:
1. Eyjólfur Brynjar, f. 31.7.
1964, maki Idania Guðmunds-
son, f. 1959, börn Brynjar Alex-
is, f. 1993, og Alexandra Ósk, f.
1996. Fyrir átti Eyjólfur Guð-
mund Kristján, f. 1982, með Sig-
rúnu Gísladóttur, og Fannar og
Viktor, f. 1986, með Hjördísi Vil-
hjálmsdóttur. 2. Ágúst Ingi, f.
25.12 1965, maki Anna Gunn-
laugsdóttir, f. 1968, börn Ásdís
Sandra, f. 1995 og Agnes María,
Yndislega mamma mín er
látin og við þau tímamót líður
mér sem ég hafi misst fótanna
á einhvern undarlegan hátt, –
sé jafnvel orðin lítil stelpa á ný.
Finnst eins og það vanti ein-
hver stykki í púsluspilið mitt,
lífið mitt, og mamma sé með
þau. Það var svo mikið öryggi
að eiga hana að og geta alltaf
leitað til hennar. Það hafa verið
forréttindi að hafa notið sam-
fylgdar við hana í tæpa hálfa
öld og börnin mín átt yndislegu
ömmu Nínu.
Faðmur hennar var stór og
hjartarými mikið sem rúmaði
ástvini hennar alla og fleiri til.
Allar mínar minningar um
mömmu eru hugljúfar og ólst
ég upp við mikið ástríki og ör-
yggi hjá henni og pabba sem ég
er svo þakklát fyrir. Þó sökn-
uðurinn sé sár er fullvissan um
að þjáningum mömmu sé lokið,
huggun harmi gegn. Það var
erfitt að fylgjast vanmáttugur
með baráttu mömmu við illvíga
sjúkdóma en dást jafnframt að
því gríðarlega æðruleysi sem
hún bjó yfir.
Við kveðjum þig með tregans þunga
tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin
ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku hjartans mamma.
Við munum standa þétt sam-
an og passa vel upp á pabba og
hvert annað og halda minningu
þinni á lofti fyrir litlu afkom-
endurna þína sem ekki náðu að
kynnast þér og njóta blíðu
þinnar.
Takk fyrir mig.
Ég elska þig.
Þín,
Hanna Guðrún.
Mamma mín var einstök
kona. Hún bar einstakt nafn og
hafði einstakan eiginleika til að
bera sem gerði það að verkum
að fólk laðaðist að henni. Hún
sýndi fólki einlægan áhuga,
hafði gaman af að hitta vini og
fjölskyldu og lét sig aðra varða.
Hún var kletturinn í fjölskyld-
unni og umhugað um að hennar
fólki, já og öllum, liði vel. Alltaf
var hún tilbúin að hjálpa þeim
sem þurfti og ekki óalgengt að
hún setti sjálfa sig í annað sæti
til að hjálpa öðrum. Sem dæmi
um hennar fórnfýsi er mér
minnisstæðast eitt skipti þegar
ég hringdi í hana þegar sonur
minn var nokkurra daga gam-
all. Hún var í klippingu svo ég
sagði að ég myndi bara hringja
aftur þegar hún væri búin. Ör-
fáum mínútum seinna birtist
hún heima hjá mér, með ál-
pappír í hárinu og hálfklippt.
Hún hafði heyrt á mér að ég
væri eitthvað leið svo hún fékk
hárgreiðsludömuna til að
hleypa sér út, hún skyldi skola
hárið sjálf og fá að koma dag-
inn eftir til að klára klipp-
inguna. Þetta fannst henni
minnsta mál en var heilmikið
mál fyrir mig. Svona var hún í
hnotskurn, boðin og búin til
hvers sem var.
Mamma var líka ein af þeim
sem áttu svör við öllu án þess
að vera hrokafull eða gera lítið
úr skoðunum annarra. Hún var
umhyggjusöm, dáði og dýrkaði
barnabörnin sín sem hún átti
með húð og hári, hafði einstaka
kímnigáfu og gat verið ansi
ákveðin án þess þó að vera
frek. Reyndar var það þannig
að hún gat verið með það
ákveðnar skoðanir að við grín-
uðumst stundum með það að til
að fá einhverju framgengt yrð-
um við að láta mömmu halda að
hún hefði fengið hugmyndina.
Stundum gekk það upp en oft-
ast sá hún í gegnum okkur.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið yndislegt uppeldi þar
sem gleði, áhyggjuleysi og
væntumþykja réði ríkjum. Síð-
ustu árin voru ekki eins auð-
veld eða áhyggjulaus hjá
mömmu en veikindi settu strik
í reikninginn. Þrátt fyrir allt
voru gleðin, væntumþykjan og
umhyggjan enn til staðar og of-
ar öllu, sem og kímnigáfan sem
gat verið ansi svört og beindist
oft að hennar sjúkdómi.
Mamma gekk í gegnum geisla-
og lyfjameðferðir sem drógu
kraft úr henni, en alltaf var
hún jákvæð og ákveðin í að
komast yfir þennan hjalla.
Aldrei heyrðum við hana
kvarta, sama hvað gekk á,
nema í vikunni áður en hún
kvaddi þá heyrðist í henni „Ef
það er ekki eitt, þá er það allt“,
og svo brosti hún.
Það er ákveðinn léttir að
hugsa til þess að mamma sé
komin á góðan stað þar sem
henni líður vel, án verkja og
óþæginda. En það er með
þungu hjarta og mikilli sorg
sem ég kveð yndislega móður
mína og ömmu barna minna.
Eftir sitja ógrynni góðra minn-
inga sem rifjaðar verða upp við
hvert tækifæri.
Mamma, við pössum upp á
pabba og hvert annað.
Þar til næst,
þín dóttir,
Margrét Erla (Magga).
Tengdamóðir mín, Nína
Draumrún Guðleifsdóttir, er
látin. sjötug að aldri. Þó sökn-
uðurinn sé mikill þá er vissan
um að henni líði betur og sé
laus við allar þjáningar mikil
huggun.
Nínu og Guðmundi tengda-
pabba kynntist ég fyrir sextán
og hálfu ári þegar ég kynntist
Gulla syni þeirra. Þau hjónin
tóku vel á móti stressaðri, til-
vonandi tengdadótturinni og
var fyrsta heimsóknin til
tengdó á Sogaveginum því
notaleg og skemmtileg. Nína
var mikill gullmoli og húmoristi
og átti hún fáa sína líka. Henni
þótti nú hálfkjánalegt að
tengdadóttirin drykki ekki kaffi
orðin tuttugu og tveggja ára
gömul. Í hvert skipti sem ég
heimsótti hana bauð hún upp á
kaffi og hafði lúmskt gaman af.
Sá dagur rann síðan upp þegar
tengdadóttirin þáði kaffi hjá
henni og ætlaði hún varla að
trúa sínum eigin eyrum þegar
svarið var já takk. Loksins
hafði Nína haft sigur í kaffinu!
Á milli Nínu og Guðmundar
ríkti mikill kærleikur, vinátta
og virðing. Þau blómstruðu í
kringum hvort annað og hvarf
blikið í augum þeirra fyrir
hvort öðru aldrei. Þrátt fyrir
veikindi og erfiðleika sem þeim
fylgdu gættu þau þess alltaf að
glata aldrei þessum þremur
þáttum.
Þegar barátta Nínu við
krabbamein hófst fyrir tuttugu
árum síðan stóð Guðmundur
eins og klettur við hlið hennar
þegar það versta gekk yfir.
Eins stóð Nína við bakið á Guð-
mundi í hans veikindum og vék
aldrei frá honum. Missir Guð-
mundar er því mikill. Sömuleið-
is stóðu systurnar Hanna og
Magga eins og klettar við hlið
Nínu hvort sem það var í veik-
indum hennar eða til að létta
henni daglegt líf. Systurnar
voru orðnar ansi flinkar í að
þekkja þarfir hennar og sinna
þeim af kostgæfni. Fyrir það
eiga þær miklar þakkir skildar.
Nánasti fjölskylduhringur
Nínu og Guðmundar er stór.
Samtals áttu þau sjö börn, yfir
tuttugu barnabörn og tvö
barnabarnabörn þegar Nína
lést þann 15. mars síðastliðinn.
Þrátt fyrir þennan fjölda gætti
hún þess vel að fá reglulega
fregnir af fólkinu sínu og
fannst henni toppurinn á tilver-
unni að fá fólkið sitt í heim-
sókn.
Barnabörnin og barnabarna-
börnin áttu hvert og eitt sinn
hjartastað hjá ömmu Nínu og
fannst Rósu Kristínu og Guð-
mundi Inga, börnum okkar
Gulla, afar notalegt að fara í
heimsókn til ömmu Nínu og afa
Guðmundar – hvað þá að fá
heimaprjónaða lopasokka eða
vettlinga frá ömmu til að verj-
ast kuldanum. Allt gert með
kærleik og natni og gefið með
sérstakri ömmu Nínu lykt sem
er engri lík.
Ég kveð elsku tengda-
mömmu mína með söknuði og
þakklæti og þakka fyrir alla
kaffibollana og ráðin sem hún
gaf mér. Minningin um konu
sem hafði skemmtilega kímni-
gáfu og var gullmoli að innan
sem utan lifir um ókomna tíð.
Elsku tengdapabba, Möggu,
Hönnu, Gulla, Gumma, Heið-
rúnu, Gústa, Huldu og fjöl-
skyldum votta ég mína innileg-
ustu samúð.
Ingunn G. Leonhardsdóttir.
Í dag kveðjum við Nínu,
elskulegu mágkonu mína og
vinkonu. Þegar ég hitti hana
fyrst fannst mér eins og ég
hefði þekkt hana lengi. Hún
hafði svo góða nærveru, kát og
skemmtileg. Seinna fann ég
hvað hún var stór hluti af fjöl-
skyldunni og hélt utan um alla.
Hún var stólpinn í fjölskyld-
unni sem allir treystu á og leit-
uðu til í sorg og gleði. Það var
alltaf svo gott að koma í heim-
sókn til Mumma og Nínu og
þannig enduðu oftast Reykja-
víkurferðirnar hjá okkur „að-
eins að kíkja við“.
Samverustundirnar okkar
með fjölskyldunni voru margar
og góðar, útilegur, gítarspil og
söngur, Danmerkurferðir og
óvissuferðir. Minningarnar
mun ég geyma, þær eru svo
dýrmætar. Elsku Mummi minn
og fjölskylda, þið hafið misst
svo mikið en minnningin um
yndislegu Nínu okkar lifir um
ókomin ár. Takk fyrir allt,
elsku Nína mín.
Kristín.
Elsku Nína.
Það er alltaf erfitt að kveðja
fólkið sitt, manni er er ein-
hvern veginn orða vant, en við
viljum þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman og sendum þér þetta
ljóð sem segir svo mikið, með
saknaðarkveðju.
Bjartur og fagur röðull rís
þótt rökkvi í sálu minni.
Þá kemur fregnin köld sem ís,
þú kvaddir hinsta sinni.
Það er svo margt sem þakka ber
þegar leiðir skilja.
Aldrei þú taldir eftir þér
annarra að gjöra vilja.
Nú átt þú á himnum eilíf jól
ei mun þar skuggi leynast.
Minningin björt sem morgunsól
í mínum huga skal geymast.
(Höf. ók.)
Elsku Mummi og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur til
ykkar og megi góður guð
styrkja ykkur og hughreysta á
þessari sorgarstund.
Ágúst, Ingibjörg
og fjölskyldur.
Elskuleg vinkona okkar,
Nína Draumrún, hefur nú yf-
irgefið þennan heim, eftir erfið
veikindi síðustu ár.
Nínu kynnist ég fyrst þegar
seinni maður hennar, Guð-
mundur eða Gummi eins og all-
ir vinir hans kalla hann, unnum
saman í gamla Skoda umboðinu
í Auðbrekku.
Nína var þá eins og ævinlega
síðar alltaf manna hressust,
ekki leiðinlegt að skemmta sér
með henni hvar sem var. Nína
sagði sína meiningu á hlutunum
og þá var stutt í grínið
Enga smá fjölskyldu átti
Nína og oft undraðist maður
hvernig hún gat framkvæmt
svo margt og passað upp á alla
sína nánustu og jafnvel fleiri og
gert það með miklum sóma.
Ferðalögin með Nínu og
Gumma voru mörg í gegnum
árin og þá flest um landið okk-
ar fagra.Margar ferðir fórum
við saman inn í Þórsmörk, en
þá vorum við í félagsskap sem
kallaðist Pluss-gengið.
Flestir á Econolininum enda
skírði Nína okkur konurnar í
hópnum sem höfum hist í gegn-
um árin einu sinni í mánuði yfir
vetrarmánuðina Ekkolínurnar.
Nínu verður sárt saknað á
fundum okkar.
Þegar Nína varð fimmtug
fórum við þrenn hjón ásamt
börnum til Florida. Sú ferð
varð eftirminnileg, þar sem
fjörið var við völd og að sjálf-
sögðu Nína manna hressust.
Seinna fórum við hjónin með
Nínu og Gumma til Króatíu, sú
ferð var ekki skemmtileg, en þá
fékk Gummi heilablóðfall og
þurfti að vera á spítala um tíma
úti.
Þarna sýndi Nína eina ferð-
ina enn hverslags kjarnorku-
kona hún var, hvernig hún
passaði uppá Gumma sinn, var
algjörlega aðdáunarvert. Í
bataferli Gumma hér heima
hjálpaði hún honum með ein-
stakri elju að ná bata. Eina
ferðina enn sýndi Nína okkur
að hún var engri lík.
Nína og Gummi voru búin að
koma sér upp draumastað á
Flúðum, þar fannst þeim gott
að vera á sumrin, leiðinlegt að
sá tími skyldi ekki verða lengri.
Í janúar síðastliðnum vorum
við Pluss-gengið með okkar ár-
lega þorrablót, þá mætti Nína,
hún var þá svo hress og kát að
við leyfðum okkur að vona að
nú færi heilsa hennar að batna.
Því miður var ekki svo.
Þegar ég kom í heimsókn til
Nínu í Veghús fyrir nokkrum
vikum síðan var hún hress og
við spjölluðum ýmislegt. Stuttu
seinna er Nína komin á spítala.
Þaðan átti vinkona okkar því
miður ekki afturkvæmt. Ég vil
þakka Nínu fyrir allar sam-
verustundirnar.
Elsku Gummi og fjölskyldan
öll, við Einar og börn sendum
ykkur okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ingibjörg Magnúsdóttir.
Nína Draumrún
Guðleifsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Við systkinin eigum
margar góðar minningar
um Nínu. Það var alltaf
yndislegt að koma í heim-
sókn til Mumma og Nínu,
Nína var hlý og kærleiks-
rík, barngóð og með ein-
staklega góða nærveru.
Þegar fjölskyldan kom
saman þá var Nína ávallt
hrókur alls fagnaðar, með
gítar, söng og gleði. Nínu
verður sárt saknað.
Guðrún, Eyjólfur Ingi
og Sigrún.
✝ Stella Eyjólfs-dóttir fæddist
á Gillastöðum í
Reykhólasveit 2.
desember 1927.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Mörk 13. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Eyj-
ólfur Sveinsson, f.
28. september 1893
á Gillastöðum í Reykhólasveit,
d. 11. október 1988, og Herm-
ína Ingvarsdóttir, f. 17. ágúst
1903 í Hvammi í Vatnsdal, d.
19. júní 1981.
Systkini Gyða, f. 30. desem-
ber 1922, giftist Sveini Sig-
ursteinssyni, f. 4. apríl 1920, d.
7. desember 2000, og áttu þau
fjögur börn. Seinni maður
Gyðu var Dagbjartur Ein-
arsson, f. 18. októ-
ber 1925, d. 7. júlí
1996, og áttu þau
einn son. Sambýlis-
maður Stefán Þ.
Guðlaugsson, f. 17.
ágúst 1918, d. 6.
sept. 1999.
Ingvar, f. 2. des-
ember 1927.
Ragna, f. 8. júlí
1936, gift Hilmari
Albertssyni, f. 9.
janúar 1944. Eiga þau fimm
börn. Með fyrri eiginmanni,
Ingimari Guðjónssyni, f. 23.
desember 1935, d. 25. febrúar
1978, átti hún þrjá syni.
Sverrir, f. 2. maí 1944, sam-
býliskona Eyrún Guðnadóttir, f.
13. nóvember 1956.
Útför hennar fer fram frá
Áskirkju í dag, 24. mars 2015,
kl. 15.
Elsku Stella mín. Ég kveð þig
í dag með miklum söknuði en á
sama tíma veit ég að þér líður
betur núna og ert komin á góðan
stað, þú varst einstök á allan
hátt og fórst þína leið í lífinu sem
mér þótti aðdáunarvert. Frá því
að ég kom í fjölskylduna þína þá
urðum við miklar vinkonur og
þótti mér yndislegt þegar þú
komst til okkar og gistir hjá okk-
ur í Stykkishólmi og þar löbb-
uðum við t.d. upp á Helgafellið
saman, einnig komstu oft til okk-
ar eftir að við fluttum á Akranes.
Við áttum margar góðar stundir
saman með kaffibollann og
spjölluðum um daginn og veginn
og skemmtilegast þótti mér að
heyra sögurnar þínar frá þeim
tíma sem þú bjóst í New York,
við áttum mörg löng símtölin,
einnig var alltaf svo gott að
koma í heimsókn til þín því mót-
tökurnar voru alltaf svo kærar.
Krökkunum fannst alltaf gaman
þegar þú komst til okkar eða við
til þín og litu alltaf á þig sem
ská-ömmu og þótti þeim vænt
um það að geta komið og kvatt
þig. Það var mér mikill heiður að
fá að vera stödd hjá þér síðustu
vikuna, að sitja hjá þér og tala
við þig, það var svo mikil ró yfir
þér. Minninguna um þig mun ég
ávallt geyma í hjarta mínu. Guð
blessi þig og varðveiti.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir)
Ég votta öllum ættingjum
innilega samúð.
Kolbrún Diego og fjölskylda.
Stella Eyjólfsdóttir