Morgunblaðið - 24.03.2015, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. MARS 2015
✝ Gróa fæddist íGarðbæ, Höfn-
um, 4. maí 1919.
Hún lést á hjúkr-
unarheimili Hrafn-
istu í Hafnarfirði
11. mars 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Ólafsdóttir, hús-
freyja í Hafn-
arfirði, f. 16.2.
1893, d. 9.6. 1979,
og Frímann Þórðarson verka-
maður og grenjaskytta, f. 23.4.
1893, d. 3.6. 1979. Systkini Gróu
voru Ólafur, f. 1921, d. 1987, El-
ín, f. 1924, d. 2006, Þorsteinn, f.
1926, d. 1982, Guðjón, f. 1928,
Svanþrúður, f. 1930, d. 2010, og
Einar, f. 1931, d. 2004.
Gróa giftist hinn 24.12. 1946
Sigurjóni Magnúsi Guðmunds-
syni vélstjóra, f. 20. mars 1919,
d. 16. nóvember 1953. Heimili
þeirra var á Austurgötu 19,
Hafnarfirði. Foreldrar Sigur-
jóns voru Jónína Dórothea
Ólafsdóttir húsmóðir, f. 1885, d.
1962, og Guðmundur Sigur-
jónsson sjómaður, f. 1889, d.
1986.
Börn Gróu og Sigurjóns eru:
1) Guðrún hjúkrunarfræðingur,
f. 18.10. 1946, maki Jóhannes M.
býliskona Linda Sigurjóns-
dóttir, f. 1973. Börn: Eneka Aris
og Myrkvi. c) Silja Ósk Georgs-
dóttir, f. 1984, maki Sigurgeir
Valgeirsson, f. 1983. Börn: Sara
Dís, Viktor Ingi og Lovísa Ósk.
3) Frímann sjómaður, f. 14.11.
1949, d. 8.11.1968. 4) Dórothea
hjúkrunarfræðingur, f. 10.10.
1951, maki Hilmar Karlsson
kjötiðnaðarmaður, f. 1948. Dótt-
ir þeirra er Andrea, f. 1985.
Sonur hennar: Hafsteinn Þór. 5)
Ólafur umsjónarmaður Flug-
fraktar, f. 28.5. 1953. Synir
hans og Rutar Sigurðardóttur:
a) Sigurður, f. 1973, maki Sonja
Gräns Ólafsdóttir, f. 1971. Börn:
Ágúst Óli og Rut. b) Sigurjón
Magnús, f. 1977, maki Guðrún
Sunna Egonsdóttir, f. 1982.
Börn: Ólafur Darri og Anna
Rakel. c) Frímann Dór, f. 1984.
Fram til 16 ára aldurs ólst
Gróa upp í Garðbæ, Höfnum hjá
móðurforeldrum sínum, Ólafi
Einarssyni, f. 1862, d. 1940, og
Gróu Þorkelsdóttur, f. 1863, d.
1929. Gróa flutti árið 1935 í
Hafnarfjörð og tók við heim-
ilinu þegar móðirin fór á Vífils-
staði. Eftir fráfall eiginmanns
síns starfaði Gróa við fram-
reiðslustörf, í fiskvinnslu og við
skúringar. Hún vann síðast um
árabil í Sparisjóði Hafn-
arfjarðar. Gróa dvaldi síðustu
þrjú árin á Hrafnistu, Hafn-
arfirði.
Útför Gróu verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
24. mars 2015, kl. 13.
Gunnarsson læknir,
f. 1945. Börn: a)
Gunnar, f. 1968,
maki Anna María
Sigurjónsdóttir, f.
1971. Börn þeirra
eru Ásdís Björk,
Jóhannes Birkir og
Guðrún Ágústa. b)
Gróa Björk, f. 1969,
maki Halldór Snæ-
björnsson, f. 1966.
Börn: Ármann Óli
og Guðný. c) Kristín, f. 1975,
maki Erlingur Guðmundsson, f.
1971. Börn: Áslaug, Gunnar Eg-
ill og Guðrún Dóra. 2) Guð-
mundur lögregluþjónn, f. 7.7.
1948. Börn Guðmundar og
Magnhildar Erlu Halldórs-
dóttur: a) Guðríður Margrét, f.
1967, sambýlismaður Þórarinn
Guðjónsson, f. 1971. Sonur:
Guðmundur Björn Guðnason. b)
Þorbjörg, f. 1973, maki Gunnar
Ragnar Hjartarson, f. 1976.
Börn: Þorgrímur Magni Sveins-
son, Guðberg Ólafur, Sigurjón
Birgir og Guðbjörg Ósk Gunn-
arsbörn. c) Sigurjón Guðmund-
ur, f. 1975, d. sama ár. Seinni
kona Guðmundar er Ingibjörg
Aradóttir, f. 1957. Börn: a)
Ragnheiður, f. 1990. b) Heiðar
Örn Kristjánsson, f. 1974, sam-
Við andlát móður leitar hugur
okkar barna hennar til uppvaxt-
aráranna. Þegar pabbi fórst í sjó-
slysi árið 1953 var mamma 34 ára
gömul, börnin fimm, það elsta sjö
ára og hið yngsta fimm mánaða.
Mamma sagði einhvern tíma að
enginn tími hefði verið til að
syrgja látinn eiginmann, hið eina
í stöðunni var að fara út að vinna
til að sjá barnaskaranum far-
borða.
Hún starfaði við framreiðslu,
skúringar, í fiskvinnu og við
ráðskonustörf. Nokkur sumur
stóð hún fyrir heimili fyrir
þreyttar mæður. Maður velti því
stundum fyrir sér síðar hver
þessara mæðra hefði verið
þreyttust, ekkjan með börnin sín
fimm eða konurnar sem nutu
hvíldar og fengu þjónustu í mat
og drykk í dásamlegri náttúru
þar sem Álverið í Straumsvík
stendur nú. Mamma barmaði sér
ekki, var jákvæð og reyndi að
njóta lífsins eins og hún gat. Hún
söng lengi í kirkjukór Fríkirkj-
unnar, lék á orgel og var undir-
leikari á ýmsum mannamótum.
Einnig var hún liðtæk í undirspili
þegar fólk safnaðist saman í
fjöldasöng. Margar gleðistundir
gáfust m.a. austur í Hreppum hjá
góðvinum á Hverabakka. Þar
leið henni vel.
Mömmu var annt um útlit sitt
og var alltaf vel klædd. Dagurinn
var ekki hafinn fyrr en hún var
búin að „setja á sig andlit“ eins
og hún orðaði það.
Mamma sá til að okkur skorti
aldrei neitt, saumaði á okkur,
heklaði og prjónaði fallega hluti
sem við eigum marga enn og hún
var meistarakokkur. Henni þótti
gaman að lesa góðar bækur, var
ljóðelsk og átti sína uppáhalds-
höfunda, s.s. Vilhjálm frá Ská-
holti og Sigurð frá Arnarholti.
Hún saknaði þess að hafa ekki
gengið menntaveginn og sagði
stundum að hún hefði numið
fornleifafræði hefði hún haft
tækifæri til. Mamma missti mið-
barnið sitt, Frímann, 18 ára í
slysi á sjó, í nóvember, sama
mánuði og faðir okkar fórst.
Mamma syrgði Frímann mjög.
Allt frá því voru nóvember og
desember henni þungbærir.
Mamma naut velvildar
margra. Fólk virti hana fyrir
dugnað og eljusemi og að standa
keik þrátt fyrir erfiði og amstur.
Vinnuveitendur hennar sýndu
henni ætíð virðingu og þakklæti
fyrir vel unnin störf.
Við bjuggum í sama húsi og
föðurforeldrar okkar. Sambýlið
var mömmu styrkur. Hjá þeim
bjó einnig Gunnar, fatlaður son-
ur þeirra. Mamma annaðist hann
eftir að amma og afi féllu frá.
Barnabörnum sínum sýndi hún
mikla umhyggju og lengi prjón-
aði hún sokka á allan skarann.
Þegar leið að jólum var handa-
vinnukarfan orðin full af dýrgrip-
um handa fólkinu hennar. Á
langri ævi fékk hún að fylgjast
með langömmubörnunum sínum,
sem hændust að henni.
Mamma bjó á Austurgötunni
þar til hún fór á Hrafnistu fyrir
þremur árum. Hún naut ein-
stakrar umhyggju starfsfólks og
þökkum við öllum þeim sem önn-
uðust hana. Mamma vissi að
hverju fór og var tilbúin að
kveðja. Hún trúði á líf eftir dauð-
ann og að hún ætti endurfundi
vísa með ástvinum sem á undan
voru gengnir.
Að leiðarlokum þökkum við
systkinin mömmu samfylgdina,
konu sem gat séð okkur farborða
þrátt fyrir lítil efni. Mætrar konu
er sárt saknað af öllum sem
tengdust henni.
Guðrún, Guðmundur, Dórot-
hea og Ólafur Sigurjónsbörn.
Mig langar til að minnast
tengdamóður minnar, hennar
Gróu, með nokkrum orðum.
Ég var 16 ára gamall þegar ég
kom fyrst inn á heimili hennar,
þá nýbyrjaður að vinna með Guð-
mundi syni hennar. Ég tók strax
eftir því að þarna var kona sem
stjórnaði heimili sínu af ákveðni
og æðruleysi. Það var ávallt pláss
fyrir vini barnanna, oft var þröng
á þingi og glatt á hjalla. Gróa gaf
sér tíma til að spjalla við unga
fólkið um lífsins gagn og nauð-
synjar, þar kom maður ekki að
tómum kofanum enda hún vel að
sér í lífshlaupinu. Hennar fram-
lag og ráðleggingar voru okkur
dýrmætt veganesti. Og ekki sak-
aði það að ávallt var eitthvað gott
að maula þó ekki væri mikið til
skiptanna. Ég varð fljótlega
heimagangur og lærði sannar-
lega margt. Eitt sem vakti mig til
umhugsunar var það að ef ein-
hver unglingurinn fór á manna-
mót þá var kvöldinu ekki lokið
fyrr en viðkomandi hafði tyllt sér
á rúmstokkinn hennar Gróu, lát-
ið vita af sér og málin rædd.
Þessi trúnaður og traust sem
þarna birtist mér lýsir samskipt-
um hennar við börnin sín vel.
Á þessum tíma hvarflaði ekki
að mér að þessi merka kona ætti
eftir að verða tengdamóðir mín.
En mér til happs felldum við
Dóra saman hugi er fram liðu
stundir.
Það var Gróu sem og allri fjöl-
skyldunni mikið áfall þegar hún
missti Frímann son sinn af slys-
förum í blóma lífsins. En styrkur
hennar var með ólíkindum, hún
gafst ekki upp, lífsbaráttan hélt
áfram.
Hún hafði einstakt lag á því
tengjast unga fólkinu. Hún
Andrea okkar og síðar hann Haf-
steinn eru dæmi um þetta, hún
átti hug þeirra og hjörtu.
Þar er þín mikið saknað og
senda þau kveðju sína.
Gróa mín, það er svo margt
sem ég gæti sagt eftir að hafa
verið þér samferða í rúmlega 50
ár, en það er óþarfi gagnvart
þeim sem þekktu til þín. Ég
þakka þér alla elskuna sem þú
veittir okkur og eins allar sam-
verustundirnar sem við fengum
notið með þér,
Þinn tengdasonur
Hilmar.
Að mjög áliðnu kvöldi, eftir
bíóferð með eldri dóttur Gróu,
var mér af mikilli kurteisi boðið
inn. Allir voru gengnir til náða og
hvergi ljós í húsinu. Þegar ég
nokkru síðar var að læðast út
varð mér á að reka fótinn í eitt-
hvað sem reyndist vera búr
tveggja páfagauka sem valt um
koll og opnaðist. Upphófst há-
vært garg og fjaðrafok. Allar dyr
gangsins opnuðust og tólf furðu
lostin augu birtust gestkomanda.
Eftir vandræðalega skýringartil-
raun gestsins sagði húsráðandi:
„Þetta er allt í lagi góði minn, ég
hef bara eignast sjötta barnið.“
Þarna birtist hjartahlýja verð-
andi tengdamóður sem ég naut æ
síðan.
Gróa var elst sjö systkina.
Berklar herjuðu á heimilið og
elstu börnunum var komið fyrir.
Gróa ólst upp í Garðbæ í Höfnum
við gott atlæti. Stutt barnaskóla-
ganga var allt sem bauðst fátæk-
um stúlkum. Síðar fékk hún til-
sögn í orgelleik sem dugði til að
spila á samkomum, m.a.
bindindisstúkunnar og til heima-
brúks eins og hún sagði með
glampa í auga. Á unglingsárum
flutti hún til foreldra sinna sem
sest höfðu að í Hafnarfirði. Þar
kynntist hún eiginmanni sínum
Sigurjóni M. Guðmundssyni vél-
stjóra. Þau byggðu við hús for-
eldra hans á Austurgötu 19 sem
varð heimili Gróu í 60 ár. Þau
eignuðust fimm börn á þeim sjö
árum sem þau áttu saman. Sig-
urjón fórst með Mb. Eddu frá
Hafnarfirði. Þá voru sjómenn
ótryggðir og fátt til bjargar
ekkju með fimm ung börn annað
en að taka alla vinnu sem gafst
og samkennd hafnfirskra sjó-
manna sem réttu henni marga
fiskspyrðuna. En aldrei skyldi
hún láta börnin frá sér, það hlut-
skipti þekkti hún of vel. Eftir því
sem börnin komust á vinnufæran
aldur léttist róðurinn. Þá sýndi
hún enn hve raungóð hún var er
hún tók að sér þriggja mánaða
ávöxt ástar okkar páfagauka-
hrella í eitt ár svo frumburðurinn
gæti framfleytt námsmanni og
syninum litla. En þá syrti að
meir en nokkru sinni þegar 18
ára sonur fórst á sjó. En tíminn
græðir sárin þó að ör sitji eftir.
Enn átti hún eftir að taka að sér
eitt „barnið“, mág sinn sem bjó á
neðri hæð hússins við Austur-
götu og efndi þar með gamalt lof-
orð við tengdamóður sína um að
liðsinna mági sínum. Gróa kunni
vel að gleðjast með fólki og eiga
samtal um annað en hversdags-
leika, hafði sterkar skoðanir á
samfélagsmálum sem hörð lífs-
barátta mótaði, fróð um margt,
enda vel greind, minnug, ljóðelsk
og tónelsk og tryggust vina. Hún
naut aldrei tilsagnar í tungumál-
um en las dönsku sem hún lærði
af systrunum á Jósepsspítala er
hún vann hjá um tíma. Þegar hún
á efri árum ferðaðist með okkur
hjónum um Danmörku reyndist
hún best við að koma Dönum í
skilning um hvað við vildum sagt
hafa. Ég lýk þessum orðum með
broti úr kvæði eftirlætisskálds
hennar Sigurðar frá Arnarvatni:
Sól stattu kyrr.
Þó að kalli þig sær til hvílu,
ég elska þig heitar.
Þú blindar mín augu,
en þú ert mér svo kær.
Og eins hvort þú skin,
eða bæn minni neitar.
Ég sæki þig nær,
þótt þú færir þig fjær,
þótt þú fallir í djúpið
mitt hjarta til geislanna leitar.
Hvíli Gróa Frímannsdóttir í
friði Guðs.
Jóhannes M. Gunnarsson.
Nú þegar amma Gróa hefur
sagt skilið við þessa jarðvist
langar mig til að minnast hennar
með nokkrum fátæklegum orð-
um. Ég á ömmu mikið að þakka,
en fyrstu ár mín ólst ég að miklu
leyti upp hjá henni á meðan
mamma og pabbi sinntu námi og
vinnu. Eftirminnilegustu stundir
mínar með ömmu eru þó frá
heimsóknunum á Íslandi á ung-
lingsárunum, en þá naut ég þess
að búa hjá henni á Austurgöt-
unni. Þá fann ég vel fyrir vænt-
umþykju hennar og fannst mér
vera á milli okkar einhvers konar
ósýnilegur strengur.
Amma bakaði heimsins bestu
lagtertur og sagði hún margoft
að hún ætlaði að taka uppskrift-
ina með sér í gröfina eins og hún
orðaði það. Í eitt skiptið þegar
við Anna heimsóttum ömmu á
Austurgötuna kom bakstur á lag-
tertum til tals og spurði ég hana
þá hvort hún væri til í að deila
með okkur uppskriftinni.
Reyndist það auðfengið, skrif-
uðum við hana niður og fengum
leiðbeiningar um öll litlu atriðin
sem skiptu mestu máli. Nú er
bakstur á fjögurra laga tertunum
hennar ömmu fastur liður í jóla-
undirbúningi okkar.
Ömmu verður minnst fyrir að
vera beinskeytt, hnyttin og að
liggja ekki á skoðunum sínum.
Gott dæmi um þetta eru fyrstu
kynni Önnu af henni en við höfð-
um keypt rúm sem við þurftum
að geyma tímabundið. Í heim-
sókn hjá henni spurði ég hvort
við gætum geymt rúmið hjá
henni í einhvern tíma. Ekki stóð
á svarinu, „það er svosem í lagi
að geyma skeiðvöllinn hjá mér“.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Gunnar Jóhannesson.
Stundum verða á vegi manns
einstaklingar sem skilja eftir sig
djúp og eftirminnileg spor. Fyrir
tveimur árum var ég svo lánsöm
að kynnast Gróu Frímannsdótt-
ur þegar ég vann sem sumar-
starfskona á Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Einhverra hluta vegna
varð okkur vel til vina – e.t.v.
vegna þess að Gróa var óvenju
ern og með ríka kímnigáfu. Gróa
sagði mér margar áhugaverðar
sögur af lífi sínu í Hafnarfirði.
Hún varð ung ekkja og ól önn
fyrir barnahópnum sínum af
stakri samviskusemi og elju.
Gróa var falleg kona og lagði
mikið uppúr því að vera vel til
höfð og fallega klædd. Þrátt fyrir
að vera komin vel á tíræðisald-
urinn var hún minnug með af-
brigðum og afar vel lesin. Við
ræddum bókmenntir löngum
stundum og seinna sendi ég
henni BA-ritgerðina mína til
lestrar en hún fjallaði um bækur
sem við báðar mátum mikils. Eft-
ir að ég hætti störfum á Hrafn-
istu heimsótti ég Gróu reglulega
og þrátt fyrir að heilsu henni
hrakaði stöðugt, fagnaði hún mér
alltaf og hélt sinni reisn til
dauðadags.
Ég minnist Gróu Frí-
mannsdóttur með hlýju og þakk-
læti fyrir samfylgdina, þótt stutt
væri. Aðstandendum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Ragnheiður Davíðsdóttir.
Gróa
Frímannsdóttir
Upp úr miðri síð-
ustu öld skapaðist,
að frumkvæði Guð-
mundar Norðdal og
Vigdísar Jakobs-
dóttur, jarðvegur fyrir stofnun
tónlistarskóla í Keflavík. Hópur
áhugafólks tók sig saman og
stofnaði skólann árið 1957.
Fyrsti kennarahópurinn saman-
stóð að miklu leyti af valinkunn-
um og vel menntuðum hljóðfæra-
leikurum af höfuðborgarsvæðinu
s.s. Ragnari Björnssyni, Herbert
H. Ágústssyni, Pétri Þorvalds-
syni, Guðmundi Norðdal o.fl.
Margir þessara kennara eru
gengnir á vit feðra sinna og vil
ég nota tækifærið og þakka þeim
fyrir allt það sem þeir gerðu fyr-
ir samfélagið á Suðurnesjum.
Árni Arinbjarnarson kom til
starfa sem fiðlukennari við tón-
listarskólann í Keflavík árið 1959
og starfaði óslitið í 23 ár eða til
ársins 1982. Árni varð fiðlukenn-
arinn minn árið 1970 og kenndi
mér í 11 ár eða allt þar til leiðin
Árni
Arinbjarnarson
✝ Árni Ar-inbjarnarson
fæddist 8. sept-
ember 1934. Hann
lést 1. mars 2015.
Útför Árna fór
fram 11. mars 2015.
lá til frekara náms í
Tónlistarskólanum í
Reykjavík árið
1981. Áður hafði ég
verið tvo vetur í for-
skóla og blokkflaut-
unámi hjá Ragnari
Björnssyni og einn
vetur í fiðlunámi hjá
Inga Gröndal. Við
Árni urðum góðir
vinir og þótt sam-
bandið væri ekki
mikið eftir að leiðir skildi lágu
leiðir okkar stundum saman, nú
síðast á Sinfóníutónleikum í
Hörpu fyrir nokkrum mánuðum,
og þá töluðum við alltaf saman
og rifjuðum upp góðar samveru-
stundir.
Árni var einstaklega ljúfur og
góður maður sem náði að laða
fram það besta í hverjum og ein-
um. Ég var örugglega ekki í hópi
bestu eða duglegustu nemenda
Árna en ég man aldrei eftir að
hann hafi skammað mig eða
brýnt raustina. Með lagni og
natni náði hann að viðhalda
áhuganum á því magnaða hljóð-
færi sem fiðlan er, meira að
segja í gegnum unglingsárin
þegar það þótti alls ekki töff að
spila á fiðlu. Síðar átti ég þess
kost að verða kennari og skóla-
stjóri við Tónlistarskólann í
Keflavík og þá hugsaði ég oft til
þessara góðu fyrirmynda.
Hvernig hefðu þeir leyst þetta
eða hitt úrlausnarefnið?
Ég vil þakka Árna, og öllum
hinum brautryðjendunum, fyrir
þeirra mikilvæga frumkvöðla-
starf. Það var ekki sjálfgefið að
menn væru tilbúnir til þess að
leggja á sig nokkrar ferðir í viku
suður með sjó, meira að segja
fyrir daga Reykjanesbrautarinn-
ar, til þess að kenna börnum og
ungmennum á Suðurnesjum tón-
list. Fyrir það erum við afar
þakklát. Síðar sameinuðust
sveitarfélögin Keflavík, Njarðvík
og Hafnir, og tónlistarskólarnir í
Keflavík og Njarðvík, og til varð
Tónlistarskóli Reykjanesbæjar.
Hann byggir á þessum mikil-
væga og trausta grunni sem
lagður var af hugsjónafólki fyrir
tæpum 60 árum og þúsundir
bæjarbúa hafa notið æ síðan.
Fjölskyldu Árna votta ég
dýpstu samúð.
Kveðja frá Keflavík,
Kjartan Már Kjartansson.
Sunnudaginn 1. mars lést Árni
Arinbjarnarson þá áttræður að
aldri. Árni starfaði sem fiðluleik-
ari með Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands um áratugabil, eða frá
1961-1996. Árni var þannig í
framvarðarsveit þeirra tónlistar-
manna sem lögðu grunninn að
listrænum framförum hljóm-
sveitarinnar á mótunarárum
hennar. En Árni starfaði ekki
eingöngu sem fiðluleikari með
Sinfóníuhljómsveitinni. Hann
var jafnframt orgelleikari og
starfaði sem orgelleikari og
söngstjóri Hvítasunnukirkjunn-
ar Fíladelfíu á árunum 1952-1988
og var orgelleikari Grensás-
kirkju fram til ársins 2014. Auk
þess kenndi Árni við Tónlistar-
skólann í Keflavík, Tónlistarskól-
ann í Reykjavík og Nýja tónlist-
arskólann. Það er því óhætt að
segja að Árni hafi verið mikil-
virkur í íslensku tónlistarlífi allt
sitt líf.
Nú hefur Árni Arinbjarnarson
sofnað svefninum langa. Þess er
minnst í sögu Sinfóníuhljóm-
sveitar Íslands eftir Bjarka
Bjarnason að Árni Arinbjarnar-
son hafi í tónleikaferð hljóm-
sveitarinnar til Færeyja 1977,
sem jafnframt var fyrsta utan-
landsferð hljómsveitarinnar,
leikið d-moll-fúgu Bachs á org-
elið í Klakksvíkurkirkju og þann-
ig skapað félögum sínum
ógleymanlega stund. Slíkir
starfsfélagar eru ómetanlegir.
Dætur Árna og eiginkonu hans,
Dóru Lydiu Haraldsdóttur, hafa
nú tekið við kefli föður síns og
leika nú og starfa með Sinfón-
íuhljómsveit Íslands og halda
þannig nafni hans og minningu á
lofti.
Við sem byggjum á arfleifð
hans þökkum hans mikla fram-
lag til Sinfóníuhljómsveitar Ís-
lands og sendum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Arna Kristín Einarsdóttir,
framkvæmdastjóri Sinfóníu-
hljómsveitar Íslands.